Geen zussen of broeren die bij willen springen? Of vrienden/kennissen? Mijn ex schoonzus had dit probleem met mijn schoonbroer. Uit eindelijk waren wij een netwerk gezin. Als het niet ging kwamen de meiden dus naar ons en indien nodig was het afgesproken dat wij bepaalde weekenden de meiden zouden hebben.
Dit lijkt me echt de meest ideale oplossing voor iedereen. Fijn dat jullie dit hebben kunnen doen. En hopelijk is deze mogelijkheid er ook voor desbetreffende vriendin.
Dan heeft ze het recht dit aan te geven... niemand heeft er iets aan dat ook mama onderuit gaat en niet meer voor de kinderen kan zorgen... Soortgelijke situatie doet zich nu voor binnen ons netwerk (dat ver woont) hierdoor vangen wij nu sinds gisteren een kindje op... we weten niet hoelang maar het heeft allemaal te lang aangesleept. Dus aub geef het aan, blijf het aangeven... als ik beseft had hoe pittig het was voor iedereen hadden wij misschien wel al steun geboden bv 1x per maand maar omdat we zo ver wonen (zij in Nederland, wij in Vlaanderen 200 km) hadden we het niet door... Deze situatie is absoluut nu niet ideaal voor de kinderen... maar we doen wat we kunnen, gelukkig kan ze even hier bij ons naar school gaan en is de hulpverlening op zoek naar een oplossing... Dus aub zeg het heel duidelijk, verbloem niet!!
Ik zie vaak voor hier in de regio oproepjes voor ‘steungezinnen’. Een soort pleegzorg maar dan voor bijvoorbeeld een of twee weekenden in de maand. De moeder in jouw bericht hoeft de hulp dus niet per se in haar eigen netwerk te zoeken. Er bestaan ook instanties voor.
Maar wil vader ze wel zien? ts geeft aan dat ie geen hulp wilt en de kinderen willen er niet meer naartoe
Nee dat mogen ze niet. In elk geval niet zolang ze geen 18 jaar zijn. Ze hebben het recht gehoord te worden door de rechter en die weegt hun mening mee in zijn/haar oordeel.
@merah Er zijn gezinnen waarbij vader en moeder bij elkaar zijn en een goed team vormen die met jouw kinderen in aanmerking komen voor een logeeradres of andere hulp zoals anderen hierboven al hebben beschreven. Het is dus in "jouw vriendins" situatie dus heel begrijpelijk dat zij op regelmatige basis een weekend kindervrij nodig heeft. Ik raad je dus ook aan om met aanwezige hulpverlening te gaan kijken welke mogelijkheden er zijn. Aanvullende tip. Kijk in je zorgpolis of vraag na of je recht hebt op mantelzorgcoach of makelaar. Jij bent namelijk mantelzorger voor je kinderen (zo wil je het ws niet zien omdat het je eigen kinderen zijn. Maar wel met extra aandacht en moeilijkheden). Een mantelzorgcoach/makelaar kan jou helpen de weg te vinden in de mogelijkheden voor dagopvang logeeradressen of andere hulp waar je nu misschien helemaal niet aan denkt.
Zoals hierboven al gezegd, laat moeder informeren bij haar gemeente wat de mogelijkheden voor respijtzorg zijn. De mogelijkheden verschillen echt per gemeente, omdat deze tegenwoordig zelf voor deze zorg verantwoordelijk zijn. Maar naast respijtzorg zou ze ook een BSO+ kunnen overwegen, mogelijkheden en vergoedingen zijn weer per gemeente verschillend, maar daar kunnen de kinderen begeleid worden en ook deelnemen aan naschoolse activiteiten. Gaan ze misschien wat beter van in hun vel zitten. Ook vermoed ik dat de kinderen echt wel last hebben van de recente scheiding. Dit zal hun gedrag ook geen goed doen. In veel gemeenten zijn er mogelijkheden om kinderen met de scheiding van hun ouders te leren omgaan. Hier is de basisschool van mijn dochter daar het aanspreekpunt voor. Daarnaast zou ik moeder als laatste adviseren bij de huisarts aan te geven dat ze hulp nodig heeft bij de opvoeding van 3 zorgintensieve kinderen. Deze weet misschien een hulp traject waar het gezin baat bij heeft. Sterkte voor moeder en sterkte voor de kinderen, hopelijk kunnen ze binnenkort ergens hulp krijgen.
Toch is het zo. Moeder is prima moeder, zo zeggen ook de hulpinstanties. Alles zorgen gaan over vader en de tijd dat de kinderen bij hem zijn.
Het is niet zo dat ik (eh… mijn vriendin) de kinderen niet naar vader wil brengen, al zie ik wel dat ze bij moeder beter af zijn. Het is dat het net zich aan het sluiten is rond vader. Eerst gingen ze ook de woensdag naar vader, maar dat is met druk door instanties er al afgehaald. Maar ook in die enkele weekenden loopt de spanning enorm op en er is nu officieel op papier dat ze daar niet veilig zijn. Als vader zich niet laat helpen, dan sluit het net zich verder en komt de zorg nog meer bij moeder te liggen, ben ik bang. Mijn netwerk is niet toereikend voor mijn complexe kinderen, maar een weekendopvang is een goede tip en zal ik zeker in het achterhoofd houden.
Nee, geen familie. Vrienden zijn tijdens het huwelijk ‘gevlucht’ en degene die zijn gebleven hebben veelal zelf geen kinderen (bewust) en zouden deze kinderen met gebruiksaanwijzing niet trekken
Ik weet door mijn jaren op dit forum dat mensen hier soms nogal veroordelend kunnen zijn. Zie ook het recente topic van Adje, waarin uitspraken worden gedaan die ronduit kwetsend zijn. Ik heb geen zin in mensen die denken te moeten zeggen dat een moeder dit over moet hebben voor haar kinderen of ‘blij’ moet zijn dat ze veilig bij haar kunne zijn, of hoe schandalig het is dat een moeder niet genoeg van haar kinderen houdt om ze fulltime bij zich te hebben. Dus dek ik me in. Tuurlijk is het door de manier van schrijven duidelijk dat het gewoon mijn eigen situatie is. Maar ik hoop dat het door mijn manier van schrijven ook duidelijk is dat ik niet zit te wachten op veroordeling van mensen op een roze wolk. Maar je hebt gelijk: het is gewoon mijn eigen shit-situatie.
Vanaf 12 jaar hebben de kinderen het recht gehoord te worden door een rechter. Mijn oudste is daar al mee bezig. Volgens de hulpverlener die achter haar staat zou het in het dit geval vrijwel zeker positief uitpakken voor haar. Echter tot 18 jaar mogen kinderen (of eenzijdig ouders) niet zelfstandig bepalen.
Ik zou snel werk gaan maken van informeren en rondkijken bij logeer opvang voor in het weekend. Zodat je snel kunt schakelen als het nodig is. Wie weet zijn er ook nog wachtlijsten. Echt totaal niet gek dat je hier behoefte aan hebt hoor, veel sterkte!
Kunnen de vrienden die wel zijn gebleven misschien op een andere manier helpen? Dmv het koken van een lekkere maaltijd, boodschappen doen, huishoudelijke klusjes, tuinieren? Ik zou dat graag voor mijn vriendinnen willen doen, om ze te helpen.
Ik weet niet of hij ze vanuit intrinsieke motivatie wil zien of dat het voor de buitenwereld is. Feit is wel dat hij nu gedwongen wordt zich te laten behandelen (agressie, emotieregulatie etc) en dat niet wil.
Ik geef toe dat ik me soms schuldig voel dat ik dat zo voel. Maar dat ene weekend in de 2 weken dat ik nu heb, dan stort ik echt een soort van in en moet ik bijkomen. (En achterstallig huishoudelijk werk inhalen). Bij de gedachte dat dat niet meer zou kunnen raak ik al in paniek.