Kind van 9 is jaloers

Ik denk dat beloven om niet meer jaloers te zijn geen zin heeft. Het is een emotie, dat kun je niet zomaar uitschakelen.
Het komt ergens vandaan. Onzekerheid? Krijgt hij genoeg een op een aandacht van zowel jou als zijn vader?
Kan hij met jullie over zijn gevoel praten? Als dat lastig is zou je eens dmv praat kaartjes kunnen praten met elkaar. Elkaar om de beurt een vraag stellen. En jullie ook meedoen, daarmee geef je het goede voorbeeld; praten over gevoel is normaal en ok.
Hij vraagt op zo'n moment even aandacht. En dat is niet voor niks. Geef hem lekker een hand en laat hem tussen jullie in lopen. Hij is nu nog jong en wil het nog. Straks mis je het als hij ouder is

 

Ik denk niet dat hij kan beloven om niet meer jaloers te zijn, dat overkomt je. Je kunt er wel anders mee omgaan. Dus jullie kunnen hem helpen herkennen en misschien ook met hem bedenken wat hij dan kan doen als hij zich zo voelt. En op moment zelf misschien erkennen: "ik snap dat je heel graag met mama wilt lopen, ze is ook zo lief. Ik vind dat ook. Jij mag een andere keer weer". Of geef hem eens de taak de tafelopstelling te maken.

 

Is het niet zo dat hij door het te zien op een idee wordt gebracht van o, dat vind ik ook wel heel fijn! En doordat jullie het ter sprake brengen hij zich kwetsbaar voelt, omdat hij op zoek was naar veiligheid?

En misschien een vreemde vraag, maar het valt mij op in je woordkeuze. Je spreekt over ‘jouw zoontje’ en ‘je man’, is je man de vader van je zoontje?

Anyway, mijn zoontje van 9 geeft nooit meer een knuffel, hij wil nooit bij mij zitten, ik zou zou het heerlijk vinden als hij wat meer contact zou zoeken.

 

Eens met bovenstaande reacties. Ik denk dat hij er gewoon bij wil horen. En ook bevestiging zoekt. Ik zou hem dan ook niet afwijzen maar gewoon hem een hand geven of naast me laten zitten.

 

Ik denk dat hij er gewoon graag bij is
De groep gaat wat doen en hij hoort daarbij.
Hij ziet jullie hand in hand lopen, die vorm van affectie lijkt hem ook wel fijn en wil dat dan ook.

En wordt hij ‘afgewezen’ (mag hij er niet bij) dan kan hij zich niet lekker voelen. Dat kan emotioneel zijn en fysiek uiten, of verzonnen zijn, of echt zo voelen. Het lijkt me op zich niet uitmaken. Hij heeft daar blijkbaar een behoefte en die is echt. Die kan een kind (en zelfs een volwassene) niet uitzetten. Ik zou hem erbij laten komen, en als hij weg is (school of slapen) dan kunnen jullie met z’n tweeen knuffelen.

Is het jaloezie of is het een behoefte aan verbinding?

 

Ik lees ook niet meteen jaloezie, maar een behoefte aan verbinding en misschien ook aandacht, en niet in een ongezonde mate als het gaat om bv een hand vast willen houden of naast je willen zitten. Ik zou daar gewoon in mee gaan, er komt snel genoeg een tijd dat hij het niet meer wil en hij thuis wil blijven als jullie gaan wandelen, ik zou er dus nu nog extra van genieten dat hij zo graag die nabijheid wil. En op momenten dat het echt niet kán, kun je dat natuurlijk aangeven en moet hij dat ook leren accepteren (maar is bv boos worden of verdrietig ook niet vreemd, leg dan op een rustig moment even uit waarom het niet kon en dat het dus niet was om hem bv te kwetsen).

 

Wij zingen thuis dit liedje als iemand jaloers is:

Maar dat gaat wel meestal over andersoortige situaties. Dit klinkt vooral als dat hij om aandacht vraagt. Dan zou ik of die aandacht geven of zeggen dat hij straks weer aan de beurt is omdat je het ook leuk vindt om eens naast je man te zitten, of zo. Dan gaat hij waarschijnlijk mekkeren maar dat is dan maar even zo

 

Ik weet ook niet of ik jouw voorbeelden jaloezie zou noemen. Onze jongste is 8 en als mijn man mij zomaar opeens een knuffel geeft kan hij er ook bijkomen en vragen om een knuffel. Prima, dan maken we er een groepsknuffel van.
Wil je naast me zitten? Prima ik heb gelukkig twee kanten. Tjonge twee mannen naast me, wat een rijkdom.

Ik denk eerder dat hij gewoon heel graag bij je is en doordat papa naast je gaat zitten (die normaal gesproken naast hem zit!) hij opeens bedenkt: dat wil ik ook!
En dat hij jullie hand in hand ziet lopen en dan ook denkt: dat vind ik ook fijn!
Ik zou hem in zulke gevallen dus niet afwijzen, maar daarin meegaan.

 

Ik denk, gezien ook de pijntjes en zeurtjes, dat het tijd is om je zoontje te gaan zien als zoon met een houding van je kunt het

 

Kan ook zijn dat hij baalt dat hij zelf er niet op komt om samen hand in hand te lopen en als papa dat doet en hij krijgt een afwijzing snap ik dat hij baalt.

Zoon is 9 en een enorme knuffelbeer, geeft mijn man een knuffel tel maar tot 3 en staat er een knul en 2 katten erbij

Hij loopt graag hand in hand maar als zijn papa dat doet wil hij dat ook graag, zelf niet aan gedacht op dat moment. Hij weet dat het daarna altijd kan.

Wanneer zijn wereld op losse schroeven staat ( lijkt wel weer een of anderen ontwikkeling door te gaan) is hij ook knuffeliger.

Wanneer je zoon het op dat moment niet mag vraag je dan ook of hij een knuffel wil, zo van ik snap dat je met mij wil lopen maar nu loop ik met papa, wil je alvast een knuffel? Of loop met zijn 3en maar dat past ook niet overal

Zoon is ook alleen dus geen competitie.
Ben heel blij dat hij nog zoveel komt knuffelen

 

Kan het zijn dat jullie hem nog erg klein houden? Hij is 9 en jullie zoon. Geen zoontje of kindje meer. Als hij thuis alleen is en alle aandacht krijgt is dat wat hij verwacht en gewend is. Het is dan niet verkeerd dat hij ook leert te wachten en niet altijd zijn zin te krijgen. Of het nu onzekerheid, jaloezie of niet kunnen delen is maakt geen verschil. Je mag hem daarop wijzen. Want het zijn zaken die hij moet leren voor de toekomst.

Vraag op school of bij vriendjes eens of ze zijn gedrag herkennen.

 

Wat je bedoel je hiermee?
(oprechte vraag vanwege je filosofie (traditionele Chinese geneeskunde, toch?))

 

Natuurlijk altijd goed om bv aan zelfvertrouwen en zelfstandigheid te werken, maar een kind van 9 is ook gewoon nog een kind natuurlijk, dus emotionele reacties zijn heel normaal en de behoefte aan aandacht en liefde is gewoon menselijk, dus ook heel normaal voor een 9-jarige.

 

To geeft aan dat hij als enig kind alle tijd en aandacht krijgt. Die hoeft hij met niemand te delen. Dus aan die behoeftes lijkt ruimschoots te worden voldaan. Maar zij en haar partner ervaren daarnaast gedrag dat ze onprettig vinden (voordringe, jaloers, boze buien). Daarin mag je een kind natuurlijk best corrigeren. In dit geval zijn er geen siblings die hierin een rol spelen. Dus is het aan de ouders om dit aan te geven. To is ook nog partner en kind (zeker op die leeftijd) kan leren dat hij nog steeds meer dan genoeg liefde krijgt zonder zijn vader te verdringen. Dat kan hij in de toekomst immers ook niet doen in andere relaties (klasgenoten, collega's, vriendschap of relaties). Jaloers gedrag of boosheid etc accepteren anderen niet.