hij geeft geen toestemming en zal er alles aan doen om het tegen te houden. Er is al jaren sprake van behoorlijke geestelijke mishandeling dus als hij haar kan zieken dan doet hij dat zeker. Ze heeft vaker aangegeven dat ze bij hem weg wil en zijn reactie is dan standaard: dan zorg ik dat je de kinderen nooit weer ziet
Op welke manier is die 180 km in het belang van de kinderen? Als de vader geen gevaar vormt voor de kinderen dan is dit een gevalletje jammer de bammer. Is het een optie dat ze zelf terugverhuisd als het puur om haar eigen geluk gaat en een omgangsregeling afspreekt maar dat de kinderen bij vader blijven wonen?
Als ze niet werkt is dat misschien de eerste stap. Je kruipt ook wel behoorlijk in een isolement als thuisblijmoeder zonder netwerk in de buurt. Verder kan ze natuurlijk een advocaat in de arm nemen of eens gaan praten met een sociaal werk instelling.
Dit is hoe hoogstwaarschijnlijk een rechter er ook over zal denken. Die hoort te kijken naar het belang van de kinderen. Als ze verhuist zonder toestemming van vader en hij laat het voor de rechter komen bestaat er echt een reële kans dat de kinderen aan vader worden toegewezen of moeder wordt verplicht terug te verhuizen. Zeker als hij een goede vader is voor de kinderen is er geen enkele reden waarom zij de kinderen mee zou moeten nemen naar een andere provincie op 180 km. (Uit oogpunt van de rechter dan hè)
Als zij bij hen weg wil, is stap 1 dat ze zich los maakt van wat hij wil en nu voor zichzelf gaat kiezen. En qua verhuizen; ik denk niet dat dat zonder zijn akkoord gaat gebeuren, dat is namelijk gewoon niet in het belang van de kinderen. Dus zij zal in de huidige provincie/woonplaats een woning moeten vinden, werk, en dan vanuit daar haar leven zelf moeten opbouwen. Misschien kan ze als ze een eigen woning heeft ook wel makkelijker contact met familie onderhouden door bv vaker op bezoek te gaan en mensen uit te nodigen? Kan me voorstellen dat dat in een moeilijke relatie ook niet makkelijk is…
Maar dat is toch ook begrijpelijk? Dat hij er alles aan zou doen om het tegen te houden. Ik zou het ook verschrikkelijk vinden als mijn kinderen 180km verderop wonen en alles doen om dat te voorkomen. Hij kan niet zorgen dat zij haar kinderen nooit meer ziet. Als zij een goede moeder is en bezig zal blijven met de kinderen goede zorg geven, zal een rechter nooit de kinderen bij haar wegnemen. Kinderen 180km verderop meenemen zal het beeld van goede moeder niet verbeteren gok ik. De ex van mijn vriend riep aan het eind van hun relatie ook dat zij er voor zou zorgen dat hij hun zoon niet meer zou zien. Hun band is 2 jaar later beter dan ooit daarvoor. Zelfs beter dan tijdens hun huwelijk, omdat het alleen maar gaat over hoe ze het goed kunnen hebben en doen voor hun zoon. Ik heb altijd gezegd tegen hem; wat je ook doet, vraag jezelf altijd af of dat het leven van je zoon beter of slechter maakt (en om het voor hem goed te hebben moet het ook met jezelf én met de andere ouder goed gaan). Dus zo’n opmerking zegt pas iets als zijn mee gaat in de strijd (en vervolgens zelf wil proberen om het voor je ex haast onmogelijk te maken om zijn kinderen te zien door ze 180km verderop te willen laten wilden) als je mee gaat in de strijd, wordt het namelijk voor de kinderen steeds treuriger. Een kind heeft het nodig dat in ieder geval 1 ouder blijft kijken naar wat het beste is voor de kinderen. En altijd wil blijven kijken naar hoe de band met de andere ouder kan blijven bestaan
Wat een rotsituatie. Ongetwijfeld is dat van te voren niet de insteek geweest, maar ze heeft zich in meerdere opzichten wel enorm afhankelijk van hem gemaakt en dat geaccepteerd blijkbaar. Ze zijn niet getrouwd geef je aan. Hebben ze samen een koopwoning / staat ze als mede-huurder op een huurcontract? Heeft ze überhaupt nog zicht op haar eigen financiën? Wat is de reden dat hij niet wil dat ze werkt en wat houdt haar (blijkbaar al jaren) tegen om zich niet op z'n minst in te schrijven voor een huurwoning of toch inkomsten voor zichzelf te gaan zoeken? Ik begrijp haar wens om terug te gaan naar provincie a. En bijvoorbeeld meer sociaal netwerk kan natuurlijk ook in het belang zijn van de kinderen, maar ik begrijp uit jouw berichten dat ze weinig (actieve) stappen heeft gemaakt om dingen op te bouwen binnen de huidige situatie. Ik denk dat daar de eerste stap ligt. Welke eerste stappen kan ze nu binnen deze situatie gaan maken om meer eigen regie over haar leven terug te krijgen. Dat kan die inschrijving voor een huurwoning zijn. Maatschappelijk werker aanvragen ter ondersteuning. Activiteiten zoeken om sociale contacten of zelfvertrouwen op te bouwen. Inkomsten zoeken. Ergens zichzelf weer op de kaart gaan zetten. Want die energie en kracht zal ze nodig hebben om een ander leven voor zichzelf en de kinderen op te bouwen. Ook in de positie naar partner, want hij blijft de vader van de kinderen. Allereerste punt waar ik zou starten is zich melden bij het sociaal wijkteam (of hoe het in haar regio/gemeente ook heet en geregeld is) voor ondersteuning. Iemand die de sociale kaart in haar regio kent, dichtbij is, maar ook objectief / motiverend / praktisch kan ondersteunen.
Nooit verhuizen voor er toestemming is. Dit gaat tegen haar werken. Als er geen risico is voor de kinderen heeft de vader evenveel recht op (het zien van) de kinderen als zij. Een rechter zal niet snel meegaan in een afstand van 180 km. Dit is niet in het belang van de kinderen. Is ze al bekend bij hulpverlening? Dan een dossier opbouwen voor wat betreft wat zij voelt als geestelijke mishandeling. Zelf kan ze al gaan werken aan haar eigen zelfstandigheid. Gaan werken, netwerk opbouwen, eigen rekening openen, paspoort, sieraden e.d. veilig stellen. Helaas is het in een scheidingssituatie zo dat je niet altijd veel keuze hebt. Ik heb zelf 9 maanden op de bank geslapen voor ik eindelijk weg kon. Het vergt een lange adem. Overigens heb ik er wel bewust voor gevochten om de kinderen juist wel in hun eigen omgeving te laten. Los van wat ik daar zelf van vond. Voor kleine kinderen vergaat de wereld als papa en mama gaan scheiden. Ik wilde dat ze hun eigen netwerk van school, clubs, sport en vrienden konden behouden en zo nog in elk geval op die vlakken stabiliteit te hebben. Als ouder moet je jezelf nu eenmaal wegcijferen soms.
Er zal hoe dan ook een omgangsregeling moeten komen. Als ze 180 km verderop verhuisd, gaat een 50/50 omgangsregeling (co ouderschap) al niet lukken, de kinderen kunnen onmogelijk naar dezelfde school gaan, als ze de ene helft van de week bij moeder zijn en de andere helft van de week bij vader. Puur in het belang van de kinderen, vind ik het best heftig om elk (bijvoorbeeld weekend) 180 km te moeten rijden om naar de andere ouder te moeten gaan (4 uur rijden voor de kinderen per weekend, om verplicht op een plek te zijn waar hun leven zich helemaal niet afspeeld). Ook financieel best een flinke belasting als je geen groot inkomen hebt.
Helemaal eens met wat je schrijft Ik vind het heel bijzonder om te lezen hoe makkelijk sommige mensen gewoon de rechten van de vader aan de kant schuiven. Samen gezag (en verder geen bijzonderheden qua vaderschap) = samen beslissen. 180 km verderop Volkomen begrijpelijk dat vader hier niet mee akkoord gaat Hij heeft net zoveel recht om zijn kinderen te zien opgroeien, om een leven met ze te hebben. En nog belangrijker, de kinderen hebben recht op een leven met hun vader. Wellicht wil hij gewoon graag co ouderschap. Hoe ziet ze dat dan precies? Even een paar uur in de auto met de wisseldag? En hoe dan als de kinderen naar de middelbare school gaan? Begrijp me niet verkeerd, een foute relatie daar weet ik alles van. Maar het belang van de kinderen moet altijd voorop blijven staan en dat gaat soms gepaard met zaken die voor jezelf wat minder leuk zijn. Een woning krijgen is lastig, in deze tijd Wellicht even bij de gemeente aankloppen om te informeren
Hoe oud zijn de kinderen? als ik deze vrouw was zou ik gesprekken met haar partner op gaan nemen.. in de hoop dat daaruit blijkt dat ze van hem niets mag, dat hij de kinderen van haar af gaat pakken als ze bij hem weggaat etc. Waarbij ze moet zorgen dat ze zelf er wel “goed” op staat zodat een evt. rechter niet pot-verwijt-ketel-kaart kan trekken. daarnaast zou ik deze vrouw adviseren naar een psycholoog te gaan zodat ook die later kan verklaren dat deze vrouw geestelijk wordt mishandeld.
Ik begrijp dat deze man ook net zoveel recht heeft op z’n kinderen als zij. Maar zij wil niet de kinderen bij hem weghouden. Hij gunt haar duidelijk niks.
Dank voor alle reacties! Ik reageer even in 1x… Zij staat niet als mede eigenaar op de woning. Hij wil dat niet omdat zij dan recht heeft op de helft van het huis. Dat is ook de reden dat ze bijv niet getrouwd zijn. Hij heeft veel vermogen en wil niet dat zij daar aanspraak op kan maken. Hij betaalt haar maandelijks een salaris voor haar eigen leef onderhoud. Wanneer ze ruzie hebben betaalt hij niks en heeft ze financieel een probleem, dan kan ze nog geen tank van de auto betalen. qua verhuizen sluiten jullie reacties aan op hetgeen ik al gedacht had. Het is een hele manipulatieve situatie waar zij in zit. Waar zij zelf natuurlijk ook deels debet aan is door niet eerder actie te ondernemen. Ik begreep dat ze graag wil werken maar dan hebben ze Bso nodig en hij moet daar ook een handtekening voor zetten (contract) en dat wil hij niet. Ik weet even uit mijn hoofd niet de andere berichten waar mogelijk een reactie op verwacht wordt (dacht dat ik mijn bericht al klaar had en ben toen wat anders gaan doen haha)
dat opnemen doet ze al. Hij ook overigens. Hij probeert haar uit de tent te lokken zodat zij boos wordt zodat hij die opname heeft. Wat ik zeg, een hele ongezonde relatie dit
Misschien heel dom hoor. Maar kunnen ze niet gewoon een mediation traject starten. Ze heeft zich wel flink in de nesten gewerkt om eerlijk te zijn. Wil hij overigens ook uit elkaar? Of ziet hij dat ook niet zitten? Eerlijk, ik vind het maar een vaag verhaal. Zitten de kinderen al op school? Kan ze die tijd niet gebruiken om te werken?
Waar zij zo te lezen ook echt wel een aandeel in heeft. Bedoel je spullen oppakken en 180 km verder willen wonen met de gezamenlijke kinderen is ook niet niks.
Zeker is het aandeel van 2 kanten. Ik persoonlijk begrijp niet dat iemand in deze situatie terecht kan komen. Maar goed, alles ging in eerste instantie natuurlijk in goed overleg. De ellende kwam later… Ja kinderen hebben basisschool leeftijd. zoals je het hier lees is het ook een vaag verhaal, ik deel natuurlijk niet wat er allemaal is voorgevallen. Dat is niet aan mij en dan staat t ook op internet en dat vind ik niet nodig (ook omdat het niet over mij gaat). Ik denkbaar iedere weldenkende vrouw 5 jaar geleden al was vertrokken. Maar goed, niet mijn relatie dus niet mijn keuze. Wel had ik de zaken qua werk en woning eerder al aangepakt. Achteraf is een koe in de kont kijken