Mijn man kreeg zojuist het aanbod om 4 weken naar Australië te gaan voor zijn werk, waarop hij meteen ja zei, zonder te overleggen met mij. Hoewel ik hem nooit tegen zou houden zo'n mooie kans aan te pakken had ik het wel gewaardeerd als ie het in ieder geval had overlegd met mij ipv als mededeling te brengen. En dat snapt hij niet. Hij zegt dat ie weet dat ik hem nooit tegen zou houden dus vond ie het ook niet nodig om te overleggen. Ik heb hem geprobeerd duidelijk te maken dat het mij om het principe gaat, dat hoewel ik blij ben voor hem ik het wel op prijs had gesteld als ie had gevraagd hoe ik er tegenover sta voordat ie zijn definitieve antwoord zou geven, gewoon uit fatsoen en respect, omdat we een gezin zijn en het dus niet alleen effect op hem gaat hebben maar ook op mij en de kinderen. Omdat er ook van mij iets gevraagd wordt aangezien ik er straks een maand alleen voor sta en alles op mijn bordje terecht komt. Gewoon omdat ik wil voelen dat ook mijn mening meetelt. Maar belangrijker nog, omdat ik de laatste tijd uit een depressie probeer te klimmen en ik het dus fijn had gevonden als ie me had gevraagd of ik het überhaupt aan kan. Hij snapt het dus niet, is nu gepikeerd en zegt dat ie wel helemaal niet meer gaat. En dat slaat nergens op want natuurlijk moet ie gaan, dat is mijn punt verdorie ook niet. Nou vraag ik me af, had ik hem meteen om zijn nek moeten vliegen en feliciteren met deze geweldige kans en over mijn gevoel hierover moeten zwijgen of had hij meer zijn best kunnen doen ook mijn punt te begrijpen? Normaal gesproken overleggen we eigenlijk alles dus ik snap niet waarom hij dit niet zo nodig vond, ik bedoel we hebben het over een maand weg zijn en niet over 3 dagen. Stel ik me nou echt zo aan? Kom maar op met de ongezouten meningen want ik zie het even niet..
Oei nee ik vind dat hij zeker had moeten overleggen dus ik snap je reactie. Heeft niks met wel of niet gunnen te maken met dat je als gezin toch een beetje overlegt wat wel en niet kan, en samen nadenkt voor eventuele logistieke oplossingen in die periode vooraleer je toezegt. Ik had hier al knallende ruzie omdat man zonder overleg had toegezegd met oud en nieuw 1 avond bij z'n ouders te gaan werken, dus 4 weken zonder overleg had hier zeker ook geknald haha
Ik zou naar hem toe gaan en sorry zeggen. Hey lieverd het is echt een geweldige kans, lekker gaan. Ik reageerde zo omdat je me er een beetje mee overviel. Natuurlijk moet je gaan ! Zullen we samen dan even een plan maken over hoe we het het beste kunnen aanpakken . Zodat ik ook even rust heb met hoe ik het Joey thuis aan moet/kan/zal aanpakken?
Ik vind dat je een punt hebt, komt namelijk over als een mededeling. Hij is geen vrijgezel… Ook zonder jouw toestand komt het egoïstisch over, maar gezien je depressie nog meer. Ik ken de exacte situatie niet, ook als hij direct ja had moeten zeggen had hij het thuis kunnen vragen/voorleggen en evt. nog kunnen annuleren. Dus eens met jou. Hopelijk ziet ie dat snel in.
mijn man zou dit wel even op tafel leggen voordat hij daarvoor akkoord zou geven. Dat lijkt me op zich ook wel normaal aangezien het niet alleen werktijd betreft maar ook vrije tijd van jezelf, en je partner, en het gezin. Dus ik vind het ook niet raar dat je hier wel verontwaardigd over bent. Vind het ook vreemd dat hij je gevoelens niet mee neemt, zeker met je depressie. als je dan nu alles op je bordje krijgt kan dat je misschien weer naar beneden halen. dat zou mijn man wel even meenemen in zijn eigen overweging. Ik zou hier dus ook wel even een gesprek over aanknopen. zo van. super leuk voor je en wat fijn dat je deze kans krijgt. maar snap wel dat dit een grote impact heeft op mij, en het gezin, en dat ik dus 4 weken alles moet regelen. wat heus wel gaat lukken, maar het was fijn geweest als het in iedergeval even in overleg was gegaan. en dat je wel even een open gesprek hebt met hem, dat je natuurlijk fijn vind dat hij de kans krijgt maar dat je graag had gezien dat hij ook even aan de rest van het gezin dacht in dit verhaal
Dit werkt in bepaalde situaties wel, maar zou ik TS hier niet adviseren. Hij reageert stom vind ik. TS hoeft geen sorry te zeggen vind ik, dat zou hij moeten doen. Dus dit advies is eerder voor hem!
Je stelt je niet aan, ook zonder depressie is het in een relatie heel normaal om zoiets met elkaar af te stemmen.
Ik zou later er nog wel op terug komen dat ik het wel jammer vond dat hij niet heeft overlegd. Maar ik zou hem nu weer even helpen in de positieve mood, want ik houd niet van die spanningen. Zeker als ik ondanks mijn principekwestie ik toch vind dat hij moet gaan.
Ik vind dat je je helemaal niet aanstelt. Het was zonder depressie al niet meer dan normaal geweest om het te overleggen en met helemaal. Ik vind het al heel wat dat je het überhaupt ziet zitten! En je man moet uit die slachtofferrol komen met z’n ‘ik ga wel helemaal niet’.. Super kinderachtig zeg, hoe moeilijk is het om te zeggen ‘sorry, zoiets groots had ik inderdaad eerst even moeten bespreken’? Dat jij sorry moet zeggen vind ik echt totale onzin.
Sorry zeggen voor het feit dat ik mijn gevoel heb geuit? Ik reageerde verder ook niet heftig (wij doen niet aan schreeuwen) en heb kalm mijn punt over proberen te brengen. Heb nog bij voorbaat gezegd dat het een geweldige kans is en dat ie natuurlijk moet gaan maar dat ik het fijner had gevonden als het in overleg was gegaan. Mijn gevoel mag er ook zijn vind ik dus voel me niet geroepen om daar mijn excuses voor aan te bieden. Wat ik vooral wil is erachter komen hoe we dit beter naar elkaar toe hadden kunnen communiceren.
Mijn depressie heb ik niet hardop uitgesproken hoor want ik vind niet dat ie zich daardoor tegen gehouden zou moeten voelen. Mijn depressie is van mij en daar hoeft een ander niet onder te lijden maar ik zou het idd fijn hebben gevonden als ie uit zichzelf daar heel even bij stil had gestaan.
Ik zou het even laten rusten en het dan bespreken. Ik denk dat jullie nu allebei in jullie emotie zitten. Hij had waarschijnlijk gehoopt op een meer enthousiaste reactie, baalt nu en zegt dan in zijn emotie dat hij helemaal niet meer gaat. Waardoor jij je niet begrepen voelt, wat heel logisch is. Je reactie is ook niet raar, ik denk dat hij dat ook wel in ziet als jullie het later bespreken. Ik zou in elk geval geen verwijten maken naar elkaar nu.
Oh ja daar zou ik ook een beetje giftig van zijn Niet dat hij gaat, dat is prima ik zou dat ook nooit tegenhouden (hoogstens een beetje mopperen dat ik een maand lang 4-5 dagen moet werken en alle sportclubs etc van de 2 oudsten en onze peuter heb - wel lang een maand ) maar dat komt uiteraard allemaal goed. Maar ik vind wel dat hij zoiets moet overleggen voordat hij definitief ja zegt. Gewoon omdat het ook impact heeft op mij en de kinderen. Dus ja, daar had ik ook wat van gezegd en ik vind het meer vreemd dat hij nu zegt “dan ga ik wel helemaal niet” hij kan toch gewoon zeggen: sorry, in mijn enthousiasme niet aan gedacht maar ik had dit inderdaad met jou moeten overleggen. Laten we kijken hoe we dit samen vorm kunnen geven. Maar ik denk dat je het beter even vanavond of morgen kan bespreken samen.
Ik dacht dat dit een cynische reactie was… Waarom sorry? Dit overleg je toch gewoon….? Je gaat toch niet zonder overleg een maand lang naar de andere kant van de wereld?
Hoezo naar elkaar? Hij is degene die niet gecommuniceerd heeft. ik geef jou groot gelijk: dit overleg je met elkaar, ook als hij weet dat jij het fijn vind voor hem en ja zou hebben gezegd. Ik vind dit gewoon echt een no go
Dit triggert mij toch om nog een keer te reageren: Ik vind niet dat je depressie ‘van jou’ is. Als je getrouwd bent, draag je toch samen de lusten en de lasten? Of dat nou lichamelijk of psychisch is? Als je een gebroken been had gehad en het was daardoor lastig dat hij wegging, was het dan ook ‘van jou’ geweest? Niet dat ik vind dat je hem daarom moet vragen thuis te blijven, maar ik vind wel degelijk dat dat iets is waar hij rekening mee zou horen te houden en je zou kunnen helpen bij je herstel. Ik denk als mijn man mij niet ondersteund had bij mijn herstel (vaker thuis zijn, mij eropuit sturen voor leuke dingen), dat ik er nog steeds in zat. Het klinkt alsof je best hard bent voor jezelf, maar misschien begrijp ik het verkeerd.. Sterkte in ieder geval! En ik denk dat het advies van Philou om het later te bespreken als je allebei wat minder emotioneel bent, een goed idee is.
Ik snap je helemaal, ik zou ook niet blij worden als hij dit zonder overleg kwam melden. En zeker nu met je depressie. Ik moet het ook regelmatig thuis weken alleen doen en ik vind het best pittig. Nu heb je wel de kinderen niet meer zo klein, dat scheelt. Maar toch. Nee, ik vind het niet gek dat je hierover boos reageerde