Heel herkenbaar! Helaas heb ik, door slecht huwelijk van bijna 15 jaar, heel veel van mijn contacten zien verdwijnen (mijn ex vond niemand in mijn naaste omgeving goed genoeg en joeg ze allemaal weg). Ik ben nu weer aan het opbouwen, maar vind het lastig. Ik heb er een paar reacties uitgepikt om op te reageren, maar wil iedereen die heeft gereageerd heel erg bedanken. Het voelt zo weer een stukje minder taboe.
Precies. Mensen zoals jij en ik geven geen goede relatie op.. die relatie was er al niet. Maar natuurlijk mis ik wel een moederfiguur, iemand die naast me staat als ik haar nodig heb. Dat vind ik wel vaak lastig..
Mijn partner had ook zo’n relatie met zijn vader. Af en aan periodes van geen contact tot voorzichtig weer proberen en weer de deksel op z’n neus krijgen. Ik wou dat ie het contact al heel lang eerder had verbroken, voor zijn eigen welzijn. Zijn vaders dood was ook echt een opluchting. Wel verdriet/gerouwd om de vader die hij nooit gehad heeft, maar niet om de man die begraven werd. Klinkt hard, maar zo is het wel. Veel sterkte voor jou, vanaf de zijlijn is het al niet makkelijk, niet in te denken voor mij hoe het is als het jezelf betreft.
Ik was in mijn reactie eigenlijk helemaal vergeten dat ik ook al meer dan 20 jaar geen contact meer heb met mijn vader (ouders zijn gescheiden). De reden dat ik dat vergat zegt dus ook gelijk dat ik daar totaal geen moeite mee heb. Met mijn moeder heb ik besloten wel contact te houden maar eigenlijk voelt zij niet (meer) als een moeder. Ze is hartstikke lief maar behoorlijk afhankelijk geworden sinds haar psychose. Ik voel me vaker een hulpverlener dan dochter. Gister toevallig zou ze helpen op het kinderfeestje van zoon. Bleek ze de avond ervoor teveel oxazepam te hebben genomen en ze dus niks waard was. Daardoor heb ik haar maar naar bed gestuurd maar in je eentje op zo'n feestje staan voelt dan toch best eenzaam. Gek genoeg heb ik daar veel meer moeite mee dan het gebrek aan contact met mijn vader.