Heel veel sterkte @Adje , ook ik heb alle bewondering voor je. En leg die opmerkingen naast je neer, ik ben als eigen kind opgegroeid in een pleeggezin met zeer complexe problematiek bij de pleegkinderen (waaronder veel hechtingsproblematiek, agressie), en het is heftig. Elk gezin, elk kind en elk verhaal is anders en nagenoeg onvergelijkbaar. Maar heftig is het echt enorm. En op je kamer zitten, bij je bed, in een veilig huis, met eten en drinken en beschikbaarheid van iemand veilig (zoals jij), is echt ten alle tijden veiliger & beter dan op straat bij zgn vriendjes die haar misbruiken. Je wilt niet weten hoeveel uren ik op mijn kamer heb gezeten , te wachten tot de situatie weer veilig was buiten mijn kamer. Ik ben nog altijd zeer dankbaar dat ik een veile plek had die ik soms niet mocht verlaten, al kon ik dat toendertijd niet echt waarderen altijd en was ik vooral boos. Op iedereen. En om eerlijk te zijn, ik begreep toen al redelijk en begrijp nu echt heel goed waar alle problemen vandaan kwamen bij onze pleegkinderen. Maar ze hebben mijn leven toendertijd wel tot een hel gemaakt en ik werd echt spuugzat van alle pleegzorgwerkers die maar verklaringen bleven aandragen. Ik heb ook wel een gegilt, dat het mij niks kon schelen wat voor problemen het pleegkind had, als ze maar zou stoppen mijn leven te verpesten. En ook dat mag gezien worden.. het kind moet aandacht krijgen, maar de ouders, andere kinderen eveneens. Want omdat het ene kind een hechtingsstoornis heeft, hoeft het leven van andere niet kapot. En dat zelf iemand werkzaam in jeugdzorg, de straat , een misbruikend vriendje beter vind, dan de veiligheid van een kamer, bed, en eten, en eigenlijk zelfs emotionele veiligheid , wat je haar bied door haar thuis te houden en niet weg te laten gaan, dat zegt genoeg over onvermogen van zo iemand, om de de situatie te zien en te begrijpen. Je doet het echt fantastisch en ik hoop dat de bio-mam snel in Nederland is en jullie allemaal verder kunnen.
Jeetje, ik krijg gewoon kippenvel van je verhaal. Die kant is misschien ook wel een stukje onderbelicht in de pleegzorg, de kant van de biologisch eigen kinderen. En dat is ook hier wel een pijnpunt. Mijn oudste dochter is er nog redelijk doorheen gefietst, omdat ze nu al een jaar niet meer thuis woont, en dit wel een jaar was waarin de zaken hard achteruit zijn gegaan. Maar zij en nu ook middelste dochter hebben ook veel toevlucht gezocht op hun kamer. En als ze weggaam gaat hun kamerdeur op slot, omdat ze weten dat er anders spullen van hun kamer verdwijnen. En ook dat geeft een onveilig gevoel, het gevoel dat je geen privacy hebt. En mijn 7-jarige krijgt ook veel meer mee dan hij zou moeten, maar daar is gelukkig straks nog tijd om e.e.a. recht te zetten en de gezelligheid en warmte weer in huis terug te krijgen. Dochter heeft een hoop te helen, maar wij als gezin ook. En ik hoop dat we dat binnen niet afzienbare tijd kunnen gaan doen. Gisteren nog even met moeder geappt en ze had de instantie achter haar uitreispapieren gebeld en uitgelegd waarom dat nu echt snel moest komen. We hopen nu dat ze 31 maart kan afreizen. Dus dat heb ik gewoon heel hoopvol in mijn agenda gezet en daar gaan we naartoe leven. Dank voor je verhaal en je inzichten in de andere kant van de pleegzorg. En ook voor je mooie en bemoedigende woorden ❤️
dit is ons gelukt, het helen als gezin. En zelfs met sommige pleegkinderen ook. Niet met allemaal is dit gelukt, soms zijn de gebeurtenissen te traumatisch geweest, voor mij, waardoor ik het helen samen niet aankon. Al neem ik geen van de pleegkinderen meer wat kwalijk en gun ik hen het allerbeste. Maar niet in de buurt van mijn gezin. wij deden overigens vooral puber crisisopvang en hadden 1 pleegkindje langdurig bij ons wonen. (waarmee overigens de grootste trauma's zijn opgelopen. Wat je zegt, je kamer op slot, niet veilig in je eigen huis, ik deed zelfs s nachts mijn kamer op slot, en had een systeem met touwen en een bel, zodat ik hoorde als ze mijn deur forceerde). 31 maart is bijna. Je kant dit!
Ja vanachter je toetsenbord je pijlen gericht op adje , haar woorden zo te verdraaien dat je het doet voorkomen alsof Adje haar dochter haat. Lekker makkelijk. Adje lieverd op je kamer moeten blijven omdat je stiekem naar je (gevaarlijke) vriendje bent gegaan komt op mij over als een hele redelijke straf. Ik moest om veel veel minder (lees een grote mond tegen mijn moeder) verder eten op het toilet en ja dat was niet leuk en ja soms had ik nog wel een grote mond, maar nooit meer tijdens het eten . Voor de rest heb ik geen tips of wat dan ook want ik ben (gelukkig) nog nooit in de situatie geweest waar jij nu in zit. Wat ik wel lees is heel veel liefde richting je dochter en het feit dat je heel veel van je dochter houdt.
Haha ik was ook al aan het bedenken wat mijn vader in zo’n situatie had gedaan… alleen een grote mond was al naar mijn kamer, ik ben er niet minder van geworden.
Wat heftig allemaal. Goed voor mij om te relativeren dat het allemaal nog veel erger had kunnen zijn…
Hé wat heb je nou gedaan? Nou lijkt het net of mijn (hele lange) reactie op deze initiële post volledig uit de lucht komt vallen
Lieve @Adje, ik denk dat je handeld zoals je in dit soort situaties zou gaan handelen. En heb diep respect. Mijn man werd 17 jaar geleden door zijn pleegouders op het kantoor van jeugdzorg/pleegzorg afgezet. Hun rek was op kregen geen ondersteuning en hij moest weg. Zij waren redeloos en na een nacht op het kantoor op een stoel kon hij pas naar de crisis opvang. Ipv zo te handelen, wat een stuk traumatischer is dan op je kamer opgesloten worden. Heb je zelf alles geregeld en er voor gezorgd dat ze veilig op haar kamer zit en straks een nieuwe kans krijgt bij haar moeder. Niet meer dan respect voor jullie! En een dikke verontwaardiging waarom het zoveel jaar later nog steeds zo ver moet gaan.
Wat afschuwelijk dat je man dat mee heeft moeten maken… Kan me voorstellen dat dat echt littekens achter laat. En tegelijkertijd ook vreselijk dat zijn pleegouders dan blijkbaar geen andere optie zagen. Een situatie die alleen maar verliezers kent. En dank je ❤️
Inderdaad, en aangezien zijn pleegmoeder de oma van onze jongens is en ook actief in ons leven betrokken is. Laat zien dat hij daar totaal geen 'nare' gevoelens bij heeft of naar heeft. Zij is voor mij ook echt mijn schoonmoeder. <3
Onze ervaringen zijn 25 jaar geleden, ik denk dat de wereld zo veranderd is, dat je niet van erger of minder erg kan spreken. Blijf je frustratie ook vooral uiten, want ik heb altijd bewondering voor mijn ouders gehad en ook echt voor jou. Ik vind het trouwens wel verdrietig om te horen dat er nog steeds vanuit de zorg weinig aandacht is voor het eigen kind in een pleeggezin. Dat was 25 jaar geleden al een ding en er waren toen van allerlei initiatieven omdat beter te krijgen, maar echt gelukt zijn ze zo te horen niet .
Sorry, ik vond mijn reactie niet passend bij jouw kwetsbare verhaal. Maar jij hebt daar op gereageerd en nu voel ik me rottig erover maar ik had andere woorden willen gebruiken toen ik het later terug aan het lezen was. Het voelde niet goed. Ik kies mijn woorden, zeker in dit soort situaties zorgvuldig maar werd erin gestoord omdat Ies beneden kwam en toen ik het later zag vond ik het niet meer passend. My bad als jij het wel goed vond
Dat is misschien ook wel zo. En soms is het ook gewoon de draagkracht die verschilt per persoon. En zelfs die verschilt ook nog weleens per dag merk ik hier. En dat laatste is inderdaad wel een aandachtspunt in de jeugdzorg. Het is altijd over pleegdochter gegaan en natuurlijk nu ook onze draagkracht als pleegouders, maar mijn andere kinderen heb ik zelf toch wel steeds moeten benoemen als zijnde zorgpunten. Daar kan nog het e.e.a. in verbetert worden. Maar in ons geval ook wel door onszelf. De aandacht gaat al gauw meer naar degene die de meeste aandracht vragen. Dus ook wij hadden daar in het verleden zelf beter op moeten letten.
Van de week kwam er rapport uit van een jongere die in gesloten jeugdzorg heeft gezeten. Echt vreselijk. 20 uur in een cel met scheurhemd zonder meubels want die moet je verdienen. Terwijl je al depressief en/of getraumatiseerd bent Ik moest ook aan jou verhaal denken. Dan is veel op je eigen kamer zitten en nog naar je eigen school kunnen totdat je bij je bio moeder gaat wonen een uitstekend alternatief lijkt me Iemand kinderen van de Hondsberg ooit gezien en de update. Daar ging het ook oa over hechtingsproblematiek en hoe slopend dat is voor alle betrokkenen. Ik heb dat voor mijn werk ook wel eens besproken. Ik heb oa in de gehandicaptenzorg gewerkt en ook met cliënten met moeilijk gedrag, veel aantrekken/afstoten. Ik was soms heel blij dat ik weer naar huis kom en de verantwoordelijkheid kon delen met collega's . Kan me niet voorstellen hoe moeilijk en slopend het is om daar al jaren middenin te zitten . Ik hoop dat de overgang naar bio moeder goed verloopt. Sterkte!
Ik vind het zorgelijk dat jij vertelt dat je zorgverlener bent. Je doet hier uitspraken die nergens op gebaseerd zijn. Je hebt nooit met TS of haar dochter gesproken. Je kent de hele geschiedenis niet. Je probeert het uit te laten zien alsof Adje haar dochter slecht behandeld (mishandeld). Deze houding , zonder alle feiten te kennen, past niet bij een goede hulpverlener. Dat je thuis een complex kind hebt (basisschool leeftijd?) betekent niet dat je weet hoe het er bij anderen er aan toe gaat. Vreemd zelfs dat net jij denkt dat alle problematiek zich op dezelfde manier uit en dat daar 1 goede oplossing voor is die voor iedereen werkt. Je hebt zelf geen puber. Laat staan een puber met extra bagage. Dus je weet niet hoe het is. Je denkt dat je het weet. @Adje: ik lees een moeder die met de rug tegen de muur staat. Uit liefde maak jij keuzes. Moeilijke keuzes. Ik denk dat het voor niemand goed is om je dochter koste wat kost in huis te houden. Fijn dat ze naar haar biologische moeder kan. Ze gaat ouder worden, dus hopelijk gaan haar hormonen haar weer rustiger laten worden. Ze zal ook ooit wat redelijker worden. Hopelijk krijgen jullie allemaal mentale rust ter zijner tijd. Het zal best nog een achtbaan worden qua gevoelens, want dit moet je allemaal gaan verwerken. Veel sterkte
Ik heb dit topic ook gevolgd maar tot op heden niet gereageerd en wilde niet zomaar wegklikken dit keer. Ik en jij @Adje waren het misschien in bepaalde topics niet altijd met elkaar eens maar wil toch echt even zeggen dat ik respect heb voor de manier waar je alles mee om gaat. Je doet keihard je best om je gezin te beschermen en hun het beste te bieden wat je kan. Ze mogen in hun handen knijpen met een moeder als jouw❤️ Je dochter zal je later echt dankbaar zijn voor alles wat je voor haar hebt gedaan al ziet ze dingen misschien nu heel anders. Als ze straks met haar biologische moeder een nieuwe start gaat maken zal hopelijk alles beter gaan. Ik wens jullie allemaal veel sterkte toe en een dikke knuffel voor jou❤️
Het lijkt me extreem complex… Je hebt altijd met zoveel liefde en begrip over haar en de situatie geschreven. En nog steeds. Bepaalde dingen wil niemand, maar soms is het enige wat overblijft kiezen voor de minst slechte optie. En soms pakt die optie beter uit dan verwacht, hopelijk is dat hier ook zo! En wie weet wat het dan teweeg brengt dat ze weer bij haar biologische moeder kan wonen en daar liefde van kan ervaren en ook vanuit jullie, al is het dan op afstand, liefde en steun kan blijven ervaren. En nee, je weet niet of het zo loopt, maar dat weet je van alle andere mogelijke opties evenmin. Je hebt jaren keihard voor haar gevochten en (heel) veel opgegeven, net als je voor een biologisch eigen kind zou doen, en ook nu de situatie (nog!) complexer wordt blijf je dat doen! Ik kan er alleen maar bewondering voor opbrengen. <3