Alvast sorry voor het lange verhaal. Onze dochter was afgelopen zomer 5,5 toen haar broertje werd geboren. Helaas lag hij de eerste 3 dagen in het ziekenhuis met problemen aan zijn hartje. Ze is toen wel veel bij ons geweest en sliep met papa thuis terwijl ik in het ziekenhuis sliep bij onze zoon. Ons geluk kon niet op toen we naar huis mochten, dit was vrijdag aan het eind van de middag. Dat weekend hebben we optimaal van elkaar genoten met weinig visite en dit deed ons allemaal heel erg goed. De dinsdag erna begon ik helaas uit het niets heel veel te vloeien, waar ze helaas net iets teveel van mee heeft gekregen. (Het stroomde echt, dus ze heeft het o.a. op de vloer gezien en in de wc, en ze zag mij steeds slechter worden. Ze is toen snel opgehaald door mijn moeder en wij zijn naar het ziekenhuis vertrokken. ‘s avonds laat heeft mijn man haar bij oma opgehaald om thuis met haar te slapen maar snachts moest ik hem bellen dat hij onze zoon moest komen halen omdat ik geopereerd zou worden. Toen moest ze dus weer naar opa&oma.. Ze is de volgende 2 dagen wel weer bij mij op bezoek geweest, maar het deed haar veel dat ik toen zo slap als een vaatdoek was natuurlijk. De tijd daarna thuis was ook niet echt leuk vanwege mijn herstel. Maar ze had het er niet veel over en als wij erover begonnen leek het erop dat ze er ‘goed’ op terug keek. Tot dat ze vanavond op tv een vrouw in het ziekenhuis zag liggen met een baby ernaast.. ze begon zó te huilen ze moest er weer aan denken dat ze het zo erg vond dat ik in het ziekenhuis lag.. Nu mijn vraag, zouden we hier wat mee moeten? En zo ja, wat dan? Geen idee waarvoor ik hier terecht kan..
O wat naar voor jullie allemaal dat het zo gegaan is. Soms verdringen kinderen dingen omdat ze er dan niks mee kunnen. Nu is die ervaring opgerakeld, nu kan die verwerkt worden. Wil ze er nu wel over praten? Je zou samen foto’s kunnen kijken en benoemen hoe het voor haar was. En dat jij goed geholpen bent door de dokters. kan ook zijn dat het eenmalig is geweest en nu klaar is. Kan ook zijn dat ze nu ruimte heeft dit te verwerken en dat je dingen gaat merken zoals slecht slapen, zindelijkheid, emoties, verlatingsangst e.d. Mag of kun je er als ouders niks mee, dan kun je een paar sessies bij een speltherapeut doen. Daarbij heeft zij het initiatief om via spel te vertellen en kan de therapeut dit begeleiden en helpen te verwerken. Hoop dat je hier wat mee kan.
Wat naar, ik snap dat je haar wilt helpen. Als je denkt dat externe hulp nodig is, mijn zoontje is heel goed geholpen door iemand. Hij had veel verdriet dat hij zijn grote broers niet heeft kunnen leren kennen en hij had moeite met zijn plek in het gezin (voor de buitenwereld de oudste, voor hem niet). Als je in Zuid Holland woont kan ik je haar gegevens wel sturen, ze is echt heel goed.
Ik zou het meer zien als een stukje verwerking zoals "rouw". Het is gebeurd, het heeft begrijpelijk indruk gemaakt, kon/kan niet geheel verwerkt worden want dat is een beveiliging in een kinderbrein (vandaar dat ik ook vergelijk met rouw). En dat kan getriggerd worden bij dingen die gelijksoortig zijn naar haar beeld. Maar je moet ook niet gek opkijken als ze 3 minuten later vrolijk gaan knutselen... Als zij een lading bloed voorbij heeft zien komen en vervolgens lig jij in t ziekenhuis, wordt geopereerd en bent daarna behoorlijk nog in de lappenmand. Dan kan ik me best indenken dat dat een behoorlijke indruk heeft gemaakt en best even tijd kan kosten om een plek te geven. Allicht laagdrempelig eens (laten) polsen in hoeverre dit echt een ding is waar je wat mee moet. Ik krijg t hier alleen uitgehoord terwijl G aan het tekenen is ofzo. Met directe vragen kom ik niet bij het probleem, al blijven we daar aan werken. Handen bezig en hoofd tot rust, dan krijg ik er aanzienlijk meer uit. Ook proberen niet te sturen (das een lastige, je vult automatisch voor ze in dus even tong bijten)
Ach wat sneu. Ik zou contact opnemen met jeugd en gezin om advies te vragen. Een sessie (spel)therapie kan denk ik geen kwaad. Beter onnodig dan niet doen en later denken had ik maar.
Dankjulliewel, je belt daarvoor dus naar jeugd en gezin en daar helpen ze je verder? het is een heel gevoelig meisje, altijd al geweest, dus wij vonden het al zo bijzonder dat ze er toen zo goed mee omging, maar ik begrijp nu dat het dus ook later nog kan opspelen. Zo zielig! Bedankt voor jullie tips, ik houd haar even goed in de gaten.
Ik doe dit soort sessies ook met kinderen. Juist dat de herinnering nu terugkomt, ze de juiste emotie toont en kan vertellen waar die aan gekoppeld is, zijn goede tekens. Dan komt het los en mag het eruit. Ze is nog jong. Als zij verder geen andere "symptomen" heeft, is er prima kans dat het nu klaar is.. rustig even afwachten.
De situatie heeft veel indruk gemaakt op jullie dochter en ze heeft er veel van mee gekregen. Hebben jullie zelf haar wel eens het hele verhaal verteld wat er allemaal gebeurd is? Op deze manier kan ze het hele verhaal horen. Je hoeft niet alle details te geven, maar dit kan mogelijk al rust en duidelijkheid aan haar geven. Tijdens het luisteren kan ze best ondertussen kleuren of iets anders leuks met jullie samen doen. Denk aan overgooien van een bal enz. Onze dochter heeft bijvoorbeeld veel last gehad van het moment dat ik na een aanrijding (was van m'n fiets gereden door een auto en op m'n gezicht terecht gekomen) door de politie thuis werd gebracht. Zij was toen 3,5. Heeft veel impact gehad. Door het hele verhaal te vertellen en te zeggen dat het nu weer goed goed gaat heeft dit rust gegeven. Ze heeft ook een IEMT sessie gehad, soort EMDR. Verder zitten wij met haar in therapie, maar dit heeft ook andere redenen. Ik denk dat in eerste instantie vooral het verhaal vertellen en het er samen over hebben heel helpend kan zijn.
Hier heeft onze oudste zoon last gehad van de ziekenhuisopnames van zijn broertje tussen dat hij 3 en 6 jaar was.. dit kwam pas vorig jaar (toen ik opnieuw zwanger was) er echt pas uit.. dus dat kan echt wel blijven sluimeren ook al merk je weinig. Hier was hij inmiddels zo oud (nu 10 jaar) dat hij met maatschappelijk werk er over gepraat heeft en dat was voldoende. Maar ze gaven aan dat EMDR ook een optie kon zijn.. Je kunt dit ook bij de huisarts navragen, zij kunnen je eventueel ook op weg helpen. Succes!
Ik zou even nog niks doen, maar kijken hoe het zich ontwikkeld en in zover mogelijk dat het gaat met haar erover praten. Onze dochter was 3,5 toen ik in de zwangerschap van de jongste 5 keer ben opgenomen wegens bloedverlies in het zkh. Daar heeft ze het moeilijk gehad, vooral dat ik haar verliet. Er voor haar zijn was het meest belangrijke toen, ze was elke keer bang dat ik haar zou verlaten. Heeft er nu 4 jaar later helemaal geen last meer van.