Ze is er inderdaad lang uitgeweest vanwege long covid en heeft blijkbaar nog geen energie voor een moeilijke klas. Dit is natuurlijk mijn zicht hierop, maar het feit dat ze tijdens het mdo zo negatief deed, terwijl mijn zoons resultaten echt veel groei laten zien en op 1 iemand na niemand daar wat van zijn voelt ook niet goed. Ook toen ze letterlijk zei dat ze al 20 jaar in het vak zit en dit nog nooit heeft meegemaakt.
Is het een idee om met de vertrouwenspersoon van school in gesprek te gaan en daar de casus voor te leggen?
Dat is wat je het meest heeft geraakt he.. die ene opmerking dat ze dit nog nooit heeft meegemaakt. En weet je, dat mag.. en vervolgens mag je dat ook uiten, het heeft me gekwetst dat je dat zei. Dan krijgt jouw gevoel ruimte. En daarna kan je dan op je strepen gaan staan! Fier rechtop, dit is jouw kind en jij zorgt dat hij hulp krijgt.
Ook ja, maar gewoon het feit dat ze niet lijkt te willen 'helpen' vooral. Ik werk zelf al 15 jaar in de kinderopvang en als er een kindje is dat qua ontwikkeling of gedrag afwijkt van wat wij als 'normaal' zien doe ik er juist alles aan om te helpen waar ik kan. Als je daar niet toe bereid bent heb je denk ik het verkeerde vak gekozen.
Die kan het gesprek ook aangaan, maar dat zou wel gek zijn aangezien ik de kinderen altijd breng en haal.
In mijn optiek kan je in 20, 30 of 40 jaar nog dingen tegenkomen die je nog nooit hebt meegemaakt. Een "ik zit al x jaar in t vak" is een poging tot een discussie doodgooien. Die heb ik ook nog wel: "Tja, voor alles is het een eerste keer, en gelukkig is dit al grotendeels in kaart gebracht." Je zult hier toch een gesprek aan moeten gaan en ja je hebt twee hoedjes en dat maakt het lastig. Maar dat kan je ook gelijk op tafel gooien. Ik ben collega, we hebben dezelfde baas maar ik ben ook moeder en ik zit hier met t petje van moeder. Dat dat lastig scheiden kan zijn, kan ik me voorstellen maar we hebben allemaal een "kindcentrale" mindset en die insteek wil ik ook graag hier zo behouden. Dit zijn de afspraken die er gemaakt zijn (lijstje). Zijn deze bekend? Worden deze nagekomen? Want als ik de reacties thuis opmaak heb ik daarover mijn twijfels, maar dat is 1 kant dus ik hoor graag de andere. Wat is de reden dat deze niet nagekomen worden en wat is er nodig om dit wél na te kunnen komen? Bedoel een juf die met 1 stramien werkt en niet kan schakelen, die om moet gaan met een kind want een computer gebruikt (oeh dat moet wel in de gaten gehouden worden, extra aandacht/tijd/moeite van mij) kan zich compleet blindstaren op de "afwijking in dr mentale programaatje" terwijl het kind PRIMA met zo'n ding zelfstandig overweg kan. Als dat werkt, laat lekker werken. Maar dat loslaten kan niet iedereen even makkelijk. De long covid zal dat ongetwijfeld ook niet makkelijker maken, want het wijkt af van "haar normaal" en dus kost dat energie. Juni pas een gesprek is veels te laat. Overigens hier ook een leerkracht met "al x jaar in het vak" waarbij ik heel erg hoop dat vroegpensioen al een optie is want alle "rugzakjes" in de klas hebben t verdraaide lastig met haar. Aantal dienstjaren zegt niks, persoonlijkheid en drive des te meer.
Het is toch zijn vader? Ook een vader kan een gesprek aangaan op school over zijn kind, niets geks aan
Waarom is dat gek, je staat er toch als team. Neem aan dat wat je deelt je partner er ook achter staat. Overigens bij grote gesprekken was mijn man er ook altijd bij. Zo sta je er ook als papa en mama en niet als juf.
Ja, ik zou ook samen gaan. Wij hebben de meeste van zulke gesprekken met school samen gevoerd. En daarna stuurde ik school vaak nog een kort verslagje per mail met de punten die besproken zijn en de afspraken die gemaakt zijn.
Wat vervelend dat de inval leerkracht zo'n negatieve indruk maakt, en dat jullie zoon zich er niet prettig bij voelt, en jij eigenlijk ook niet. In jullie situatie zal ik zeker met mijn partner bij school een gesprek aangaan. juist omdat jij allerlei ingewikkelde conflicten voelt, want het zijn collega's en je man heeft dat niet, die heeft afstand van de betrokken collega's maar kan wel opkomen voor jullie zoon. Het is niet jouw probleem, het gaat over JULLIE zoon. dus samen afstemmen wat jullie willen bereiken in een gesprek, wat de punten zijn die je aangepakt wilt hebben, en hoe jullie daar met de juf overeenstemming in kunnen vinden, zonder haar direct af te vallen, maar ook kijken naar wat jullie en je zoon eventueel anders zouden kunnen doen, met eventueel de andere juf en IB-er erbij duidelijk de gemaakte afspraken nog eens benadrukken. ook denk ik dat je echt wel tot juni een paar keer overleg mag hebben. Je kind kan dit niet zelf, of alleen, die heeft jullie hulp nodig. mijn man is altijd bij alle school gesprekken met de kinderen betrokken, en ik ga ook niet zonder hem of zonder overleg een gesprek met de juf aan. het zijn onze kinderen, dus wij beide hebben er een idee over en inspraak in.
Wat een lastige situatie. Even vanuit de andere kant gezien. Kan het zijn dat de vaste leerkrachten misschien niet durven zeggen dat jullie zoon veel tijd/ aandacht vraagt. Kan me namelijk voorstellen dat, omdat jij een collega bent, ze dat daarom moeilijk vinden of dat ze voor jou een stapje harder willen lopen. Ik ben geen voorstander van passend onderwijs. Ik denk dat het een grote bezuinigingsmaatregel is geweest en dat er daarom nu veel kinderen op een reguliere school gehouden worden die meer passen op speciaal onderwijs. ( ik weet dat er diverse namen zijn met verschillende typen onderwijs maar ik gooi het even op 1 hoop) Deze inval-leerkracht heeft geen band met jou en kijkt daarom wellicht anders naar jullie zoon. Als dit niet om jullie zoon ging maar om een andere leerling in de klas. Zou je hem dan vinden passen en het te verantwoorden vinden hoeveel tijd/ aandacht er van de leerkracht naar hem gaat in verhouding tot de andere leerlingen? ( ik ken jullie zoon niet en weet niet hoeveel energie hij vraagt van de leerkracht. Ik weet alleen dat het in de klas van 1 van mijn kinderen nogal oneerlijk verdeeld was mbt de aandacht van de leerkracht. Hierdoor was er te weinig oog voor de rest van de leerlingen. Hopelijk pak je mijn bericht niet vervelend op)
Ik snap je punt hoor, maar we hebben al zoveel gesprekken gehad en in onderling overleg blijft hij op school. Hij is langzamer, maar de kennis zit er wel. Het is niet makkelijk nee, maar het is ook gewoon echt geen makkelijke klas. Ik accepteer dat onze zoon (op de extra begeleiding na) geen extra aandacht krijgt. We hebben liever dat hij op een lager niveau uitstroom, maar zich op zijn plek voelt met vrienden in de buurt, dan dat hij elke dag naar een andere dorp/stad moet en zich anders voelt. Dit is met zowel onze zoon als de school uitgebreid besloten en daar staat school ook achter. Zijn andere juf is ook helemaal niet zo negatief hoor.
Ik zou een gesprek aanvragen met de vaste juf, de invaljuf en de iber waarbij jij en je partner beide aanwezig zijn. Ik zou het gesprek beginnen dat je hier zit in de rol van ouder en niet als collega. Daarna zou ik puntsgewijs alles op tafel leggen (letterlijk met een fysieke lijst!) waar je zoon nu aangeeft wat niet meer werkt maar wat wel is afgesproken met de vorige leerkrachten. En dan vragen om per punt te bespreken hoe dit structureel weer toegepast kan worden omdat je kind daar behoefte aan heeft. Hiermee steek je het gesprek praktisch in met een duidelijk doel, namelijk de gemaakte afspraken weer nakomen. En dan voorstellen dat je het gesprek in juni als evaluatiemoment ziet op deze opneiw gemaakte afspraken.
Ik vind daar niets geks aan hoor… Jouw partner krijgt de problemen van de kinderen ook mee (ga ik vanuit), hij is geen collega dus heeft een andere uitgangspositie in het gesprek.
Daar is helemaal niets gek aan. Toen de kinderen jonger waren bracht en haalde ik ook altijd. Maar als er een gesprek op school was/is, dan is hij er als het even kan ook gewoon bij, het zijn ook zijn kinderen, en hij heeft zeker ook een mening en ik vind het ook heel belangrijk dat hij die zelf kan verwoorden. Samen sta je ook sterker! Daarbij, door als 'ouders' het gesprek aan te gaan, zul je ook minder snel in de rol van 'collega' vervallen tijdens het gesprek.
Ik zou nogmaals het gesprek aangaan zoals disneymama zei. En anders toch orienteren op een andere school in jullie dorp/stad. Iets andere casus. Dochter is hooggevoelig en vermoedelijk HB. Tig gesprekken gehad op school. Maar zei zagen niet wat ik thuis zag. Faalangst? Daar doen we niks aan. Om te ontprikkelen ging mijn dochter tig keer naar de wc. Daarom kreeg ze de restrictie max 3 naar de wc. Gevraagd om alternatief koptelefoon in de klas of even rustig puzzelen of kleuren op de gang. Nee dat kan niet zei juf. Juf was heel rigide en strak, iedereen met de kudde mee. Gevolg een depressief kind met forse gedragsproblemen thuis. Haar nieuwe school is zo verademing. Ze kijken vanuit het kind. Zit het op het lijntje prima, onder het lijntje meer begeleiding en boven lijntje meer uitdaging. Ook veel persoonlijke aandacht. Ik heb nu weer een blij kind. Ze heeft toegang tot de uitdaagkast met moeilijkere dingen. Maar het is geen moeten.
Jammer dat het zo moest gaan, gelukkig zit ze nu op haar plek. Er zijn hier geen andere scholen en mijn zoon heeft het (op sociaal vlak en bij zijn andere juf) juist super naar zijn zin. Ik heb het vandaag wat luchtig aangekaart bij zijn juf. Ze ontkende vooral, maar heeft beterschap belooft. Ze heeft tijdens schooltijd ook nog met mijn zoon gesproken en volgens mijn zoon was het een fijn gesprek. Ik heb mijn zorg ook in de ouder/juffen app gedeeld, zodat de andere juf het ook kan lezen. Ik geef het nu het voordeel van de twijfel, maar blijf er bovenop zitten en als het nodig is bericht ik de IBer en directeur.
Ik heb alleen jouw posts gelezen. Wat ik mij afvraag is of school dezelfde resultaten als jou ziet. Maw zijn de leervaardigheden op school hetzelfde als thuis? Zorgen onnodige prikkels voor vertraging en blokkades? Zo ja helpt het misschien een hoop om de dingen in rust door te nemen. In het geval dat minder prikkels zorgen voor een beter werkgeheugen vind ik het heel jammer dat half school half thuisonderwijs niet mogelijk is.