Zeker opluchting! Ik was een beetje bang dat mijn hoop op een betere oplossing mijn oordeel misschien vertroebelde. Dus was zo fijn om bevestiging van onze therapeuten te krijgen! Mijn zoon was erg verdrietig en boos toen we uitlegden dat dochter niet meer thuis kon wonen. Mijn dochters zijn ouder en zien ook meer wat het met ons doet en begrijpen het wel. Maar ze hebben best een redelijke band met dochter dus zal wennen zijn. Vooral voor middelste dochter, oudste woont sowieso al op een ander continent dus krijgt ook minder meer mee. Middelste dochter heeft wel duidelijk de rust ervaren in de time out, en dat helpt ook bij het begrijpen. Over wonen bij moeder hebben we het nog niet gehad. Eerst even kijken hie we dit met dochter gaan bespreken en hoe we dat voor elkaar gaan krijgen. Dat zal wel even slikken voor ze zijn.
Wat een moedige beslissing! Ik hoor vaak dat het voor ons makkelijker is omdat het een pleegkind is. Nou weet ik niet of dat zo is, maar wij zitten wel al jaren dicht op de hulpverlening en dat is denk ik minder bij een biologisch eigen kind. Dank voor je medeleven en een dikke knuffel terug ❤️
Wat fijn dat jouw pleegkinderen weer bij hun moeder terecht konden. En dat dat dus blijkbaar vaker gebeurt dan ik dacht. Ik ben wel benieuwd hoe het met je pleegkinderen gaat en hoe het contact met jullie nu is. Misschien pb ik je op een later tijdstip nog even.
Bij ons waren de instanties het er zeker niet mee eens maar goed, ik heb het gezag. Er is zelfs een raadsonderzoek gestart en ook daar kreeg ik van de rechter gelijk. Ik heb nog steeds heel goed contact met de kinderen(ook familieband) en gelukkig komen ze nog steeds bij me als er iets is.
Wat fijn dat het contact er nog is en ook goed is. Daar hoop ik ook op. Maar wel balen dat het tot een raadsonderzoek moest komen. Dat hoop ik wel te voorkomen. Maar ik weet inmiddels hoe rigide instanties kunnen zijn, en dat ze daarbij uit het oog verliezen waar het om gaat, nl. om wat nou daadwerkelijk het beste is voor het kind.
Knuffel voor je. Je weet dat het beter voor iedereen is maar het neemt het verdriet niet weg voor allen. Zijn niet de makkelijkste gesprekken
Even tussendoor. Wij (een groep binnen onze GI) hebben een nieuwe methodiek opgezet waar we mee werken. Waar een (voormalig) BJZ mee werkt, namelijk werken vanuit de ontwikkelingsbedreigingen vanuit het kind, werken wij met de krachten vanuit het kind, de acency en de draagkracht. Werken vanuit de ‘bedreiging’ die er altijd is natuurlijk in GI land, heeft een enorm negatief effect en blijf je hangen in je slechte verleden, je trauma’s, etc. En natuurlijk mogen die er zijn (graag zelfs want je moet iets kunnen wegnemen), voor ons is het belangrijker om de krachten en village to raise a child te vinden. En natuurlijk zijn er uitzonderingen maar ervandoor gaan dat er iets mis is met een kind, in plaats van dat een kind is mist, is een hele goede opener. Ons hele nieuwe plan van aanpak is gericht op wat het kind wil, mist en zoekende naar is en dat werpt vruchten af.
Mooie ontwikkeling. Wij hopen dat dat de druk op GI af doet nemen. Op dit moment ervaren wij nog dat GI’s zelden bereikbaar zijn. Steeds ziek, afwezig of met vakantie. Waardoor we vanalles via de bureaudienst op moeten lossen. Wij zijn ook de omslag aan het maken in onze organisatie, de ombouw van de jeugdzorg plus(gesloten jeugdzorg). In plaats van focussen op probleemgedrag kijken wij naar welke onvervulde menselijke behoefte hier achter zit, om vervolgens in te spelen op het vinden van andere manieren om die behoefte te vervullen. Als die behoeften vervuld zijn, zal probleemgedrag verdwijnen (dit zien wij ook gebeuren) Geen vrijheidsbeperkende maatregelen. Kinderen niet vastpakken (alleen voor een knuffel of liefdevolle aanraking als zij er behoefte aan hebben) en ze vooral het normale leven laten ervaren en ze laten ervaren dat zij oké zijn en wij ook. Grappige is dat ook qua team ineens een overschot aan uren binnen ons team is ipv een tekort. Medewerkers zijn minder ziek en blijven langer op dezelfde plek werken. En de samenwerking met onze jongeren gaat zo fijn. Zelfs de fanatieke zorgmijder zoekt ons inmiddels op en noemt ons zijn thuis
Dat klinkt heel mooi. Waar ik dan wel benieuwd naar ben is of jullie ook met gedragswetenschappers werken die vanaf de zijlijn allemaal adviezen geven, zonder kind en (biologische) familie überhaupt ooit gesproken te hebben? Kijkend naar ons kind, denk ik dat ze altijd haar moeder, haar oorsprong en herkenning heeft gemist. En daar kunnen we nu wat aan doen. Mijn pleegzorgbegeleider reageerde gelukkig opener op de laatse ontwikkelingen dan verwacht. Maar… ze moest het wel allemaal in het team en met de gedragswetenschapper bespreken. Mensen die dochter en ons alleen kennen als casus. Maar daar dan wel beslissingen over ons nemen. Ik blijf dat toch iets heel raars vinden (en dan druk ik me nog zacht uit). Ik kan er niet bij dat er zwaarwegende beslissingen over kinderen en hun families worden genomen, zonder deze mensen te kennen of überhaupt ooit gesproken te hebben. Nou hebben wij onze therapeuten gevraagd om een duit in het zakje te doen en die kennen ons wel en zijn dus voor mij al beter geschikt als ‘gedragswetenschapper’ en ik hoop dat dit ook helpend gaat zijn. Maar ik kan er dus niet over uit dat iemand die zichzelf gedragswetenschapper noemt, niet zelf kan bedenken dat kennis maken met een kind/gezin een wezenlijk onderdeel zou moeten zijn voor er adviezen worden gegeven of besluiten worden genomen.
Als ik jou was zou ik vragen om een gesprek met die GWer. En dan eigenlijk het liefste ook nog waar moeder en haar partner bij zijn. Omdat dit zo’n zwaarwegend besluit is lijkt het me goed dat de GWer ook jullie leert kennen.
Dat is goed advies. Zat ook wel in mijn hoofd om aan te vragen, als ik de indruk zou krijgen dat we niet op 1 lijn gaan zitten. Maar misschien sowieso een goed plan om het al aan te vragen.
Binnen onze organisatie hebben we de mogelijkheid om een MDO te organiseren, mét alle betrokkenen erbij. Heel waardevol!
Dit is inderdaad zeer tekenend voor de Jeugdzorg in Nederland. Er worden in deze branche echt idioot veel mensen betaald om adviezen uit te brengen over kinderen die zij nog nooit gezien of gesproken hebben. En met een beetje pech worden deze adviezen van de 'professionals' serieuzer genomen dan jouw advies als ouder/opvoeder. Fijn dat de pleegzorgbegeleider er open in staat. Ik hoop echt dat jullie met de juiste begeleiding de plek vinden waar je dochter het gelukkigst wordt. Dat gun ik haar en jullie enorm. Het zegt in ieder geval alles dat je zo bezig bent met haar geluk en welzijn. Jullie hebben voor haar het verschil gemaakt, en daar mag je trots op zijn! ♡
Zo heeft mijn zus op basis van een valse melding bij VT 4jr lang moeten knokken tegen allemaal dwangmaatregelen en uit eindelijk wilde de jeugdbescherming een ots. En in al die tijd zijn de kinderen 1x gesproken… Het is uiteindelijk, na een hoop stress en ellende (ook bij de kinderen), goedgekomen, nadat een raadsonderzoeker eindelijk wel de moeite deed om gedegen onderzoek te doen en daarbij de kinderen dus te spreken én serieus te nemen. Schrijnend en onnodig… Maar goed, dank voor je lieve woorden! En we gaan ervoor waken dat wij wel gehoord worden. En e.e.a. oogt nu al wel positief. En soms moet je ook gewoon geluk hebben en de juiste mensen treffen. En natuurlijk zijn er ook nog goede jeugdzorgwerkers. Dus we hopen gewoon dat wij die ook getroffen hebben.
Nou dat kan ik wel beamen wij als ouders werden vaak afgezet als gek om het zo maar te noemen.Waneer een professionele hulpverlener het zelfde zegt kan het wel. Wij hadden toen een op een lijn met ons (zo fijn). En die vond wat ik zei niet heel gek dus baalde zei het dan weer. Ook gaat er tonnen naar c der school dus laat staan alle andere hulp wat zei kreeg en krijgt. Adje heb je een die mondeling heel goed is? Laat die eens spreken en een mdo kan zeker helpen
Ja en nee als antwoord op jouw vraag of zij of wij ouders of pleegouders hebben gesproken. Zoals bij bijna alle gezinsvoogdij instellingen, werken de GW’ers tegenwoordig niet meer op locatie maar centraal ergens in het land. Niet om iets goed te praten maar zo is alles wel enigszins wegbezuinigd sinds de transitie van de jeugdzorg in 2015. Kwalijke zaak maar daar begin ik niet over want dan stop ik niet. Maarrrr… ik werk bij Nidos, een GI voor minderjarige vluchtelingen dus ouders spreken we amper, simpelweg omdat ouders op flinke afstand wonen en het bereik minimaal is in oorlogsgebieden. Pleegouders, bij ons opvangouders genoemd, spreken we wel en daar mag en kan een GW’er altijd (digitaal) bij aansluiten als zij willen. Bij ons is het ook bijna altijd zo dat wij de voogdij hebben over jongeren omdat de ouders er niet zijn en zij op die afstand geen gezag kunnen uitvoeren en iemand moet dat doen dus komt Nidos in beeld. Dat is dus heel anders dan bij een reguliere GI, waar een voogdij maatregel één van de zwaarste maatregelen is omdat het kind dan zoveel kwaad is aangedaan dat ouders het gezag ‘nooit meer’ mogen uitvoeren. Dat was een side note van mij om mijn reactie te verduidelijken. Ik heb wel ruim 10 jaar bij een voormalig BJZ gewerkt en had casussen zoals jij/jullie en ik kan meteen zeggen dat ik het helemaal met je eens bent. Jullie zouden betrokken moeten worden. Oók door GW’ers icm de (gezins)voogd/jeugdbeschermer. Je staat volledig in je recht om een gesprek aan te vragen. Overigens heb ik, tot ik trainer werd, altijd zaken gedraaid waarbij de kinderen onder toezicht stonden en die zijn hetzelfde als bij voormalig BJZ. En ik heb nog nooit (pleeg)ouders zo behandeld als dat jij nu aangeeft behandeld te worden.
Ja dat is wel een kwalijke zaak. Bezuinigingen valt niet veel aan te doen, maar als het er echt toe doet, moeten kinderen niet tot casus worden vermaakt. Maar moeten zij en hun families echt gekend worden eer er adviezen worden gegeven en maatregelen worden genomen. Maar goed, ik ga wel op mijn strepen staan en aangeven dat aanbevelingen en beslissingen niet genomen worden simpelweg op basis van een overleg met een pleegzorgbegeleider. Ik denk dat ik het eerst volgende overleg even afwacht. En als dat de ‘verkeerde’ kant op lijkt te gaan, dan ga ik aandringen op een gesprek met de gw erbij. En fijn dat jij (pleeg)ouders anders behandeld hebt. Ik weet ook wel dat er veel goede mensen werken in de jeugdzorg. En dan is het ook mooi en waardevol werk wat je doet!
Ik wens je echt het allerbeste. Ik vind het zo naar dat je hierin belandt bent. Dit had je toentertijd niet voor ogen en je bent er met de beste bedoelingen ingestapt. Bah. Zo’n domper en dat gun je niemand. In de eerste plaats jullie dochter niet. Maar als pleegouders krijg je ook zoveel voor je kiezen en zie je in de bomen van de huidige Jeugdzorg het bos niet meer. Bedankt voor je laatste opmerking en misschien iets ter verlichting: je ziet het in de ‘nieuwe garde’ wel weer ontstaan: echt die compassie met (pleeg)ouders, het systeem is zo vastgeroest dat je het de werkers niet eens meer kwalijk kan nemen. Maar ja, als het over je eigen kind gaat dan interesseert je dat geen reet en wil je het beste. ❤️