Ik denk ook echt dat je er even doorheen moet. Hoe rot je je er nu ook bij voelt, het wordt écht wel beter. En ik denk zelfs als je haar nu terug brengt dat je over een paar dagen spijt krijgt dat je niet doorgezet hebt.
Ik herken je gevoel en zorgen zeker wel. Zoals ik lees heb je een goede achterban dus komt dat echt wel goed. Ben je over het algemeen een zorgen typje of alleen met de puppy nu? En kids worden ouder en kunnen dan ook helpen de hond uit te laten. Voor je het weet loop je straks lekker buiten in de lente. Qua weer tref je het nu ook niet.
Ik ben altijd al wel een zorgentypje. Ik herken het gevoel van toen we ons eerste huis kochten. We hadden getekend en in de bedenktijd was ik ook in paniek.. doen we het juiste? Kunnen we het wel betalen? Ik begon zelfs over mijn relatie te twijfelen. Want nu zat ik aan hem en aan een huis vast... Dat is overigens goed gekomen.
Als je deze gevoelens herkent van jezelf dan zou ik nu zeker doorzetten. Want dan heb je inmiddels ook geleerd dat die gevoelens vanzelf zullen zakken en verdwijnen. Naar je kinderen toe is het m.i. ook geen goede boodschap om eerst het puppy in huis te halen en enkele dagen later weer weg te doen. Lijkt me voor de kinderen heel naar en onbegrijpelijk.
Wij hebben een adoptie hond op een hele korte tijd moeten terug doen en dat was voor ons hele gezin echt niet aangenaam. Je leert dat beetstje kennen, ziet een toekomst daarmee en dan blijkt het voor het dier zelf niet te werken. Op papier kon ze makkelijk met kinderen maar ons gezin bleek toch te druk. Wij vonden het verschrikkelijk dat we haar niet konden houden. Nu zit ze in een gezin waar geen kinderen zijn en dat had ze nodig. Ookal was ze hier maar kort, het verdriet toen was enorm
@TS zou me toch echt wat meer proberen te focussen op waarom je van te voren de hond wel heel graag wilde. Je kan je wel blijven focussen op de beren op de weg, maar dat gaat niet helpen Overigens hebben jullie al minder beren dan de meeste mensen, zo'n achterban zoals die van jullie heb ik niet hoor! Probeer op elk zwaar moment te bedenken waarom jullie in eerste instantie een hond wilde. Als het goed is weegt dat op tegen de nadelen: altijd rekening houden met de hond, er 15 jaar aan "vast" zitten, niet zomaar een hele dag ongepland weg zijn/gaan. En ja de eerste weken/maanden zijn loodzwaar, vond ik ook. Maar ik heb wel altijd proberen te denken: het wordt echt beter, het is een fase, het is een fase, als ze 1 is wordt het echt beter...
Dat si wel een hele mooie. Samen met je man weer terughalen waarom jullie het ook al weer wilden. Ook wat fantaseren over de tijd met jullie hond, als de hond wat groter is. Wat waren jullie plannen? lekkere boswandeling, mooie strandwandelingen. Lekker met de hond spelen, knuffelen enz. Die tijd komt echt wel!
Ik bedoel het niet onaardig of verwijtend maar ik denk dat je wat strenger tegen jezelf moet zijn en je minder druk moet maken. En het zal allemaal wel "makkelijker gezegd dan gedaan" maar ga gewoon met de stroom mee. Go with the flow. Jullie hebben er heel goed over nagedacht, alles goed geregeld wat betreft oppas, vrienden, opvoeding enz. en voor de rest zou ik het op z'n beloop laten. Je hebt een hond, geen terminale ziekte in huis, die uiteindelijk vanzelf wel meerolt in je gezin en routine. Als je met alles moet gaan leven met een "wat als" gevoel dan draai je op ten duur helemaal door, nergens voor nodig.
Ik herken jouw gevoelens wat dat betreft heel goed. Toen m'n man me ten huwelijk vroeg, bij het kopen van ons huis, de geboorte van de kinderen en de komst van onze kat. Allemaal grote veranderingen waar ik heel erg van in de stress schoot en uit een soort paniekreactie het meteen terug wilde draaien (wat met kinderen dan sowieso niet mogelijk is, maar dat is bijzaak ). Mijn gevoelens veranderde door het rustig de tijd te geven en te accepteren dat dit was hoe ik me erbij voelde. Ik ben nu echt blij met iedere keuze die ik doorgezet heb. Terwijl ik destijds steeds, heel dramatisch, dacht dat mijn leven voorbij was. Dus echt, gun jezelf de tijd om te wennen aan de nieuwe situatie.
Ik denk dat je nu echt even wat strenger voor jezelf mag/moet zijn. Ja het is een verantwoordelijkheid, maar die kan je aan. Want je hebt ook twee kinderen en je hebt overal over nagedacht. Dus even door de zure appel heen bijten en je nu niet laten leiden door paniek. Probeer juist ook de lol van een pup te zien, want echt die tijd is heel snel voorbij. Hoe je nu aan huis bent gebonden is geen realistisch beeld van hoe het over een jaar is met je hond. Straks kan ze echt wel een dag alleen thuis zijn, mits ze tussendoor door iemand uitgelaten wordt. En dan heb je ook die vrijheid weer terug. Net als met kinderen gaat het met honden ook steeds makkelijker en vinden jullie allemaal je weg erin. Daarnaast is je hond ook nog een vreemde voor je. Je gaat haar steeds meer leren kennen, om haar geven en dan voelt het allemaal ook compleet anders. Echt, kop op en het komt goed!
Die eerste dagen voelt het alsof je aan huis gekluisterd bent, maar dat is echt zo snel alweer anders! Dan kun je gewoon ook je eigen dingen weer doen. En het klinkt als een gigantisch goede achterban, wat fijn!! Die hebben wij niet hoor, jaloers! Probeer te accepteren dat je je nu gewoon even rot voelt, dat gaat weer wegzakken echt, en nu is het er gewoon. Ik vond de eerste weken het per dag alweer zo veranderen wat er al wel ging en lukte. Het is echt niet dat je pas over 3 maanden verschil merkt. Echt elke dag weer merk je verandering. Vraag desnoods nu al af en toe even iemand om op te passen als je weg wil.
Maar dit wist je toch wel vantevoren? Probeer goed te relativeren. Voor alles is een oplossing. Wij hebben 2 honden, 1 van 9 en 1 van 15. Die van 15 is al 8 jaar ziek, kost me 200 euro pm aan medicatie maar ik heb werkelijk alles voor haar over. Een hond is een deel van je gezin, dus ook een deel van je leven. Overal is een oplossing voor en vaak komt het allemaal wel goed. Jr bent je vrijheid niet kwijt, je moet het alleen anders indelen. Maar je krijgt er veel voor terug. Lekker naar het bos om te wandelen als ze groter is, lekker naar het strand en heerlijk rennen en zwemmen. Onze zieke hond gaat naar mijn ouders op vakantie. Dit omdat ze blind is en hierdoor zijn vreemde omgevingen stressvol voor haar, plus dat ze door haar leeftijd dingen niet lang meer volhoudt. Onze andere hond gaat altijd mee, ook met de caravan en de camper, behalve als we naar warme landen gaan met 35+ graden, dan gaat hij naar het pension. Dus herpak jezelf, kijk het nog langer aan, het is het waard, echt waar.
Ik wilde de vergelijking maken met wat ik nu voel; voor de tweede keer mama, 7 jaar gewacht op de eerste, alles gelezen wat ik kon lezen, wilde het super graag, maar je weet pas hoe het is, als je daadwerkelijk een kind mag krijgen. En hoe geweldig ook, er zitten toch momenten tussen dat ik dat de haren uit mijn hoofd wil trekken, overloop van liefde en grijs wordt van alle zorgen nu en in de toekomst. Ik dacht; krijg vast ZP over me heen als ik dat doe , maar @Mamafiets schreef ook al iets soortgelijks, dus ben niet de enige Terug naar jou; heb zelf geen puppy, wel opgegroeid met puppy's (mijn ouders hebben al 50 jaar Duitse Herders -laatste is nu 1,5 jaar oud). Omdat ik van dichtbij heb gezien wat voor een klus het is, wil ik nooit een puppy. Maar...ben je door die eerste fase heen, dan is het zo leuk en fijn. Mijn moeder stond vorig jaar ook meermaals op het punt van opgeven (en die heeft 50 jaar ervaring, dat wil wat zeggen), maar nu de hond wat ouder is, ze geen gebroken nachten meer hebben en beter luistert ervaren ze zoveel plezier aan de hond. Alles is een fase, even doorbijten, liefdevol, geduldig en consequent blijven en genieten: het komt goed!
Onze hond is 2x naar pension geweest, een familieweekend en een vliegvakantie. Over het algemeen gaat die altijd mee. Nu wordt het bij ons ook wel makkelijker. Onze oudste gaat niet altijd meer mee met weekendjes weg en dan blijft de hond bij hem thuis maar net zoals afgelopen zomer stond mijn man erop dat die meeging (de hond) terwijl ons oudste kind gewoon thuis bleef. Als je echt een vakantie boek waarbij de hond niet mee kan moet je er wel rekening mee houden om op tijd een pension te reserveren.
Ik denk dat dit echt het moment is om jezelf even een flinke schop onder de kont te geven want wat je nu allemaal schrijft is lichtelijk hysterisch en overdreven. Kom op je bent een volwassen vrouw en neem je verantwoordelijkheid. Wat ik al eerder vertelde is dat ik de eerste puppy periode ook echt pittig vond maar ik heb nooit gedachten gehad van ik ben mijn hele vrijheid kwijt en twijfels of ik hem wel wilde houden. Het zou ook echt een heel slecht signaal tov jullie kinderen zijn, de pup is niet zo leuk als dat we dachten dus we doen hem waar weg, anders zijn zwaarwegende redenen zoals allergie of gedragsproblemen van de hond binnen het gezin. Het is niet een kledingstuk dat je bij nader inzien niet zo leuk of mooi vindt en achterin de kast gooi om vervolgens nooit meer naar om te kijken. Klinkt best hard maar ik kan hier nooit zo goed tegen. Iets kan even tegenvallen maar dan is het wel aan jezelf om je gezonde verstand te blijven gebruiken en het om te draaien naar iets positiefs. Een hond gaat je uiteindelijk zoveel geven en brengen, lekker naar buiten maar ook heel veel liefde en steun en je heb er zoveel lol en plezier van, ze zijn zo lief en trouw en straks echt niet meer weg te denken uit je gezin. Hou dit in gedachten als je weer aan het doemdenken ben, echt niet nodig.
Ik een hele tijd terug eens een artikel gelezen waarin gesteld werd dat het krijgen van een pup een soortgelijke impact op een gezin heeft als het krijgen van een kind. Voordeel van een pup is dat de babyfase veel sneller voorbij is. En dat je niet zit te klooien met borstvoeding @Loes23 Hoe gaat het nu? Ben je intussen ook al een beetje verliefd?
Bedankt voor alle berichten. Verliefd? Dat kan ik niet echt zeggen. Is ze lief? Jazeker. Ik heb geen ervaring met honden, maar volgens mij doet ze het wel goed. Ze slaapt lekker in de bench als ze moe is, 's nachts hoeven we nog maar 1x op en dan gaan we naar buiten en doet ze haar behoefte. Daarna slaapt ze verder in de bench.. Verder speelt ze fijn, bijt niet in de meubels... en geeft een blafje als ze haar behoefte moet doen. Mijn man wil niet opgeven, begrijpt mijn gevoel. We gaan onze schouders eronder zetten. Ik hoop dat het gevoel langzaam weggaat en we een heel fijn maatje aan haar krijgen.
Ik moest aan dit topic denken! https://www.facebook.com/100063617950833/posts/pfbid0fwD63SZwgH9tAvw5uTs9YGNVxyxMYoeBbwEZGixYpu5VMjW6wAT6rhTercdmEJbnl/
Onze hond gaat naar t pension, één waar onze hond vroeger thuis 30 jaar geleden ook al heen ging. Dit was mijn voorwaarde vantevoren, ik wil op vakantie kunnen zonder hond. Eerste jaar konden we nog niet mee in de vakantieopvang omdat die reserveringen al eerder liepen dan we hem hadden. We gingen kamperen met vrienden, die hun hond mee namen dus kon de onze ook mee. Dat was heel leuk echter merkte ik ook dat we dus niet altijd alles konden doen en echt rekening met hem moesten houden. Dat was prima voor toen maar ook echt wel reden om hem meteen in te schrijven voor het jaar erna. Tweede jaar kon hij naar de opvang. En voor aankomend jaar is zijn plekje ook al gereserveerd. Tussentijds kan hij ook naar de opvang of hij gaat mee. Bij gewoon een weekendje kamperen zeg maar kan hij gewoon mee.