Ja dat inderdaad! Mij werd bij mijn tweede vaak gevraagd of ik een voorkeur had en ik werd dan niet geloofd als ik zei dat ik die niet had. Terwijl mijn zoon echt mijn grote liefde was en is en ik iedereen zo’n leuk kind gun. Alsof hij minder is dan een meisje. De enige reden dat ik blij was met een meisje is dat ik jongensnamen echt heeeeel lastig vind haha
De meisjes komen vanzelf zei mijn oma altijd. Oma was dol op der jongens. Ik vind 3 jongens een hoofdprijs genoeg ellende, slapeloze nachten en verdriet gehad over de gezondheid van nr2. Geslacht doet er niet toe. Ik vind t ook idioot dat je in de VS gewoon met ivf je gewenste geslacht kan kiezen. Het leven moet niet te maakbaar zijn....
Mijn vriendin werd er gewoon verdrietig van. Dat mensen zooooo blij waren dat ze een meisje kreeg want een dochter is leuk voor de moeder. Alsof haar zoon niet leuk genoeg was.... zelfs haar zusje zei tegen mij: eindelijk een meisje, dat is veel leuker voor mij. Leuk voor haar neefje en ik vond t ook voor mijzelf l#llig... ik had toen 2 jongens. Blijkbaar niet leuk genoeg Die rare heilige graal. Wat mijn tante zei tegen mijn moeder? Je mag mijn kleindochter wel een dagje lenen, een meisje, dat is zoooo leuk. Mijn moeder heeft 6 kleinzonen. Kom op zeg. Wat een zegen: 6 kleinkinderen! Zo ziet mam t ook
Ja misschien. Ik heb een zoon en dochter en mijn zoon lijkt veel meer op mij, qua uiterlijk maar ook qua karakter. En qua dochter: de mijne wordt woest als je een elastiekje in Ja stom toch! Alsof de wens voor een meisje logisch is. Misschien vind ik het ook wel extra stom omdat ik in mijn omgeving 2 gezinnen heb met alleen jongens en beide zijn een meisje verloren in de zwangerschap. Ook deze moeders kregen zulke opmerkingen en dat deed pijn. ‘Oh jammer dat dit dan een jongen is’ ‘hopelijk weer een meisje’. Hou je eigen voorkeur lekker voor je. Vraag hooguit of iemand een voorkeur heeft en geloof diegene als ze zeggen dat de enige hoop die ze hebben en gezond kind is. En jongens zijn gewoon heel leuk
Hoi! Dat gevoel is heeeel begrijpelijk. Ik vind jongens geweldig maar hoop ook echt dat het dit keer een meisje is. Deze zwangerschap was overigens niet gepland en we voelen ons zeer gezegend zwanger te mogen zijn. Beide is natuurlijk welkom maar we hebben wel een lichte voorkeur. Weet dat er Engelse Facebook groepen zijn waar je kunt mee praten over deze gevoelens. Voor zowel jongens mama’s als meiden mama’s. Er schijnen ook manieren te zijn om het geslacht te kunnen beïnvloeden als je je daar goed in verdiept. Maar ook dat blijft natuurlijk een risico. Goed in ieder geval dat je open bent over je gevoelens, hopelijk kunnen jullie samen hier over een besluit nemen.
Gefeliciteerd met je zwangerschap wat spannend zeg. En zo leuk dat je ook drie boys hebt, je begrijpt mij dan heel goed haha. Ik ben zo gek op mijn jongens en ze zijn zo makkelijk in omgang en heb echt geen kind aan ze. Ik heb het alleen moeilijk als ze ziek zijn haha maar dat hoort er bij. Ergens ben ik bang ( want dat hoor ik vaak om mij heen) dat stel ik krijg ooit een meisje dat ze echt tegenovergestelde is van mijn 3 makkelijke jongens. Hahah meisjes blijken stuk dramatischer te zijn met alles . Ik hoop en duim met je mee voor een meisje, en als het een jongen is dan blijf jij de Queen in huis
Ik begrijp je wel… ik heb 2 meisjes en was ook echt mijn droom ook al weet ik echt wel dat ik even blij was geweest met 2 jongens uiteraard!! Maar denk dat iedere vrouw stiekem wel droomd van een dochter.(of mss ook niet haha er zijn vast ook vrouwen die echt die verlangens niet hebben) Aangezien je nog maar 30 bent zou ik t nog even laten varen en zien over 2 jaar hoe je je dan voeld want je jongste is nog erg klein. Eerst even genieten en 3 kids is niet niks, zou toch even door die drukke jaren gaan en dan pas weer gaan voor een zwangerschap.
En wat ik van vriendinnen hoor met puber meisjes: waar jongens vaak de kasten leegtrekken omdat ze honger hebben, dat ze zorgen hebben om een aantal dochters of vriendinnen van hun dochters omdat ze al zo bezig met gewicht. Wij hebben eetproblemen al gehad met nr2 en die stress is echt afschuwelijk maar als ze puber zijn dan heb je veel beperkter zicht erop
Ik heb beiden en kan wat dat betreft goed vergelijken. Ik hou van mijn beide kinderen evenveel en toch zo anders en ik kan je vertellen, onze dame is echt veel dramatischer en pittiger dan haar broertje. Onze zoon is een echt mama’s kindje en onze dochter een papa’s kindje.
Nou, het is echt bizar soms. Hier kreeg mijn schoonzusje een meisje en iedereen was zo blij ermee! Ik voelde me daar een beetje rot bij want zo blij werd er niet gereageerd toen wij 2 jongetjes kregen. Sterker nog ik kreeg nog een reactie dat ze ook hoopte dat mijn jongste een meisje was . Het lijkt nu ook allemaal om dat meisje te draaien (maar het kan ook zijn dat ik me dat inbeeld) maar ik voel me er echt rot over. Ik ben blij met mijn jongens, ondanks dat ik tijdens mijn zwangerschappen ook wel had gehoopt op een meisje. Ik zou nu niet eens weten wat ik met een meisje zou moeten, al zou dat waarschijnlijk ook gewoon weer wennen zijn...
Dan heb je mijn oudste nog niet ontmoet. Die heeft een full drama mode en is echt een jongen. Dramatische meisjes zie ik dan weer niet. Maar die komen hier ook niet in huis @Citroentje93, hier een meisje na 3 jongens. Wat niet de reden was voor een 4e. Vier jongens had ik ook heel mooi gevonden. Maar nu ze er is vind ik het leuker dan ik dacht. Al is een baby natuurlijk nog steeds gewoon een baby. Aan haar is behalve haar kleding niets meisjesachtig in haar karakter oid. Ze is niet pittiger, eerder makkelijker. Maar goed, ze is nog maar een half jaar Met een meisje straks in de pubertijd lijkt me wel weer een uitdaging, wat @GroeneBomen ook schetste. Het is op sommige fronten moeilijk om een meisje te zijn.
Grappig, hier zijn de jongens juist veel pittiger in mijn beleving. Waar ik bijv bij nr4 dacht "dit wordt een laaaaaaang halfjaar tot groep 1" heb ik dat nu bij nr5 helemaal niet. Zij rommelt lekker rond, is over het algemeen goed te instrueren. En bij de pubers ben ik ook veel meer bezig met de jongen dan met de meid (en vrees ik voor nr4 en totaal nog niet voor nr3). En ze zijn allemaal mamakindjes
Als ze allemaal jou willen dan is dat met 5 toch wel af en toe een behoorlijke uitdaging gok ik. Grappig, grotendeels is het natuurlijk ook gewoon het karakter van het kind dat bepaalt hoe hij/zij zich gedraagt. Ik probeerde TO vooral te laten weten wat een meisje niet makkelijker/leuker hoeft te zijn en het ook geen garantie is tot een betere band dan met een zoon. Het geslacht staat daar los van en voor elk kind voel je (althans.. gelukkig de meeste ouders) evenveel op hun eigen manier.
Ik snap wat je bedoelt @Citroentje93. Ik heb 2 jongens en een meisje. Héél eerlijk had ik bij mijn derde zwangerschap ook een lichte hoop op een meisje. Mijn jongste zoon en mijn dochter zijn beide ivf cryo wondertjes dus ik was allang dankbaar dat ik zwanger mocht zijn. Onze dochter was de laatste overgebleven cryo en die wilden we een kans geven. Toen het ook nog een meid bleek te zijn was het toch een beetje als kersje op de taart. Met een jongen zouden we net zo happy zijn uiteraard. Maar het is leuk om beide geslachten mee te maken, althans vond ik. Dus ik snap zeker wel je gevoel. Het is heel menselijk. Echter zou ik zeer zeker niet voor nog een zwangerschap gaan om te gokken op een meisje, dat zou ook niet eerlijk zijn tegenover het kindje. De kans op weer een knul is natuurlijk ook 50%, maar dat weet je zelf ook wel uiteraard.
Hai! Hier ook trotse moeder van drie prachtige jongens! Mensen maken vanaf dat ze klein zijn al 'toekomstbeelden', droomplaatjes, verwachtingen. En elke keer als iets niet uitkomt zoals je hoopte, verwachte, of de maatschappij ons oplegt, moeten we een beetje 'rouwen'. De een heeft dat helemaal niet of nauwelijks en de ander wat meer. Kortom: die gevoelens zijn allesbehalve raar en ook van alle tijden. Ik herken het, dat ik bij mijn derde zoon een beetje afscheid genomen had van een dochter krijgen. Ik ben mijn moeder heel jong verloren en heb haar nauwelijks gekend. Ik heb nooit een moeder-dochterband ervaren en ik hoopte die ooit te mogen meemaken van 'de andere kant'. Nu hebben wij besloten voor een vierde te gaan. Maar niet voor het geslacht! Ik heb de laatste jaren een auto-immuunziekte gekregen en het voelt als 'nu of nooit'. Mijn lichaam zal er namelijk niet gezonder op worden en zwanger worden/zijn zal spannend kunnen zijn (er is een kans dat zwanger worden extra moeizaam zal gaan). Ik heb daarnaast tussen de 2-7% kans op een gevaarlijke aandoening bij het ongeboren kind door mijn ziekte. En juist nu, juist daarom, ben ik het laatste bezig met het geslacht maar alles met of het gezond mag gaan zijn wanneer en als ik zwanger mag worden. Het is een lang verhaal geworden, sorry. Ik wilde alleen erkennen dat het gevoel ook door mij gevoeld wordt en dat het oké is! En dat iedereen dat vanuit een andere kern onderbouwd/ervaart. Maar het gaat erom wat je ermee doet. Zwanger worden om het geslacht is allesbehalve verstandig en/of eerlijk naar het kind toe! Ik ben blij dat je die stap niet neemt... <3
sorry voor mijn late reactie en bedankt voor het delen van je verhaal. Ik hoop dat je krijgt naar waar je verlangt either way moet het goed komen. En sterkte met je ziekte!