Ik snap heel goed dat je dat zo voelt. Toen ik zo oud was als jij zat ik in precies hetzelfde schuitje. Steeds zwaar gekwetst op liefdesvlak en op de verkeerde mannen vallen en toen kwam ik op een gegeven moment alleen maar eikels tegen. Ik had het ook gehad met mannen en ook wat angst om te binden. Toch zou ik, als je wel behoefte hebt aan liefde, op een gegeven moment toch de stap te zetten om bv te gaan tinderen ofzo (of een andere datingapp/site) zonder verwachtingen en ter vermaak. Duidelijk zijn meteen in wat je wel of niet wil. Mocht de tijd rijp zijn dan kun je zomaar heel positief verrast worden. Ik spreek uit ervaring en ook uit ervaring van verschillende anderen. Bijna niemand blijft alleen. Het is wel logisch dat je dat nu denkt, maar gelukkig is dat bijna nooit realiteit. Hoogstwaarschijnlijk ook voor jou niet.
Er is natuurlijk niks mis mee om alleenstaande moeder te worden. Maar je moet ook serieus relaties nog een kans geven. Wat in het verleden is gebeurd hoeft natuurlijk niet weer te gebeuren en ik zou dan zelf denken wat als ik een dochter zou krijgen. Dan laat ik haar zien dat mannen niet te vertrouwen zijn want ze zijn in mijn verleden niet goed voor mij geweest. Dat heeft dan ook invloed op hoe zij daar naar kijkt. Je geeft ook aan dat je heel introvert bent, ik denk dat je in de war bent met verlegen zijn. Een introvert is graag op zichzelf en voelt niet veel behoefte aan andere mensen en zijn daarbij ook niet echt eenzaam, ze vinden het vaak wel best. Aan verlegenheid kun je werken maar is wel lastig natuurlijk maar niet onmogelijk. Want als je een kindje hebt kun je ook niet verlegen zijn, denk aan consultatiebureau waar je soms voor jezelf moet opkomen, kinderopvang en speelafspraken (ook vaak met mensen waar je niets mee hebt). Als ik jou was zou ik alle opties gewoon open houden, dus of alleen moeder worden of toch samen met iemand, maar wel in combi dat je vertrouwen krijgt in jezelf en in je omgeving, want dat zou je een toekomstig kind wel "moeten" gunnen.
Dan ga je eerst daar aan werken. Je hebt jezelf opgesloten in je hart uit verdriet.. het is tijd om voorzichtig de deuren weer open te zetten. Niet per definitie voor een partner, maar wel voor mensen om je heen zodat je van hart tot hart met hen kunt verbinden en warmte en genegenheid kunt ervaren. Dat is ook om een kindje te krijgen een betere basis, dan kan je hem/haar voorleven om op een fijne en gepaste manier met anderen om te gaan.
Ik denk dat je het wat te rooskleurig in ziet. Ik ben ook meer introvert en ben bezig om bam mama te worden. Maar dit omdat ik al heel mijn leven mama wil zijn en geen partner kan vinden die mijn kinderwens deelt. Dus doe ik het alleen. Maar om je eenzaamheid te vullen vrees ik dat je van een koude kermis thuis zal komen. Je moet eerst voor jezelf kunnen leven voor je dat voor iemand anders kan doen. Heb je hobby's? Interesses? Probeer echt mensen op te zoeken en vriendschappen uit te bouwen. Hierna kan je misschien kijken een kindje welkom te heten in je leven. Zie het als motivatie om naartoe te werken