Hier was het best regelmatig zo dat een kind bv op maandag zei voor vrijdag af te willen spreken, en dan vrijdag helemaal niet kon of niet neer wou. En soms was dochter hier dan vrijdag ook gewoon moe bijvoorbeeld. Daarom zijn wij helemaal gestopt met afspreken dagen later. Met een beste vriendin doen we dat wel nog, maar dat is toch ook een andere dynamiek. Verder dus gewoon echt niet. Daarnaast heb ik eigenlijk sowieso een hekel aan afspraakjes, dus zodra het mooier weer wordt, gaat dochter na school vooral buiten spelen en dan komt ze allerlei kinderen tegen in de wijk. Soms gaan ze dan even binnen ergens wat drinken, soms gaat het regenen en gaan ze ergens binnen spelen, maar geen gedoe met ‘Pietje wordt tussen half vijf en vijf opgehaald’ en kinderen moeten vermaken die het zelf niet kunnen. Ze speelt buiten met klasgenootjes, maar ook kinderen uit andere klassen en ook van andere scholen. En soms speelt ze alleen, dan wil ze gewoon lekker rennen, radslagen maken, duikelen etc - ook heerlijk.
Dat is natuurlijk ideaal en bij mijn zoon ook zo het geval. Alleen mijn dochter vindt dus helemaal geen aansluiting, omdat iedereen haar afwimpeld. Dan is het lastig hoor..
Past ook prima bij de leeftijd en het is heel vervelend voor je dochter maar dit is geen buitensluiten ( pesten) Je dochter is daar misschien verder in. Zoon was 5 in gr 3 en was op dat punt ook verder. Je maakt een afspraak en dan moet je er aan houden. Afspreken met dochter als ouders.
Dan het voortouw nemen en een afspraak maken niet voor op die dag, maar op datum x met de moeder erbij. Dan kán er geen andere afspraak gemaakt worden. Althans niet dat mama het niet wist. Hier regelen de moeders (en enkele vaders) dat echt nog onderling want die kids zijn echt projectielen op dat punt. Adhoc afspraken weigert iedereen ook steevast. (Na schooltijd nog even vragen voor diezelfde middag) Maar voor je kind is t loodzwaar. Ik loop er met G ook tegenaan bijv..en dat geeft behoorlijk zn weerslag. Speelt met iedereen, bij toevalstreffers onderweg bijv. maar nagenoeg geen verjaardagsfeestjes of speeldates. Kan zelf ook niet zeggen wie ze wil uitnodigen en het is ook net GTST in de klas. Echt gerichte uitnodigingen zit er niet in. En zij mist een BFF een zwaardere band dan wat ze in dr klas kan vinden. Het is een beetje een typisch geval van "eenzaam in een groep". Zo op t oog zie je t niet eens, maar zo ervaart zij het wel. Vrij gevaarlijk voor mentale toestand, maar we houden t in de gaten en school en BSO is al enige tijd op de hoogte. Nu nog bedenken hoe we t kunnen buigen en t gat tussen sociaal emotioneel en cognitief kunnen verkleinen...
Soms heb je pech met een klas. Super klote, je doet er alleen zo weinig aan. Soms kan een leerkracht daar wel iets in betekenen, maar dat is dan ik school, met de groepsvorming. Dat kan uiteindelijk invloed hebben op dingen buiten school, maar natuurlijk niet direct en soms gebeurt dat nooit. Ik zou dan buiten de klas en/of buiten school op zoek gaan naar contacten en positieve ervaringen. En als het dan in een latere fase op school ook alsnog ontstaat, prima, maar dan ervaart ze ook nu dat kinderen wel met haar om willen gaan. Mijn jongste dochter rijdt bv. paard en op de manege zijn behoorlijk wat kinderen die op school geen aansluiting hebben met kinderen, maar op de manege wel acceptatie ervaren en dus voelen dat ze ‘er ook mogen zijn’ en soms zelfs een hele groep vrienden hebben of het in ieder geval mensen die met hen om willen gaan ed. Dat maakt een wereld van verschil. En sommige kinderen vinden ‘gewoon’ weinig aansluiting. Heel moeilijk, maar ook daar doe je (helaas) als ouder weinig aan. Ik hoop bv. nog steeds dat mijn oudste ooit mensen tegenkomt die gelijkgestemd zijn. Ik ga er vanuit van wel, zodra ze bv. gaat studeren. Maar de jaren daarvoor zijn (heel) zwaar een eenzaam. Bij haar ligt het deels bij haar, maar zeker ook aan de mensen om haar heen. Ze is wat bepaalde dingen betreft gewoon zoveel verder en daardoor ‘anders’, dat anderen moeilijk aan haar verwachtingspatroon kunnen voldoen, wat echte vrienden maken lastig maakt. Echt buitensluiten is het overigens echter maar heel zelden, het is meer dat een bepaalde aansluiting ontbreekt.
En bv een hobby buiten school? Soms verbindt het al enorm als kinderen íets gemeenschappelijks hebben.
Voor een aantal dagen vooruit plannen voor speelafspraakjes heb ik met M (van 7 jaar) de duidelijke afspraak dat we dat niet doen. Zelf is ze ook weleens teleurgesteld, maar andersom ook dat M er dan toch geen zin in had. En met iemand spelen die geen zin heeft wordt toch geen succes. Bij sommige vriendinnetjes kan het wel, maar dat is een uitzondering en ik stem dat dan ook altijd af met de ouders. Ze spreken dan bijvoorbeeld op dinsdag af om op woensdag samen te spelen. Of met een vriendinnetje die ook paardrijd dat ze voor het paardrijden samen afspreken.
Dat zei een vader tegen mij. Moet hij maar voetballen dan valt hij misschien niet er buiten. Ook voor kinderen die niet goed zijn kunnen vast iets zoals keeper Mijn zoon wou absoluut niet op voetbal en al helemaal niet met die kinderen. Vol verbazing naar geluisterd. Als of dan alles opgelost is. Werd ook echt gepest.
Yepp herkenbaar, het cognitieve en sociaal emotionele aansluiten met elkaar. Bij ons werkt het niet. De meeste kinderen van zijn leeftijd zijn "stoer" grote mond, rare fratsen. Vandaag bij een speeltuin deed hij mee met voetbal. Maar de manier van spel, de woordkeuze, afval zo neergekomen was niet zijn ding. Voelde zich niet prettig maar vond het niet kunnen om midden in een potje te stoppen. Al deed de rest dat wel. Hij had geen enkele klik met het groepje. Was erg teleurgesteld.
Grappig hoe dat per school dan kan verschillen hè... Want hier gebeurt dat dus helemaal niet. Ik vind dat ook wel handig want m'n jongste is nogal wispelturig met of ze af wil spreken of niet. En bij m'n oudste van 7 kan ik me die gang van zaken eigenlijk ook niet goed voorstellen. Die heeft ook veel kinderen in de klas die zelfstandig naar huis gaan, dus dan is dat niet handig
Ja maar dat is met bijv uitnodigen voor een kinderfeestje ook. Op sommige scholen, hoorde ik van mn collega dan, mogen de uitnodigingen niet op school gegeven worden. Dat kan namelijk heel rot overkomen voor kinderen die niet mee mogen. (Gaat voor mij dan weer iets té ver, maar ik snap wel de insteek. G heeft ook 2 feestjes gehad in 4 jaar anderen gaan van feest naar feest. ) Bij ons wordt dat bijv ook hoofdzakelijk via de app geregeld. Alle contacten van de ouders staan daar in (of tenminste 1). Al moet je soms aan je kind vragen wie dan de moeder of vader is van. Eventueel nog een kaart voor "het tastbare" maar alle ins en outs via de app. Paar klasgenootjes van G gaan ook alleen naar huis. Maar die wonen binnen de wijk zelf, hoeven geen asfaltweg over en zijn geen impulsieve warhoofdjes. Ikzelf woonde vroeger op letterlijke steenworp afstand, geen weg, geen parkeerplaats enkel looppad en t steegje achter ons huis en nóg stond mn moeder bij school tot zeker groep 6 en met haar velen. Niks mis met zelfredzaamheid, maar ik neig toch meer naar die "oude" lijn, wereld is eigenlijk alleen maar gekker geworden.
Ik begrijp dat het lastig is als kind. Maar speelafspraakjes zijn niet af te dwingen als ouder. Voor zowel jouw dochter als het andere kind is er niets aan als vriendin er op het moment zelf geen zin in heeft. En onder dwang jouw dochter mee moet nemen. Kinderen zijn nu eenmaal wisselvallig. Daarom doen wij alleen spontane afspraken op de dag zelf. Heb je nu zin en kan het van beide kanten? Dan gaat X nu mee naar huis. Geen verwachtingen en afspraken in de toekomst. Wat wellicht meespeelt is dat die vriendin dochter toch niet als dusdanig ziet. Zij heeft meerdere opties. En jouw dochter lijkt zich voornamelijk op haar te richten. Kijk of je voor haar aansluiting elders kunt vinden. In de buurt of doe haar ondanks de zwemles bij een hobbyclub of teamsport. Met 7 zijn ze daar echt oud genoeg voor hoor.
Ik vind het trouwens echt onzin dat uitnodigingen niet op school rond mogen gaan. Iedereen praat er toch ook over. Vooraf of na afloop? Kinderen zijn niet gek en weten heus wel wie er mag komen. Of dat X jarig is geweest en een feestje geeft. Hier zijn veel feestjes ook nog eens direct uit school. Dan is het ook wel duidelijk. Beter gewoon eerlijk zijn. Dan kinderen een beetje voor de gek houden.
Zoon heeft hier ook mee te maken gehad en ik vind het echt maar dan ook echt niet kunnen. Als het onduidelijk is of iemand kan is het anders maar dan voor je neus met een ander gaan spelen… dat is wel degelijk al op jonge leeftijd een vorm van buiten sluiten als dit vaker dan 1x gebeurt. Ik zou dan ook zeker het gesprek nog voeren met die moeder om het gevolg aan te geven en ‘wat als het jouw kind was.’ Verandert er niets zou ik het met de leerkracht bespreken want de kans dat dit vanaf groep 5 echt pesten kan worden (meiden sluiten buiten!) is best aanwezig .. Dochter hier heeft het ook weleens gedaan, omgekeerde als zoon. Zei ze op laatste moment dat ze toch met iemand anders af wilde spreken. Jammer joh, afspraak is afspraak. Is ze dan teleurgesteld, ja eventjes, maar ze heeft vooral iets geleerd. Ze hebben gewoon leuk gespeeld.. de pampergeneratie van nu, ik krijg er zo’n enorme jeuk van! Dan zijn ze maar even boos of verdrietig, bepaalde normen en waarden aanleren vind ik echt belangrijker.
Ik vind het wel lastig, niet samen willen spelen en niet af willen spreken is natuurlijk niet leuk, maar ook niet per se buitensluiten. Het op het laatste moment toch geen zin meer hebben, is ook niet leuk. Het op het laatste moment met Pietje gaan spelen ipv Fientje, dat zie ik wel als buitensluiten. Maar speelafspraakjes afdwingen, werkt ook niet. Hier op school werken die trainingen tegen pesten (en vooral voor meer zelfvertrouwen) wel erg goed voor een fijne dynamiek in de klas, dus misschien kun je zoiets op school nog bespreken.
Dit herkenbaar van een vriendinnetje van mijn dochter. Toevallig ook van de manege. Is erg intelligent, maar heeft nog ook diagnose (waarvan ik niet precies weet welke). Gaat bv ook niet naar school, omdat dat niet loopt. Maar op de manege heeft ze meerdere vriendinnen, ondanks dat ze inderdaad 'anders' is.
Op zoon zijn oude school mocht niks uitgedeeld worden. Toen zoon in gr 3 wat kleine dingen had gemaakt van strijkkralen mocht dat niet uitgedeeld worden. ( ging om 3 kindjes dus 3 mini werkjes)
Onzinnig dat soort dingen. Beter leg je kinderen uit hoe het werkt in het leven. En dat je helaas niet alles kunt hebben. Omgaan met teleurstelling hoort er nu eenmaal bij. Van jouw voorbeeld had ik mij trouwens weinig aangetrokken. Kind mag prima een knutsel, kerstkaart of valentijnsattentie aan andere kinderen uitdelen.