Het grote probleem is vaak dat ouders en familie niet meer goed kunnen kijken naar hun eigen rol. Ze zitten al jaren volledig in de zorg- en hulpverlenersrol. En het is heel moeilijk om daar uit te stappen en te kijken naar wat iemand nu zelf eigenlijk doet en wil. En om eigen grenzen aan te geven. Het is zo goed als onmogelijk om iemand anders te veranderen. Dat moet iemand zelf willen. Wat je wel kunt doen is hulp bieden of ondersteunen binnen je eigen grenzen. En ook inzien wanneer je moet stoppen (bijvoorbeeld andermans schulden betalen, of inwoning zonder regels etc). Met de beste bedoelingen worden problemen vaak alleen in stand gehouden ipv opgelost.
'Mijn kind doet niks, betaalt niet mee, helpt niet in het huishouden, gamet alleen maar en wil geen hulp' Nee, vind je het gek, ideale situatie voor je kind! Gratis wonen, schone was, hele dag lekker gamen.. meestal hebben die ouders hulp nodig in het stellen van grenzen en het geven van gevolgen aan het overschrijden van die grenzen...
Ik denk dat Yes We an Clinics de perfecte plek voor hem zou zijn. Ik heb zelf op zowel professioneel gebied als op persoonlijk vlak hele goede dingen gezien bij die instelling. Ik denk dus dat ze al de goede kant gekozen heeft! Helaas zijn er overal wachtlijsten, maar hopelijk voor hem niet al te lang want ik kan mij voorstellen dat de situatie onhoudbaar voor haar is geworden...
Wat is geruime tijd? En waarom niet eerder naar de huisarts? Yes we can is iets maar dan moet hij het zelf ook echt willen En het is ook ontzettend duur Als ik dit lees heeft ie alles wat hij wil : rust op zijn eigen kamer, geld , een bed en doet niks dus ja waarom zou hij wat anders gaan doen ?
Yes we can is ook niet altijd alles. Er zitten daar jongeren met (hele) heftige achtergronden. Zeker als je die ‘bagage’ niet hebt zou ik zelf eerder voor iets anders kiezen, helemaal als er nog weinig geprobeerd is. Het is ook niet dat zo’n traject iets zal doen zonder actieve inzet ed. Gezien zijn (gebrek aan) motivatie voor hulp, zou ik eerder een instantie zoeken die outreachend werkt.
Ik geloof zeker dat door alles te faciliteren voor je kind (eten, schone was etc) je dit gedrag in stand houdt. Maar even heel praktisch: hoe stop je dat? Gewoon stoppen met zijn kleding wassen, zijn bed verschonen, hem eten geven? Dat lijkt me toch best een flinke uitdaging. Want wat gaat er dan gebeuren? Gaat hij helemaal vervuilen? Slapen in een bed dat al weken niet is verschoont? Allerlei ongezond eten in huis halen om maar makkelijk naar binnen te schuiven? Gaat hij je kasten plunderen? Want als je zegt dat hij moet gaan werken en hij wil dat niet? Je kunt hem niet aan zijn haren meeslepen naar de supermarkt om te gaan solliciteren. Als hij idd nog geld heeft wat hij eerder verdiend heeft is dat ook niet zomaar te stoppen. Wat lijkt me als ouders dit een ontzettend moeilijke situatie!
Ja inderdaad, super moeilijk voor de ouders!! Het klinkt zo eenvoudig, maar in de praktijk. Ik heb zo vaak te horen gekregen in de situatie met mijn ex; 'dat zou hij bij mij niet hoeven proberen, ik had 'm al lang op straat gezet.' Maar hóe dan? Als iemand simpelweg niet vertrekt.. En dan met je eigen kind, dat is nog veel ingewikkelder..
Internet uitschakelen, alleen nog maar gezonde etenswaren in huis halen, geen zakgeld meer geven. Dat zijn de dingen die ik zo kan bedenken die redelijk makkelijk uitvoerbaar zijn.
Tuurlijk zijn er wel dingen die je kunt doen. Maar ik denk dan alweer door: doordat zoon 1 niet wil stoppen met gamen zet ik internet uit. Dus kan de rest van het gezin ook geen gebruik meer maken van het internet. Doordat zoon 1 niet gezond meer eet, koop ik alleen appels en peren als snack, dus is de rest ook veroordeeld tot die appels en peren. Even heel zwart/wit gesteld natuurlijk. Maar hoe dan ook zal het hele gezin eronder lijden. Of je nu wel dit gedrag aanpakt of juist niks doet. Ook dat klinkt heel simpel, maar ik zie dat ook niet zo voor me. Ik heb hele rustige kinderen, zij zijn niet gameverslaafd, maar gamen graag een poosje. Als ik de pc van hen gewoon van de kamer af zou halen met de mededeling dat het genoeg is geweest zou hier denk ik toch wel behoorlijke stennis gemaakt worden. Op een handgemeen met het kind zit je ook niet te wachten.
Duidelijk aangeven wat je van hem verwacht als hij thuis wil blijven wonen! Het is jullie huis! Als hij ergens iets huurt zijn er ook regels! Was in de wasmand (of zelf doen), bed verschonen en kamer schoonhouden, wifi uit van 0.00-7.00 en om 18u samen eten lijkt me een normaal begin. En so what als hij dan 4 weken met hetzelfde beddengoed doet? Hoe denk je dat dat in het gemiddelde studentenhuis gaat? Wanneer gaat hij het dan leren? Ook duidelijk aangeven wat je als ouders betaalt (ontbijt, lunch, diner, g/w/l) en wat niet (snacks, kleding, games/computers, cosmeticaproducten) en dat als hij werk heeft en niet naar school gaat, hij bv 10-20% van zijn nettoloon afdraagt als bijdrage voor zijn huis en voedsel. En als hij dat niet doet, dan moet je inderdaad bereid zijn je kind je huis uit te 'zetten' (helpen zoeken naar plek voor begeleid wonen of kamerproject bv), het liefst voordat je er zelf aan onderdoor gaat. Supermoeilijk, maar wel nodig
Ja maar dit kind is verslaafd (ga ik ff vanuit of is in elk geval zo ongezond veel er mee bezig dat het makkelijk een verslaving wordt) en moet tegen zichzelf beschermd worden. Dan zijn rigoureuze maatregelen nodig. Dus inderdaad wel die hele pc en laptop afpakken.
Klopt, je moet iets doen. Maar ik vind het me moeilijk voor te stellen hoe ik zulke dingen zou aanpakken. Juist omdat ik niet in zo'n situatie zit. En dan reacties als: gewoon dit of dat, heel simpel. Dan denk ik: was het allemaal maar zo simpel, want dan zaten die mensen nu niet met dat probleem.
Nou soms is het wel simpel. En natuurlijk wil dat niet zeggen dat het niet moeilijk kan zijn om het uit te voeren. Maar in principe is het vrij simpel wat er gedaan moet worden. Vanuit jouw situatie kun je je dat misschien niet voorstellen. Ik kan dat zelf wel heel goed vanuit mijn jarenlange professionele ervaring op dit vlak. En daar ging ik juist met ouders met dit soort dingen aan de slag. De ontwikkeling van deze jongen wordt ernstig bedreigd. Ze zijn waarschijnlijk al jaren hiermee bezig en het zal een patroon zijn geworden. Dit soort dingen gaat vaak geleidelijk. Helaas zullen ze echt rigoureus moeten gaan aanpakken. En dat begint bij henzelf. Met het doel voor ogen dat ze hun zoon gezond willen maken en hem uit dit dal gaan trekken. Is dat leuk? Nee. Is dat heel hard werken? Ja Ze hoeven dit niet alleen te doen. Er is zat hulp voor om hier een plan op te maken en dit uit te voeren en vol te houden. Maar het begint bij henzelf. Hun besluit om dit anders te willen en te gaan doen. Dan komen de oplossingen er. Echt waar.
Internet ‘s nachts er uit lijkt me sowieso prima te doen, ook niet lastig voor de rest van het gezin, ervan uitgaand dat die ‘s nachts ook moeten slapen (en in het geval dat die om wat voor reden dan ook structureel wel ‘s nachts internet nodig hebben, dan is daar ook wel weer wat op te bedenken). Bed zelf verschonen en was zelf doen ed lijkt me inderdaad iets wat je als je op kamers woont ook moet doen. Lijkt me dat je van een 17-jarige prima kan vragen daar bij mee te helpen als die nog thuis woont. Tuurlijk moet het verantwoord blijven, als in: je wilt geen ratten ed in huis, maar de meeste mensen overleven een x aantal weken slapen in een niet verschoond bed echt wel. Als alles gefaciliteerd wordt, is het leven gewoon wel erg makkelijk. Veel jongeren zijn zich niet (echt) bewust van wat hun ouders/verzorgers allemaal voor ze doen en wat het ‘echte leven’ allemaal inhoudt. Ik vind dat een bijna 18-jarige best iets bij kan dragen. Met hulp (van ouders/verzorgers en indien nodig professionals) natuurlijk als dat nodig is. Als dat niet kan of als iemand dat niet wil, dan moet je op een gegeven moment toch íets ondernemen. En dat is inderdaad niet leuk en makkelijk, maar dat is deze situatie evenmin. En de huidige situatie zal wellicht ook niet beter worden, eerder steeds meer kosten. Zie het als een investering in de toekomst.
Ik moest even terugkijken of jij nu TS was, vanwege je reactie. De tips kunnen in het geval van de vrienden van TS natuurlijk wel zinvol zijn en werken. De fase van simpele, niemand-mag-boos-worden maatregelen zijn ze waarschijnlijk allang voorbij. En de goeie leiden natuurlijk altijd onder de kwade. Maar niets doen lijkt me een slechtere keuze. Het internet kan je ook gewoon achter een nieuw wachtwoord zetten. Of alleen uitzetten tussen bijvoorbeeld 22:00 en 15:00 als de rest slaapt en op school/werk is.
Internet ‘s nachts uit lijkt mij eigenlijk ook iets dat je al doet nog voor het nachtelijk gamen überhaupt een probleem is, na bv 2x een nacht doorhalen en overdag geen flikker uitvoeren. Nu het een probleem is in zijn geval, is het behoorlijk laat. Dat zou ik dus ook per direct doen. Modem ‘s nachts gewoon verstoppen desnoods, als hij ‘m gewoon handmatig gaat resetten als je bv het wachtwoord aanpast of een soort tijdslimiet instelt. Of pc/laptop afpakken. Komt er ruzie van? Dan ziet zoon misschien zelf langzamerhand ook in dat het serieus is.
Als je geen zin hebt in een opleiding of werk en geen hulp accepteert, dan zou ik voor kost en inwoning laten betalen. En een behoorlijk bedrag, want je kost alleen maar geld als bankhanger i.p.v. dat je in enige vorm bijdraagt aan het gezin of je eigen toekomst. Het kind is bijna 18 en volwassen, geen kleuter ofzo. Ik sta hier waarschijnlijk ook wat strenger en/of harder in, omdat ik ben opgegroeid met iemand in het gezin waarbij het zo ging/gaat en waarbij mijn ouders in dat gedrag meegingen/gaan. Dat is behoorlijk uit de hand gelopen. Niemand wordt er ook beter op op de lange termijn.
Licht verstandelijk beperkt, ADHD, licht depressief.... Is het een kwestie van niet willen of niet kunnen en niet weten hoe? Is er uberhaupt al eens hulpverlening betrokken geweest?