Ja goed denk ik hoor om het uit te zoeken! Ik ben een groot voorstander van hulp vragen voordat de problemen groot zijn hahaha, ja precies dat Een strikvraag verwachten want het kan nooit zo simpel zijn. Dat doen ze expres. En dan de strik vervolgens niet vinden. Of je maakt het zo complex, dat kan ook de bedoeling niet zijn. Of wel? Nee, we proberen een andere route. (route nummer 6, de tijd tikt ondertussen door) En daar dan niet uitkomen. 'Ben ik dan zo dom dat ik het niet zie? pfff!' Dan maar gokken, denk ik. Ik gok A. Oh, het was B. Ja natuurlijk was het B, waarom dacht ik ook wat anders dan B?! Wat ben ik ook voor een sukkel!' ... aaaaand repeat. En niemand die mij vertelde hoe en wat. Het was gewoon constant falen op deze manier. Best verdrietig eigenlijk. Ik kwam er pas vorig jaar achter dat 'scannend lezen' een ding was, haha. Ik ben 33 Daarvoor dacht ik altijd gewoon onoplettend, ongeduldig e/o dom te zijn. En voor mijn 18e (voor mijn ADHD diagnose) dacht ik gewoon heel dom te zijn. Laten we zeggen dat ik erg blij bendat mijn kinderen in deze tijd zijn geboren waar veel meer kennis is hierover, want mijn tijd was echt kut voor mijn soort profielen
Mijn dochter had bijna precies dezelfde waarden, is getest toen ze net 11 was. Daarbij ook autisme en dan snap je de chaos in haar hoofd wel . Ik herkende ook heel veel wat ik las over een disharmonisch profiel. Op school had ze in groep 7 echt verschrikkelijke leerkrachten, die zagen haar niet en zagen niet hoe slim ze was, en luisterden niet naar ons, wat echt een flinke deuk heeft gegeven in haar zelfvertrouwen. Aan het einde van dat jaar is ze dus getest en viel alles op z'n plek. Groep 8 was gelukkig heel fijn, toen hadden we natuurlijk veel meer inzicht en zo'n rapport en conclusie is voor school en de leerkrachten ook heel waardevol. Ze is nu bijna 14 en het gaat het zoveel beter dan 3 jaar terug! Ze doet havo, zou makkelijk vwo kunnen (staat een 8,3 gemiddeld) maar met haar autisme is dit helemaal prima. Plant haar huiswerk en toetsen goed, is heel gestructureerd met alles, ook qua hoe ze thuis alles doet. Maar vraag haar niet 3 dingen tegelijk, dat geeft nog steeds error. Ook veranderingen en vooral verwachtingen bijstellen blijft heel moeilijk, dan kan ze soms echt helemaal blokkeren. Ik herken bij haar ook dingen die bij hb horen, met corona konden we goed zien hoe ze werkte en vooral rekenen verbaasde me. Ze was veel sneller dan ik en ook de manier van uitrekenen was anders, ze sloeg stappen over in mijn ogen, maar het werkte voor haar en voor haar was het zo logisch. Nu is wiskunde haar favoriete vak, ze staat een 9,5
Prut De een doodmoe door een paasweekend die vol andere dagen dan anders zat. Die is blij dat hij weer naar school mag. De ander vreselijk verdrietig dat ze weer naar school moet. Wilde dat het paasweekend nooit ophield.
Hier gaat het goed. Heb blije kinderen dus zit in een lekkere flow. Soms iets te blij, want hij blijft maar kletsen de hele dag, maar liever dat dan boze buien. Weinig te klagen momenteel.
Mijn 2e zit ook behoorlijk in een -fase. Hij zit in een ontwikkelingssprong denk ik , en dan alles tegelijk heb ik het idee. Intens! daardoor zit zijn hoofd vol, en zijn zijn oren kapot. impulsief, ontdekkend, uittesten. Het is allemaal verklaarbaar en ik snap wel wat hij nodig heeft, maar het is 2 handen vol even, zeg ik eerlijk School heeft er best moeite mee. Misschien toch andere omgeving, minder 1 op 1 tijd met hem en ik denk ook minder kennis hoe om te gaan met hem op dit moment. Ze zijn geloof ik wel goed bezig met passend onderwijs. Ze zijn bezig met leren schrijven, rekenen en klokkijken met hem. Daarnaast krijgt hij complexere werkjes; dat vooral lijkt hem veel goed te doen Zowel thuis als op school kan hij langere periodes zeer geconcentreerd aan het werk zijn mits het zijn koppie aan het werk zet (smart games, knikkerbaan bouwen, dingen tellen, optellen en verdelen.) Zodra hij niet genoeg stimulans krijgt dan wordt hij een clown. En op dit moment zelfs een hyperactieve impulsieve dove clown … Mijn oudste gaat gelukkig weer een stukje beter. Hij had een periode waarin hij niet naar school wou, ook wat andere moeilijkheden (autisme gerelateerd). We zijn al een tijdje aan het oriënteren op een andere school voor hem die hopelijk beter zal aansluiten op zijn behoeften. Zijn huidige school heeft de beste intenties en ze doen echt alles wat ze kunnen, maar het is gewoon niet voldoende helaas.
Mijn jongste is ook een hyperactieve impulsieve clown en dat versterkt inderdaad als er weinig uitdaging is. Hij heeft nu een heel fijne juf die niet snel onder de indruk is en hem niet vervelend vindt (is met een andere juf helaas wel eens anders geweest). Zij ziet hem goed en de uitdaging zit ook goed dus het is goed te doen nu. Hem thuis serieus nemen is ook een belangrijke, dat vergaten wij wel eens toen hij nog klein was en zijn grote slimme broer alle aandacht opeiste. Daar moesten wij echt bewust bij stil staan en dat scheelde enorm voor zijn zelfbeeld en ook zijn gedrag.
Wat zal ik zeggen, onrustig, staat aan, zoekt grenzen op. En aan de andere kant veel meer knuffelen. Hij is bijna 10, is het een leeftijdsding ?
Misschien is het iets wat ze (hb'ers) blijven doen totdat ze volwassen zijn? Gaan ze door iets heen dan gaat dat op z'n intens? Kweenie. Jullie zoon heeft vaker dit soort fases gehad toch? Misschien hoort het gewoon bij hem. Dat dit zijn reactie is op 'dingen'.. omstandigheid, ontwikkeling, hormonen, emotie, het weer.. who knows.. Mijn oudste (6) heeft dit soort fases altijd al sterk gehad. Autisme en hb versterken elkaar hierin ook heb ik het idee. Mijn middelste (4) had deze fases niet. Die gaat nu erg heftig door zo'n fase. Hopelijk eenmalig maar misschien wijzer om rekening te houden met herhaling..
Hier gaat het wisselend. Jongste (net 5) gaat op school heel goed. Gaat blij naar binnen, komt blij naar buiten. Zodra er veranderingen zijn (paasweekend), dan verandert hij in een drukke clown (we kunnen wel een circus beginnen...). Nu dus weer de structuur van school en dan gaat het goed. Is thuis veel bezig met leren, werkboekjes maken, ingewikkelde bouwconstructies, tellen, schrijven, begint vloeiend te lezen. Vooralsnog lijkt hij dat liever thuis te doen en school te bewaren voor spelen. Ik vind het wel even prima zo. Het werkt... Hij wordt komende maand getest. Vooral op verzoek van school, maar ben zelf ook wel benieuwd wat er uit komt. Zou me niet verbazen als er meer discrepanties uitkomen in het profiel dan bij dochter. Dat is wel waardevol om te weten (als het zo is). Dochter gaat de laatste weken wat moeizamer. Ze heeft erg genoten van het Paasweekend en was overduidelijk op zoek naar prikkels, die ze in alle activiteiten die we gedaan hebben ook goed kon vinden. Nu weer terug in het ritme: Grote mond, klagen over ziek zijn op schooldagen, treuzelen... Ze is gestopt met individuele hb-begeleiding op school, omdat ze dat zelf niet meer wilde; ze vond het saai en wilde niet als enige uit de klas gehaald worden. Snap ik. Omdat het verder goed ging was ik het daar ook mee eens en vond ik het eigenlijk wel tof dat ze dit zelf had aangegeven. Nu wil ze echter ook stoppen met de verrijkingsgroep, want haar vriendinnen zitten er niet meer in en zij is het enige meisje... Juf had vorige week gezegd dat er misschien wel meer leuke meiden bij zouden komen. Het was duidelijk een 'misschien' en niet iets op korte termijn, maar voor dochter haar gevoel had juf een bloedeed afgelegd, dus zij stond vanmorgen blij te wachten wie er mee gingen. Niemand... Niet nu, niet op korte termijn. Misverstand, maar drama... Ze moest één keer meedoen met het schrijfgroepje (hoeft normaal gesproken niet) en ze wilde meteen nooit meer naar school. Ze is erg bezig met haar vriendinnen die volgend jaar naar de bovenbouw gaan (combigroepen, zij zit in 3, vriendinnen in 5). Nu al drama. En ik snap haar heel goed, ik herken het zo, maar wat is de oplossing? Nou goed, kan een uur doortypen, ik ratel, maar het is het allemaal gewoon net niet. En wanneer is het 'een fase', wanneer trek je aan de bel, wanneer toch (opnieuw) naar hb onderwijs kijken en wanneer is het gewoon 'goed genoeg' en accepteer je dat 100% aansluiting gewoon niet haalbaar is...
Zo lastig he? Alles heeft voordelen en alles heeft nadelen. Tegelijkertijd is niets gegarandeerd, alles is een misschien. En is het de gok het waard? Wat als dat andere slechter is dan het nu? Maar wat als het beter is? 10% beter? Of is het het dan niet waard? Waarom dan niet? En is een 10% beter op een bepaald vlak beter dan 20% in de min op een ander vlak? En hoe weet je hoe de cijfers uberhaupt liggen? Misschien is de 10 meer waard dan de 20 en veranderen die waardes? En kan je een 'nu' vergelijken met een 'eerder'? Hoe weet je dat een 'nu' anders zou zijn als je een andere keuze had gemaakt? En wanneer grijp je in, idd. Wanneer gaat er een grens over. Wie bepaald die grens? En hoe herken je die grens? En als je de grens herkent, ben je dan niet eigenlijk al te laat? Is dan de overgang van school of methode of whatever dan sowieso geen nieuwe start maar je begint al in de min. ... ik sla wat door klein beetje Ik denk dat we hier ondertussen allemaal wel weten dat de theorie, de foldertjes en de gesproken woorden niet hetzelfde zijn als de praktijk. Ik word soms argwanend. Eerst zien dan geloven. Mja.. je moet toch ook blijven vertrouwen, en positief blijven, en blijven zoeken en aanpakken en proberen. Het is niet perse goed om terughoudend te zijn, denk ik. Ik vind het vooral lastig dat er zo weinig vergelijkingsmateriaal is. Weinig kinderen die mijn kinderen zijn voorgegaan, dezelfde weg hebben afgelegd en waar ik van kan leren als ouder. De gesprekken op school worden bijgewoond en geleid door mensen die net zo min kenniservaring hebben. Soms (vaak) zelfs minder dan ik. Ik vind dat soms moeilijk want het gaat om kinderen, niet om aapjes. Ik hou niet van uitproberen.
Het antwoord hierop is trouwens om het te doen. Dat is de enige manie waarop je het weet of iets werkt of niet. Een grote gok, anderzijds denk ik niet dat het zo'n grote gok is.. ik denk dat onze angst een veel te grote rol speelt. We zijn bang voor onze kinderen door onze eigen ervaring. Nadelen tegen de voordelen afwegen. Wat is het grootste probleem waar het kind nu mee zit. Dusdanig dat het gemoedstoestand enof zelfs ontwikkeling in de weg zit? En wordt dat probleem opgelost (deels of meer opgelost dan nu) met een andere aanpak / lesmethode / klas / school / whatever. Zo ja? Dan zou ik het doen. Andere problemen die meespelen of voorziet (vriendschappen bijvoorbeeld, of reisafstand, of die ene juf) zouden toch minder prioriteit moeten zijn als je kijkt naar het grootste probleem. Een andere verhouding tussen de verschillende onderdelen is misschien beter dan de huidige verhouding. Ik denk dat als je je gaat afvragen of de huidige verhouding wel goed is, dat dat ook wel een teken is dat hij eigenlijk niet goed is. De verhouding moet dan dus anders. Stilstaan is achteruit gaan. Blijven zitten waar je zit want misschien... dat is een angstreactie denk ik. (tenzij he, het echt de beste optie is. Dat kan natuurlijk! Maar als ik kijk naar mijzelf; angst voor wat-als beinvloed mijn keuzes meer dan ik zou willen.
Deze maand wordt hij 10 toch? Onze zonen schelen zich een paar maandjes. Die van mij is ook erg knuffelig. Nu heeft hij dat altijd wel redelijk gehad maar de laatste tijd is het soms om de 10 minuten (niet gelogen). Meestal speelt er dan op de achtergrond nog iets in zijn hoofd en komt het eruit (maakt het bespreekbaar) op een later moment, maar de laatste tijd is hij in z'n algemeenheid behoorlijk aanhankelijk. Het vaak terugpraten en laatste woord willen hebben is ook behoorlijk, maar ook dat is niks nieuws. Het is alleen dat ik het de laatste tijd niet zo goed kan hebben. Moet dan soms echt moeite doen om niet zelf er weer overheen te gaan en het bij een blik te houden (zodat hij zich bewust is van zijn gedrag maar de emoties niet hoger oplopen dan nodig).
Hier op zich goed. Zoon zit op zijn plek op school denk ik wel. Ik merk wel dat hij soms heel onzeker is als er weer een toets aan zit te komen wat zich uit in tegendraads gedrag en dan zodanig dat ik soms niet bij hem binnen kom als ik probeer te helpen. Hij wil de hulp wel, maar blokkeert waardoor hij eigenlijk niet openstaat om deze hulp daadwerkelijk te ontvangen. Maar we blijven proberen en handreikingen doen. Uiteindelijk is het ook een leerproces, omgaan met druk (door zichzelf opgelegd of anders). Zoon kwam volledig thuis te zitten toen hij zeven was en volgt dit schooljaar voor het eerst in jaren weer klassikaal onderwijs dus hij komt van ver. Ben supertrots op hem hoe hij zich erdoorheen slaat!
Wat herkenbaar! Gisteren gingen we naar de winkel en onderweg en in de winkel denk ik wel 6 knuffels gehad. Als je vraagt wat er is weet hij het niet. We gaan maar mee in de extra knuffels, komt bij me zitten savonds, wil veel samen doen (spelletje, buiten spelen etc). Het laatste woord, het beter weten etc valt inderdaad zwaar. Merk dat ik het ook minder kan hebben. Komt ook wel dat hij altijd aan staat. Hoe gaan jullie daarmee om?
Misschien heb je wel gelijk, is het zijn manier alles een plaats te geven. Het knuffelen mag wel blijven Weerwoord en grenzen zoeken mag echt een stuk minder. Hij hoeft niet te bewijzen dat hij slimmer is want dat is wel duidelijk, ik ben alleen verstandiger (de meestentijd). Dat leerproces van leren door de jaren heen wil hij liever gelijk.
Hahaha nee hoor, je verwoordt precies mijn bedenkingen/vragen/twijfels. Ik ben intussen ook terughoudender in mn enthousiasme. Zie dat het zelden (nooit) perfect is. Alles kent nadelen. De vraag is welke prijs wil je betalen en wat weegt zwaarder? En inderdaad: veel mensen doen ook maar wat, er zijn niet altijd gebaande paden. Je hoort soms de meest idiote ideeën. Ik ben wel meer gaan vertrouwen op mijn eigen instinct (ik kon nogal hangen aan de mening van mensen die ik -al dan niet terecht - hoog had zitten) maar dan nog moet je soms een moeilijke keuze maken en vaak eentje uit meerdere kwaden. Helemaal gelijk in. Er moet ook echt iets gebeuren en er gaat ook echt wel iets gebeuren. De vraag is nu even welk pad en hoe rigoureus moet de beslissing zijn. Afgelopen half jaar heeft ons geleerd dat het goed kán gaan op deze school. Ze heeft echt een fijn eerste halfjaar gehad. Dat zegt mij dat we mogelijk met een paar aanpassingen weer een eind kunnen komen. Misschien moeten de neuzen weer even allemaal dezelfde kant op, moet dochter eea uitspreken met de juf of is er inhoudelijk iets wat moet veranderen aan de stof, aan de samenstelling van de verrijkingsgroep (statistisch gezien heel bizar dat zij het enige meisje daar is...?). Nou goed, ik heb wel vertrouwen en deins inmiddels niet meer terug voor de grotere beslissingen, als die nodig zijn, maar eerst maar eens kijken hoe ver we komen met aanpassingen.
Ik herken dit heel sterk van onze oudste (6). Zij heeft deze fases ook. Vaak is het inderdaad een uiting van intense beleving van moeilijkheden/overpeinzingen/angsten/spannende situaties/inwendige prikkels (pijn, ziek of letterlijk groeien) waarin ze de veiligheid opzoekt van ons als ouders. Juist als ze zelf niet goed kan benoemen waar het 'm in zit (vaak achteraf vage dingen op school die ze niet snapt aan sociale interacties ofzo en die ook gewoon lastig te vangen zijn). Ik denk dat overigens dat beiden een uiting zijn van veiligheid zoeken. Een grote mond opzetten of grenzen opzoeken en merken dat dat op redelijke wijze begrensd wordt, is ook veilig, net als knuffels krijgen. De test zit hem dan vaak niet op de inhoud (mag ik dat ene ding wat ik wil wel/niet) maar op de reactie. Althans, dat is mijn ervaring. Ik kan me wel voorstellen dat leeftijd hierin een rol speelt. Volgens mij staan 2jr, 6jr, 8jr, 10jr en de hele pubertijd (jeej) hierom bekend. Gaat volgens mij ook veel om autonomie/verbondenheid wat in die periodes extra belangrijk is (voor hb'ers natuurlijk al helemaal). Maar goed, leuk bedacht allemaal, maar doe mij ook die knuffels maar en laat die grote mond maar even achterwege...
He wat sneu zeg. Is er inmiddels al eea aan het veranderen op school? Meen me te herinneren dat er wel een soort plan was, een tijdje terug.