Die zorg zit ook bij ons. Maar ergens vind ik ook dat dat uiteindelijk bij moeder komt te liggen. Zij kan inschatten wat de draagkracht is van haar gezin. En haar partner is er natuurlijk ook nog, en als ook hij het ziet zitten (hij is ook altijd heel betrokken geweest bij onze dochter en vanuit Canada op bezoek geweest e.d.) dan vertrouw ik hun in hun oordeel. Daarbij zal het wel even duren eer ze het zeer moeilijke gedrag gaat vertonen. En dat geeft tijd om al e.e.a. voor te zijn met hulpverlening. En het kan natuurlijk ook helend werken voor dochter dat ze zo gewenst is door moeder. De weekendpleegmoeder waar het is geëscaleerd heeft zichzelf overschat en dochter onderschat. Ik heb inmiddels wat inzicht inhoe het daar is gegaan en daar heeft weekendpleegmoeder ook een rol in gespeeld. En ze is gewoon niet opgewassen geweest tegen dochter. Ik denk zelfs dat ze heeft gedacht dat ze het wel even zou ‘fixen’. Ze kwam al met beloningssystemen voor schermtijd e.d. dat ik al bij mezelf dacht dat dat weinig kans van slagen had. Want wij hebben natuurlijk al van alles geprobeerd. Maar ik heb dat echt bij haar gelaten. Dus ik verwacht eigenlijk niet dat het bij moeder zo snel de verkeerde kant op gaat. Daar is veel meer tijd. En het uit de situatie halen, nieuwe start en ergens heen gaan waar ze erg gewenst is, lijkt mij veel helender dan een groepshuis.
Oh dan heb je nog een weg te gaan. Maar inderdaad, tegelijkertijd vliegt de tijd voorbij. Ik hoop voor jullie dat alles goed uitpakt!
Wat heftig! Maar wat mooi dat er nog contact is en jullie nog steeds in haar leven zijn. Dat is wel wat wij ook hopen, alleen moeten we gaan zie hoe dat dan vorm gaat krijgen. En ook verdrietig dat het in het groepshuis zo moeizaam gaat. Als ze 12 is heeft ze ook nog wel een weg te gaan en zullen de hormonen ook steeds een grotere rol gaan spelen. Ik kan alleen maar voor haar en jullie hopen dat er ergens licht aan het eind van de tunnel is.
Ik ben wel nieuwsgierig in hoeverre de kinderen in een woongroep elkaar (negatief?) beïnvloeden. Er werd mij steeds verteld van uit pleegzorg dat mijn dochter ‘te goed’ was voor een woongroep. Maar dat werd uiteindelijk wel de enige reële optie, terwijl wij hem zelf ook wel als verre van ideaal zien. Ik denk overigens dat onze pleegzorgbegeleiders dus echt een tijd wel hopeloos onderschat hebben hoe ‘slecht’ het met dochter gaat. Maar dat terzijde.
Dat is nu ook zo mijn gevoel, en mijn verstand zegt eigenlijk ook wel zoiets. Ik heb gisteren nog met moeder gesproken. Ze belde zelf over een plan van aanpak, dus ze zit er zelf ook bovenop nu. Was weer een goed gesprek. Dat heb ik nog even als verslagje doorgegeven aan onze therapeuten. Die heb ik nog niet gesproken, maar ze gaf wel weer terug dat ze er steeds voor warmer voor ging draaien. Dus ik denk echt dat we hier een potentieel beter optie hebben. En hoe mooi zou het zijn als ze nu alsnog naar haar moeder kan, iets wat altijd het doel was, ook al gebeurt dat dan 10 jaar later ❤️
Wat ben jij een geweldig mens ♡ en wat een mooi gezin heb jij. Ik hoop van harte dat het gaat lukken: dat ze met haar moeder mee kan gaan en dat hulp traject daar goed opgestart kan worden. Daar heeft ze na haar 18e ook veel aan dat je die zorgen niet meer hebt omdat ze dan gewoon daar kan blijven. Ik gun haar en jullie die veiligheid.
Dat hopen wij ook. We bekijken het per omgang hoe het gaat. Verder is er goed contact met de voogd en redelijk contact met groepshuis leiding.
Ik ga weer even verder met op een aantal reageren. Zoon moest net afzwemmen, dus het gewone leven loopt ondertussen ook gewoon door. En het lukt me niet zo goed om overal op te reageren. Dus daarom even één reactie voor de mensen waar ik nu even niet direct op reageer: Dank voor jullie mooie en warme reacties! Het heeft me echt heel goed gedaan. Dat had ik eigenlijk niet verwacht, maar het is echt zo! ❤️
Was even een tijdje afwezig en heb je topic net helemaal doorgelezen. Heb de mitsen en maren gelezen, maar lees vooral dat jullie ontzettend veel van haar houden en proberen om met de kennis van nu, de juiste keuze te maken. Ik hoop dat het lukt en dat ze naar haar biologische moeder zou kunnen gaan. Alle liefde voor jullie!
Wauw, dit is heel mooi te horen! Niet dat jij ook een moeilijke jeugd hebt gehad natuurlijk, maar je snapt wel wat ik bedoel. Als ervaringsverhaal uit oogpunt van het pleegkind is heel waardevol. En ik hoop heel erg dat de band met dochter ooit weer beter wordt/herstelt, maar mocht het niet zo zijn dan is toch altijd mijn eerste hoop dat ze goed terechtkomt. Dus zo hebben we iets om aan vast te houden ❤️
Dat hopen wij ook. En als het ooit niet zo is dan hebben we haar in ieder geval jaren een veilige plek gegeven waar ze zich kon ontwikkelen. En ik probeer me ook maar voor te houden dat er heel veel pleegkinderen helemaal niet zo "doorslaan" (al doen veel dat ook wel) en dat je dat niet hoort omdat succes verhalen niet echt gedeeld worden maar de slechte wel natuurlijk.
Wat erg dat het niet meer gaat bij jullie, dat is iets wat je echt niet wil, maar als het niet meer gaat, dan gaat het niet.... Je zei dat een gezinshuis ook een optie is, maar dat er maar weinig plek is. Ik ken mensen met een (heel fijn!) gezinshuis die nog een plekje over hebben, maar of ze daar zou passen, daar kan ik zo weinig over zeggen natuurlijk. En of haar leeftijd daar past, ik weet dat die mensen eigenlijk 'op zoek zijn naar een andere leeftijd' (dit klinkt altijd een beetje raar) maar ze hebben een groot hart, als ze er zou passen is de kans groot dat ze welkom zou zijn. Ik weet niet of de regio je iets uitmaakt? Laat maar weten als je meer wil weten Over terug naar de moeder, het klinkt heel mooi als dat zou lukken, ik zie vooral heel veel beren. Maar ik heb alleen vanaf de zijlijn ervaring, dit is voor mij gewoon een onderbuikgevoel. Misschien zou het wel goed gaan, dan zou dit natuurlijk heel mooi zijn!
Hoe kinderen elkaar beïnvloeden hangt af van verschillende factoren. Op dezelfde plek is er al een heel verschil mogelijk als de samenstelling verandert. De ene is er omdat die te makkelijk beïnvloedbaar is de ander omdat die juist te veel zijn eigen koers vaart. Beiden kunnen een helpende factor zijn of juist een valkuil. Het positieve gedrag van de groep is goed voor iemand die beïnvloedbaar is. Iemand die koppig is zal zich langer staande kunnen houden tussen slechte invloeden, ervanuit gaande dat die persoon een sterk gevoel voor rechtvaardigheid heeft. Imo is het Russische roulette. Ik vind het plan wat jij nu aan het uitwerken bent meer zekerheid geven dan de andere optie die je zou hebben. Ze zeggen dat de hechting rond het derde levensjaar vast staat. Ik ben geen wetenschapper, maar ik ben het er nooit mee eens geweest. Een gezonde hechting kan beschadigen door nare ervaringen. En het vinden van je eigen nest kan denk ik zeker helend werken in de fase waarin je wil weten wie je bent. Een liefdeloos Instituut is denk ik voor niemand goed. Of het nou geuit wordt in gedrag of niet. Je kan gedrag los leren koppelen van je behoeftes. Maar de leegte blijft. Conditionering kan positief lijken. Maarja de bedenkers daarvan gaven niks om de black box (binnenwereld).
Die hoop mag je natuurlijk altijd hebben. Mijn ervaring met dochter is dat haar gedrag altijd al zeer moeilijk is geweest, maar ergens nog ‘behapbaar’ omdat de basisschool ook veel structuur bood. Maar eigenlijk zagen we nooit een ontwikkeling in haar gedrag. Het is nooit vooruit gegaan en wat wel werkte werkte altijd maar even en dan moesten we weer oo zoek naar een nieuw aanpak. En uiteindelijk in de puberteit is het dan snel bergafwaaarts gegaan. Maar dat dat bij ons zo is gegaan is geen vast gegeven voor andere kinderen met hechtingsproblematiek. Dus het zomaar anders kunnen gaan bij jullie. Dat is soms denk ik ook waar het fout gaat in de jeugdzorg. Het vast houden aan protocollen en toch te weinig naar het kind kijken. Zo hebben onze pleegzorgbegeleiders regelmatig contact gehad met zgn gedragswetenschappers, maar die hebben nooit met dochter of ons gesproken en geven daarna wel adviezen over de aanpak. Hoe bizar en krom is dat eigenlijk… Ik hoop echt het allerbeste voor jullie allemaal en sowieso voor nu toch prachtig dat jullie dochter zich al van kleine dreumes zich ontwikkelt heeft tot een pientere kleuter!
Dankjewel voor het meedenken ❤️ Mijn onderbuik gevoel zegt juist steeds meer dat terug naar moeder de beste optie is. Misschien niet de meest perfecte optie, maar die is er simpelweg niet. Daar is de problematiek ook te complex voor, En regio maakt, als ze hier blijft wel uit. Haar eerste en enige vraag/reactie toen we vertelden dat ze niet meer thuis kon wonen was ‘kan ik op dezelfde school blijven?’. Waarbij school natuurlijk van ondergeschikt belang is en haar vriendinnen/vriendje daar bovenaan staan. Ze zou het nooit accepteren om ver weg in Nederland te gaan wonen. Maar naar het buitenland bij moeder, helemaal als we het als proefperiode inzetten, zou wel verkoopbaar zijn. Want moeder en familie daar horen gewoon bij haar, en dan zou ze wel begrijpen dat ze ver weg gaat, omdat de ‘opbrengst’ zoveel hoger is. Haar moeder is ook echt heel belangrijk voor haar, dus dan kunnen we haar hier uit de situatie halen, weg bij slechte invloeden van vrienden. Maar bij vrienden weghouden terwijl ze wel nog in Nederland woont, dan zie ik eigenlijk ook wegloop taferelen voor me.
Dank je wel voor je reactie! Eigenlijk herken ik wel een beetje wat je beschrijft van mijn werk. Ik sta voor de klas (kleuters) en we hebben natuurlijk regelmatig dat de groep verandert doordat er een nieuwe 4-jarige binnenkomt. En soms zet dat de hele groep opstelten. Dan gaan bv de oudere kinderen zich ook opeens jonger gedragen en ‘vergeten’ compleet de regels. Terwijl er ook kinderen zijn die extra hun best gaan doen om te laten zien wat ze kunnen/weten. Ik kan me zo voorstellen dat dat op een groep ook gebeurt, maar dan met veel ingewikkeldere processen, omdat de puberteit an sich al zoveel ingewikkelder is. Laat staan als daar nog gedragsproblemen bij komen. Het Russische roulette principe kan ik daardoor ook wel van je aannemen, en dat baart mij dan ook meer zorgen dan de haken en ogen die eraan zitten bij het terugkeren naar moeder.
Ik wil even reageren vanuit mijn eigen persoonlijke ervaring. Ik was ook zoals je dochter. Sinds mijn 12e ben ik 3 keer weggelopen van huis. Ik sliep toen 1x bij een jongen die ik via internet had ontmoet, 1x bij een vrouwelijke zwerver in een kraakpand en 1x ben ik door een man opgevangen die de politie heeft gebeld en mij thuis hebben afgeleverd. Ik stal ook, van mijn moeder, broertje, winkels. Ik was totaal onhandelbaar en had (weet ik nu) hechtingsproblematiek. Ik heb ook veel hulp gehad maar niets hielp. Ik spijbelde en deed waar ik zelf zin in had. Kwam jong met verkeerde mensen in aanraking. Op mijn 16e ben ik in een crisis opvang beland voor 2 weken. Dit is na een paar dagen thuis weer verlengd waardoor ik op een internaat heb gewoond tot mijn 18e. Daarna ben ik op begeleid wonen gegaan. Het internaat en begeleid wonen heeft voor mij toen heel veel opgeleverd. Ik durf te zeggen dat als ik daar niet heen was gegaan, ik mijn leven niet zo op de rit had gekregen. Ik heb daar veel inzichten gekregen, veel geleerd. Was het altijd leuk? Nee. Maar het was voor mij destijds de beste beslissing. Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze situatie want het is geen makkelijke keuze om te maken.
Wat heftig dat je dat allemaal hebt meegemaakt, en ook voor je familie denk ik. Mag ik vragen hoe nu de band met je familie is? En wat fijn dat je uiteindelijk goed terecht bent gekomen. Dat zal een lange weg zijn geweest. Wat maakt, denk jij, dat je daar wel leerde wat je ‘moest’ leren en dat dat thuis niet lukte?
Nou ik geen contact met mijn vader, die is uit beeld sinds mijn 3e. Wel woonde hij bij mijn opa en oma, waar ik ieder weekend was dus ik zag hem wel zo nu en dan. Ik ben opgegroeid met mijn moeder en broertje. Kreeg er later een halfbroertje bij (van moeder en nu haar exman) en later nog een halfzusje en zus van mijn vader en andere vrouw. Ik heb eigenlijk met niemand contact. Ik heb geen ooms en tantes. Mijn broertje al 12 jaar geen contact mee en halfzussen niet tot nauwelijks. Halfbroertje ook geen contact mee, ik ben ook niet echt met hem opgroeiend omdat hij 4 was toen ik uit huis geplaatst ben. Alleen mijn moeder spreek ik af en toe maar die band zal nooit zijn zoals het hoort zeg maar. Het internaat had voor mij "gelijkgestemden" dus kinderen met wie ik woonde die hetzelfde hadden meegemaakt of soms erger. Daarmee vorm je een band, je voelt je meer begrepen. Ook de begeleiding weet natuurlijk veel beter om te gaan met dergelijke situaties dan mijn moeder deed. En ik had gewoon geen gezag voor haar, voor hen (leiding) meer. Ben daar ook niet heilig geweest hoor. Ik heb eens een maand straf gehad omdat ik iets had gedaan, mocht helemaal niks. Dat voelde echt vreselijk. Ga je 1x de mist in begin je weer opnieuw. Maar ik leerde daar luisteren naar huisregels, plannen, doelen stellen in het leven. Ik had mijn huisgenoten met wie ik erover kon praten ij tegenstelling tot mijn gewone vrienden toen der tijd. En op begeleid wonen werk je naar een doel toe, namelijk op jezelf wonen en voor jezelf leren zorgen. En daar zaten ook voorwaarden aan; je moest wel bepaald gedrag kunnen laten zien, werk hebben, zodat je kon aantonen dat je er klaar voor was.