Mijn ex is de vader van mijn kinderen omdat hij op die moment mijn partner was (waren toen 6 jaar samen). Ik was meer dan klaar voor kinderen, ook al ging het toen al niet super tussen ons - met mss de naieve gedachte dat een kind een herlancering kon zijn. Helaas hebben we 10 jaar later de handdoek gegooid. Nu heb ik sinds een klein halfjaar een nieuwe partner waarvan ik wél denk: dat zou de vader van mijn kinderen kunnen en moeten zijn. Alles voelt zoveel beter. Maar helaas, we zijn 46 en 56 dus hier primeert verstand boven gevoel...
Zelfde normen en waarden, gelijksoortige opvoeding en "arbeidersvolk" achtergrond, hart op de goede plek. Is net zo sarcastisch als ik, scheelt veel uitleg. In tegenstelling tot mn ex'en zat zijn "vibe" mij ook niet in de weg. Ik kan me nogal snel irriteren aan iemands aanwezigheid. Dus ik had mentaal altijd de vraag "kan ik hiermee 8 uur opgesloten zitten in een lift" in veel gevallen was dat nee. Zijn vader en mijn vader werden beste vrienden en ze buurten geregeld bij elkaar met een spelletje, ook nu nog.
Mijn partner is iemand die zijn schouders eronder zet en tot actie komt. Hij vult mij aan waar ik dat nodig heb en andersom. Door onze verschillen zijn we het lang niet altijd met elkaar eens. Onze normen en waarden verschillen best veel. Maar we maken gebruik van elkaars kwaliteiten. En in onze zwaktes accepteren we het waar het nodig is en sturen we elkaar ook waar dat nodig is. Ik zie dat voor beiden niet beter gaan met iemand die beter in ons straatje zou liggen. Soms raken we uit balans. Maar die hebben we telkens wel weer terug weten te vinden. Beiden zijn we behoorlijk taai, gedreven en uiteindelijk oplossingsgericht.
Ik ben ook al jong samen met mijn man, ik was 17 hij 19. We hadden het leuk samen en konden ons een toekomst samen voorstellen. Dan gaat dat gewoon een beetje vanzelf denk ik. Waarschijnlijk denk je pas aan een andere situatie of de vraag wil ik hem/haar als vader/moeder wanneer je daar reden voor hebt. In onze relatie ging het in ieder geval vanzelf en was t een logisch vervolg. We gingen samenwonen toen ik 19 was, we trouwden toen ik 22 was. Ons eerste kind kreeg ik op mijn 24e, 2e op mijn 25e (bijna 26). Inmiddels ben ik 43 en zijn we nog steeds gelukkig en tevreden samen. Uiteraard gaat t hier ook met ups en downs, net als in de meeste relaties. We hebben een 'pittig' gezin, dat vraagt veel van je, maar we komen er nog altijd samen uit gelukkig.
Verdrietig om te lezen.. ik maak nu een soortgelijk iets door. Verschil is dat wij nog wel samenwonen (we zijn getrouwd, hebben een koopwoning en 2 kinderen). Achteraf gezien vraag ik mezelf af waar ik ooit aan begonnen ben. Mijn ouders hebben, voordat we gingen samenwonen, wel eens hun twijfels uitgesproken, maar daar luisterde ik niet naar, hij was wat ik wilde op dat moment. We hadden al 3 jaar een relatie toen we gingen samenwonen, kort daarna werd ik zwanger en gingen we trouwen. Al tijdens de eerste zwangerschap en na de geboorte van de oudste kwam zijn ware aard naar boven (totaal geen moeite doen voor het gezin). Toch heb ik hem altijd verdedigd en mezelf aangepraat dat sommige mannen nu eenmaal zo zijn en dat dat oké is.. Zelfs nog een tweede gekregen met hem en nu jaren verder is mijn grens ineens bereikt en wil ik eindelijk voor mezelf en de kinderen gaan kiezen.. maar het is geen makkelijk proces.
Hij wilde eigenlijk geen kinderen en had zijn leven er ook totaal niet op ingesteld. Ik had een soort van vriendje maar kwam 1,5 jaar ervoor uit een jarenlange relatie waarbij kinderen krijgen niet lukte, er PCOS werd vastgesteld en ik mijn leven inmiddels had ingesteld op het niet kunnen krijgen van kinderen. Immers al 8 jaar zonder voorbehoedsmiddel met mijn ex, en nog eens 1,5 jaar zonder enige vorm van anticonceptie met dat "vriendje". Toen leerde ik dus man kennen. Geen huisje, boompje en beestje konden we beide mee leven maar blijkbaar werd het anders beslist aangezien ik 3 maanden erna een positieve test in mijn handen had. Na lange gesprekken over onze toekomst (en waarin ik hem de keus gaf om deel van mij + baby uit te maken of niet) besloten we ervoor te gaan en dat is inmiddels 11 jaar geleden (en in totaal 2 kinderen verder nu)
Oh wat heftig.. en heel herkenbaar.. mijn ouders en vrienden vonden hem al langer maar apart. Vreselijk gierig, dacht alleen aan zichzelf, veel loze beloftes.. maar ik zag het niet, ik hield heel erg veel van hem. Zelfs in de zwangerschap, het deed mij vreselijk pijn om eraan te denken ermee te stoppen. Maar toen L. geboren was wist ik dat het niet goed zat, hij was niet de vader/partner die ik dacht dat hij zou zijn. Hij bleef maar zuipen elk weekend, altijd op stap met zn maten , dronken en geil thuis komen en dan kwaad worden dat ik "alweer niet wil" terwijl ik net 3 uur lang een huilende baby had... Het was echt erg, uiteindelijk is de seks de reden geweest dat we uit elkaar zijn gegroeid. Hij wilde heel vaak, ik wilde helemaal niet meer, niet meer met hem. Hij zeurde er echt dagelijks om dus het was echt een last op mijn schouders. Het huishouden, een baby, kraamvisite, een overdreven geile vent om me heen uiteindelijk keek hij dagelijks porno en hielp zichzelf 1-2x per dag een handje, het was zo extreem, en ik zat een kamer ernaast met onze dochter. Ik was zo vies van hem aan het worden. Dat was toen wel de druppel, de liefde draaide om in haat en ik begon te hopen dat hij zichzelf kapot zou rijden op de snelweg. Na een vakantie in Nederland bij mijn vrienden en familie de stap gezet en het direct uitgemaakt toen we terug waren. "Gelukkig" hadden we maar een huurwoning en niet getrouwd, dat is 1 zorg minder. Nu is hij gelukkig verder heel goed voor mijb financieel en L. als vader, maar zou hem nooit meer terug willen .
Wat vreselijk om te lezen @duitshollandsmeisje. Het eerste wat in mij opkomt is of je ex partner soms adhd heeft? Constant spelen met drank en seks zijn enorme dopamine slingers.
Wat ontzettend vervelend om te lezen! Maar ook begrijpelijk. In je hoofd weet je het en toch hoop je dat het anders gaat worden. Onze relatie met mijn ex was al vermindert maar zwanger. Mijn hoofd wist al dat het niet voor altijd was. Uiteindelijk na aantal jaar toch gescheiden. Het is een lieve vader en vriend maar niet voor de relatie! Ik denk dat we nooit weten wie de ware is voor kinderen.
Op mijn werk kregen we een nieuwe collega in de verkoop, ik zag hem en ik smolt werkelijk. En met mij alle vrouwelijke collega's om me heen . Ik wist het gelijk, vanaf het moment dat ik hem zag. Dít is hem, dit is de man van mijn dromen. Hij had iets langer nodig . Tijdje geflirt maar niet serieus genomen, tot hij mij op date vroeg en de rest is geschiedenis. Ik dacht dat ik niet meer van hem kon gaan houden, maar sinds hij papa is, vind ik hem mogelijk nog aantrekkelijker en hou ik nog meer van hem. Nooit geloofd in de ware. En ik zeg ook niet dat er daar maar één van is. Maar hij is het voor mij, vanaf het moment dat ik hem zag.
Zou goed kunnen dat hij iets heeft hoor. Hij is verder ook enorm slim, weet overal een oplossing voor. Kan vol voor iets gaan als hij het leuk vind (als hij iets knutselt ofzo dat kan hij dan dagelijks urenlang tot diep in de nacht doen). Of dat bij adhd past geen idee
Ja hier is de relatie nu ook gewoon goed hoor nu we uit elkaar zijn. Het is nu veel relaxter. Ik heb veel aan hem gelukkig en hij is er altijd voor L. Door hem kon ik savonds gewoon blijven werken, hij zal me zomaar niet in de steek laten. Is natuurlijk de vraag hoe lang dat zo blijft gaan, ze is nu pas 3,5 maar als ze echt groter word zal het vast wel gaan veranderen
Ik heb altijd kinderen gewild en toen ik mijn man ontmoette, wist ik meteen dat hij de vader van mijn kinderen zou worden. Lekker cheesy, maar zo ging het wel.