Laat ik beginnen met dat we een MEGA autonoom kind hebben. Het allerlastigste is dat ie zich geen klap van onze persoonlijke grenzen en huisregels aantrekt. Komt nog bij dat hij de laatste tijd daar ook om de haverklap over liegt, zelfs al douw je het “bewijs” recht onder z’n neus blijft ie nog glashard liegen en ontkennen (in 9 van de 10 gevallen; een sporadische keer lijkt ie tóch ineens een geweten te hebben). Op school gaat het over het algemeen heel erg goed. Dus in zoverre fijn dat hij dáár tenminste wel gewoon grenzen en regels accepteert én naleeft. Maar thuis… is dat helaas een ander verhaal kan ik wel stellen Hij is van het type: je geeft hem een vinger, en hij neemt je hele hand EN je hele arm EN lijf erbij. Kortom: we hebben tot in den treure aan toe gemerkt dat als we hem de ruimte geven, dat óók niet helpt (dit zijn we op een gegeven moment meer en meer gaan doen, vooral nav. opmerkingen van familieleden die óók een autonoom (ouder) kind hebben die zeiden: jullie moeten niet zo bovenop hem zitten). Zo gaat hij al een poosje alleen naar huis vanuit school, terwijl ik met z’n zusje daar zoetjesaan achteraan kom. We hebben gemerkt dat het hem goed doet als hij eventjes op de dag wat persoonlijke ruimte krijgt, al is het maar 5 minuten. Dus… dachten we lange tijd: daar doen we goed aan. Nou zijn we er gisteravond achter gekomen dat ook dán hij dingen jat. Én dat hij ook nu wéér niet eerlijk hierover is We voeden onze kinderen overigens op met de zegswijze: ik heb duizend keer liever dat het antwoord ons niet aanstaat, maar dat je wél eerlijk bent; dan worden we niet boos. Maar als je besluit te liegen, dan worden we wél boos. En we leven ook na wat we prediken! Dus alle keren dat hij een antwoord gaf dat ons niet aanstond, zijn we niet boos geworden. Dus daar kan het niet aan liggen denk ik zelf. Het riedeltje ‘ik jat wat en ben er niet eerlijk over’ is overigens al langere tijd merkbaar voor ons gedurende de weekenden, wanneer wij nog op bed liggen en de kinderen al naar beneden zijn gegaan. De dingen die hij pakt zonder het te vragen zijn overigens heel gevarieerd: van koek/ snoep, tot medicijnen laatst ( ) tot geld (die laatste 2 nog niet zo lang geleden). Maar het loopt dus de spuigaten uit momenteel en ik weet me onderhand echt geen raad meer hiermee, zo vaak als het voorkomt en zo gevaarlijk als het nu wordt (medicatie: -ja, dat hadden we beter op moeten bergen- daar zou je dood aan kunnen gaan // geld: hij is dus zonder het ons te vertellen zelfstandig naar de winkel gegaan en heeft wat gekocht -> ook hier weer het niet veilig omgaan met de situatie, want als er iets met hem was gebeurd, had ik hem niet kunnen helpen omdat ik niet wist waar ie was en was er wat met z’n zusje gebeurd waardoor ik op stel en sprong naar het ZH moest, had ik hem ook nooit op tijd kunnen bereiken). Ik weet dat onze zoon (hij wordt bijna 8 overigens) er zélf ook mee in z’n maag zit. Laatst zei hij dat hij zich schaamt voor zichzelf. Toen ik door vroeg vertelde hij dat hij zich schaamt voor het niet leuke gedrag wat hij laat zien cq. voor het dingen doen die niet mogen. Vond dat aan de ene kant fijn om te horen (want: het laat in ieder geval zien dat ie een geweten heeft). Aan de andere kant vond ik het vooral ook sneu voor hém dat ie (weer) zo met zichzelf in de knoop zit. Nou ja, ik kan vast nog een hoop meer vertellen. Dit is het even in een notendop. Jullie begrijpen ongetwijfeld dat ik me zorgen maak. En met m’n handen in het haar zit over ‘hoe nu verder’. Wat voor hulp zouden we hiervoor in kunnen schakelen? Iemand een goed idee? Edit: een niet onbelangrijke aanvulling: vwb. wat dan ook: we leren ze ook dat als ze iets netjes vragen, ze 9 van de 10 keer een ja krijgen. Punt is: onze zoon kan erg slecht tegen het antwoord nee, dus zelfs die ene keer probeert ie te voorkomen dat ie een nee krijgt, door het überhaupt niet eens te vragen… maar te jatten/ doen
Oef, lastige! Lijkt me een ontzettende uitdaging om mee om te gaan. Ik heb zo snel even geen nuttige bijdrage qua hulp, maar lees graag even mee. Wil je in ieder geval sterkte wensen. ❤️
Dank je! Ik heb zojuist nog even een kleine aanvulling gedaan, mocht je het interessant vinden om te lezen. Het nadeel door dit alles: hij is voor geen meter te vertrouwen en dat heeft z’n weerslag op het hele gezin
Gelezen. Ja dat vertrouwen raakt uiteindelijk de kern van het probleem natuurlijk, dat lijkt me nog wel het lastigste van alles. Het is wel duidelijk dat hier ingegrepen moet worden, want op deze voet verder is niet te doen en gaat uiteindelijk alle partijen schaden.
Ik denk wel dat hij kaders nodig heeft. Jatten hoort wat mij betreft wel gestraft te worden met iets dat raakt, Denk aan iets dat hij leuk vind. Waarom omdat het in het leven ook niet mag nu is het spul van jullie straks de winkel (a 180 euro boete). Het is mooi te lezen hoe de opvoed g gaat maar elk kind is anders en heeft behoeftes die een ander niet nodig lijkt te hebben.0 Dus wie weet heeft hij wel die straf nodig om zo te zien dat iets even niet goed gaat. C is ook een meisje die helaas ook straf nodig heeft en soms een preek. Leuk zeker niet maar zij ziet niet snel in wat fout of goed is. En door het goed uit te leggen en consequenties aan te hangen valt het veertje sneller.
Pfoe...wat intens voor jullie allemaal. voor een 7 jarige vind ik dit gedrag wel echt ver gaan! Zit hij in groep 4? Ik schrik ook wel welke ruimte hij pakt/kan pakken Bijv. ongezien uit huis gaa. en naar de winkel gaan. Het klinkt mij juist in de oren dat hijhheel duidelijke grenzen en kaders nodig heeft. En ook correctie/straf s hij die grenzen over gaat. Dus wel echt straf voor stelen/weg lopen van huis etc. Hij gaat heel veel grenzen over en brengt zich zelf in gevaar. Het lijkt me een enorme uitdaging als ouders. Eerlijk gezegd zou ik mezelf als ouder hierin laren begeleiden door een professional. Die mee kan denken wel opvoed aanpak helpend is en ook bij jullie en bij hem past.
Ik zou in deze situatie er juist wel bovenop blijven zitten. Hij heeft laten zien dat jullie hem niet kunnen vertrouwen. Doe dat dan ook niet. Stiekem koekjes pakken zou niet zo'n probleem moeten zijn. Maar een kind van die leeftijd hoort echt te weten dat hij niet aan medicatie mag zitten (het is geen dreumes meer). En het stelen van geld hoort ook niet. De stap naar het wegnemen van spullen elders (bij andere mensen of in winkels etc) is klein. Begin met zo'n horloge met bel en locatievinder omdoen. Dan zie je altijd waar hij is. En daarnaast family link op de telefoon. Daarnaast indringende gesprekken met duidelijke consequenties bij verkeerd gedrag (eerder naar bed, minder schermtijd etc). Misschien klusjes om het gestolen geld terug te betalen? Ik zou ook inzetten op regelmatig sporten. Bij voorkeur een teamsport. Om energie kwijt te kunnen en omgaan met regels en grenzen (ook van anderen). Laat zien dat je vrijheden ook kunt verdienen door goed gedrag. Beloon daarvoor dus ook. Maar autonoom is geen automatische vrijheid.
Pfff heftig zeg, zeker aangezien hij nog zo jong is. Ik zou professionele hulp inschakelen. Lijkt mij cruciaal dat je er achterkomt waar het gedrag vandaan komt. Dan pas kan je het ook gericht aanpakken. Je hele omschrijving klinkt als mijn jongste dochter. Alleen zo heftig had ze het nog niet toen ze 8 was, maar dat werd pas echt een issue op de middelbare school. Bij haar kwam net door hechtingsproblematiek in combi met adhd. Ze was dus altijd bezig om in bepaalde behoeftes zelf te voorzien, want dat had ze zichzelf ook geleerd toen ze nog heel klein was. En als puber is dat probleem echt heel lastig, want je moet ze juist loslaten en op hun bek laten gaan. Maar iedere ruimte die dochter kreeg nam ze nog ruimer, en ze maakte ook steeds schadelijkere en onveiligere keuzes in net voorzien van die behoeftes. Dus ook jatten, steeds meer spijbelen, onveilige seks, liegen om echt alles, en gewoon compleet haar eigen gang gaan. Aangezien jullie zoon nog zo jong is, zou ik nu al aan de bel trekken. Want dit is geen houdbare situatie en als hij niet leert van zijn fouten, óf, zoals mijn dochter deed, wel leert van zijn fouten in negatieve zin (steeds meer dingen bedenken om ergens mee weg te komen) dan kan je beter vroeg aan de bel trekken. Nu kan je overigens juist nog wel hele sterke grenzen trekkenen dat zou ik ook doen, en ook heel consequent handelen mbt die grenzen. Maar op de lange termijn werken die grenzen misschien niet meer. Overigens begon het stelen van dochter ook met koekjes/snoep, of ze pakte stiekem twee ijsjes terwijl ze dus gewoon een ijsje mocht. Maar dat werd natuurlijk steeds meer. Niet gewoon een koekje, maar hele verpakkingen vond ik op haar kamer. Daarna werd het make up en verzorginsproducten van mij of haar zussen, waardoor zij hunkamers gingen afsluiten. En uiteindelijk ‘natuurlijk’ ook van winkels. Met als ontwikkeling eerst testers,maar daarna ook echte producten van lipgloss tot pakken koek, red bull, etc. En haar leercurve: een ‘succes’ervaring bleef veel beter hangen om zich hier extremer in te ontwikkelen, dan het betrapt worden en consequenties moeten aanvaarden. Consequenties deden haar nooit zoveel, maar ik bleef ze wel hanteren natuurlijk want laten gaan was helemaal geen optie.
Als je het hebt over 'jatten' gaat het dan over dingen van jullie of dingen uit winkels of andere kinderen? Snoep pakken uit de kast zonder te vragen vind ik wel een ander kaliber dan snoep uit de winkel pikken bijvoorbeeld. Een tussendoortje pakken zou qua zelfstandigheid op zijn leeftijd ook wel iets moeten kunnen zijn wat hij zelf kan regelen. Je zou hem bijvoorbeeld per dag een aantal dingen in een bak kunnen leggen met wat gezonde en niet gezonde tussendoortjes die hij gewoon mag pakken als ie trek heeft. Geld pakken en naar de winkel lopen zonder te zeggen is wel een moeilijke. Aan de ene kant weet hij wel hoe het werkt, hij gaat het niet pikken uit de winkel, maar hij overlegt niet. Heeft hij al eigen zakgeld? Dat is misschien nu ook wel een goed moment om mee te beginnen. Verder zou ik hem prijzen en belonen als hij dingen met je komt overleggen. Je zou zelfs een stickerchart kunnen maken waarom hij een sticker mag plakken als hij iets heeft overlegd. Na een x aantal zou hij iets leuks kunnen kiezen (wat voor jullie in verhouding staat). Ik ben het ook eens met wat Amberxx zegt, geef hem een locatie-horloge oid. Voor wat betreft medicijnen denk ik dat je hem te groot acht. Ja hij is bijna 8 en moet weten dat hij daar niet aan moet komen. Maar hij is blijkbaar heel nieuwsgierig en moet dan gewoon niet de optie krijgen om dat te kunnen doen. Medicijnen kun je dan in een medicijnkastje doen met een sleutel erop. Net als geld. Hij kan het niet aan als dat open ligt, dus moet je het opbergen op je eigen kamer of ergens waar hij niet bij kan.
Heeft hij controle over zijn gedrag (ook in andere situaties)? Het lijkt een soort van ‘er komt iets in hem op en hij doet het’ te zijn, terwijl hij mogelijk prima weet dat het niet hoort, gezien het feit dat hij zegt dat hij zich ervoor schaamt ed. In dat geval ben ik voor zoveel mogelijk voorkomen dat een dergelijke situatie mogelijk is (alles dus goed opbergen, hem niet alleen buiten laten, enz.) ipv belonen als hij het niet doet, hij heeft er dan immers geen controle over. Hij zal dan ook op die manier continu falen, wat het alleen maar vervelender maakt. Wat de oorzaak ook is, ik zou er wel consequenties op zetten. En ik zou hem ook kaders bieden. Niet mega straks ed, maar wel om onveilige situaties te voorkomen. Ik denk dat je dit op het moment dat hij er voor open staat ook prima met hem kan bespreken. En binnen die kaders dan heel bewust veel ruimte en autonomie geven. En misschien het wijkteam eens bellen om te sparren. Voor hulp (en onderzoek ed) moet je ‘toch’ ook daar zijn.
Je verhaal is heel herkenbaar. Wij hebben daar zoveel strijd om gehad toen mijn dochter die leeftijd had. Vooral het jatten van snoep en koek, maar ook de zorgen of ze dat niet bij de Kruidvat (pal naast school) zou gaan jatten, wat Adje ook schrijft is mijn grote angst. Huilbuien, preken, straffen, smeken, het maakte totaal geen indruk terwijl ik steeds ontplofte van woede en onmacht. We zijn in die periode gestart met onderzoek en uiteindelijk gestart met adhd medicatie en begeleiding. Ik heb al vaker gelezen dat bij kinderen met adhd vaker de drang tot stelen is en vooral het liegen erover. En dat ze vaak zelf ook overtuigd zijn van hun eigen waarheid, dus het liegen blijven volhouden. Ik begreep van de orthopedagoog dat ik met die strijd en woede vooral mezelf had. Dat inzicht hielp wel om het iets los te laten. Controleren van haar jaszakken en schooltas doe ik wel nog regelmatig. Maar het gaat nu (ze is bijna 12) stukken beter! Mijn dochter gaf zelf aan dat de behoefte aan eten en suikers erg groot is om 7.00 uur en ze dan niet wacht tot wij komen ontbijten. Nu pakt ze zelf een bak yoghurt of een cracker in plaats van snoep, dat helpt heel goed.
Hier overigens ook een dochter met o.a. ADHD, waardoor zichzelf onder controle houden echt wel een dingetje is. Het is geen excuus, maar het kost haar wel meer moeite. Daarom wil ik haar dus niet extra straffen voor dingen die ze zelf al heel vervelend vindt. Ze is al een stukje ouder, maar ik denk dat ze verhoudingsgewijs met bepaalde dingen nog steeds vrij veel vrijheid krijgt. Ze heeft sinds een aantal jaar ook een eigen la met eten waar ze in principe vrij uit kan pakken. Daar zit bv. niet onbeperkt snoep in, maar wel allerlei andere dingen (noodles, koekjes, kroepoek, enz.). Dat betekent niet dat ze nooit meer iets van ons of haar zusje pakt, maar het is wel minder geworden. Waarvan ik echt niet wil dat ze het pakt (bv. omdat het voor een verjaardag is ofzo) geef ik expliciet aan of stop ik achter slot en grendel. En ja, dat vind ik irritant, maar het is niet anders.
Ik zou je willen adviseren om professionele hulp in te schakelen. Dit is echt afwijkend gedrag voor een kind van 7, hier moet je iets mee doen.
Hier mogen ze niet zelf naar beneden. Ik vind het een te groot risico dat ze dan herrie gaan maken of m'n kasten leeghalen. Dus ze mogen lezen op hun kamer of rustig spelen. Misschien kun je zulk soort concrete maatregelen alvast invoeren? Dat kan misschien ook door alleen buiten te mogen spelen of alleen op z'n kamer? Wel echt moeilijk hoor Sterkte!
Niet lullig bedoeld, maar lees even m’n één na laatste alinea. Alleen sec dit zeggen, komt een beetje ‘blunt’ op me over, als je begrijpt wat ik bedoel. Is vast niet zo bedoeld, dat weet ik wel.
Heb alles gelezen. Hopelijk kan ik vanavond genoeg puf vinden om op iedereen te reageren. Dank alvast voor jullie luisterend oor en jullie inzichten/ tips tot dusver.
Onze zoon is ook erg autonoom maar pakt niet zo maar dingen. Zodra hij dat wel zou doen zou hij zich schuldig voelen en gelijk zeggen. Eerst doen en dan denken kennen we ook. Voor onze zoon is het belangrijk om duidelijk te zijn. Bijvoorbeeld aangeven wat je verwacht. Er zijn dan nog genoeg dingen waar ze kunnen kiezen en beslissen. We leggen ook veel dingen uit dus niet alleen een nee. Zijn er dingen waar hij over mag beslissen? Bijvoorbeeld mee laten gaan met boodschappen en een pak koekjes of zakje snoep uit laten kiezen. Is het daarna zeuren geven we aan dat het dan de volgende keer niet kan en dat zou dan jammer zijn. Gaat het verder wel goed op school? Niet dat dan de frustratie en grenzen zoeken er thuis uit komt. Voor mij is het geen typisch gedrag voor deze leeftijd. Toch ook wel een ding om geld te pakken. Als hij een spaarpot heeft zou ik vragen of je er ook vrij in mag graaien. Misschien dat hij dan de link ziet. Waar staat de medicijnen dat hij erbij kan? Die van ons zou dan op een hoge kruk moeten staan ( hij is 1.52). Goed dat je verder gaat kijken wat hecer mee moet. Ik denk dat ik naar de huisarts zou gaan en kijken waar je hulp kan krijgen.
Hij is deze middag meegenomen door familie. Héél erg fijn dat ik even mentaal op kon laden. Helaas kwam er niet veel uit m’n handen én had ik niet eens de puf om wat met de jongste te doen, maar heb ook besloten mezelf de ruimte te geven hiervoor.. Mn idee was om vanavond een begin te maken met reageren, maar dat komt in de loop van de dagen wel. Ga nu proberen te ontspannen. Bedankt nogmaals voor jullie input allemaal.
Oeh, dat klinkt eigenlijk niet best en herkenbaar helaas (dat weinig puf hebben). Dat betekent nl (denk ik) dat je je grens al bereikt hebt en dat er echt wat moet gebeuren. Wat dat precies is vind ik lastig te zeggen. Wij hadden altijd pleegzorg achter de hand, en dat opende wel deuren voor ons. Maar ik zou nu, denk ik, beginnen bij de huisarts en aangeven waar je tegen aanloopt bij je zoon, maar misschien ook waar je zelf nu tegen aanloopt, vooral als je steeds vaker het gevoel hebt geen puf te hebben voor dingen. In een thuissituatie kan je ook prima overspannen raken, dus daar zou ik ook zeker aandacht aan besteden. En misschien slim om in je netwerk te kijken of iemand je wat vaker een middag of bv dag in het weekend kan ontlasten door dan de zorg voor je zoon op zich te nemen. Wij hadden jaren weekendpleegzorg en dat was ook echt nodig. En verder: sterkte met alles ❤️ Dit is niet makkelijk…
Ja, dat lijkt mij ook (zoals ik ook reeds aangaf in m’n post). De grote vraag is: hóe? Cq. welke professional zouden we hier voor kunnen inschakelen dan? Ik las in het bericht van @NiekeKris al over het wijkteam. De eerste concrete tip, waarvoor dank. De coördinatrice van het wijkteam is reeds een kort lijntje voor ons, en ook door mijn hoofd schoot vanmiddag dat het me wijs lijkt om haar -opnieuw- op de hoogte te stellen van alles van de afgelopen weken. Het enige nadeel: tot nu toe ondervinden wij vooral dat wij als ouders zélf moeten aankaarten welke hulp we nodig denken te hebben. Dus het is niet zo dat wij zeggen ‘dit en dat is het probleem’ en dat zij dan zegt ‘oké, daarvoor moet je bij deze professional aankloppen’. En dat is dus méga lastig, aangezien het onze expertise niet is en we dus zelf ook geen flauw idee hebben bij wat voor soort professional we moeten zijn