Hallo meiden, Ik voel me al een tijdje echt slecht. Ben zwanger van mijn 3e zoontje en echt dankbaar dat ik terug zoveel liefde mag geven maar voel me ook een heel slechte mama omdat ik zo zo graag een dochter wou. Elke dag denk ik: stop er nou mee en wees gewoon dankbaar. Ik geloof ook niet dat mijn 4e een meisje zal worden, zeker niet met de ondankbare gevoelens die ik nu heb. Heeft iemand dit ooit gehad?
Hi meis, Ik zelf persoonlijk niet omdat ik van beide 1 heb maar het leek mij ook ontzettend leuk om een dochter te krijgen. Ik kan me voorstellen hoe jij je voelt; praat hier over! Echt, het is nog een taboe maar je mag best even teleurgesteld zijn. Je zal niet minder van je kindje gaan houden. Dikke knuffel! ❤️❤️
het is al even geleden, maar bij mijn 2e zoon heb ik dat ook wel even gehad. het voelde echt als een onwijs jammer iets, ik had ook graag 1 van beide gehad. maar.... omdat de tweede bij mij zo'n ontzettend ander kind is, en ook al direct vanaf het begin, voelt het totaal niet als een gemis. ik heb 2 pracht kinderen, beide unieke personen, met hun eigen karakter, en daar maakt het geslacht niets voor uit. maar ik moet wel bekennen, dat ik het altijd jammer vind, dat ik dus nooit de moeder dochter relatie ga hebben als moeder zijnde, dat ik niet met een dochter kan shoppen, meiden dingen kan doen, ik nooit een dochter ga hebben die gaat bevallen. etc. natuurlijk kunnen er schoondochters komen, maar dat is nooit echt je eigen kind. dus ik snap je gevoel, maar het komt echt wel goed. je mag best even balen. en dit kun je ook uitspreken, bijv. tegen je man of een goede vriendin, van goh ik had toch gehoopt op een meisje. uiteindelijk ga je je weg er in vinden. De liefde die je voor je kinderen voelt maakt alles goed!
Ja mensen vinden je ook meteen ondankbaar aangezien sommige geen kids kunnen krijgen. Ik begrijp je, kan niet wachten om het kindje te omarmen en dit gevoel weg te krijgen.
Ik snap het gevoel helemaal hoor. Je bent niet ondankbaar. Want ik lees uit je post dat je heel blij bent met deze zwangerschap en je kinderen. Je hebt alleen “rouw” om iets wat er nooit gaat zijn en wat je zo graag had gewild. Die twee dingen mag je echt los van elkaar gaan zien. Dankbaar voor het kindje dat in je buik groeit en verdriet om de dochter die misschien nooit gaat komen.
Ik herken mij erg in je berichtje. Het vervelende is dat de buitenwereld het vaak ook niet beter maakt. Toen ik in verwachting was van mijn 2e kindje (zoon) was dit de 3e zoon voor mijn vriend. Ondanks dat ik heel graag nog een kindje wilde had ik ook de hoop dat hij na 2 jongens een meisje “zou kunnen maken”. Omdat mijn zwangerschap totaal anders was dan bij de eerste had ik “goede hoop” en toen ook deze ballon blauwe confetti gaf ben ik echt wel even verdrietig geweest om inderdaad de dochter die nooit zou komen. Na de geboorte bleek onze 2e zoon een totaal ander kind en was (en ben) ik dol gelukkig met mijn mannen! Zo gelukkig dat mijn kinderwens vervuld was. Iets waarvan ik had gedacht dat dit nooit zou gebeuren zonder een dochter. Maar het leven zit vol verrassingen en op een zwaar mysterieuze wijze ben ik afgelopen jaar zwanger geraakt en beval ik komende maand van een dochter. Het was een ontzettend ongeplande en eigenlijk ongewenste zwangerschap en ondanks dat ik “eindelijk” kreeg wat ik al mijn hele leven wilde had ik echt moeite met de acceptatie ervan. Lang verhaal en misschien komt het niet over zoals ik bedoel maar, je verdriet mag er zijn! Het gaat vaak om een bepaald ideaal beeld wat we al ons “hele leven” hebben. Dat is met zoveel meer dingen in het leven en vaak het ergste bij iets waar je geen invloed op hebt. Sterkte en ik hoop echt dat je alles bij je partner kwijt kunt zonder verwijten!
Hier ook 3 jongens en ja bij de 3e was het slikken.... definitief geen dochter. Maar ik denk dat we vooral een ideaal beeld aanhouden van hoe het is om een dochter te hebben. Een dochter geeft geen enkele garantie op een goede band, op samen shoppen etc. Vriendin van mijn moeder heeft al onwijs lang geen contact meer met haar dochter, ze botsten zo erg dat het contact is verbroken. Haar zonen hebben juist een warme band met hun moeder: dat hou ik mij ook voor. Voor de band en liefde maakt geslacht geen moer uit.
Heel begrijpelijk en menselijk om een verlangen te hebben. Ik had dit heel erg bij de oudste, na een eerdere beëindigde zwangerschap, moest ik heel erg eerst zelf wennen aan dat m'n verlangen niet in vervulling ging. Het is alsnog een rouwproces. En ik was ondanks dat heus blij met de oudste. Bij de 2e had ik er minder last van, maar wel de teleurstelling dat ik waarschijnlijk (ook vanwege m'n leeftijd) geen meisje meer zou krijgen. Als het nu bij de 3e weer een jongen was, zoals bij jou. Want ik heb de sprong toch nog eens gewaagd. Had ik het ook weer gevoeld denk. Maar nu voelde ik bijvoorbeeld ontzettende opluchting ofm het even zo te noemen toen ik het hoorde. Neemt niet weg dat ik ook met een jongen blij was. Wat er ook gezegd wordt, je mag dit gevoel hebben. Al is het niet zo geaccepteerd jij weet zelf dat je niet minder om je kind zal geven. En laat ze lekker als zo zo denken. Laat het gevoel toe als, dat maakt de acceptatie ook makkelijker
Ik moest al FLINK schakelen toen G een meid bleek. Samen shoppen kan ik wel vergeten, daar heeft ze een gruwelhekel aan en smaken liggen vooralsnog ook compleet haaks. Ze is wel heel zorgzaam, dus allicht in die hoek is er nog hoop Ik snap het verdriet en de wens, dat hadden wij heel erg toen M gevoelsmatig "ontnomen" werd. We wisten pas echt dat het idd een zoon was met ook de uitslag wat hem o.a. mankeerde. Die zoon zou nooit meer komen na die horrorbevalling van G en t circus en stress met M. Op de valreep "liep het niet zo'n vaart" (kans om zwanger te geraken, aldus mn man) maar kletst R inmiddels de oren van onze kop. Nooit verwacht, zeker niet bewust gepland. Compleet ander kind, maar ook niet echt de typische knul. Heel voorzichtig, rustig, verzorgend (deelt zijn eten, ook t lekkers, als jij niks (meer) hebt) en afwachtend. Klimmen en klauteren is G dr ding, R bekijkt t wel van een afstandje.
Je bent niet ondankbaar, ik lees dat je heel blij bent met je kinderen. Maar je droom komt nu niet uit, je zag je zelf misschien al tutten met een dochter, haarfrutsels maken, oneindig veel poppenkleertjes helpen aantrekken, knutselen aan tafel en van dat toekomstbeeld moet je afscheid nemen. Dat is niet ondankbaar, dat is afscheid nemen van een toekomst die niet komt.
Misschien niet wat je had gehoopt maar niet elk kind is het zelfde. Voorganger @Korenbloem86 schrijft over poppenkleertjes en knutselen dat je het kan vergeten. Onze zoon had kleren voor zijn knuffels en is gek op tekenen en knutselen. Gaat met mij mee winkelen , wel effectief dus niet te lang. Kleding is saai maar naar de kringloop is leuk. Helpt mee met boodschappen, kan wat dingen koken, is een knuffelbeertje Vroeger zei ik al ik wil 2 meisjes. Tijdens mijn oppassen kwam ik in een gezin van 5 jongens en had mijn gedachten aangepast, vond het fantastisch!! Wat denk je te gaan missen? Het winkelen, knutselen, tekenen samen koken kan ook met jongens. En bij beide telt Misschien willen ze later geen kinderen en ben je geen oma. Je kunt helaas niet alles bepalen Snap dat je moet wennen aan het idee maar het is vast ook fantastisch om 3 jongens te hebben. ( sommige dingen kunnen blijven sudderen, wij hebben bijvoorbeeld maar 1 kind terwijl de wens voor mij 2 was, ook dat is lastig dus Snap je gevoel wel) Geef jezelf de tijd en ruimte voor het idee