Hoi, sorry nog even nieuw topic. Mijn zoontje van dik 3,5 wordt binnenkort geopereerd. Wat vertel je ze/hoe breng je dat? Of gewoon niks zeggen tot de ochtend van operatie en dan" we gaan naar het ziekenhuis om te slapen en de dokter gaat je arm dan beter maken" Nog andere tips?
Allereerst veel sterkte! Wij hebben boekjes gelezen met onze zoon ter voorbereiding. En wij hadden nog een astma inhaler voorzetstuk in huis (Aerochamber dacht ik). En die hebben we elke avond op zijn gezicht gezet en samen tot 10 geteld, deden alsof we sliepen en dan “wakker worden”. Verder vertelde we hem veel over dat het slaapmiddel naar Olifantendrollen rook (dat is wat de KNO tegen ons zei). We hebben hem goed voorbereid denk ik maar ook weer niet een mega ding ervan gemaakt zodat het niet toch een enorme climax zou komen die dag. Oja en we hadden samen een mooie pyjama uitgezocht en gekocht voor de operatie en die mocht hij die dag voor het eerst aan. Toch een beetje een speciale draai eraan geven.
Oeh, jullie hebben het dus wel regelmatig over gehad, geen oordeel overigens. Ik twijfel dus of we het überhaupt moeten noemen, kan ie alleen angstig van worden en evt opstandig haha. Maar misschien werkt dat juist traumatiserend.
Ja we zijn denk ik een weekje van tevoren begonnen met erover te praten/lezen/oefenen. Maar het was niet obsessief of echt een mega ding ofzo. Meer gewoon luchtig voorbereiden op, net als bij het krijgen van een broertje/zusje. Volg vooral je eigen gevoel! Jij kent je kind het beste en wat er het beste gaat werken voor jullie zoontje
Op de site van ons ziekenhuis staat voorbereiding voor een operatie (kind) stap voor stap met foto's uitgelegd. Zoon (toen 3) en ik hebben dat regelmatig gekeken. Amandelen moesten eruit. Bij hem op de kamer lag een meisje die dus niet voorbereid was en die het dus allemaal overkwam (schatte haar op een jaar of 6) Arme kind was helemaal in paniek, zowel voor als na de operatie. Mijn voorkeur gaat dus wel naar voorbereiden, er open over zijn, waar wij wel voor hebben gekozen ( en ook aan de dokter etc hebben doorgegeven) is dat we het niet "slapen" hebben genoemd maar echt narcose. Voor ons kind was het echt belangrijk om te weten dat dit 2 verschillende dingen waren, in zijn wereld zou je dan kunnen gaan slapen (lekker in je eigen bed) en dat er dan een dokter komt en je zo spontaan zou gaan opereren
Onze zoon (5) heeft vorige week buisjes gekregen. Daarvoor moest hij ook onder narcose. We hebben de week van tevoren een keer of drie met hem gesproken over het kapje wat op zijn mond gaat en dat hij dan tot 10 moest tellen en dan in slaap zou vallen. Achteraf bleek dat hij hard moest blazen (denk omdat ze dan dieper inademen?) en mijn vriend heeft geteld. We maakten er een spelletje van "je kan vast niet tot 10 tellen voordat je slaapt" De verpleegkundige had een boekje waarmee ze precies vertelde wat er zou gebeuren. En inderdaad benoemen "als je wakker wordt zijn wij er en dan..." (zijn je oren beter gemaakt, in ons geval). Niet te groot maken van tevoren, gewoon luchtig en simpel houden.
Wij hebben ook voorbereid bv plaatjes / teksten die op de site stonden. Meerdere keren gekeken en toen wist ze precies wat er ging gebeuren.
Wij hebben een afspraak gemaakt met een pedagogisch medewerker via het ziekenhuis. Dan hebben ze oa specifieke foto's van het ziekenhuis, een narcose kapje om alvast aan het idee te wennen en een boekje.
Wij zijn naar een voorlichting geweest in het ziekenhuis, waar van alles verteld werd. En filmpjes gekeken en boekjes gelezen ed. Ik zou het met 3,5 echt wel vertellen en ook zoveel mogelijk van te voren uitleggen. Lijkt me heel eng voor een kind anders.
Ik heb geen ervaring met kinderen die geopereerd moeten worden, maar het lijkt me voor een kind toch best een spannend iets. En door er gewoon over te praten en dingen uit te leggen vantevoren wordt het volgens mij toch wel minder spannend. Ze weten wat er gaat gebeuren. Een kind niet voorbereiden op zoiets is denk ik grote kans dat er dus wel paniek en angst bijkomt ipv rustig het ondergaan.
Zeker wel regelmatig oer praten hoor een voorbereiden. Geen maanden van te voren. Maar bijv. wel een week van te voren als een benoemen, boekje lezen, een filmpje erover kijken. goed uitleggen dat je bij hem blijft en er bent als hij wakker wordt enz.
Hier hadden we geen tijd om enorm voor te bereiden, iedere operatie die ze heeft gehad was vrij plots. Maar ik heb het altijd uitgelegd zoals het is, maar op niveau van haar leeftijd. Dus uitgelegd dat de dokter haar een slaapmiddeltje zou geven, dat de dokter haar dan zou opereren en wat hij zou doen, en dat ze dan weer wakker zou worden en een ijsje zou krijgen. Ze was zelf ook helemaal niet verlegen of bang, ging iedere keer kletsend naar de OK en iedereen was ook echt super aardig. Na meerdere operaties is ze nog steeds echt dol op het ziekenhuis Ze wil later ook in een ziekenhuis werken, maakt haar niet uit als wat, van in de keuken tot chirurg, als het maar in een ziekenhuis is
Oké dank allen. Heb nav jullie reacties even gekeken naar filmpjes en boekjes. Zojuist even benoemd (kwam eigenlijk ook toevallig ter sprake omdat opa ook aan zijn arm geopereerd moet worden) dat we gaan opereren. Mijn oudste zat erbij (bijna 7) die maakte er een enorm drama van zij is extreem bang voor bloed etc dus dat is een beetje jammer haha. M'n zoontje lijkt nu vooral gefocust op het ijsje dat ie naderhand krijgt
Vooral over praten of het de normaalste zaak van de wereld is. Als hij zelf aangeeft het eng of spannend te vinden dat uiteraard wel erkennen. hier met 4 een behandeling met roesje gehad. Van tevoren uitgelegd dat hij limonade ging testen (spuitjes met echte limo en een met het roesje kreeg hij). we kregen de tip om hem achteraf te vragen wat hij nog wist van de behandeling etc en hem vooral niet wijzer te maken dan dat. Ging in zijn geval dus wel om een roesje en geen narcose en de pijn erna was heel minimaal.
Bij onze 3,5 jarige zijn neusamandelen verwijderd en buisjes geplaatst. We hebben er paar dagen van tevoren over verteld en informatie filmpjes gekeken. Hij kreeg narcose met een kapje. Dit hadden we uitgelegd en ook dat het niet lekker ruikt. Dat het helpt om dan een flinke snuif te nemen. Bij het gaan slapen dat ook gezegd: ruik je t al, bij knikken, neem dan maar n flinke snuif dat deed hij en weg was hij. Ging heel goed! Wel werd hij erg rot wakker. Dat ging heel snel en voor ik bij hem was hoorde ik hem al huilen en roepen. 2 man stond hem vast te houden. Gelijk hem in m’n armen genomen en toen werd hij rustig. Toen hij echt goed wakker was, wist hij er niets meer van. Dus de tip van hierboven om eerst te vragen hoe ze de behandeling vonden vind ik echt een goede! Sterkte met de operaties! T is niks aan!
Altijd uitleggen en vertellen. Op hun niveau. Ik zei er altijd bij dat mama er steeds bij blijft. En dat ze hun knuffel mee mogen nemen. Hier hebben we onlangs een hoop onderzoeken gehad met onze jongste (o.a. een CT-scan, dan moeten ze echt stil liggen) en door vertellen en uitleggen bleef hij rustig, al vond hij het spannend. Een ijsje beloven helpt natuurlijk