Hoi allemaal, mijn dochter van bijna 1.5 jaar slaapt nog altijd 's middags op de arm. 's Avonds is er niets aan de hand. Op het kdv slaapt ze gewoon zelf in het bedje, maar zodra ik dit thuis probeer dan gaat ze staan en gilt ze alsof ze in brand staat. Het gaat zo hard dat ik bang ben dat de buren nog een keer een melding zullen gaan maken bij VT of de politie bellen ofzo.. Ik heb heel veel geprobeerd, maar werkelijk niets helpt.. Ik ben ten einde raad, lig er zelfs wakker van en het CB neemt mij niet serieus. Heeft iemand tips?
Toch doorzetten denk ik, want ze kan het dus wel, ze is alleen gewend om bij jou te slapen En dan elke paar minuten even terug misschien wat water meegeven in bed?
Gewoon lekker zo laten. Komt vanzelf. Je zou een grondbed kunnen proberen en er naast gaan liggen. En dan weg kruipen als ze slaapt. Of genieten van je rust momentje tussen de middag. Aangezien het ‘s avonds prima gaat, stopt het vanzelf, want het slaapje gaat er vanzelf af.
Kan je man of iemand anders haar thuis wel in haar bedje leggen? Het ging bij mij ook altijd lastig. Zou je haar evt in jullie bed/een eenpersoonsbed kunnen leggen en naast haar liggen om in slaap te vallen en dan weglopen?
Hier ook op die leeftijd gehad bij onze jongste. En hier werkte de tip van @JupitR, met een stoel aan het bedje ernaast zitten en als ze slaapt weglopen. Dat maakte de overgang naar zelf leren slapen makkelijker. Overdag gaan slapen is toch anders qua beleving dan savonds. En als je toch ervoor zou kiezen te laten huilen, vaak is dat na 3 keer over/veel minder, als je doorzet. Maar dan is het goed om de buren te informeren erover, dan weten ze ervan en dat het niet meldwaardig is op dat moment.
Met een beetje 'pech' heeft ze nog 2 jaar behoefte aan een middagdutje. En kan ts dus nog 2 jaar zo zitten. @Snoepperzikje het is een gewoonte geworden die bij jou 'hoort' Die gewoonte moet doorbroken worden. En dat zal de k ik een lange adem vragen. En consequent zijn. Ik zou toch doorzetten en proberen het af te bouwen. In bed leggen en er zelf naast gaan zitten op een stoel. Eerst pal naast het bed en dan steeds een stukje opschuiven naar de deur. Hoe gaat het trouwens als papa haar op bed legt voor de middagdut? Gaat het dan wel goed? Want dan zou je bijv op de dagen dat papa thuis is kunnen afspreken dat jij een boodschap gaat doen en hij haar op bed legt. Jij bent dan niet 'beschikbaar' Succes!
Ons zoontje van 2,5 kan ook nog niet zelf in slaap vallen, dut en savonds niet. Maar wij hebben het gewoon geaccepteerd, elk kindje is anders en blijkbaar heeft hij hier behoefte aan. Hij slaapt ook vaak nog.niet door. Ene kindje kan overdag zelfstandig in slaap vallen en savonds niet en de ander overdag niet en savonds wel. Misschien heeft zij juist overdag wat meer moeite met prikkelverwerking of meer nabijheid nodig dan savonds. Wij hebben ook een vloerbed, ik lig er dan naast tot hij slaapt en ga dan na paar minuten weg. Je zou het in hele kleine stapjes kunnen proberen, maar hoelang duurt het voor ze in slaapt valt als jij er bij blijft smiddags? Ik heb me er heel lang druk over gemaakt en sinds ik het accepteer is het voor mezelf zoveel makkelijker geworden. Op instagram the nurturing kind, gentlekid, liefdevaneenmoeder etc hebben me daarin wel geholpen dat het normaal is en ook helemaal prima. Zij hebben ook tips hoe je dan op een liefdevolle manier hiermee aan de slag kan als dit door jezelf niet meer gewenst is.
Lijkt me zwaar dat ze alleen op schoot kan slapen! Zelf zou ik haar gewoon in bed leggen net als bij de opvang, paar minuten huilen en dan eruit halen, dit zou ik gewoon een uur lang doen en als ze dan nog niet slaapt gewoon maar wakker houden tot de avond. Op een gegeven moment zal ze denk ik ook overdag heus wel zo moe zijn dat ze in slaap valt in bed... Hier soms ook moeilijke middagdutjes waarbij ik m af en toe dan maar oversla als hij echt niet wil slapen...
Nee, niemand kan haar 's middags in bed leggen. Ze gaat ook pas sinds afgelopen maandag naar het kdv, 3x per week. Alle 3 de dagen niets aan de hand. Als je alleen al bij haar bed staat begint ze direct met krijsen en houdt niet op. Ze wil dan ook niet meer slapen tot het avonddutje als je het wel probeert en is de rest van de dag van slag. Dit is altijd al zo geweest. Echt uitzitten gaat niet. Het gegil gaat door merg en been. Ik kan het nergens mee vergelijken, maar het is zo heftig dat ik oordoppen in moet doen omdat ik anders migraine krijg. Erbij blijven zitten heeft ook geen zin. Ze gaat dan hard met haar hoofd bonken of staat op en laat haar achterover vallen, tot je haar eruit haalt.. Nu slaapt ze op de arm en kan ik haar langzaam (duurt +/- 45 min.) van me af duwen. Als ik dan te lang weg blijf wordt ze wakker, is ze ook direct compleet overstuur en laat haar niet troosten. Over ongeveer 6 weken ga ik bevallen, dus dan kan ik ook niet iedere keer er maar bij blijven.
Dan zou ik zeker nu deze 6 wejen het dutje gaan oefenen. Of desnoods laat je het je man oefenen en ga jij een boodschap doen oid. Want anders zit je met het gedoe als jullie baby er is. Hier hielp gecontroleerd laten huilen meestal wel vlot. Ook wij hebben een temperamentvol kind, maar toch hielp het hem enorm we hem het zelf slapen 'leerden'. Heel veel succes!
Je bent dus hoogzwanger Dan zou ik zeker de komende tijd gaan gebruiken om het slapen te trainen. Want net bevallen en met een baby erbij gaat dit echt problemen geven. Op het kdv geen problemen schreef je. Je bedoeld dat ze daar wel probleemloos in een bedje slaapt? Wat doet ze bij bijv opa en oma? Slaapt ze daar wel in een bedje of nog nooit geprobeerd? Je schreef dat ze op je arm in slaap valt en dat je haar dan langzaam van je af duwt. Je schuift haar dan langzaam in haar bedje? Ik zou daar op.doorgaan. op haar kamer in een stoel gaan zitten met haar, in slaap laten vallen en in haar bedje leggen. Misschien zelfs de eerste dagen naast haar bed blijven zitten tot ze wakker wordt. Zodat ze niet in paniek raakt. En dan langzaamaan steeds verder weggaan zitten tot je op de gang zit. Klinkt misschien heel hard, maar je hebt dit zelf bij haar aangewend en je zult haar ook weer moeten helpen dit af te wennen. Dit bedoel ik niet negatief hoor, want heel veel dingen sluipen erin, vaak ongemerkt tot je op een moment komt dat je denkt: oh help en nu? En dat punt heb je nu omdat je bedenkt: hoe ga ik dat straks doen met een baby erbij? Heel veel succes!
Oei, 1.5 jaar, en op het kdv gaat het wel goed. Dit is gewoon gewenning op deze leeftijd. Ik zou (gecontroleerd) laten huilen, dit is toch niet vol te houden joh, zeker zwanger en met een baby. Dit patroon moet echt doorbroken worden. Desnoods zelf weggaan, naar een hotel of alleen tijdens het huilen voor het middagslaapje.
Dit komt vanzelf goed. Zoon slaapt niet zelf in. Na een kwartier erbij zitten is hij vertrokken. Na alle tips en trucjes was ik half overprikkeld iedere.dag en daar had hij last van. Mijn dochters sliepen wel zelf in. Ik heb wel het bed verzet op verzoek van een collega. Dit heeft wel geholpen.
Ik zit midden in een verhuizing, vandaar mijn late reactie. Voor context: toen mn jongste geboren werd, woonden we bij mijn schoonouders in. Van hun mocht ik haar overdag niet alleen in bedje laten slapen, want dat was zielig. Dit hebben mijn partner en ik wel geprobeerd, maar dan haalde zijn moeder haar uit bed en kregen we haar niet meer terug. Dit gedrag is dus niet bewust aangeleerd. Inmiddels wonen we daar niet meer, maar opa en oma ziet ze nog wel regelmatig en ze mag alles daar. We merken ook dat als ze daar is geweest dat het kleintje helemaal van slag is. Ik wil niet te veel kwijt over de situatie. Uiteindelijk komt het er gewoon op neer dat het erg complex is en dat als wij afstand nemen, schoonouders erg opdringerig worden totdat er ruzie ontstaat. Eind januari is ze gestart bij de opvang. Daar slaapt ze wel overdag in bed, zonder moeite. Daarop dacht oma "Dat is makkelijk, dan kan ik dat ook" en heeft de kleine met daglicht zonder slaapzak in bed gezet (slaapt altijd in het donker in een slaapzakje) waarop ze compleet in paniek is geraakt en nu kunnen we niet eens in de buurt van haar bed komen of ze klamt zich helemaal vast en schreeuwt ze zo hard dat je trommelvliezen op scheuren staan. Door erbij te blijven zitten gaat ze alleen maar harder en harder schreeuwen, tot ze zowat stikt in het hoesten. We hebben echt álles al geprobeerd, maar niets helpt. Het verste wat ik tot nu toe ben gekomen is dat ze bij ons op bed in mijn armen in slaap valt. Vervolgens duw ik haar langzaam en heel zachtjes steeds iets verder van mijn arm af. Dit hele proces neemt al gauw 3 tot 5 kwartier in beslag, maar dan slaapt ze wel een paar minuutjes 'alleen'. Haar echt alleen laten durf ik niet, omdat ik bang ben dat ze haarzelf uit bed laat vallen (we hebben een boxspring van 66cm hoog, aan beide kanten 'open' want op onze kamer past het niet anders). Over 3 weken moet ze weer door het CB gezien worden. Ik wacht af wat hun er van zeggen..
Phoe wat een lastige situatie zeg. Sterkte met alles. Ook met de verhuizing. Pittig hoor zo alles bij elkaar.