Ik doe dat ook nog steeds. Het zijn toch nog steeds mijn ouders ook al ben ik volwassen. Ik vind het heerlijk om mezelf dan nog steeds hun kind te voelen en gewoon 'papa' en 'mama' te mogen zeggen.
In het namengedeelte hier op het forum wordt ontzettend vaak 'geknutseld' gezegd in plaats van 'gekunsteld', als het over een geforceerd gemaakte naam gaat. Daar erger ik me echt kapot aan.
Nee letterlijk. Want ze zweet zich kapot. Zoals het is. Dus dan zeg je letterlijk. Ik voel vlinders in mn buik is bijv figuurlijk omdat het niet echt is. " Ik ga als de brandweer" is ook figuurlijk. Je gaat wel snel als de brandweer maar je bent het niet..
- Me ipv mijn, doet gewoon pijn aan me ogen - Als en dan door elkaar halen - "Je wordt er sterker van", nee, heel veel dingen zijn gewoon k*t.
[ Mijn vader leeft niet meer en tegen mijn moeder zeg ik doorgaans Ma, ik krijg mama echt niet meer over mijn lippen, klinkt voor mij heel kinderlijk. Hier zeggen ze alle drie mam of mama, Dat laatste komt meestal van boven als er iets aan de hand is. Dan begint het met Mam, nog een keer Mam en dan Mama, meestal mijn oudste dochter die een kledingstuk mist
Ik kan dus echt geen woorden of zinnen verzinnen waar ik een hekel aan heb. Lekker belangrijk hoe iemand wat noemt . Hoop ook dat onze kinderen nog heel lang gewoon papa en mama zeggen. Vind dat niks geks aan. Zijn we toch ook gewoon van ze!
Ik krijg totale error als volwassenen dit gebruiken. Astrid Lindgren schijnt het ook nooit geschreven te hebben
Haha, Jazeker. Daar zit weinig kunst in. Of het is een kunst om je kind zo'n geknutselde naam te geven
Je gaat niet letterlijk kapot van zweten? Het is toch niet zo dat je erna naar de chirurg moet om jezelf te laten hechten ofzo.
Ik vind het niet gek als je als volwassene 'mama' of 'papa' zegt tegen je ouders. Ik vind het wel gek klinken als je het over je 'mama' of 'papa' hebt tegen een andere volwassene: 'Toen mama gister op de kinderen paste, ...' Ik heb het dan zelf over mijn 'vader' of 'moeder'.
Haha, dit vind ik ook best irritant: halve spreekwoorden. Of zinnen als: iets met een kastje en een muur.
Oh dit doet mijn man dus, als hij het met de kinderen heeft over z'n moeder "Ik ga zo even naar mama" Vind ik idd raar. Het zal er ook wel mee te maken hebben dat ze mij niet mama noemen, dus er is geen sprake van verwarring. Ik zeg ook mama tegen mijn moeder. Geen idee wat ik anders moet zeggen, ma vind ik asociaal klinken (waarschijnlijk associeer ik dat met ma flodder ofzo), mam te Brabants (niets mis mee, maar dat ben ik nou eenmaal niet), moeder te jaren 50. Tja, dan blijft alleen mama nog over. En ouders bij de voornaam noemen vind ik gewoon raar.