Maar er is toch geen etiket opgeplakt? Er is geobserveerd, 3x 1,5 uur is best een flinke observatie ook, en daaruit is een verslag gekomen. Ik lees nergens diagnoses of etiketten, enkel het benoemen van punten van zorg. Daarnaast sta ik heel anders in het ‘etiketjes plakken’, het wordt zo negatief genoemd en behandeld, maar het is juist óntzettend fijn als je bv vroeg ASS of een TOS kan signaleren, want dan kun je ook vroeg een kind gaan helpen - ipv pas als een kind echt vast loopt en doodongelukkig wordt. Mijn jongste heeft ADHD en ik ben super blij dat dat nu duidelijk is, want ze begon dus vast te lopen. Altijd super zelfverzekerd geweest, en ineens zagen we dat wankelen en was ze dagelijks misselijk van de stress. Nu gaat het weer super goed, juist dankzij dat ‘etiketje’ (ik gruwel van die term) heeft ze nu de hulp die nodig is en kan ze zich júist ontwikkelen op haar tempo en manier.
Jammer dat je dat zo ziet. Een “etiket” (als daar überhaupt sprake van is) kan erg nuttig zijn. Bijvoorbeeld om begrip te kunnen hebben (niet alleen familie, maar zeker ook school, buitenstaanders) en om bepaalde deuren voor hulp te openen. Je lijkt het erg negatief te zien en dat is niet nodig.
Eens mbt het praten hoor en dat je daar graag wat eerder voor aan de bel wilt trekken. Ik heb zelf bij de afspraak in december aangegeven dat ik vond dat hij nog wat weinig zei en zij beaamde dat. Maar wilde het nog wel even 3 maanden aankijken omdat de een wat eerder is met praten en de ander wat later. Dus medio volgende maand moeten we terug naar hun voor in ieder geval de spraak. Zelfstandig schoenen en jas aantrekken kan hij niet, maar hij helpt thuis wel gewoon mee daarin. Schoenen zijn wat lastiger want gaan wat strakker maar laarsjes kan hij al een stukje zelf aankrijgen. Armpjes netjes uitsteken en omdraaien voor de andere arm. Alles uitrekken hetzelfde, gaat op de grond zitten en trekt zij laarsjes zelf uit (schoenen dus niet want zit een rits in) en jas helpt hij ook mee. Wacht altijd netjes in de gang totdat we alles uit hebben. Als we thuis zeggen X zullen we naar buiten gaan? Dan rent hij naar de gang en komt terug met zijn jas en schoenen die hij aan wilt. Maar dit doet hij wederom thuis, maar op het kdv geheel niet. Dus ja hij kan het wel, maar ook dit punt laat hij dus daar totaal niet zien. Hijj doet zich op het kdv voor als 1 jarige bij wijze van en thuis als een 2 jarige.
Zo zie ik het inderdaad, want zo staat het ook verwoord in het verslag. En dat etiket vind ik niet nodig bij een 2 jarige. Een observatie waar diversen punten van aandacht uitkomen is helemaal prima en ik zou liever gisteren dan vandaag nog aan de bel trekken bij diversen instanties om verder onderzoek te doen. Maar nu wordt er gewoon doodleuk gezegd "X heeft een algehele ontwikkelachterstand + spraak- en taalachterstand" en dat etiket vind ik inderdaad negatief en niet nodig bij een kind van net 2 jaar.
Dit kan ik mij heel goed voorstellen. Mijn oudste zoon had (en heeft) een etiket gekregen met 2 jaar. En terecht want hij is wie hij is en hij was dat met 2 jaar overduidelijk ook al. Mijn middelste zoon is een heel ander verhaal. Daar merkte ik, net als jij, dat er van observatie direct semi-conclusies werden getrokken èn naar semi naar gehandeld werd. Dat stond ik fel tegen op want er is geen onderzoek geweest, geen traject, niets niet. Daarover toen dus in gesprek gegaan maar zij konden zich er niet overheen zetten. Het was hier dus einde verhaal. Dit alles is wel in goed overleg gegaan, het afscheid was dan ook niet boos/negatief. Er waren meerdere mensen bij betrokken ook. Wij ouders, de crèche leiders, een arts, kinderpsycholoog, en op afstand met een schuin oog keek de psycholoog van onze oudste zoon ook mee. Belangrijk om in gesprek te gaan met alles en iedereen (het liefst in 1 gesprek, niet onafhankelijk van elkaar, maar dat moet ook maar net mogelijk zijn natuurlijk). Alles op tafel en praten. Uiteindelijk is het jullie keuze wat jullie willen doen. Ikzelf vind hoe het tot nu toe is gegaan bij jullie niet goed. maar ook niet onoverkomelijk. Zien ze hun fouten in en staan zij open in het gesprek dan kan er ook veel goeds komen uit de observatie. 3x anderhalf uur is lang en wat zij hebben gezien is wel relevant, denk ik. Maar ze gaan te snel en slaan belangrijke stappen over imo dus terecht hoor dat je op de rem trapt.
Maar wij zien het ook totaal niet als pestgedrag oid hoor. Vindt het juist alleen maar fijn dat de mentor uit zijn babygroep er mee gekomen is, onder het mom van: Als er iets uitkomt kunnen we in iedergeval in een vroeg stadium actie ondernemen om hem wellicht de hulp te bieden die hij nodig heeft. Dus in mijn teksten lijkt het misschien alsof het overkomt dat wij vinden dat ze ons onrecht aandoen door dit verslag, maar geheel niet. Ik zeg alleen, dat ik een totaal ander kind thuis heb, die in geen enkel opzicht lijkt op het kind wat 2 dagen per week daar op de opvang zit. En dat er verschil in thuis en elders zit, ja dat geloof ik, maar dit is echt 360 graden verschil. En dat baart ons zorgen, vind ik niet normaal en vind ik niet dat je dit kan afdoen als een algehele ontwikkel, taal en spraak achterstand en dan vind ik wel dat je een kind een bepaald label opplakt. Bij jullie dochter is het niet tot een observatie oid gekomen begrijp ik? Wel fijn dat jullie nu in onderzoeken zitten om te achterhalen waar je kind tegenaan loopt en zo hulp te kunnen bieden.
Oh, en ik wil ook nog toevoegen dat ik wel begreep wat zij zagen, maar dat ik vond dat de oorzaken ergens anders lagen dan zij dachten. Thuis was hij inderdaad anders, maar vertaalt naar crèche omgeving was zijn gedrag verklaarbaar als dezelfde oorzaak als thuis ook daar zou spelen. Maar de interpretatie was dus anders, en dat was het probleem bij ons.
Nou als er in een verslag letterlijk staat: "X heeft een algehele ontwikkelachterstand en een spraak- en taalachterstand". Dan plak je er wat mij betreft super hard een etiket op en staat dat niet geformuleerd als punt van zorg. En dat mag van mij, maar wel nadat er zowel op het kdv, als bij ons thuis is geobserveerd en er gedegen onderzoek is geweest. Dit is een eenzijdige observatie geweest, daar trekken zij meteen een snoeiharde conclusie uit en dat kan imo niet. Ze slaan hier wat stappen in over. Helemaal eens dat als ze vroegtijdig iets kunnen signaleren je meteen aan de bel kan trekken en een traject in kan om je kind te helpen. Met alle liefde en plezier, maar wel via de juiste weg. Want een achterstand heb je imo overal, niet alleen op een kdv. Spraak heeft hij zeker achterstand op, dit is op het kdv het geval en thuis het geval. Ontwikkeling laat hij op het kdv minder zien dan hij kan blijkbaar, maar thuis is het een gewoon jongeetje van 2 jaar. Dan heb je imo geen ontwikkelachterstand maar is er "iets" aan de hand waarom je het daar niet laat zien en thuis wel.
Maar het constateren van een achterstand is geen etiket he? Ik vind het zelf een rotterm: etiket of label. Maar dat zijn zaken als ASS ADHD enz. En wat ik zag dat al door meerdere benoemd was 3x 1,5 uur observeren is echt enorm lang en uitgebreid. Ik zag al zelf met een jaar of 4/5 dat er iets "anders" aan mijn kind was. Alleen niemand herkende het of wilde dat zien. Het heeft uiteindelijk bijna 4 jaar geduurde voor het balletje voor onderzoek echt ging rollen. En dat heeft in die jaren bepaalde dingen "stuk" gemaakt waardoor ze (nu 15) nog problemen heeft. Liever had ik gehad dat iemand met 2 of 3 jaar al gezegd had dat ze iets aan haar zagen.
Ik vind dat wel een etiket. Het staat er niet als constatering, maar als een feit. X heeft dat punt. En dat hij uiteindelijk iets van ADHD oid in zich heeft zal ik niet raar van staan te kijken. ZIjn vader is ADHD gediagnotiseerd en heeft dyslexie en ik heb zelf ook alle raakvlakken met ADHD maar niet gediagnotiseerd, ik was gewoon een "druk kind". Maar ik herken er alles in. Maar ik blijf een beetje in herhaling vallen: Qua tijd is 3x 1,5 vast heel lang, maar voordat je zulke snoeiharde uitspraken kan doen, ben ik van mening dat je naast de observatie op het kdv ook een observatie thuis dient te doen en dan poas een gedegen conclusie kan trekken.
Maar ik denk dat je die geobserveerde achterstanden ook juist moet zien in de context van het kdv, in mijn ogen zijn dat geen etiketten maar redenen om verder te kijken óf er bv een diagnose gesteld moet worden (of niet! ook nog steeds een optie!). Soms blijft het gewoon bij bv ‘moeite met spraak’ en is net wat meer aandacht op dat gebied (bv logopedie) gewoon voldoende, dat kan ook zonder diagnoses en etiketten of stempeltjes.
Ik vind het ook geen slecht idee dat ze ook eens thuis kijken, maar feit blijft dat hij die achterstand laat zien op het kdv. Thuis observeren veranderd daar niets aan. Het enige is dat zij dan kunnen zien dat hij dat thuis niet heeft, maar dat verandert niets aan de situatie van het kdv. En of hij het allemaal wel laat zien met een vreemde in huis dat valt nog af te wachten. Voor hetzelfde geldt doet hij dan ook niet wat hij normaal bij jou doet. En dan? Zitten ze met 2 observaties waaruit blijkt dat ze zorgen hebben en zeg jij dat het normaal thuis anders gaat. Dan kom je nog niet verder. Op school werkt het ook zo. Een kind kan vast van alles, maar moet het ook wel daar laten zien. Als kinderen iets niet kunnen laten zien op een andere plek dan thuis dan zijn dat nog steeds terechte zorgen.
Ik vind dit ook zeer zeker een etiket. Weliswaar geen diagnose maar wel een etiket. Alhoewel ik na 3 observaties de conclusie 'algehele ontwikkelingsachterstand' haast ook al een diagnose vind. Weet je ook met welke methode er geobserveerd is? Nu is het natuurlijk de bedoeling dat vanuit dat etiket verder onderzocht gaat worden. En moeder geeft aan dat ze de dingen die geconstateerd zijn bij haar net 2-jarig kind niet herkent, dus waar hebben we het in hemelsnaam over?
We hebben het over een 2 jarige peuter die op het kdv gedrag laat zien waar zorgen over zijn. En moeder herkent het thuis niet nee, wat is jouw voorstel: niets doen, omdat het thuis wel goed lijkt te gaan? Ik ben ook wel nieuwsgierig, waar jij je kennis vandaan haalt. Je bent heel stellig over dingen (zoals dat met een taal of spraakachterstand 3 jaar vroeg genoeg is om te handelen) waardoor ik mij afvraag of dit je vakgebied is? Het is namelijk echt onjuist wat je zegt.
Dat ze alleen op het kdv hebben geobserveerd lijkt mij heel logisch, daar doen de "problemen" zich voor . Mijn ervaring is dat in observaties dingen vaak "hard" overkomen voor de ouders omdat het juist heel feitelijk wordt opgeschreven. Hier werd op de peuterspeelzaal gezegd dat zoon vaak bij de spelende kinderen ging zitten observeren, dat hij knutselen niet leuk vond en vooral problemen had met smerige handen krijgen. Dat laatste werd snel opgelost door altijd een natte washand naast hem neer te leggen zodat hij meteen zijn handen schoon kon maken. En dat was het. In groep 1 begon hij wel op te vallen en geobserveerd (na onze toestemming) door de IB-er. Laten we het erop houden dat ze niet zo goed in observeren was en we dingen terug kregen als tijdens het voorlezen knipperde hij x keer met de ogen. Daarna kwamen er observaties van een AB-er (weer met onze toestemming) aan die observaties hadden we veel meer, ging meer over zijn gedrag maar ook kleine dingen vielen haar op. Zoals dat hij op de maandag binnen kwam met een (lege) fles ranja, de juf hem vertelde dat het de bedoeling was dat de dingen die ze meenamen met de letter G moesten beginnen en mijn zoon haar erop wees dat er Grenadine op de fles stond. Dat hij b.v tijdens het voorlezen steeds naar de sandalen van juf keek en na dien precies wist te vertellen dat op de ene sandaal 5 kralen zaten en op de andere nog 4. We hebben hem daarna laten onderzoeken , daarvoor moesten zowel wij als school behoorlijk wat vragenlijsten invullen, zoon is 3 x 2 uur getest etc en daar kwam ASS uit (duurde in totaal ongeveer 1.5 jaar vanaf eerste observatie tot diagnose) Dat ze schrijven dat hij een ontwikkelingsachterstand heeft klinkt/lees hard, maar dit is wat hij laat zien op het kdv, maar het is geen diagnose. Bij mijn zoon zie je dat die dingen fluctueren , de diagnose is ASS en daarbij dingen die hij moeilijk vind, maar de omgeving draagt hier ook aan bij in hoeverre hij hier last van heeft. b.v uit eten gaan, zitten aan een tafel en bedient worden gaan hem veel makkelijker af dan b.v een all you can eat wok waar je dus steeds van tafel moet, de drukte in bij de buffeten/wok, waar iedereen door elkaar loopt etc. Beiden is uit eten gaan maar de eerste lukt 1000X beter dan de laatste. Zo kregen wij in groep 8 een verslag waar ons de tranen van in de ogen schoten en we dachten nou dat gaat niets worden voor de toekomst en we moeten maar opzoek naar een instelling ofzo voor hem. Na een gesprek bleek dat ze dit zo moesten omschrijven om hem op het speciale onderwijs te houden (van basis naar voortgezet) , omschrijven ze het te rooskleurig kan het dus zomaar wezen dat er wordt geoordeeld (en dat doen ze elke 2 jaar) dat hij terug zou kunnen naar het reguliere.
Hier deden ze een spel-observatie met zo’n spiegel waar de observeerder doorheen kan kijken zonder dat een kind het merkt, en dan observeren ze dus hoe een kind met een van de ouders speelt en praat etc.
Maar observaties zijn en blijven observaties. Als iemand schrijft "X heeft een ontwikkelingsachterstand" dan is dat een diagnose stellen. Je stelt namelijk dat hij het heeft. Het is anders als je na observatie schrijft: " het lijkt er op dat X een ontwikkelingsachterstand heeft" dat nodigt uit om het verder te willen onderzoeken en is nog geen diagnose stellen. Ik vind dat een wezenlijk verschil. En ja diagnoses kunnen heel fijn zijn om de juiste wegen te kunnen gaan. Maar diagnoses kunnen ook beperken. Ik ken van dichtbij iemand die diagnoses heeft gekregen waar hij echt belemmeringen door ondervond over wat men vond dat hij door de diagnose zou kunnen bereiken in het leven. Hij heeft zich echt moeten ontworstelen en zichzelf bewijzen dingen te kunnen ondanks de gestelde diagnose. Dus ik snap ook de kant van voorzichtigheid daarin.
Eens, de achterstand is op het kdv, echter "weten" zij niet dat de situatie thuis 360 graden anders is. Als zij dat wel zouden weten zouden ze wellicht gezegd hebben: He dat is raar, X doet thuis zijn laarzen zelf aan en op het kdv niet. Dat heeft niets met een ontwikkelachterstand te maken maar met iets anders en dat "iets anders" moet aan het licht komen en moeten we gaan uitzoeken. Dus nu wordt er heel stellig gezegd dat hij een ontwikkelachterstand heeft, ja op het kdv ja maar thuis niet. Dus imo heeft hij geen ontwikkelachterstand maar iets anders en is er daardoor juist een heel ander onderzoek nodig dan hem nu te gaan behandelen op het kdv alsof hij een jongetje is dat een ontwikkelachterstand heeft. Dus ja de zorgen zijn zeker terecht, maar de behandeling niet omdat zij niet 100% weten hoe het kind is. De vraag zou moeten zijn: He het kind gedraagt zich zo verschrikelijk anders, wat is hier de oorzaak van? Lijkt mij verstandiger dat eerst eens te onderzoeken en dan daar naar te handelen.
Mee eens hoor, daarom is die hele gang van zaken zo vreemd, geen gesprek met jullie als ouders gehad, dus ze kunnen puur afgaan op deze observaties op het kdv (en mogelijk op informatie aangeleverd door het kdv). Daarom zou ik dus ook een gesprek aanvragen met die observator en het kdv samen, om zelf ook input te kunnen geven en zo te kijken wat een goede vervolgstap is.