Samen sinds mn 21e, alle grote stappen samen gezet. Zie mezelf met niemand anders oud worden. Kinderwens besproken voor we gingen trouwen en bewust de keuze gemaakt om eerst te trouwen. Nu nog 5 weekjes wachten op ons eerste kindje!! We zijn nu bijna 7 jaar samen waarvan 2 getrouwd. Eerdere relaties waren echt een stuk minder serieus, nog jong en kids helemaal niet aan de orde. Sowieso had ik voor mn 25e eigk geen kinderwens.
Nja eigenlijk had ik al met hem moeten stoppen voor we het gingen proberen maar ja. Toch een beetje laten overhalen eigenlijk. Soms kriebels omdat vriendinnen om me heen zwanger raakten of al een baby hadden, dus ik ging zelf ook wel denken; hoe zou het zijn? We woonden 2,5 jaar samen toen het raak was, waren in totaal toen 5 jaar samen en heb eigenlijk wel gedacht in de eerste jaren dat hij het was.. Tijdens het samenwonen kwam zijn ware aard al naar boven maar toch gaf ik nog teveel om hem om ermee te stoppen. Tijdens de zwangerschap deed hij niks voor me en erna was het eerste jaar een compleet drama. Toen L. 1,5 jaar was uit elkaar gegaan. Dus ja, ergens in mijn achterhoofd wist ik dat hij eigenlijk NIET de juiste was maar ach hij was zo leuk en wilde zo graag 3 kinderen en ik was ook al 30.... Gelukkig is het een goede vader voor L. Dat is dan nog een schrale troost
Geen idee. We kregen verkering, we gingen samenwonen, we gingen trouwen en we kregen kinderen Daarvoor had ik wel wat relaties gehad maar nooit van : nou dat duurt langer dan een jaar en we gaan samenwonen
Toen ik hem ontmoette, klikte het. Na een paar dates kregen we een relatie en spraken we over de kinderwens. Of we dat beide wilden. Hebben samen besloten dat we 2 kindjes willen. Hij wou er, ik wou er Eerst huisje, getrouwd en toen we 7 jaar samen waren kwam ons dochtertje. Nu 10 jaar samen kwam ons zoontje. Nog steeds heel gelukkig met mijn man en kids
Wij kenden elkaar al jaren, toen de vonk uit het niets oversloeg. Hij was mijn danspartner en we trainden 5x per week, dus naast dat we elkaar lang kenden, kende ik hem door en door. Zaten minimaal 3x per week 1.5 uur samen in de auto. Tot dat moment oprecht nooit over hem gedacht als "aantrekkelijk" of "potentiële partner". En toen zaten we met een groep vrienden in de bioscoop en in eens had hij mijn hand vast en ik een hartslag van 160. Naar de parkeergarage gelopen en hem geappt: "of we moeten hier over praten, of we praten hier nooit meer over". Allebei uitgesproken dat we hier niet op zaten te wachten, we onze vriendschap en partnership niet op het spel wouden zetten, dat het gênant was als we dit aan iedereen moesten gaan vertellen etc... Dus die nacht hebben we er over gesproken. Na 2 uur praten is er gezoend, zijn we gaan slapen en issie nooit meer weg gegaan Na een week wist ik zeker: dit is de man waar ik oud mee ga worden. Juist omdat we er allebei helemaal geen zin in hadden, maar uit het niets in eens de vonk er was. Nooit op een roze wolk gezeten, want we kenden elkaar al zo goed. Ik wist hoe hij deed als hij chagrijnig was, hoe zijn scheten stonken etc. Al onze communicatie was gericht op een succesvol danskoppel zijn. Dus volkomen eerlijk, oprecht, gedreven op elkaar beter maken én op elkaar vertrouwen. En ik denk dat dat, nu nog steeds, onze sleutel tot succes is. We kunnen allebei ongefilterd onszelf zijn als we samen zijn. Hij is na 2 maanden officieel bij mij in getrokken, binnen een half jaar kochten we een huis. Het voelde allemaal zo natuurlijk, hebben in onze relatie nooit iets hoeven te forceren. Na iets meer dan 2 jaar verkering zijn we getrouwd. Inmiddels 5 jaar getrouwd, en hij is echt een fantastische man én vader. Hij speelt heel veel met dochter, ze gaan samen elke week een dagje op stap, laat zijn nagels door haar lakken etc. Elke keer als ik ze samen zie besef ik me hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen dat we toen de stap hebben aangedurfd.
Omdat ik niet met een ander dan mijn man kinderen wil. Lijkt me ook wel logisch En het was in ons geval gewoon een logisch gevolg op trouwen. Tenzij het bijvoorbeeld om zaad- of eiceldonatie gaat, denk ik ook niet dat er veel mensen zijn die met een ander dan hun partner kinderen krijgen.
Toen ik mijn man voor het eerst ontmoette, keek ik hem aan en dacht: met jou ga ik later trouwen en kinderen krijgen. En zo geschiedde
Dit! Met 17 & 23 bij elkaar gekomen, 18 gaan samenwonen & 6 dagen voor mijn 20e bevallen van onze 1e. Geregistreerd partnerschap op mijn 24e en inmiddels 4 kindjes rijk.
Mijn vrouw had een sterke kinderwens en we waren al jaren samen. Dus het lag gewoon voor de hand eigenlijk. Wij hebben gebruik gemaakt van zaadceldonatie maar dan krijg je alsnog samen met je partner kinderen, je bent alleen niet beide de biologische ouder... Maar verder ben je wel vanaf het allereerste moment betrokken.
Hij is lief, hij heeft humor, hij werkt keihard en zorgt ontzettend goed voor ons. Hij is 6 maanden weggeweest toen wij nog maar net samen waren(voor school) en zelfs toen ging het helemaal goed. Dat was het moment waarop ik dacht, met deze man wil ik oud worden en kinderen krijgen. Hij is het gewoon, ik kan er niks anders van maken.
Ik wil even inhaken: ik heb dmv ECD kinderen gekregen. Ik heb geen kinderen gekregen met een ander, ik heb kinderen gekregen met mijn man. Ik wilde met hem kinderen, ik wilde niet kinderen met onze donor krijgen haha. Met hem wilde ik kinderen omdat we al jaren samen waren, samen een stabiel stel zijn, heel veel een kindje zouden kunnen bieden en simpelweg heel erg verlangden naar een kindje en dus een gezin. Onze donor is een hulpmiddel geweest om samen met mijn man kinderen te krijgen.
Omdat ik nooit kinderen wou, en bij hem ineens wél. Als ik man met kindjes bezig zie smelt ik helemaal, is helemaal zijn natuur om papa te worden. Als het nu nog eens zou lukken zou wel leuk zijn
Typisch dat er nu weer dingen ontzettend letterlijk worden genomen Ik neem aan dat de bedoeling heel duidelijk is, dus ik ga mijzelf hierin niet corrigeren of verduidelijken.
Ik kende hem al heel lang. We hebben elkaar ontmoet toen ik 16 was. Tijdje friends with benefits geweest en na 5 jaar kregen we een relatie. 3 jaar later begon hij over kinderen en zo geschiedde. Hij wilde er eerst altijd maar 1 maar al vrij snel naar nmr 1 wilde die toch een 2e. Na de 2e zei die echt klaar te zijn, maar ik vond dat we dat samen moesten beslissen en dat dat niet alleen aan hem was. Na 2 jaar begon die zelf over een 3e en ik was binnen no time zwanger. De 4e was niet gepland. We zijn nu een jaar uit elkaar. hij is een goeie vader voor de kinderen, zorgt goed voor ze en is betrokken. Heeft inmiddels al even een nieuwe vriendin, die dol is op de kinderen en andersom zijn de kinderen dol op haar. Ik ben alleen en dat is prima, maar hij zei pasgeleden wel dat ie mij ook weer geluk gunt met een man. We zijn goede vrienden en staan voor elkaar klaar als het nodig is. Eigenlijk weer zoals 15 jaar geleden alleen dan zonder de benefits
Ik kan dat niet uitleggen, ik geloof echt dat het gewoon zo had moeten zijn Naar het onderwerp kinderen zijn we als vanzelf toegerold. We waren al jong samen (17 en 18 jaar) en zijn samen volwassen geworden, uit huis gegaan (met 22 en 23 jaar), en toen we 23 en 24 waren was trouwen en kinderen krijgen de volgende stap en here we are. Ik kan mijn geen betere partner (voor mijzelf) en papa (voor onze kinderen) indenken.
Hier hetzelfde, dat is zo gegroeid. We waren 15 en 17 toen we samen kwamen, samen opgegroeid en volwassen geworden. Met 21 en 23 gaan samenwonen. En met 24 en 26 onze eerste en met 28 en 30 de jongste.