Oja, wat bij mij ook heel erg meespeelde.. ik heb 4 gezonde kindjes mogen krijgen, en zelf ook geen permanente last/schade van de zwangerschappen/bevallingen opgelopen. Wat een geluk is dat. Ik word ouder, en stel nou dat een evt. volgend kindje niet gezond zou zijn, of ik zou complicaties krijgen. Dan zouden onze 4 kinderen nu daar ook ontzettend nadeel van gaan ondervinden, alleen maar omdat wij er zo nodig nog 1 moesten. Dat zou ik echt heel erg vinden. We knijpen onze handjes dicht met het moois dat we hebben en het geluk dat we hebben gehad.
Heb ik met sommige dingen ook hoor, vooral mini spul, grotere maatjes geen issue mee, maar hier komt ook echt GEEN volgende! Hart heeft plek voor een heel leger, maar er zijn grenzen aan wat we kunnen. Fysiek en qua energie zijn vooral de bottlenecks. Probeer een dagje G bij te benen...fitness kan je overslaan. Mijn rug en bekken zijn niet best uit die zwangerschappen en minitijd gekomen.
Wij hoopten altijd op 3 kinderen, dus in ons hoofd was het na 3 altijd klaar. Nu had ik ook nog eens 2 van de 3 zwangerschappen heel pittig zowel fysiek al mentaal, wat het daarna zeker nog zekerder maakte. Ik moet wel zeggen dat ik door de hormonen de eerste maanden na de bevalling van de derde even twijfelde over een vierde, maar dat was volgens mij puur hormonaal. Want dat zakte daarna en toen wist is het gewoon zeker. Want toen we een keuze wilde maken en mijn man ook wel open stond voor een vierde, merkte ik duidelijk dat echt goed is zo. Wij zijn compleet en dat voelt echt super duidelijk zo en voor mijn man ook. Aan een zwangerschap of baby moet ik niet meer denken en ik geniet van alle fases die we nu hebben en nog gaan krijgen. Heerlijk dat ze zelfstandiger worden en wij ook weer meer ruimte krijgen en zo leuk om ze te zien opgroeien. Het is precies goed zo, het plaatje klopt en het is alsof het nooit anders is geweest ❤️ Ik denk wel dat er vrouwen zijn die dat gevoel nooit gaan hebben en dan moet je misschien echt rationeel beslissen, ipv alleen met gevoel. Maar het is wel fijn als je het gevoel van compleet wel echt ervaart.
Wat is voor jou daarin het verschil tussen een 2e of de 5e krijgen? Bij de 2e had het toch ook op alle vlakken mis kunnen gaan?
Ugh, het eeuwige dilemma Ik wilde altijd al 3 kinderen, mijn man moest na nummer 2 even wennen aan het idee van een 3e, maar we besloten er redelijk vlot voor te gaan samen. Wij mochten onze 3 kinderen in 3,5 jaar tijd krijgen. Ik was er na de bevalling van nummer 3 al gauw over uit dat ik graag toch nog zou willen proberen een 4e te krijgen. We voerden er gesprekken over, besloten het even te parkeren en toen bleek de oudste opeens een vervelende, chronische aandoening te hebben en werden we de medische molen ingezogen. De jongste was toen 2 maanden oud en sinds die tijd hebben we het onderwerp geparkeerd en weer geparkeerd en weer geparkeerd. De medische molen hield aan, we gingen verhuizen, verbouwen, het was steeds niet het juiste moment om écht een knoop door te hakken. De jongste is inmiddels ruim 3 jaar en we hebben nog steeds geen knoop doorgehakt. We zijn nog jong (begin 30) en hebben in die zin nog alle tijd, maar ik wil denk ik niet meer “opnieuw beginnen” nu we al even uit de luiers en al heul lang uit de slapeloze nachten enzo zijn. Man heeft daar minder moeite mee. Zo lastig dit
Eens. Plus: er kan altijd iets gebeuren. Kijk bijv naar mijn verhaal hierboven, mijn oudste dochter was bijna 4 toen ineens bleek dat ze een hele zeldzame (en zware) variant van een chronische aandoening heeft Dat heeft niet alleen impact op haarzelf maar ook op haar broertje en zusje - op het hele gezin. Voor zij bijna 4 was, was er geen wolkje aan de lucht. Er kunnen, op elk moment, een triljoen nare dingen gebeuren met de kinderen of één van de ouders.
Ik heb altijd gezegd klaar te zijn totdat m'n nieuwe partner kwam. Daarmee heb ik 1 zoon. Nu voel ik dat het klaar is omdat ik er niet meer aan moet denken ales weer opnieuw te doen en na 4 miskramen.en 2 curettage tel ik mijn zegeningen!
Wij zeiden altijd dat we 3 kinderen hoopten te mogen krijgen. Tijdens de zwangerschap van de 3e begonnen we allebei al te twijfelen over een 4e en die kwam er ook. Ik dacht echt dat we na haar komt compleet waren. En toch begon ik na 2,5 jaar te verlangen naar een 5e. Dit was toevallig elke keer tijdens mijn eisprong en zodra die geweest was zakte dat verlangen weer. Totdat we 1x vlak voor die eisprong niet zo slim waren geweest. Ik vertelde mijn man over mijn wens voor een 5e en hij wist niet of hij dat wel wilde. Maar toen bleek ik al zwanger te zijn. Mijn man moest even aan het idee wennen, maar dat duurde niet lang. Helaas bleek met 9 weken dat het hartje gestopt was met kloppen. We zijn toen bewust alsnog voor een 5e gegaan. De laatste zwangerschap was ook meteen de zwaarste. Zo’n zwangerschap zou ik niet nog eens willen, dus wij zijn compleet. Noah is geboren via een geplande keizersnede en ik ben meteen gesteriliseerd.
Dat laatste vooral ja. En al die gebondenheid. Maar toch, laatst droomde ik dat ik een tweeling kreeg en het voelde best fijn om daar over door te dromen. Maar rationeel gezien: kinderen zijn nu 17 en 8, we hebben nu al allerlei gezondheidsproblemen waardoor de jongste best een saai leven heeft. Man wordt bijna 58 en ik kom daar een paar jaar achter aan dus het zou gekkenwerk zijn natuurlijk. Maar ergens in mijn hart zit altijd nog een stemmetje dat het jammer vindt dat ik niet alsnog een dochter naar mijn lieve oma kan vernoemen...
Ben benieuwd dan bij jou! Een baby bepaalt wel weer het één en ander en is natuurlijk heel zorgbehoevend. Ik kan me best voorstellen dat je daar niet weer zin in hebt. Ik zie baby's als een investering, ze zijn ook niet mijn favoriete leeftijdsfase. Al kan mijn peuter er ook wat van
Ja daar heb je opzich wel gelijk in. Ik weet het niet, een 2e is toch logischer om te krijgen ofzo, meer gewoon, en ook fijn en goed voor het 1e kind dat die niet alleen blijft (vind ik, is een mening, daar ben ik me van bewust). En dan heb je nog maar 1x 'geluk gehad met een gezond kind ofzo. Nu we al 4x 'geluk hebben gehad' met een gezond kind denk ik het moet toch een keer mis gaan? (Overigens had ik dat ook al wel een beetje bij de 3e hoor, en die is toch gekomen, en de 4e was ongepland dus daar konden we niet meer bewust voor kiezen, maar anders had ik daar hetzelfde gehad. Kortom, wazig verhaal wel dit, maar het komt gewoon neer op gevoel denk ik
Haha ja maar ik snap je wel. De weegschaal slaat bij nr2 door naar een ja en bij nr5 naar de nee. Bij nr2 staan dezelfde punten op het lijstje maar bij nr5 wegen ze gewoon anders
Bij nummer 3 voelde het echt als compleet. Mijn man heeft nog eens geopperd voor een vierde omdat die het sneu vond voor de jongste dat ze zo'n groot lft verschil had met broer en zus. Ik heb volgens mij nog net niet op mijn voorhoofd gewezen maar mijn antwoord was duidelijk. Ik had er echt niet meer aan moeten denken. Mijn oudste is 20 jaar en misschien komt er over een aantal jaren wel een kleinkindje, dan ga ik me daar lekker op verheugen.
Klopt. Maar wanneer je een groot gezin hebt dan is zoiets veel lastiger op te vangen. Tot jongste 4 was heb ik steeds gedacht dat 1 erbij prima kon. Maar daarna werd het met hem steeds ingewikkelder. Ik ben dus blij dat we destijds hadden besloten dat 2 genoeg was.
Je moet er effe een jaartje doorheen, maar daarna begint het toch langzaam leuk te worden Ik dacht altijd dat ik de leeftijd 6 tot 10 het leukste zou vinden. Maar pubers zijn ook echt geweldig leuk (die van mij dan ) Ik denk dat die voorkeur ook wel meespeelt in de keuze voor een 3e 4e of meer. Dat vrouwen die juist genieten van de basisschoolleeftijd en verder, minder geneigd zijn nog eens een baby te willen. Terwijl, als jij juist de babyfase zo heerlijk vind, dan wil je "een nieuwe" zodra de jongste die fase voorbij is. Heel plat geslagen. Dat snap ik ook wel.
Ik zou altijd nog wel zwangerschappen, bevallingen en baby’s willen. Ik vind dat zo leuk. Maar ik wil geen kinderen meer Als eenmaal het opvoeden begint vind ik het ingewikkeld worden
Nou voor mij persoonlijk, ik heb 3 ks gehad en voor mij is duidelijk gezegd dat ik beter niet meer zwanger kan raken. Dus ja er zou aanzienlijk meer risico zijn. Buiten dat vind ik het ook anders "voelen" om 1 jong kindje achter te moeten laten, dan 3 kinderen die het bewust mee maken.
Hier precies andersom! Als ik morgen nog 3 pubers mag krijgen zeg ik ja. Morgen nog 3 baby's? Nee, bedankt.
Mijn man dacht er een paar jaar geleden ook nog wel eens over na. Voor mij was het gelijk na de geboorte klaar. Man wordt nu 40 en begon laatst zelf over een knip en dat hij toch nu niet meer overnieuw zou willen beginnen. Was bij mij ook nooit gebeurd, maar snap best dat je je niet al op je 28e (toen kregen we onze 3e) laat steriliseren als man.