Bedankt voor je lieve reactie!! Ja het is soms een heel zwaar beroep waarin je veel ellende hoort.. Maar ook hele mooie momenten en vaak een fijne samenwerking met pleegouders. Wat super vervelend dat er zo met jullie is om gegaan mbt de voogdij. Helaas heb ik pas geleden ook weer te maken gehad met een break down. Deze pleegouders hadden ook pleegouder voogdij en zorgde voor deze jongen vanaf drie weken oud. Uiteindelijk ging het echt niet meer( jongen is nu 13). Er was dagelijks geweld in huis, ook diefstal en andere illegale praktijken. Natuurlijk hebben we extra hulpverlening (MST) ingezet en onderzoek voor deze jongen. Maar helaas bleef de agressie en nam deze zelfs toe. Ik snap dan heel goed dat pleegouders de keus maken voor een plek ergens anders, hoe verdrietig ook.. Ik heb ze daarom hierin ook ondersteund en geholpen met het vinden van een passende plek. Jammer dat dit bij jullie niet gedaan is.. Wat jammer dat een gezinshuis meteen aan de kant geschoven is.. al zijn de wachtlijsten hier ook super lang.. Ik snap dat jullie al met heel partijen moeten overleggen en het veel van jullie tijd kost. Dus snap ook helemaal dat het bellen voor nu niet hoeft maar mocht het anders gaan voelen; het aanbod blijft staan. En wat een goede pleegouders zijn jullie! Alle ernstige en liefde die jullie erin hebben gestopt. Goede samenwerking met moeder en al die hulpverlening over de vloer.
Wat fijn voor je dochter dat je al die jaren zo veel liefde en tijd in haar hebt gestoken, dat pakt niemand haar meer af! Dat het niet meer gaat is geen falen, maar je gaat verder zoeken voor haar om een probleem op te lossen wat je zelf niet meer opgelost krijgt. Je trekt je handen daarmee echt niet van haar af, want je zet je voor 1000% in om haar op de best mogelijke plek te krijgen nu. Waar voor mij een zorg zit in je verhaal, is dat haar gedrag zo veel impact heeft op de mensen om haar heen, dat het gewoonweg nergens meer gaat nu. Dat gedrag hoort op dit moment bij haar en zal met haar meegaan, waar ze ook heen gaat. Als je echt heel eerlijk bent, hoeveel impact heeft zij met haar gedrag nu op jullie andere kinderen (zowel direct als indirect)? En dan moet je ook nog meenemen dat jullie kinderen met haar opgegroeid zijn en 'wat gewend' zijn van haar. Hoeveel impact gaat jullie dochter hebben op de andere kinderen in het gezin in Canada en gaat dit misschien de nu stabiele relatie/gezin van de biologische moeder onder druk zetten of zelfs ontwrichten? Want het gaat niet alleen om dochter en haar biologische moeder, ook de rest van dat gezin daar gaat dan ineens heel veel te dragen krijgen. Zij groeien daar niet in, en mocht ze die kant op gaan dan zal de volle hevigheid er ineens zijn. En nog een overweging, spreekt ze de taal al echt heel goed om in een vreemd land zich uit te kunnen drukken, om daar ook echt kwalitatieve therapie of hulpverlening te kunnen krijgen? Wat een ontzettend lastige keuze, want je weet nergens precies hoe het uit gaat pakken, dat kun je pas achteraf weten. Succes met alles overwegen en een keuze maken...
Er is al zoveel gezegd maar ook ik voel je onmacht en merk dat je er alles aan wil doen om het goed te laten gaan. Ik las dat iemand de “Yes we can” klinieken benoemde. Daar moest ik ook aan denken. Geen persoonlijke ervaring maar puur na het kijken van het tv programma hierover heb ik daar wel het idee bij dat het een goede plek zou kunnen zijn. Hoe dan ook, veel sterkte met alles!
Ze is onze pleegdochter ja. Ze is hier gekomen met 1,5 jaar oud als klein hummeltje dat niks kon en nu is ze een pientere ontdekkende kleuter! De tijd gaat snel.
Ja, dat gevoel van falen is/was erg herkenbaar. Zeker toen we de beslissing hadden genomen dat het echt niet zo langer ging. Dat is niet waarom je aan pleegzorg begint, om het weer af te breken. Je intentie is heel anders en het is heel naar om te ervaren dat er aan je kunnen een einde zit. Dat gevoel van falen is bij mij wel verdwenen. Ze is naar een groepshuis gegaan waar het ook zeer moeilijk ging/gaat. Ook zij hebben op een punt gestaan om het af te breken. Dat sterkte mij wel in mijn gevoel dat "het niet aan mij lag". Een kind kan echt te-beschadigd zijn. Dat hebben we ervaren. wij hebben nog elke 4 wk een omgang dag. We halen haar dan op en dan is ze van 10 tot 17 bij ons. Dat gaat goed, langer moet niet want dan wordt het echt moeilijk voor haar. Ze is nu 12. Veel mensen hebben best een rooskleurig beeld van pleegzorg. Een kindje in nood liefdevol opvangen. Maar de realiteit is anders, helaas.
Ik kan je geen tips geven maar wil jou en je gezin graag een hart onder de riem steken <3 ook al voelt het als falen, dat is het niet. Jullie hebben jullie jarenlang liefdevol, en nog steeds, ingezet voor een kind van iemand anders, eentje met zware problematiek. Dat doen de meeste mensen jullie niet na.
Wat een moeilijke situatie waar jullie inzitten. Ik werk zelf op een kleinschalige woongroep met uit huis geplaatste jongeren. Dus mocht je hier verder vragen over hebben, voel je vrij om ze te stellen. Ik denk dat naar moeder ook een goede optie is. Hoe ik het lees is er bij moeder nu geen sprake van schadelijk gedrag. Dan is er dus een keuze is tussen wonen op een woongroep of wonen bij een psychisch gezonde biologische moeder, in dit geval in wel in het buitenland, maar je geeft aan dat dochter dat geen probleem zou vinden. Jeugdzorg in Nederland is op dit moment nog absoluut niet hoe het zou moeten zijn. Lees de inspectierapporten maar. Die kan je online wel vinden. De Yes we can kliniek is inderdaad wel erg goed, maar de wachttijd is wat ik begreep +-1,5 jaar. Op veel woongroepen is er inderdaad personeelstekort, maar is er ook op veel woongroepen nog een ouderwetse visie, wordt er nog te vaak gekeken naar hoe een kind zich hoort te gedragen, ipv naar wat een kind nodig heeft om zich goed te voelen, waardoor het zich goed zal gedragen en wordt er te veel gewerkt met straffen/consequenties en dus veel afwijzing. Met name wanneer een kind het overlevingsmechanisme vechten heeft.
Ik heb geen antwoord op je vraag , maar mij is altijd de onvoorwaardelijke liefde voor jullie dochter opgevallen. Ik zeg onvoorwaardelijk omdat hij ervoor gezorgd heeft dat je je eigen grenzen lang niet hebt meegewogen in de zorgen voor haar. Nu zijn jullie op een punt gekomen waarbij jouw grenzen niet meer kunnen opschuiven. Het schuldgevoel dat je voelt is een logisch gevolg imo. Maar schuld, verdriet en een nieuwe weg inslaan staan niet gelijk aan falen of voorwaardelijkheid. Wel staat het gelijk aan liefde. Voor mij is dat overduidelijk. Je wou dat je nog meer kon geven dan je kan ; dát is onvoorwaardelijke liefde, geen falen <3 Mijn eerste reactie op Canada en biologische moeder was ‘oei!’ , maar nu ik alles heb gelezen denk ik eigenlijk ; why not try? Ik wil jullie heel veel wijsheid toewensen, en daarnaast zachtheid naar jezelf. Je doet het goed mama! En je hebt het goed gedaan! En je zal het goed blijven doen. een knuffel! En mijn petje af voor jou en jullie
Ik maak een diepe buiging voor jou en je gezin. Hopelijk vinden jullie snel een passende plek voor je dochter. ❤️
Wat een verhaal! Ik heb geen ervaring en geen advies, maar wil je heel veel sterkte wensen! Dit lijkt me ontzettend moeilijk. Voor jullie, voor haar, voor alle betrokkenen.
Dit is wat ik ook had willen schrijven. Ook vanuit mijn jaaaaaaarenlange werkervaring in de jeugdzorg. Juist het gaan wonen bij moeder geeft heel veel kansen. Die kansen kan ze hier niet in die mate krijgen. Juist bij haar problematiek kan dit ook veel helen bij haar. Wel met het juiste plan van aanpak. Ik zou een familienetwerkberaad of eigen krachtconferentie organiseren met alle betrokkenen hier en daar. Om dat goede plan samen te maken. Als moeder met haar gezin kan starten vanuit een gedegen plan en met alle steun van familie en netwerk en daarnaast nog professionele begeleiding erbij dan heeft het echt kans van slagen. Eerlijk gezegd meer dan een woongroep hier. Dat is helaas echt heel vaak armoetroef en een noodgreep omdat er niks anders beschikbaar is.
Als voormalig pleegkind wil ik je even een hart onder de riem steken. Wat heb jij een hart voor je kind! Ik weet vanaf de andere kant hoe moeilijk het moet zijn om voor de taak te staan om een kind met bagage zo goed mogelijk te begeleiden. Maak jezelf nooit nooit nooit verwijten dat je het voor je gevoel niet goed genoeg hebt gedaan of dat je faalt door nu een grens te trekken! Wat was ik een vreselijk heftig kind. Ik zie het nu pas. En wat een kracht en liefde moet je hebben om daarin naast het kind te blijven staan. Ondanks dat ik en mijn pleegouders niet fijn uit elkaar zijn gegaan heb ik enkel respect voor ze. En weet je, al die zaadjes die geplant zijn, die jullie geplant hebben bij jullie dochter, die zal ze de rest van haar leven meenemen. En je ziet het misschien nu niet, maar het is haar basis voor verdere groei en iets waar ze altijd op terug kan vallen. Ik vind het getuigen van immens grote liefde dat je bereid bent je dochter te laten gaan als dat in haar belang is. Heel veel sterkte gewenst in dit traject!
Ja kan ik. Maar ik lees nu snel de eerste pagina. Ik heb morgen tijd om te reageren. Jezus Adje Heeft @Syane hier al op gerekend?
Bedankt allemaal, dames! Ik zie nog een paar hele fijne reacties. Ik ga daar morgen uitgebreider op reageren. Was gisteren en vandaag aan het werk en daarna een beetje gesloopt. En vanavond ben ik ook niet thuis. Heb overigens inmiddels onze therapeuten gemaild en een korte reactie terugontvangen van één, dat ze blij verrast was met moeders reactie. Zowel omdat ze steunend en niet veroordelend was, wilde helpen en haar verantwoordelijkheid wilde oppakken. Ze zag ook ‘ja maren’, maar vond ook dat het verstandig was om er echt serieus naar te kijken. Het verdient een kans. Ze gingen overleggen en we hebben dan later nog uitgebreider telefonisch contact.
OH dat is een fijn bericht, als zelfs therapeuten vooral het positieve zien van de reactie van moeder is het ook volstrekt normaal dat jullie dit ook echt overwegen. Ik wilde ook even zeggen hoe knap en waardevol ik pleeggezinnen vind, dus chapeau voor wat je al die jaren hebt gedaan en nu zoekt naar de best mogelijke oplossing. Dit is liefde!
Wat heftig ook. Intens verdrietig dat er kinderen zijn die zo beschadigd zijn dat ze uiteindelijk ook zelf verder gaan met zichzelf beschadigen. En nogmaals dank voor je mooie reacties ❤️