@Forumnaam misschien kun je het fatsoen opbrengen om je gewoon terug te trekken uit dit topic, dat lijkt me het minste. @Adje heel veel sterkte en kracht gewenst voor jou en je gezin!
Ik denk dat ze het station ‘naast elkaar staan’ al gepasseerd is, wellicht was daar zelf nooit sprake van gezien het extreem (zelfdestructieve) gedrag van dochter, zeker nu als tiener. Ik denk dat ‘opsluiten’ in haar slaapkamer veruit de allerbeste keuze is geweest van Adje. Het is daar veilig, fysiek en psychisch. Alternatief is crisisopvang, politie of een weggelopen kind. Zeer onveilig en emotioneel schadelijk. Als je logisch nadenkt: ‘Samen doen’ kan niet. Dat kan de dochter van TS niet, al zou ze willen. Ze staat namelijk op het punt dat haar leven compleet omgegooid gaat worden. Ik kan me voorstellen dat dat het gedrag van dochter vertienvoudigd. Dat is geen keuze, van niemand niet, zeker van dochter niet. Maar daarom moet ze beschermd worden tegen zichzelf. Juist nu want alle systemen werken op volle toeren door de (oa) die hechtingsproblematiek. Werken met, nauw samenzijn met, vriendin zijn van, familielid zijn van… Compleet 100% absoluut totaal anders dan ouder van zijn. Don’t judge.
Dank je wel @Featherr, lief dat je het zo voor me opneemt! En wat een treffende vergelijking met die zeef. Intens verdrietig dat jullie dat ook mee moeten maken…
Nee precies, naast haar staan kan ze gewoon niet aan. Heeft ze eigenlijk ook nooit gekund. Dat wordt dan onmiddellijk iets wat ze gebruikt/misbruikt om uiteindelijk weer iets te kunnen doen wat zij graag wil. Haar hele leven bestaat uit het vervullen van bepaalde behoeftes. En hoe triest dat ook is, daar kan je niet naast gaan staan, want dat kost uiteindelijk jezelf te veel, laat staan dat net ook maar iets positiefs oplevert. En natuurlijk hebben we dat wel geprobeerd, keer op keer. En ik moest toch even lachen om dat ‘opsluiten’. Want dat is iets wat ik ook met de ambulante hulpverlener heb besproken dat het voor haar het beste zou zijn om haar op een torenkamertje op te sluiten als een soort Rapunzel. Maar dat dat natuurlijk niet kan. Dus we zoeken daar een beetje een middenweg in. De perfecte oplossing bestaat niet, hooguit wat voor nu even het beste werkt (voor alle betrokken partijen). En jij ook bedankt voor je begrip ❤️
Het is denk ik ook een lose-lose situatie voor Adje. Binnenhouden, wegsturen, weg laten gaan, iets daartussen: alle opties zijn mogelijk schadelijk, maar van een paar weten we zeker dat ze schadelijk zullen zijn. (Weg laten gaan, en wegsturen). Dus thuishouden, in haar kamer is veruit de beste oplossing. Ik zie echt niet hoe laten gaan naar een vriendje die haar misbruikt of een inrichting waar ze ook zal worden opgesloten in haar kamer, beter is voor haar. Ze zal niet leren, wel zal ze meer beschadigen. voor Adje, dat ze haar dochter thuishoudt spreekt boekdelen; heck, het spreekt een volledige triologie over de liefde en loyaliteit die ze heeft naar haar dochter. Misschien gaat het niet meer om ‘niet beschadigen’ vs ‘beschadigen’ maar om ‘minst beschadigend’. Ook voor de rest van het gezin trouwens, want die worden snel vergeten. Dat doet mee dus pas je (maar / nog meer / nog even) aan; dochter heeft het het zwaarst tenslotte. Dat is niet rechtvaardig. Dat is niet de schuld van Adje, of dochter, en zelfs niet van hulpverlening. Ik denk dat we helemaal niet hoeven te spreken over schuld en intenties. Daarvoor leven zij teveel in het nu en in overleven. Dat is geen zwakte of een situatie ontstaan door falende hulpverlening of tekortkoming van ouders of niet-willen van dochter. Maar een samenloop van heeeel veel en daar nog het sausje van pubertijd overeen. Hulpverlening heeft misschien gefaald, geen idee, maar hulpverlening is niet alwetend en kunnen niet alles fixen. Sommige dingen zijn niet te fixen namelijk, het leven is niet maakbaar, situaties zijn niet zwart-wit. Hoe verdrietig ook, en hoe erg dat ook tegen ons gevoel ingaat, soms is het kiezen tussen grijs, donkergrijs en zwart. Ook hulpverlening. (gewoon even wat geratel op papier, excuus )
Maar wel erg raak geratel Inderdaad, sommige dingen zijn niet te voorkomen of op te lossen met een standaard portie hulp
Ik vind het ook wel kwalijk en ook wel tekenend voor wat er mis kan gaan in de jeugdzorg. Nl. alle complexe gedragingen onder 1 noemer gooien, en daarmee voorbij gaan aan de verschillen per kind en gezin die bepaalde gedragingen in zich kunnen hebben en met zich mee kunnen brengen. Het ene ‘complexe’ gedrag is het andere niet, en het klinkt wel leuk om te roepen dat je er ervaring mee hebt, maar je niet verdiepen in andermans ervaring, een oordeel eruit gooien en daar zo krampachtig aan vast houden omdat dat nu eenmaal een soort dramatisch verhaaltje in je eigen hoofd is geworden, is triest en getuigt van het ontbreken van zelfreflectie. Dus ik laat het nu maar gewoon gaan. En één van de adviezen die ik heb gekregen waar ik me nu ook wel aan vasthoud is dat je in een vliegtuig ook eerst het zuurstofmasker zelf op moet zetten, voor je dat bij je kind doet. Dus ik ben nu ook gewoon even met mezelf wn mijn behoeftes bezig, zodat ik het kan volhouden. Ik vermoed dat ik in mijn thuissituatie al gewoon overspannen ben. En dan kom ik tot rust op mijn werk, tussen een twintigtal drukke kleuters, zegt al genoeg geloof ik
Gewoon een dikke knuffel. Je hebt jaren alles en veel meer gegeven, ik hoop dat je binnenkort weer kan ademhalen en de rust terug mag komen in je gezin. Ik hoop oprecht dat je jezelf terug mag vinden en ook dat je het niet aanvoelt als falen, want dat heb je zeker niet gedaan ❤️ ik ben wel bang voor je dat als dochter weg is je in een soort zwart gat gaat vallen en mentaal even écht nog meer op gaat zijn dan nu, en ik hoop dat er voor jou dan wel de juiste hulp klaarstaat en dat je dat niet alleen moet doen En ik hoop ook dat je sommige reacties hier langs je neer kan leggen. Jij en je gezin zijn de enige die echt weten hoe heftig het is, dat jullie écht alles geprobeerd hebben en steeds weer tegen de muur liepen van de falende hulpverlening. Ik wens je heel veel sterkte voor deze laatste loodjes en dat erna je verwerking rustig mag verlopen.
Jij ook bedankt Cin85, voor je lieve woorden! En ook jij hebt een hoop goed gezien. Ik heb moeten lullen als brugman eer men zag dat het gedrag van dochter echt niette handhaven was. Ze liet zelf steeds een volledig aangepast, ietwat verlegen meisje zien, compleet sociaal wenselijk. Inmiddels is het wel duidelijk, door de hoeveelheid aan voorbeelden die ik helaas steeds weer kon aandragen. Nogmaals dank, en ik hoop ook dat we er over een paar jaar heel anders bij zitten ❤️
ik stelde mij dat zo wel een beetje voor ja, haha. En echt hoor, opsluiten ( ‘opsluiten’ dus ) is toch echt totaal niets in vergelijking met de andere opties? Hoeveel beter is het om als 30er terug te kijken op ‘ik ging stiekem naar mijn vriendje die echt heel gevaarlijk voor mij was. Mijn moeder was zó kwaad dat ik 3 dagen op mijn kamer heb moeten zitten. Zelf de helft van de maaltijden mocht ik niet beneden eten.’ Dan dat ze de herinnering heeft ‘ik ging stiekem naar mijn vriendje die echt heel gevaarlijk voor mij was. Mijn moeder heeft geprobeerd me te vinden, denk ik, maar ze is me nooit komen halen. Ze heeft me daar laten zitten ondanks dat ze wist wat hij mij aandeed…’. echt.. opsluiting op slaapkamer water en droog brood (bij wijze van) 100% ! Respect hoor. Echt. Dat je ondanks je eigen emoties en halve zenuwinzinking (misschien?) het welzijn van je dochter zo duidelijk voor ogen houdt. Ik hoop dat over een paar jaar deze storm wat mag liggen. Ook voor haar, ze zal kapot zijn van het vechten.. zoveel storm in haar hoofd, lijf en leven. Ik gun haar een briesje. En jou ook! ..nog heel even!
Als ouder doe je alles wat in je macht ligt om je kind te beschermen, voor @Adje is dat op dit moment haar binnen te houden op haar kamer onder strenge restricties. Is het de oplossing? Waarschijnlijk niet, maar wat moet ze op dit moment dan? Hoe veel meisjes komen er wel niet in de gedwongen prostitutie door verkeerde vriendjes, wanneer zoiets je kind overkomt had je haar maar al te graag opgesloten op haar kamer. @Adje respect voor jouw, ik snap dat het op dit moment allemaal ontzettend zwaar is en je snakt naar een beetje ademruimte omdat je op bent. Die gaat er komen, en je zult zien dat na verloop van tijd je relatie met dochter ook zal herstellen en er ooit een moment komt dat ze je harde vechten voor haar zou waarderen.
Ik vind het anders heel zinvol geratel! We hebben een tijdje een systeem therapeut gehad en zij gaf ook aan dat het een cummulatie is van een hele hoop zaken. Daarbij kom je ook in bepaalde patronen terecht en eigenlijk kan je daar niet zo veel aan doen. Dat is hoe het leven soms loopt. En het is inderdaad inmiddels een kwestie van de weg zoeken van de minste beschadiging. Dochter is al op hele jonge leeftijd beschadigd geraakt en dat hebben wij gewoon nooit kunnen rechtzetten. Misschien had daar veel eerder intensieve therapie op gemoeten, maar zo kunnen we wel van alles achteraf onder de loep gaan nemen. Daar hebben we nu ook niks aan. Het is nu een kwestie van zoveel mogelijk de juiste weg te vervolgen, maar die is niet zo makkelijk te vinden, et alle belangen die meespelen. Niet alleen dochters belang, maar inderdaad van een heel gezin, en zelfs nog van het gezin wat dochter daarnaast nog heeft. En eigenlijk heb ik altijd geweten dat ze haar tijd niet bij ons vol zou maken. Je ziet een ontwikkeling in haar gedrag en ook welke kant die op gaat. En daarbij was het ook altijd een kwestie’wat is dan mijn grens?’. Ik heb altijd gedacht dat die daar lag waar ik echt de controle over haar kwijt was. Dus waar ze het huis uit zou lopen en zou zeggen dat ze lekker doet wat ze zelf wil. Maar die grens is iets andrs gebleken. We hebben nog steeds wat grip op haar, waardoor ze wel naar school gaat, en thuiskomt (zij het soms met wat gedoe), etc. Maar waar het te veel kost om dat te bewerkstelligen. Ik wil er niet eens over nadenken wat ze allemaal doet als ze 16, 17 of (oh help!) 18 jaar is. Maar goed, nou ben ik aan het ratelen
Wat fijn dat het gisteravond (?) met dat etentje met de vriendin gezellig was. En ook heel fijn dat ze nog ‘gewoon’ naar school gaat. Dat ze zich op haar kamer laat zetten en zich dan gedraagt. Ook dat had allemaal anders kunnen zijn. Genoeg voorbeelden van meiden en jongens die linea recta uit hun raam klimmen om weer het gevaar op te zoeken. Fijn dat er wel nog iets werkt.
Wat ‘grappig’ dat je dat benoemt, want waar ik voor nu eigenlijk alleen maar uitkijk naar rust en weer gezelligheid in huis, ben ik ook wel bang wat het verder met me doet. Ze is dan echt weg, niet even een paar wkn ergens logeren, maar aan de andere kant van de wereld. Maar heb me voorgenomen om gewoon te kijken hoe het me gaat raken en hoe ik er mee omga. En als dat heftiger is dan ik hoop, dan trek ik aan de bel bij de huisarts. En dank je! ❤️
Ja, dat ws gisteravond. En dat geeft ook weer wat lucht. En inderdaad, ik schreef net al, we hebben nog wel iets van grip op haar. En we doen het nu voor alsof dat ook haar enige optie is, naar school en weer terug. Zodra ze denkt dat er andere opties zijn, bedenkt ze zelf weke nieuwe opties in haar voordeel zijn. En zodra ze vergeet hoe we in deze situatie zijn terecht gekomen, bedenkt ze alsnog nieuwe opties. Maar voor nu werkt dit even. En ik ben duidelijk geweest over mijn grens. Ik ga haar niet meer zoeken, ergens vandaan plukken, of wat dan ook. Dan draag ik het over en bel ik het crisisnummer. Dus zolang ze dat onthoud, in ieder geval lang genoeg tot haar moeder er is, redden we de komende dagen nog wel.
Echt hoor, wat een vreselijk mens ben jij. Mensen een trap geven als ze het moeilijk hebben. Denken dat je het beter weet dan anderen/ouders. Dit is me al eerder opgevallen als het gaat over andere onderwerpen als gehandicaptenzorg. Denken dat je het beter weet dan ouders, omdat je ervaring hebt in de zorg (waar ik mijn vraagtekens bij heb, ik ben in ieder geval heel blij dat je niets met mijn zoon te maken hebt). @Adje , Helaas weet ik hoe zwaar de machteloosheid kan zijn als het niet goed gaat met je kind. Bij ons een heel andere situatie dan bij jou, maar we hebben toen dagen aan de telefoon gehangen om een crisisplek te vinden voor onze zoon toen we die nodig hadden en niet konden vinden. Nog veel meer uiteraard, maar wil niet teveel delen ivm herkenbaarheid. De problematiek is heel verschillend, maar de machteloosheid dat niets werkt, die is hetzelfde. Ik wens je heel veel sterkte deze periode.