Hayy.. Ik ben een beetje radeloos.. ik ben alleenstaande moeder van 3 kids(9 en een tweeling van 7). Nu ben ik er achter gekomen dat ik zwanger ben en ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik heb een eigen woning en een vaste baan. Ik heb familie die altijd voor mij klaar staat. Maar wat als ik dit nieuws breng? ik ben nog aan het twijfelen over wat ik wil. Wil ik de zwangerschap doorzetten? vader zal niet in beeld zijn, dat is al duidelijk. Maar dan ben ik dus weer alleen met een baby.. en ik gun een kind gewoon een vader wat ik nu dus niet kan bieden. Na de tweeling ging ik al vroeg uit elkaar met vader en heb ik wat betreft de baby’s ook alleen gedaan. Ik weet dat ik het kan, maar het gaat nu zo goed.. de kids zijn wat ouder ik heb werk onder schooltijden.. het loopt allemaal zo gemakkelijk nu. ik ben gewoon zo bang dat dit weer zo’n fase word waar ik door heen ga en achter af is alles een waas. heeft iemand in een soort gelijke situatie gezeten? Heeft iemand tips of advies over waar ik voor al aan moet denken? ik vind het allemaal zo lastig. Ik weet nog niet precies hoe ver ik ben(ik gok zo’n 4 weken), morgen eerst langs de huisarts om mijn twijfel te bespreken..
Hey, wat een lastig dilemma zit je in… Weet dat je in ieder geval genoeg tijd hebt nog om te bedenken wat je wilt. Dat hoeft niet direct, neem er de tijd voor. Luister vooral naar je eigen hart en gevoel, niet naar wat de omgeving ervan vindt. Het is jouw lijf, jouw leven, jouw zwangerschap… Ik heb 2 kids en ben nu bijna 4 jaar alleen met de jongens en kies nu bewust voor nog een kindje erbij als BAM. Mijn traject begon in 2022 en eindelijk is het nu zover… Mijn kinderen zijn 12 en bijna 9 als de baby komt (vandaag 3;5 weken zwanger). De jongens zijn heel blij met de komst van nog een broertje of zusje. In mijn omgeving begreep niet iedereen dat ik dit nog wilde, maar mijn kinderwens is erg groot en voor mij voelde het alsof ik er spijt van zou krijgen als ik mijn droom niet achterna zou gaan. De rest van de situatie is wel dat mijn beide kinderen een (klein) rugzakje hebben en ik ben ondernemer. Dat jaagt vooral mijn ouders wat angst aan Maar gelukkig heb ik een groot vangnet en hele lieve vrienden die ons helpen als dat nodig is. Heel veel sterkte de komende tijd, zet alles desnoods op papier op een rijtje, daar wordt het overzichtelijk van, want hormonen helpen ook niet altijd goed mee met nadenken
Jaa dat is misschien wel een idee, om het op papier te schrijven. Ah ja, mijn kinderwens is nooit erg groot geweest haha. en ik dacht als me dit nog eens overkomt dan twijfel ik geen moment en hou ik het niet, maar nu… ik vind het toch lastig. nu is het ook wel zo dat de situatie natuurlijk meer is dan wat ik heb omschreven, ik ben best “bang” voor de oordelen die mensen gaan hebben hier. Zoals je zegt ik heb nog even de tijd. bedankt voor je reactie en nog een fijne zwangerschap ☺️
Kijk voornamelijk naar het belang van je andere kinderen. Ik denk altijd dat bestaande kinderen voor toekomstige kinderen moeten gaan. Opnieuw een baby zet alles op de kop als je leven nu goed op orde is. Kan jij dat aan? Je kunt de zorg immers niet met een partner delen. En hoe meer kinderen hoe minder aandacht tijd, geld en energie er voor de anderen is. Hou er ook rekening mee dat de vader altijd onderdeel zal blijven van jou en jullie leven (en met hem wellicht andere familieleden). Of hij nu betrokken is of niet. Hij kan altijd opduiken. Als het geen prettig persoon is zou ik daar wel een afweging in maken.
Ik zit niet in een soortgelijke situatie, maar wil wel even reageren op het stukje 'oordelen van anderen'. Tegenwoordig heeft iedereen overal een mening over en die geven ze ook zonder erbij na te denken. Vooral door de komst van social media is het vooral makkelijker geworden om te lezen hoe andere mensen denken over een bepaald onderwerp bijvoorbeeld. Zelf leef ik al meer dan 10 jaar met de gedachte 'schijt aan anderen, ik doe wat mij gelukkig maakt'. Een relatie wil ik niet, maar kinderen wel. Dus ik ben ook een BAM, momenteel zwanger van mijn 3de kindje. (2de bam kindje) Ik ben er trots op dat ik hier bewust voor gekozen heb en daar ben ik ook open over. Maar je hebt natuurlijk mensen die dan zeiken van ja je doet je kind tekort, je ontneemt je kind een vader blablabla. Niemand heeft dit ooit tegen mij gezegd btw! Maar ik heb dit als reacties gelezen toen er een blog op facebook kwam te staan over een andere BAM mama. Volgens anderen zul je het nooit goed doen. Mensen zullen altijd wat te klagen hebben. Al zegt de 1 wat positiefs, komt een ander weer met wat negatiefs. Dat is dus het verrotte tegenwoordig, mensen geven echt TE vaak ongevraagd hun mening. Ik hoop dat je tot een beslissing komt waar jij achter staat. ♡
Wat een ander ervan vindt moet je malling aanhebben. Kijk goed naar wat je hebt. Wat je kan en of je het aankan /wil. Twijfel is logisch maar wat zegt je gevoel zie je veel bergen en denk je dit gaat het niet worden of denk je ergens leuk weer zo een kleine ben je er blij mee denk dat het slim is erover te praten en te kiezen op je eigen gevoel
Kun je je zorgen niet uitspreken met jouw familie? Vertel dat je niet weet wat je moet doen. Wie weet zeggen ze wel dat ze zullen helpen en dat alles goed komt. Dan zijn die zorgen al weg en dan kun je misschien goed voelen wat je nu echt wil. Succes!
Bedankt voor jullie woorden allemaal, vandaag heb ik een afspraak bij de verloskundige voor een termijn echo. Ik ben zo zenuwachtig.. mijn nichtje gaat met me mee, die weet het wel, dat lucht voor mij wel op. Maar alsnog vind ik de keuze super moeilijk. ik twijfel gewoon zo erg. En daar baal ik echt van. Ik kan al nooit keuzes gemakkelijk uit mezelf maken, maar nu moet ik wel. ik ben benieuwd hoe ik denk na de afspraak vanmiddag. toch ga ik meer richting om het toch te stoppen, maar dan denk ik weer: waarom, als ik weet dat ik het wel aan kan.. Het is in mijn ogen gewoon weer opnieuw zwaar, omdat ik het met de tweeling vanaf 3 maanden ook zelf moest doen.
Ik denk dat ik het indd aan mn moeder moet gaan vertellen. Die zal wel even geschrokken reageren, maar heb wel het idee dat ze me kan helpen met wat dingen op een rij zetten of wat van haar wijze woorden zeggen haha.. maar daar moet ik even mn moed voor bij elkaar rapen.
Hoe was je echo en wat zijn je gedachten nu? Het aan je moeder vertellen is denk ik een hele goede stap. Hulp bij alles op een rijtje zetten is wel heel fijn.
ik heb het nog steeds niet aan m’n moeder verteld, ik durf het gewoon niet.. (ik ben 30) dus misschien is het onzin dat ik de moed er niet voor heb, maar het is misschien ook de situatie. na de echo heb ik echt lang moeten denken, ik kan mn keuze er niet op uit maken. Maar ik neig toch meer naar de zwangerschap niet doorzetten.. ook om de situatie en omdat het voor mij nu zo veel makkelijker gaat dan toen ik baby’s had en alleen was. En dat wil ik niet nog een keer, ook niet voor de baby zelf
Maar word het niet tijd dat je een keus gaat maken? En dat is niet lullig bedoeld hoor maar je bent inmiddels een maand verder dan toen je dit opende…. het kindje word steeds groter… leeft al, het word er echt niet makkelijker op Als je weet dat je het aankan.. dan snap ik eigenlijk niet waarom je het dan weg zou willen laten halen? Wat zijn voor jou de redenen daarvoor? De meningen van anderen?
Ik zou het toch met iemand gaan bespreken, wie weet lucht dat op. Ik geloof echt wel dat het nu makkelijk is omdat de kids ouder zijn en met een baby erbij het weer pittiger is. Maar je andere kinderen kunnen je ook af en toe helpen. Onderschat niet wat een abortus teweeg brengt. Ik ben echt van mening dat je dan je leven lang blijft denken, maar wat als? En zeker nu je toch al denk ik 10/11 weken ben?
Ik heb inderdaad besloten om de zwangerschap niet door te zetten. Niet om de mening van andere, maar omdat dat mijn keuze is uiteindelijk na het een en ander op een rijtje gezet te hebben. ik heb morgen een afspraak. En ik weet dat het steeds groter word en echt begint te leven. Maar ik denk niet dat het dan uiteindelijk echt leven word, maar weer overleven. En dat wil ik echt niet nog een keer. Ik ben nu indd 10 weken. En ik weet dat er veel meningen zijn over een abortus. Maar ik heb er wel echt over na gedacht. Het is niet zo dat ik het maar zo bedacht heb.. het is echt een moeilijke keuze geweest, maar ik ben bang dat ik het anders allemaal niet red. Niet alleen financieel maar ook mentaal niet. En vast en zeker dat ik altijd zou denken wat als.. maar wat als er wel een baby is en ik trek het niet, dan wil ik niet de gedachten hebben wat als. Oprecht Bedankt voor al jullie woorden. Ik heb er veel aan gehad om het hier op te schrijven. ik heb het ook mijn moeder verteld en zij staat achter mij welke keuze ik ook maak. We hebben het een en ander op een rijtje gezet en dit was mijn keuze uiteindelijk. Ze vind het ook spijtig maar ze snapt mijn keuze wel.. en daar ben ik blij om. Nogmaals bedankt allemaal.
Hier een nieuwe poging: Wat een zware keus om te maken, maar ik snap je wel heel goed, het is niet niks om het als alleenstaande moeder te moeten doen, en je hele leven op zijn kop, ik denk dat dit in jou situatie de juiste keuze is, en ook fijn dat je moeder achter je staat. Ik heb zelf ook 3 kids, dochter van 11, zoon van bijna 9, en zoontje van 4,5 jaar. En heel eerlijk, ik heb 3x icsi moeten doen, maar zou ik op wat voor wonderbaarlijke wijze zwanger blijken te zijn, dan denk ik hoe moeilijk t ook zal zijn, zeker ook voor abortus te gaan. Ik wil je heel veel sterkte wensen, het zal niet makkelijk zijn.