Nou, als het zo blijft in ieder geval maar wel even mee laten kijken dan. Maar tegelijkertijd ook wel bedenken dat je je lichaam veel hebt aangedaan en het best even mag duren denk ik
Ja, arts vroeg het ook gelijk. Toen ik zei “bruin” vond ze het al niet meer interessant Het is nu ook weg.
Dat is ook zo! Je zoekt ook gewoon zekerheid/houvast. Maar die heb je simpelweg niet tot dat je zo ongeveer die baby gezond en wel in je armen houdt. Want ook dames met 20 follikels houden soms niets over. Dus eindstand zijn het allemaal strohalmen waar we ons aan vastgrijpen (zó irritant, haha).
Ja, eens! Soms denk ik ook: bij die mensen is het ook niet in 1x raak, dus is allemaal normaal dat het niet zo eenvoudig gaat. 6 maanden seksen voor een positieve test is eigenlijk hetzelfde als bij ons 6 eiblaasjes hebben waar niks uit komt zeg maar. Maar het ligt zo onder een vergrootglas voor jezelf he. Dat maakt het wel lastig.
Ah ja, bah! Ik snap je zo … Zeker als het gevoelsmatig je kansen vermindert, wordt geen bruin echt een doel op zich. En als je het dan weer spot, voel je je zó down en alsof alle hoop verloren is Ik kan het wel relativeren, maar dat wil je niet zeg je. Dus gaan we dat niet doen! Dikke, dikke knuffel voor jou dan maar.
Als je dit mij zou voorstellen, zou iedere vezel in mij nee schreeuwen (duurt lang ), maar eigenlijk … Is het best een goed idee
Ik heb dat ook hoor! Dat dromen. Iedere vrouw met een kinderwens misschien wel? Je een beetje verliezen af en toe in zo’n positieve fantasie mag ook wel toch? Dat is ook de hoop die je gelukkig toch een beetje koestert en die heb je ook nodig om het najagen van je droom door te kunnen zetten. En of je er nu actief over fantaseert of niet, zolang die hoop ergens leeft, is de teleurstelling er toch wel. Dus waarom dan niet even zweven op een paar mooie gedachten?
Dat is helemaal waar Ik was gister ook ineens weer positief, en toen wilde ik dat de kop in drukken hahaha en toen dacht ik nee, dan voel ik me tenminste misschien 2 weken blij. Dat maakt de teleurstelling daarna echt niet anders inderdaad! Qua dromen/fantasie is het ook dat ik mezelf dan een beetje stom voel. Dan denk ik achteraf, wat zat je nou te denken allemaal, het is nog niet eens gelukt.
Oh, dit herken ik zó (heb ook niks helpends te zeggen, maar moest hierop reageren ). Ik ben dan wel geen 42, maar mijn kaarten zijn gewoon slecht en we gaan toch “pech voor pech” richting een scenario waarvan ik nooit gedacht had dat het de mijne zou zijn. En ik kán het gewoon niet accepteren, niet bevatten. Denk soms ook: ga ik alleen maar door omdat ik de waarheid niet aankan? Maar ja, realistisch gezien, hebben we kansen. It ain’t over till it’s over.
Heel herkenbaar! Ik ben achteraf ook altijd boos op mezelf: “dacht je dat nou echt, domme tut?!” Dat soort dingen … Maar, het is wat je zegt: het verandert a) de uitkomst niet en b) teleurgesteld ben je toch wel. Dan maar beter even een gelukkig gevoel en daarna teleurgesteld dan alvast maar teleurgesteld en dan nog eens. Of, ook niet fraai: hebben zitten sippen en dat het dan mee blijkt te vallen! Dus zolang het niet eindigt ín schijnzwangerschappen ofzo: laat ons maar lekker hopen en dromen
Ik denk dat iedereen wel fantaseert! Iedere maand dacht ik weer "als ik nu zwanger raak, ben ik die datum uitgerekend". En wilde zo graag zwanger zijn met kerst of de verjaardag van m'n dochter. En als het dan weer kerst of verjaardag was, was ik zo verdrietig dat het niet zo was. Stom hoe een vrouw dr brein werkt hé
Hahah precies! Ik had wel soms dat ik steeds later ongesteld werd. Achteraf gezien was dat alleen maar in de maanden met een kans.. bizar toch. En idd heel herkenbaar. Kan echt boos zijn dan dat ik hoop had. Je wil jezelf beschermen, terwijl hoop juist goed en nodig is.
En hoe was het deze keer? Had je toen van tevoren ook de uitgerekende datum al bedacht? Mijn hersenspinsel is dus, dat ik pas zwanger word als ik er niet mee bezig ben..
Ik heb er in elk geval wel naar gekeken na de terugplaatsing, hoor! Maar eerdere keren ook wel en heb ook zeker wel gedacht van ‘jinx’ ik het dan niet of zo. Vreemd hoe je hoofd dan kan werken, zo niet helpend eigenlijk terwijl het allemaal al lastig genoeg is
Heel herkenbaar. Ik heb nu al gekeken wanneer ik uitgerekend ben als de 1e tp gaat lukken, wanneer ik dan met verlof ga, wanneer ik weer aan het werk moet, rondom welke periode we de 12wk voorbij zijn. Pfff en dit doe ik bij elke kans. Ook ik ben dus zo'n wappie
Nou, dat is het inderdaad. Je hoofd probeert bescherming in te bouwen en straft je gevoel af dat het toch hoop koestert. Maar als je gevoel dat doet, dan ís die hoop er en is wat je geest probeert echt een zinloze onderneming …
Heel herkenbaar! Ik heb mbt mijn miskramen alle mindsets al gehad (van “dit gaat toch weer mis” tot aan “dit is m”) en kan je vertellen: het had allemaal geen enkele voorspellende waarde of sturende werking (soms helaas, soms gelukkig)
Ik heb deze keer gewoon hele tijd tegen mezelf gezegd dat ik gewoon zwanger ben en gewoon ga bevallen in november Inclusief fantasien over onze laatste vakantie met z'n 3en enzo Maargoed, eerst nog maar eens zien.. ik heb echo gehad in ziekenhuis en die arts was helemaal niet zo positief dus ik moest maar afwachten, want kon nog 2 kanten op. Dinsdag weer terug. Dusja, ik loop alweer paar dagen met zenuwen en onzeker rond.