Hi, De afgelopen jaren denken wij steeds meer aan emigreren. We hebben al tijdelijk in het buitenland gewoond dus we weten "hoe het moet" maar de gedachte aan dat het definitief is, vind ik toch wel lastig. Terugkomen met deze huizenmarkt doe je niet zomaar. Daarbij is mijn moeder alleen en vind ik het lastig om haar achter te laten. Voor degene die zijn geëmigreerd; waar zijn jullie gaan wonen en waarom? Hoor het graag!
Grappig, aan de hand van jouw nickname had ik een beeld van iemand die geëmigreerd was naar een zuid Amerikaans land
Ik woon al bijna 8 jaar in Zuid Duitsland in Neu-Ulm. Destijds na 1,5 jaar latten daarheen verhuist omdat de horeca overal is en Duits viel snel te leren. In 2017 gaan samenwonen en 2022 uit elkaar gegaan helaas. Nu wonen we in hetzelfde huis maar met aparte appartementen omdat dat makkelijk is met onze dochter. Als vrienden uit elkaar gegaan. Ze is nu 3,5 en teruggaan is geen optie helaas omdat de vader/dochter band goed is, dan zal de familie rechter zeggen dat ik kan gaan maar haar bij hem moet achterlaten. Hoop ooit wel terug te gaan! Liefst met haar natuurlijk maar ik denk dat het pas gaat als ze een stuk ouder of volwassen is. Maar ja, dat zien we dan tegen die tijd wel weer. Heb gelukkig een vriendenkring en leuk werk naast de deur dus ik mag eigenlijk niet klagen. En ik ga ongeveer 3 a 4 keer per jaar naar Nederland met mijn dochter.
Wij zijn afgelopen oktober geëmigreerd. Het is inderdaad een grote stap om te maken. Wij zijn naar Canada verhuisd. Waarom…tja om heel veel uiteenlopende redenen. Vooral om de kinderen hopelijk een fijne toekomst te geven. De ruimte,de rust…etc
Ik woon in Frankrijk , zo'n 12 jaar geleden geemigreerd voor de liefde en inmiddels getrouwd, 3 kinderen en een huis gekocht. (hoe burgerlijk ) Ik voel mij meer thuis in Frankrijk dan in Nederland ondanks dat ik mij nog echt wel een Nederlander voel. Het thuisvoelen heeft wel een aantal jaar geduurd hoor. Ik voelde mij nooit echt lekker passen in Nederland, maar heb er ook best een tijd over gedaan voordat ik mij comfortabel voelde hier. Die jaren zijn ergens wel een beetje zwaar geweest ( 'zwaar' dan wel tussen aanhalingstekens hoor. Want zo'n straf is het niet om als vrije jonge vrouw in Parijs te wonen, haha )
Ik al in verschillende landen gewoond, getrouwd met een duitser en wonend in Duitsland en Spanje. Ik ben al vanaf mijn 23e weg uit NL en ik mis het helemaal niet. Alleen familie en vrienden maar daar gaan we regelmatig op bezoek. Nooit meer terug is mijn motto haha, veel te krap en plat voor mij
Wij wonen sinds 15 jaar in Duitsland, samen met mn lief hoogzwanger geëmigreerd. Intussen twee dochters rijker. We wonen relatief dicht bij Nederland en ik werk nog altijd in NL. Dus wij genieten de voordelen van beide landen, maar ondanks dat is het toch echt wel emigreren. Misschien dat we ooit nog wel verder wegtrekken, maar de meiden zitten op het voortgezet onderwijs dus dan neem je die stap niet zo snel. Plus de reistijd van 2 uur naar mijn ouders is nog overzichtelijk, en we kunnen snel bij hen zijn mocht er nood aan de man zijn. Schoonouders leven al langere tijd niet meer.
Ik heb vanaf 1994 drie jaar seizoenswerk gedaan in Duitsland, Frankrijk en Italië. In 1994 mijn Engelse vriend ontmoet, en ben in 1997 op mijn 27e naar Engeland (omgeving Londen) vertrokken. We zijn in 2011 naar Frankrijk verhuisd en gaan hopelijk binnen korte tijd weer terug naar Engeland, maar dan een stuk noordelijker aan de oostkust. Ik sluit niet uit dat we ooit nog eens met pensioen gaan in een caravan in Benidorm, maar terug naar NL zit er wat mij betreft niet meer in.
Wij wonen sinds 2017 in Tunesië, de eerste twee jaar reisden we nog regelmatig naar Nederland, maar ben er nu al 5 jaar niet meer geweest. (Geen goede band met familie, en voor de Efteling of Euromast hoef ik niet per se terug, zeg maar...) Mijn man is hier geboren en deels opgegroeid en mijn schoonfamilie woont ook hier. Schoonvader is ergens in 2005 ofzo geremigreerd. Omdat mijn man en kinderen de nationaliteit hebben was het niet moeilijk voor mij om een verblijfsvergunning te krijgen (ik mag officieel zelfs het staatsburgerschap aanvragen). Dat lijkt me altijd wel gedoe, met visa in een vreemd land. Ook qua taal scheelt het wel, want zonder Arabisch of Frans gaat het hier niet erg makkelijk, en beide Arabische talen (dialect en MSA) spreekt mijn man vloeiend. Hoewel het natuurlijk altijd wennen is, scheelt het wel dat mijn man hier vandaan komt. Daarom vind ik onze emigratie ook niet echt te vergelijken met mensen die naar een voor hen beide vreemd land verhuizen. Heb eigenlijk ook meer het idee dat wij meer leven als local, dan als expat. (Terwijl ik dus ook emigranten ken hier die een soort van expatleven leiden en nog heel erg hangen aan de Europese manier van leven.) Wat wel gek is: dat de kinderen steeds meer dingen uit Nederland vergeten of "raar" vinden, ze zijn immers zo geïntegreerd hier. Spreek wel nog gewoon Nederlands met ze Helaas wil de jongste het niet echt leren lezen en schrijven maar dat komt hoogstwaarschijnlijk door haar ASS. Ik denk dat ze 3 talen op school leren 2 weer andere talen thuis spreken net iets teveel van het goede vindt. Heb me er inmiddels wel bij neergelegd dat het waarschijnlijk bij alleen Nederlands spreken blijft. Ik voel me hier echt thuis dus verwacht niet ooit terug te keren. Wat m.i wel belangrijk is dat je wil emigreren om de goede reden. Ik zie nog te vaak dat mensen emigreren als een soort van uitvlucht, omdat ze niet erg blij zijn met hun leven. Maar dat zijn dus ook 9 van de 10x degenen die binnen 3 jaar weer terugkeren.
Wij hebben het overwogen, maar ik kon de stap niet maken mijn familie achter te laten. Corona heeft daarbij mijn ogen geopend. 'Ineens' was de wereld op slot en was reizen lastig/onmogelijk.
Wij zijn 1,5 jaar geleden naar Zuid-Afrika geëmigreerd met onze 3 kleintjes. Geen moment spijt van, we wonen hier zo mooi en fijn. We hebben een huis met best veel land, vrij uitzicht op de prachtigste bergen. Flinke moestuin aangelegd, allerlei dieren op het erf. Thuisonderwijs gaan geven wat heel fijn werkt voor ons en we hebben een hele fijne gemeenschap om ons heen waarbij we ons helemaal welkom en thuis voelen. Ik mis wel wat vrienden en familie, Zuid-Afrika is niet om de hoek. En soms wat NL's lekkers (vooral de kruidnoten vond ik wel heel lastig, daar ben ik zo gek op haha). Het emigreren heeft me ook een hoop gebracht qua karakter, ik heb een heleboel geleerd over mezelf, leren vertrouwen en een hoop los leren laten, wat goed was voor mij. Ik zou zéker niet terug willen om te wonen, maar wel voor een vakantie
Ik ben bijna 10 jaar geleden voor de liefde naar Frankrijk verhuisd. Getrouwd, kinderen gekregen en een huis gekocht hier. Ondanks dat ik het heel leuk vind om af en toe naar Nederland te gaan kan ik wel zeggen dat Frankrijk echt mijn thuis is. Nederland mis ik als woonland totaal niet. Wat ik wel mis is natuurlijk familie, maar ook dat went toch wel weer een soort. Daarnaast wonen mijn ouders nu ook hier wat het gemis natuurlijk alweer een stuk minder maakt. Toen ik verhuisde van NL naar FR vond ik het ook heel lastig om mijn ouders achter te laten, dus dat snap ik helemaal. Aan de andere kant is het ook heel leuk om bezoek uit Nederland te krijgen en dan heb je heel ander contact dan als je in Nederland woont en bij elkaar op de koffie gaat bij wijze van spreken.