Hij was ook nog gewoon thuis??? nou dan was ik echt wel heel boos geworden als hij het zo had beslist! Mijn man en ik zijn ook echt niet moeilijk: hij gaat weleens een weekend weg, ik ben zelf ooit twee weken weg geweest, wij hebben ieder onze eigen hobby’s en bezigheden en dat is prima. Wij gunnen elkaar die vrijheid. maar alles wordt echt met elkaar besproken, ook hoe we dingen dan alleen opvangen. ik zou bijv ook bespreken bij zo lang en ver weg: wat als er thuis een noodsituatie is? Wie kan jou dan ondersteuning geven?
Dat ben ik ook met je eens hoor. Ik bedoel meer dat wanneer het twijfelachtig is of de ander het wel zolang alleen redt met de kinderen bijv., het zéker overlegd zou moeten worden. En in alle andere gevallen wat mij betreft ook
En zelfs al had hij meteen ja gezegd tegen z'n baas, had hij het nog zo kunnen brengen tegen jou: "ze hebben me 4 weken Australië aangeboden! Zouden we dat kunnen regelen denk je?" Ergo: ik ben enthousiast, maar realiseer me dat er dan veel op jou af komt en we gaan samen een manier vinden om dit te laten werken. En als er onverhoopt toch ergens iets opkwam wat dusdanig was dat hij niet meer kon, had hij dat op werk na z'n enthousiaste akkoord kunnen aangeven. Ik snap best dat je er tegenop ziet trouwens. Australië heeft ook nog een behoorlijk tijdsverschil wat contact niet makkelijker maakt. Ik hoop dat jullie er met planning en ideeën en afspraken met z'n drieën een mooie tijd van kunnen maken.
Goh mijn man kan soms echt onhandig zijn maar dit zou hij echt wel overleggen en pas akkoord geven als ik er ook akkoord mee ben. Hij is vaak van huis voor zijn werk maar al zijn zakenreizen worden besproken als in; goh zal ik die week pakken of die week, of ik wil die week eigenlijk daar naar toe maar sluit wel bijna aan op dat reisje is dat ook oke voor jou? een ‘eis’ van mij zou nog zijn dat hij de week voor en de week erna volledig vrij is. Dat hij meedenkt voor een planning en vooral veel begrip toont. Als we allemaal gewoon maar gaan doen wat we willen en wanneer we willen dan wordt het wel een ongeregeld zooitje hè
Ja, dat hoort erbij. Tuurlijk kan hij wel nee zeggen als we echt wat hebben (bruiloft of een ouder terminaal of zo), maar niet te vaak, want dan raakt hij dat gedeelte van zijn baan kwijt. Gelukkig gaat t niet elke x zo hoor, meestal weten we t een paar dagen van te voren.
Wij zitten in de omgekeerde situatie. Ik moet met enige regelmaat naar het buitenland voor mijn werk, MAAR ondanks dat ik weet dat mijn man mij dit gunt, toets ik altijd eerst bij hem af. Toen ik jouw post voorlas vond hij het ook niet zo handig aangepakt van je man. Het gaat hem over rekening houden met elkaar en zelfs al ben je bijna overtuigd dat je partner geen probleem zal maken, dan nog geef je hem/haar de mogelijkheid om een stem in de beslissing te hebben. Ik snap je dus heel goed en zou het nu even laten zakken en op een later moment nogmaals proberen aanbrengen dat je moeite hebt met de manier waarop en niet met het feit dat hij gaat. Sterkte!
Mijn man heeft ook een baan waarbij hij veel in het buitenland zit. Nu al een tijd elke week 2-3 dagen in Parijs. Maar ook wel eens weken China. Ook wij hebben zorgkinderen waarbij niets vanzelf gaat Voor hij deze functie accepteerde hebben we veel doorgesproken hierover. We hebben een tijd een nanny gehad maar dat beviel niet ivm de problemen rond onze kinderen. Nu hebben we een pedagogisch medewerker die 12 uur per week in ons gezin is en mij ontlast. Zonder haar red ik het niet. Ik besef dat dit een andere situatie is dan die van jou TS, maa het gesprek is hier wel geweest over de functie. Nu zijn het meer mededelingen: schat morgen vlieg ik naar China, gedoe op het kantoor daar. Ben denk ik een week of 3-4 bezig.
Mijn man zou dit soort dingen overleggen en is ook periodes 6 weken weg geweest voor zijn werk. Wij hebben op een bepaalde manier zorg kinderen maar ik vind/vond de weken wel echt voorbij vliegen. Je vind een modus en probeer het in die weken vooral niet allemaal perfect te doen. Sterker nog ik vind ‘s nachts opgepiept worden vervelender dan weten waar ik wekenlang aantoe ben. Ik heb dan namelijk geen idee hoe lang hij weg is, gevoelsmatig sta ik er dan met een half been in. Maar dat is meer mijn persoonlijke gevoel ik kan mij voorstellen dat andere dit anders ervaren.
Je vraagt om meningen maar iedereen met een andere mening dan jij, daar ga je mee in discussie valt me op. Alsof die andere meningen er niet mogen zijn. Als je dat met je man ook doet is het misschien goed om niet alleen in de slachtofferrol te kruipen maar ook je hand in eigen boezem te steken. Communicatie gaat twee kanten op.
Ik hoop dat je het inmiddels uitgepraat hebt met je man? Ik begrijp je helemaal hoor. Je geeft aan dat je hem niet tegen zou houden, maar dat je het fijn zou vinden dat hij er even bij stil zou staan wat jou die maand kost. Dat lijkt me heel normaal. Hier wordt alles overlegd, ook al we een avond weg zijn, dus zeker een nacht weg. Dat is nu eenmaal een hele organisatie met een jong gezin. Jouw reactie heeft dus helemaal niets met nier gunnen te maken of geen begrip voor je man, maar gewoon dat je een stukje inlevingsvermogen van zijn kant mist. In ons geval kan de oorzaak van de onenigheid liggen in dat ik te fel aangeef dat ik het niet leuk vind. Dan begrijpt m'n man wel dat hij het niet zo handig heeft aangepakt, maar doordat ik dan nogal uit kan schieten, wordt hij ook koppig. Dat komt altijd weer goed hoor.
Ik zou hier ook echt niet blij van worden als mijn man dit zonder overleg zou doen. Ook al weet hij bijna zeker dat jij geen nee zou zeggen, dan zou het juist uit respect naar jou zijn dat hij dit eerst overlegt!
Ik vind gunnen eigenlijk een rare term, alsof naar het buitenland gaan voor werk iets is dat maar gewoon moet kunnen? En je het iemand dus misgunt als je nee zegt?
viel mij ook een beetje op, de felheid waarmee gereageerd word. dat heeft bij de man misschien ook zoiets opgeleverd dat hij dan maar heeft geroepen, dan zeg ik het allemaal wel af. Wat van twee kanten natuurlijk niet de bedoeling is geweest, maar als je nogal fel, of bits reageert wel zo'n effect kan hebben. Soms moet je even iets laten bezinken, en er met open blik nog eens naar kijken en dan pas reageren. maar dat lukt natuurlijk niet altijd in enthousiasme, of juist in verontwaardiging of boosheid.
Waar heb je het over? Ik ga helemaal met niemand in discussie, ik geef alleen aan wat ik persoonlijk zelf prettig zou vinden en als een ander daar anders over denkt is dat helemaal prima. En slachtofferrol? Nou nauwelijks hoor.
Maar dat maakt het mss wel anders. Als je weet dat dit bij de job hoort, heb je dit wss vooraf al besproken en dan weet jij als partner wat er gaat komen. Bij de topicstarter is dit de eerste keer. Ipv een paar dagen direct 4 weken. Hij zat 10 treden van zijn vrouw af, moest niet direct beslissen en aangezien hij gewoon mag kiezen ook nog eens iets vrijblijvend.
Ik zou daar ook absoluut niet blij mee zijn.. een belletje op zo moment of appje kan ook als wel snel beslist moet worden voor overleg.
Reageer ik fel? Zou je me kunnen laten zien waar want dan was ik me daar niet van bewust. En voor wat betreft mijn man, wij reageren eigenlijk nooit fel naar elkaar toe. Het was een normaal gesprek, op een normale toon waarin ik aangaf het geweldig voor hem te vinden maar dat ik het prettiger had gevonden als ie het had overlegd. We hebben niet met potten en pannen gesmeten, hebben geen grote ruzie gehad en elkaar daarna doodgezwegen. Ik vind ieders mening prima hoor, ze mogen er allemaal zijn maar ik kan er vrij slecht tegen wanneer er dingen worden gezegd als dat ik in de slachtofferrol zou zitten wanneer dat gewoon niet waar is.
Jij had het sowieso goed gevonden zeg je. En dat wist hij. Ja, wat valt er nog te overleggen dan? Ik snap je man dus wel…
Ik vind het heel bijzonder dat je man het je meedeelt en niet heeft gevraagd, 4 weken is heel lang, logisch dat je er niet blij mee bent. Hier zijn vriend of ik nooit langer dan een nacht weg geweest van elkaar, en een nacht is ook niet meer voor gekomen sinds we kids hebben, dus al zeker 11 jaar niet meer. Maar ik zou me er dus niks bij kunnen voorstellen omdat het hier niet speelt, maar weet wel dat wij zelf niet zonder elkaar willen zolang, los van de kinderen zeg maar.