Ik ben getrouwd met een man die behoorlijk autistische trekken heeft. Of hij het daadwerkelijk is weet ik niet, ik heb wel eens geopperd er met iemand over te praten. Er is nooit communicatie mogelijk geweest met hem, hij slaat dicht bij kritiek, ook opbouwend, hij kan niks hebben, het maakt ook niet uit HOE ik het breng. Bij een gesprek over emoties valt hij stil. Hij was altijd chagrijnig doordeweeks, op ons de stress van zijn werk aan het afreageren vermoed ik. Nooit luisteren. Ik zei altijd het lijkt alsof ik tegen een muur praat, alles wat ik zeg, hij doet er niks mee. Totaal geen zelfreflectie. In de weekenden was het wel gezellig maar doordeweeks had hij ruzie met onze oudste en luisterde hij maar niet naar mij, ik moest dan de boel de-escaleren telkens . Hij kwam me ook nooit tegenmoet in de opvoeding, geen compromissen te sluiten. Ik heb zelfs een keer een vriendin erbij laten zitten die pedagogiek heeft gestudeerd, in de hoop dat we met haar erbij wel tot een compromis konden komen in de opvoeding. Maar hij vond dat hij het prima deed, zoals z'n ouders , hij is Italiaans en doet precies wat zijn ouders doen. Hij komt uit een klein dorp waar ze nog behoorlijk achterlopen in hun ideeën (ook omtrent vrouwen). Een heel klein dorpje. Naast de problemen over de opvoeding waren er ook de problemen op gebied van vertrouwen en nam de aantrekkingskracht langzaam telkens meer af. Vanaf de dag dat we samen waren ging hij mokken als ik een avond uit ging met vriendinnen. Dus langzaamaan ging ik me aanpassen omdat ik graag de vrede bewaar en slecht ertegen kan als iemand boos op me is. Ik probeerde dan altijd dagenlang erachter te komen wat er was. Maar hij was altijd erg jaloers en ik begreep dus gewoon op een gegeven moment, uitgaan betekent dat hij boos is. Ik raakte zwanger van de oudste en ben sindsdien nooit meer uitgegaan. Ik heb hier ook heel lang weinig behoefte aan gehad, ik verlangde er wel naar soms maar was erg gelukkig met de kinderen. Ik kwam er wel telkens meer achter dat hij echt heel erg controlling is, als hij grapte dat hij een camera in huis wou ophangen, als hij me altijd maar in de gaten hield zodra ik met een vader van school aan het kletsen was. Dit ging me meer en meer benauwen. Dan het tussen de lakens-aantrekkingskracht deel, mijn man heeft altijd als probleem gehad dat hij allerlei ontstekingen in z´n mond had door slechte mondhygiëne. Ik heb er 100x opmerkingen over gemaakt, of hij zichzelf beter kon verzorgen, en vaker naar de mondhygiëniste kon gaan, maar hij deed hier NIKS mee. Dus ik wou hem niet meer zoenen, en naarmate de jaren verstreken ging ik het zo missen om met iemand te zoenen. Ik kreeg ook telkens minder de behoefte om met hem te knuffelen op de bank. Ook qua uiterlijk verzorgde hij zichzelf slecht. Als ik dan zei dat ik niet van een baard houd antwoordde hij; "kan me niks schelebn, ik laat het lekker staan". Op een gegeven moment dacht ik, jee zo is het wel heel erg uit balans, ik bedoel op deze manier vond ik gewoon niks meer leuk aan hem. Ik las mijn zoon 's avonds een boek voor en daar stond een stukje in;"meneer venijn dat stuk chagrijn", en dan moest ik altijd aan mijn man denken, chagrijn, stank, onverzorgd. Ik knapte telkens meer af en werd een keer verliefd (waar niks verder van kwam, niks mee gedaan) op een ander. Dit had ik in het begin van onze relatie niet. Enfin, in 2020 beviel ik na 3 boys van mijn dochter, ik dacht echt dat ik het gewoon zo vol kon houden met hem. Verstandig was natuurlijk geweest niet voor een 4e te gaan maar ik heb geen seconde spijt van mijn kinderen. En dat je opeens helemaal klaar kan zijn met iemand verwacht je dan toch niet ofzo. Maar goed, het was een zware zwangerschap met groeiachterstand, niet ademen bij de geboorte en ze bleek een bloedziekte te hebben, hele heftige periode in ons leven met zware Prednison behandelingen. Ze is nu stabiel maar het blijft altijd spannend. Ze blijft onder controle van de hematoloog en heeft net een Prednison kuur afgerond (het is een auto immuun bloedziekte). Tijdens haar ziekte ben ik mijn man echt zat geraakt. Ik dacht ik vind hier echt niks meer aan, ik vind geen steun bij hem. Er komt ook nog bij dat hij Italiaan is en zich totaal niet verdiept in onze cultuur/taal. Hij is niet betrokken op de kinderen geweest. Alles lag bij mij. Soms vroeg ik "kan je meekijken naar het jeugdjournaal, dan leer je wat over de taal/nederland en kan je met de kinderen erover praten". Maar ook daar deed hij niks mee. Nou goed ik werd weer verliefd, tijdens de ziekte van mijn dochter in alle heftige emoties, deze keer voelde ik daardoor alleen echt een emotionele afstand komen tussen mijn man en mij (vanuit mijn kant). Niks met die verliefdheid gedaan. Opeens wou mijn man dan eens praten, opeens ging hij zichzelf scheren, opeens ging hij zichzelf verzorgen. Het mondhygiëne deel neemt hij nog steeds niet serieus want hij doet het af met "heb je een pepermuntje voor me?". Opeens doet hij z'n best niet zo te botsen met onze oudste. Maar helaas is het vuurtje bij mij helemaal uit. Ik kan niet meer, ik ben zo afgeknapt, ik verlang naar met iemand kussen, knuffelen, sex, maar niet met hem. Ik gruwel ervan. En eigenlijk zou ik hem eerlijk willen vertellen dat het niet meer werkt en we moeten nadenken over uit elkaar gaan. Maar mijn close friends zeggen dat de timing heel fout is, dat ik het een kans moet geven voor de kinderen, zij zien de man die hij buiten de deur is (en dat verschil is night and day bij hem). De reden dat hij nu zijn best doet is puur omdat ik dus ben begonnen met dingen voor mezelf doen, ik heb werk gevonden na 13 jaar, werk in Amsterdam, ik ben begonnen met uitgaan (na mijn eerste avond uit maakte hij nog opmerkingen maar toen hij zag dat het me niks meer deed is hij gaan slijmen). Hij slijmt nu heel erg, en schiet af en toe naar passief agressief. Maar wanneer is de timing nou wel goed hem te vertellen dat ik klaar ermee ben. Straks zit de 2e in de brugklas, en de 3e. Ik wil zo graag ook ooit weer liefde ervaren. Maar vooral wil ik nu alleen zijn met de kinderen want ik vermijd nu om thuis te zijn merk ik, omdat ik niet bij hem wil zijn. Hij monitort me constant, kijkt constant naar me, geeft me geen ruimte. Ik heb 2 maanden geleden gezegd dat hij moet stoppen met op me letten want het maakt de situatie nog moeilijker. Maar hij stopt er maar niet mee. Elke beweging die ik maak kijkt hij naar me en hij is zelfs alles na gaan doen wat ik doe. Ik sport intensief, hij hield totaal niet van sporten maar doet nu precies hetzelfde. Hij kopieert alles wat ik doe, grapjes, alles. Ik voel me zeer benauwd. Ik vind geen steun in mijn vrienden want die zeggen; relatietherapie en eraan werken. Dit had ik natuurlijk eerder moeten doen. Maar ik hou niet meer van hem, dan is dat toch zinloos? Sorry voor het enorm lange verhaal, maar het is om uit te leggen dat er een lange periode is geweest van blijven proberen , wat mijn vrienden zeggen doe ik al jaren, het een kans geven. En proberen te praten.
Allereerst een knuffel, het lijkt me geen makkelijke periode. Ik geloof wel dat er een tijd is waarbinnen blijven proberen en praten helpt en ik geloof ook dat het op een gegeven moment gewoon te laat is. Dat gezegd, kan relatietherapie ook helpen bij het goed afsluiten van een relatie. Zo te lezen ben jij in een hele andere fase van jullie relatie dan je man. Dat verschil kan ervoor zorgen dat het spaak blijft lopen, ook als jullie uit elkaar gaan en daar zijn de kinderen niet bij gebaat. Is het voor jou een optie om langs de huisarts te gaan om eens door te spreken wat er speelt en waar je terecht kan om alles zo goed mogelijk op een rijtje te zetten?
Vraag: waarom ben je ooit een relatie met hem begonnen en met hem getrouwd? Wat is de basis van jullie relatie, zeg maar? Maar volgens mij ben je er al uit wat je wil? De timing is nooit goed. Wat dat betreft is het misschien meer de vraag hoe lang je dit zelf nog trekt en in wiens belang het is om de relatie in stand te houden.
Het klinkt alsof jij er al uit bent. Je bent gewoon klaar met hem en dat begrijp ik wel. Hij is chagrijnig, onverzorgd (brr) en erg jaloers. Bedenk dat hij nu tijdelijk zijn best kan doen. Maar dit lijkt voort te komen uit het weer terugkrijgen van de controle over jou. En jarenlang kon je geen kant op en ben je thuis klein gehouden. Heel goed dat je weer bent gaan werken en sporten. Investeer in jezelf en je eigen sociale contacten buiten hem om. Zorg dat jij sterker gaat worden om weerstand te bieden aan zijn drang tot controle. Vertel mensen die je kunt vertrouwen om hun steun (ipv therapie als jij dat niet wilt). En neem zelf contact op met een financieel adviseur om alles goed te laten doorrekenen. Wat kan jij qua huis, inkomen, recht op alimentatie of toeslagen? Hebben jullie nu een koophuis of huurwoning en kan jij daar blijven met de kinderen?
Wat bedoel je precies? Je begrijpt toch dat samenwonen zonder kinderen een hele andere dynamiek is dan kinderen hebben. Of bedoel je dat niet met je vraag? Zoals ik zei was hij inderdaad al wel bezitterig voor de kinderen er waren, en ik gaf daaraan toe dus bleef thuis met hem. Hij was dan vaak ook gewoon wel gezellig (meestal was hij de weekend versie van nu). Dat chagrijnige kwam later pas, dat constant chagrijnig zijn. Ik denk toen de kinderen kwamen. En ik denk ook dat er samenhang is met z'n werk aangezien hij in de weekenden nog wel de oude gezellige is. Maar het allerergste is dat ik fysiek gewoon op hem ben afgeknapt, dat was wel al langer aan de hand. En langzaamaan ben ik ook op zijn persoonlijkheid afgeknapt. Sommige dingen zie je gewoon niet als je geen kinderen hebt. En dan krijg je kinderen en zie je dat iemand toch uit een heel ander nest komt met andere normen en waarden. Dat kon ik niet voorzien.
Het lastige nu is dat ik eigenlijk alleen door emotioneel afstand te nemen mijn eigen weg nu durfde te gaan (uitgaan, hobby's en werken), ik moest mezelf letterlijk losmaken van hem, anders kon ik het niet. 4 maanden geleden ging ik voor het eerst weer wat drinken met een vriendin en ik was de hele avond gespannen, toen ik hem appte dat ik nog wat langer wegbleef reageerde hij kortaf en toen zei ik nog tegen die vriendin; nu zit ik hier niet lekker. Die avond kwam ik thuis en zei hij ;"de kinderen waren ongerust waar je bleef". Toen was het echt de druppel voor mij. Ik zei tegen hem ;"ik heb je gezegd dat ik mogelijk laats thuis was, ik heb je om 19u een app gestuurd dat ik nog wat langer blijf, en nu moet je ophouden met mij een schuldgevoel geven door te zeggen dat de kinderen ongerust waren". Sindsdien heb ik mezelf helemaal losgemaakt van hem emotioneel. En nu voel ik me ontspannen als ik uit ben. Maar ik zie op tegen naar huis gaan omdat ik het gevoel heb "ik moet hier iets mee, dit kan niet zo doorgaan". Ik ben geen leugenaar,. We hebben overigens een koophuis, we zijn getrouwd in gemeenschap van goederen, ik loop wel met een leuk bedrag weg maar in de randstad vind je niks voor dat geld, ook niet als ik een contract heb voor onbepaalde tijd met mijn inkomen erbij.
een appartement ben je al minimaal 4 ton kwijt in de buurt waar wij wonen, en zoveel zal ik niet hebben met hypotheek+overwaarde van dit huis
De timing is nooit goed. Je kan het beter er uit gooien. Dit werkt niet en misschien dat ie nu zijn best doet maar uiteindelijk valt ie weer terug in zijn oude gewoontes.
Is er geen optie dat jij in het huis blijft en hem uitkoopt? En daarnaast ga alvast rondkijken naar huurhuizen en kleinere koopwoningen in andere buurten of desnoods een naburige stad of dorp. Als hij daadwerkelijk zo onverzorgd is en je van hem walgt dan is er geen weg meer terug. Nog los van het jaloerse en bezitterige gedrag. Misschien goed om de huisarts te bellen voor een afspraak bij de POH. Om jezelf los te maken, zelfvertrouwen te krijgen en foute patronen te herkennen. Want hij blijft natuurlijk in beeld als co ouder. Begin alvast met voorwerk voor je de medeling brengt.
Ik snap de vraag wel enigszins. Een paar stukjes uit je openingspost: "Er is nooit communicatie mogelijk geweest met hem, hij slaat dicht bij kritiek, ook opbouwend, hij kan niks hebben, het maakt ook niet uit HOE ik het breng. Bij een gesprek over emoties valt hij stil." "Hij was altijd chagrijnig doordeweeks, op ons de stress van zijn werk aan het afreageren vermoed ik. Nooit luisteren. Ik zei altijd het lijkt alsof ik tegen een muur praat, alles wat ik zeg, hij doet er niks mee. Totaal geen zelfreflectie." "mijn man heeft altijd als probleem gehad dat hij allerlei ontstekingen in z´n mond had door slechte mondhygiëne. Ik heb er 100x opmerkingen over gemaakt, of hij zichzelf beter kon verzorgen, en vaker naar de mondhygiëniste kon gaan, maar hij deed hier NIKS mee. Dus ik wou hem niet meer zoenen," Wat trok jou in hem zo aan dat je deze dingen dus niet zo belangrijk vond dat je met hem getrouwd bent? Want als ik deze beschrijving van een man lees zou ik op voorhand al afgeknapt zijn.
Inderdaad wat Zxcvb schrijft. En ook omdat er kennelijk ooit dus wel ‘iets’ geweest is, soms helpt het om daaraan terug te denken en dat opnieuw te zoeken. Maar ik krijg ergens het gevoel dat dat een (misschien al lang) gepasseerd station is. Dan zou ik dus bedenken wat je wil. Als je nog wil investeren, dan zou ik dat direct doen en niet pas over een paar weken/maanden. Dit gaat niet vanzelf beter worden, maar alleen maar slechter als je niets doet. Wil je dat niet, dan of accepteren dat je toch met hem in een huis woont en je dingen samen moet doen ed en als dat geen optie (meer) is, dan zsm in werking stellen om uit elkaar te gaan. De timing voor dat laatste zal nooit juist zijn, daar op wachten gaat dus niet werken.
Ja maar dit was natuurlijk niet allemaal die eerste 2 jaar. Anders was ik er natuurlijk nooit aan begonnen. Ik dacht hij is wel relaxt in de omgang die eerste 2 jaar en dat bezitterige nam ik op de koop toe. Dat constant chagrijnig doen doordeweeks kwam later pas
Ik haat hem vaak, ik voel totaal niks meer voor hem. Ik weet dat dit niet nog kan omslaan naar liefde. Ik heb zo vaak geprobeerd om te praten maar hij lijkt emotioneel onderontwikkeld ofzo, hij doet zn eigen ding en kwam me nooit een beetje tegemoet. Maar iedereen in mijn omgeving zegt; "scheiden is echt veel erger voor de kids dan ouders die liefdeloos samen zijn". Ik wil gewoon het allerbeste voor de kinderen...
Dit red je ook niet zelf, daar heb je hulp bij nodig. Samen. Als een van jullie dat niet (meer) wil, dan lijkt op deze manier verder gaan met echt niet minder erg voor de kinderen… Met hulp slaat het misschien ook niet over in liefde, maar wellicht wel in acceptatie. Dan kun je van daaruit bekijken wat je wil, maar nog jaren fysiek een huis ed delen met iemand die je haat (!) ga je niet trekken. En dan hebben de kinderen en gescheiden ouders én een moeder met nog veel meer problemen.
Met andere woorden jij ble3f in je huwelijk vechten op goedkeuring liefde en respect. Maar nu je los komt wil hij wel vechten. Tja jammer maar jou koek is op. En hoezo zeggen vrienden vecht, hebben ze hier v an nooit wat mee gekregen? En beter voor de kinderen. Ik lees een kant maar liefde naar de kinderen zie ik nu niet (kan ik mis hebben) Maar in alles wat jij nu schrijft lees ik een man die het vooral wil zoals hij het wil.
Heel veel v meegekregen, zelfs zo erg dat ze radeloos werden namens mij. Maar ze zijn beiden man mijn vrienden met best ouderwetse ideeën over huwelijk enz. Ze hebben alleen zelf geen kinderen of getrouwd
Ben ik het niet mee eens… ze kunnen beter een gelukkige moeder/vader hebben die alleen is dan een ‘slecht’ voorbeeld geven in de liefde… niet knuffelen, kusjes, lieve woorden is toch niet laten zien hoe liefde hoort Buiten dat… je haat hem…. Waar wacht je nog op dan? Hou hem dan ook niet aan het lijntje en maak er een einde aan, het goeie moment komt toch nooit
Ik heb 4 kinderen he... waarvan 1 dochter met een levensgevaarlijke bloedziekte. Er is echt geen sprake van aan het lijntje houden, zonder de kinderen was het meteen duidelijk geweest. Ze moeten ook ergens wonen he, we moeten kunnen rondkomen met 4 apart v elkaar. Allemaal niet makkelijk