Dat lijkt me een heel lastig dilemma. Wat ik in dit topic het probleem vind dat 'de werkende mama's' wel een oordeel geven over de tbm (stil staan in ontwikkeling, etc etc) terwijl ik van de tbm nergens lees van een oordeel over de werkende moeders.
Uiteraard. Maar dan denk ik ook, je kunt niet alles inregelen als maatschappij, je zult ook voor jezelf moeten opkomen als je dingen anders wilt zien.
Dat is het belangrijkste. Ik heb persoonlijk ook niet zozeer moeite met de vooroordelen over mijzelf, wel over die van mijn man als vader. Daar heb ik veel moeite mee. Ik denk dat menig kind namelijk stikjaloers zou zijn op zo'n vader en dan worden hier allemaal vooroordelen (die dus totaal niet waar zijn) geroepen en daar kan ik dus niet tegen. Je mag mij alles vragen, ik ben een open boek, dus oprechte vragen over hoe het hier gaat vind ik prima, maar reacties daarop worden genegeerd, want dat past niet in hun plaatje.
Nee dat ben ik zeker eens. Alleen blijkt uit diverse onderzoeken dat dit voor bepaalde groepen (zoals vrouwen) wel wat lastiger is. Dus ik vind het dan wel goed als er vanuit de overheid wordt geprobeerd dergelijke Groepen beter te ondersteunen. Of in zijn totaliteit. Ik vind het bijvoorbeeld raar dat je als overheid in principe heel graag wil dat er meer mensen gaan werken wegens personeelstekorten. Dan mag je ook iets doen om dit aantrekkelijker te maken (loon) maar niet alleen loon ook de mogelijkheden (denk bijv eens aan ons schoolsysteem dat tot 14.00 is of ons systeem van sportclubs om 15.00) Met 3 kinderen is het best lastig om beide 32 uur te werken kan ik je vertellen. Ik wil dat wel graag en daarom hebben wij met een vangnet en mijn en mijn man zijn werkgever dit voor elkaar gekregen en kunnen de kinderen gewoon sporten etc. Maar daarin waren we wel erg afhankelijk van de meewerkendheid van onze werkgevers. Dat is gelukt maar zal bij veel ook niet lukken. Dan snap ik wel dat een van beide stopt met werken want het is bijna niet te regelen. Vriendin van mij woont in Zweden en daar is het wel anders. Zij werkt ook 32 uur maar bijv school en sport gaat gelijk vanuit school. En daar hoef je geen gebruik van te maken als je niet werkt maar voor haar is het top. Of het feit dat er mannen zijn in bepaalde branches die parttime willen werken wat dan niet kan. Dat is toch een mooi voorbeeld van iets waar de overheid wel in kan stimuleren. Wat mij betreft gaat het dus altijd om een combinatie. Eigen verantwoordelijkheid en stimulans.
Ja helemaal mee eens. Ik heb zelf altijd 3 dagen gewerkt en man 4 of 5. Maar ik had geen achtervang, dus sportclubs om 16 uur of zwemles of zieke kinderen, was al bijna niet te regelen. Tel daar 1 heel onflexibele werkgever bij op die nog nooit van het woord zorgverlof had gehoord (let op werkgever was uw ), dan wordt het je knap lastig gemaakt. Wellicht had ik ook nog wel gewerkt dan, ik heb er ook niks op tegen, maar voor mij ging dat niet meer. Begrijp me niet verkeerd, stond zeker niet te huilen om te stoppen met werken, maar het was ook gewoon zwaar om alles draaiende te houden en dat heb ik nu niet meer. Mijn rust en dat van ons gezin is duizend keer meer waard dan mijn inkomen. En als puntje bij het paaltje komt is mijn gezin zoveel meer waard dan welke baan ook. Mijn man zijn baas was wel flexibel, maar ja, het kan ook niet altijd van 1 kant komen. Als ik exht had gewild had ik naar een andere baan kunnen kijken natuurlijk. Al bleef zieke kinderen voor ons altijd een probleem. Maar ja, ik snap je punt zeker.
Het is een combinatie inderdaad. Er is een behoefte die groeit en de overheid (mits het ze genoeg oplevert) voorziet door regelgeving en wetgeving , en pas daarna gaat de maatschappelijke cultuur veranderen. En dat kan soms makkelijk een generatie duren of zelfs langer. Ik denk dat velen de fout maken door de verantwoordelijk voornamelijk bij 1 groep te leggen (jonge vrouwen) terwijl die groep deel uitmaakt van een groep, en afhankelijk is van een grotere groep (de maatschappij) en die ook weer samen vormt met de politiek die ook weer afhankelijk is van. De verantwoordelijkheid ligt imo veel breder en gaat ook veel dieper dan het hier en nu, en in die zin ook ‘jij en ik’. Ik ben het daarom wel ook eens met de strekking van Amber die zegt dat er weinig keuze is vanuit dat oogpunt. Daar ben ik het mee eens, alleen niet zo zwart-wit en op de persoon. Het heeft mijn inziens dus ook totaal geen zin om een tbm hier (of elders in je omgeving) te veroordelen om haar keuzes of te beledigen door haar semi-verantwoordelijk te houden voor hoe de maatschappij in elkaar zit. Het werkt eerder averechts want een goed gesprek voeren is niet mogelijk als je neerkijkt op je gesprekspartner(s).
Ik heb dit topic helemaal gelezen en dit hele topic kan in het hier valt mijn mond van open topic. Het mooie van het feminisme wordt totaal vergeten. Het feit dat we nu kunnen kiezen is een groot goed. Nu moeten we elkaar nog steunen in de keuzes die we maken. Want zowel aan werkende vrouwen als aan thuisblijvers zitten mooie kanten en minder mooie kanten. De ene kant ligt jou misschien beter dan de ander maar het een is niet anders dan het ander. Dus zolang jezelf tevreden bent met je eigen situatie is het super. Voel je ergens een vorm van ontevredenheid dan zal je iets moeten ondernemen... En ook dat kan van alles zijn. Maar respecteer elkaar en de keuzes die gemaakt zijn/worden.
Ikzelf ben ook al ruim 12 jaar een thuisblijfmoeder. Helaas niet uit vrije wil maar door ziekte zo ontstaan. Inmiddels heb ik 5 kinderen (tussen de 5,5&12 jaar) en gaat mijn eigen gezondheid weer redelijk. Ik heb vorig jaar een traject doorlopen om te kijken wat voor werk ik zou willen doen en wat haalbaar is. Hieruit kwam helaas dat momenteel werk niet haalbaar is om meerdere redenen . Werk is dus geen optie (en gelukkig hoeft dat ook niet) maar wat is dan wel mogelijk. En dat blijkt een boel. Zo heb ik een aantal jaar geleden een studie gedaan, ben ik al jaren penningmeester van de school, zit ik in het bestuur van meerdere sportverenigingen en help ik veel op school (oa met planningen maken etc (mijn vakgebied)). Dit kan allemaal flexibel en kan zo om de zorg afspraken heen gepland worden. Ja ik ben tbm maar ontwikkel me zeker. Wel op een manier die te managen is voor het gezin.
Mee eens hoor, ik denk dat er door de overheid en bedrijven veel mee gestimuleerd en gesteund mag worden om het voor vrouwen makkelijker te maken om te werken maar ook voor de man om minder te werken. Ik denk dat veel TBM hier vooral vallen over dat er mensen voordoen alsof wij die thuis zijn niet ontwikkeld zijn en eigenlijk maar stil staan in het leven. Terwijl er buiten het werk om nog zoveel meer is, en werken absoluut niet noodzakelijk is om je te kunnen ontwikkelen. Daar zijn genoeg andere mogelijkheden voor.
Helemaal mee eens. Als wij werk en "thuis" 50/50 zouden doen zouden we ons denk ik gelijkwaardig ongelukkig voelen
Hmm. Ik vraag mij af hoe de reacties zouden zijn als de betreffende vrouw dat weekend met vriendinnen weg zou gaan. En haar man thuis bleef met de baby.
We mogen toch blij zijn met elkaar dat de keuze er is om thuis te blijven, te werken, maar vooral te doen waar je gelukkig van wordt of wat het best bij je gezinssituatie of gezondheid (daarin heb je helaas niet altijd een keuze) past? Ik heb een vriendin die tbm is en een vriendin met een au pair in huis omdat beide drukke banen hebben en ik zou met beide niet willen ruilen, maar voor hun werkt het. Mijn man en ik werken beide 4 dagen en ik vind dat een fijne verdeling. Als ik minder ga werken moeten we fors geld inleveren, dus dat vind ik zonde en mijn man vind 1 parttime dag genoeg. Soms vind ik het jammer dat ik niet de luxe heb om minder te werken, maar dat is wat het is.
Maar er is in dit hele topic geen enkele post met commentaar over werkende moeders. Alleen maar over moeders die niet werken.
Om 15u al naar de sportclub? Dan snap ik dat er hier geschreven wordt dat de maatschappij niet altijd een keuze mogelijk maakt want hoe dan? Ik vind 18u soms als moeilijk haalbaar als (fulltime) werkende mama. (In België is het blijkbaar toch wel al anders geregeld). Wel ook sportclubs op woensdagnamiddag maar dat is sinds kort de thuisblijfdag van mijn man. Yep, wij hebben deze keuze gemaakt. En om op iemand te antwoorden die dat vroeg: waarom zou een papa geen thuisblijfdag willen? Hier een antwoord van een mama die op dit ogenblik geen thuisblijfdag wil: Doordat ik geen vaste thuisblijfdag heb/wil kan ik flexibeler zijn op de andere dagen, dus als er dan iets is waardoor ik een uur vroeger moet stoppen of een uur later moet beginnen dan kan dat. Die flexibiliteit is alleen mogelijk doordat ik geen thuisblijfdag heb. (bij mijn man is dit bijvoorbeeld niet mogelijk, die moet elke dag zijn 8u werken). Ik merk gewoon dat een vaste thuisblijfdag zou aanvoelen als iets dat vervelend is: ik heb bv. vergaderingen met de overheid waarbij ik de dag niet kan kiezen, ik heb periodes waarbij ik elke dag dien over te werken en ook periodes waarbij ik vroeger kan stoppen. Die flexibiliteit is wat ik, en mijn gezin nodig hebben, meer dan een vaste dag thuis. Al moet ik toegeven dat de vaste vrije woensdag van mijn man ook echt zorgt voor ademruimte binnen ons gezin. Hij is daar ook blij mee, de kinderen ook en ik ook. Gelukkig wordt dit in Vlaanderen ook financieel aantrekkelijker gemaakt en kan hij dit nog wel een tijd doen zonder financieel van mij afhankelijk te worden want stel je voor . It takes a village, en ik ben heel blij dat mijn village niet veroordeeld. Ik vind inderdaad dat er onterecht heel veel kritiek is op TBM. Of je als persoon ontwikkelt, een "zinvol" leven hebt, gelukkig bent heeft NIETS te maken met al dan niet werken maar met u als persoon. Ik kan me dus voorstellen dat er zeker TBM die afgestompt zijn maar even goed zijn er denk ik werkende mensen die nog meer afgestompt en onderontwikkeld zijn geraakt in de loop van de jaren.
zeker. Hier begon dansles op woensdagmiddag om 14:30. Voor mij onmogelijk ivm werk dus C kon niet op dansen. Sinds 1 januari is dansles nu om half 4 op vrijdag en kan ze er wel heen. Vrijdag is toevallig mijn vaste vrije dag.
Ik haal even dit stukje eruit. En ik denk (deels) wel te snappen waar dit vandaan komt. In mijn geval. Het voorbeeld van mijn moeder (ze was juf). Toen mijn oudere zus werd geboren stopte ze met werken (de logische keuze destijds). Mijn ouders woonden toen op Bonaire en hadden wen rijk sociaal leven en waren veel buiten. Anderhalf jaar later werd ik geboren en in die jaren had mijn moeder het prima naar haar zin met twee kleintjes en fijne vrienden en een buurmeisje die zich direct na de geboorte van nummer 1 al aanbood als "kindermeisje". Dus ook nog wat gezellige hulp bij de verzorging (niet nodig, maar dat meisje was zo dol op ons ) Toen verhuisden we terug naar Nederland. Mijn vader vond een baan in een dorp op flinke afstand van familie. Mijn moeder bleef thuis met 2 kinderen van 1,5 en 3. En vanaf dat moment gingen alle argumenten spelen die jij noemt. Ze kende nog niemand en dus weinig sociale contacten, zat de meeste tijd binnen (winter), omdat ze twee kleintjes thuis had was er ook geen ruimte voor cursussen of vrijwilligerswerk of andere activiteiten. En daar werd zij erg ongelukkig van. Tot de mogelijkheid van een duobaan zich aandeed. Daar werd ze wel weer gelukkig van. Zo gelukkig dat ze, na haar pensioen, nog jaren op vrijwillige basis een paar dagen per week leesonderwijs aan de kleutergroepen gaf en ateliers yoga voor de oudere groepen. En nu nog is ze lid van de onderwijsbond en leest alles wat over nieuwe lesmethodes etc gaat. Kortom.. haar werk gaf haar energie en was een belangrijk deel van haar leven. Wat ik dus heb meegekregen van huis uit: thuisblijven is saai. Werken is goed voor je. Maar..... Deze tijd is niet te vergelijken met de jaren 80 vorige eeuw. Er zijn zoveel meer mogelijkheden. Je kunt binnen de 4 muren (waar je de eerste jaren wel een beetje aan vast zit) de hele wereld online binnenhalen. Of niet, als je daar geen zin in hebt. Maar degenen die hier de mening "thuiszitten is saai, en van werk ontwikkel je je" verkondigen zitten (denk ik) nog vast in dat ouderwetse beeld van de huisvrouw. Nb. Het woord huisvrouw vind ik afschuwelijk ouderwets. Het woord tradwife, wat ik de laatste tijd veel tegenkom krijg ik braakneigingen van Maar dat terzijde
De term tradwife associeer ik enorm met wit-nationalisme, stoere rednecks met geweren, echt een soort enorm droom-conservatisme van terug willen naar de jaren ‘50 etc (en dan dus zeer Amerikaans). Dat was en ben ik dus absoluut niet
Lastig is dat idd. Hadden wij hier met zwemles. A diploma was op woensdagmiddag. Dus kon ik met hem gaan. Maar B en C is op donderdag half 4. Gelukkig kon mijn man schuiven met uren, dus nu gaat hij naar zwemles.