Ik denk dat je dat ook als hulpvraag kunt stellen. We hebben geen idee wat er aan de hand is, willen dit laten onderzoeken om handvatten te krijgen voor ons en hem zelf hoe ermee om te gaan. En dan een verwijzing naar orthopedagoog of gz psycholoog die breed onderzoek doen.
Wij hebben ook een moeilijke weg bewandeld met onze oudste zoon. In verband met privacy en herkenbaarheid wil ik daar inhoudelijk niet teveel op in gaan, maar bij ons is het balletje uiteindelijk via school gaan rollen. Er is toen een PO (psychologisch onderzoek) gedaan door de orthopedagoog van de schoolstichting. Daar kwam precies uit wat wij al jaren riepen maar onze omgeving en school niet wilden/konden zien. Dit heeft ons enorm verder geholpen omdat de buitenwereld met een andere blik naar ons kind is gaan kijken en daarmee de verwachtingen van hem veel passender zijn geworden. De orthopedagoog raadde ons ook Jongenscoaching aan. Je woont vast niet in dezelfde regio als ik maar ook in jullie omgeving zul je een dergelijk iets wel kunnen vinden. Bij ons betekende dat hij 1x per week met een vaste begeleider het bos in ging om dingen te doen als hutten bouwen, hengels maken en vissen, allerlei buiten sporten/spellen. Ondertussen kwam hij dan natuurlijk grenzen tegen en leerde dan hoe hij daarmee om moest gaan, wat hij daarin lastig vond etc. De praktijkondersteuner ggz van de huisarts heeft ook een heel goed beeld van het regionale netwerk van hulpverlening op dit gebied. Ik zou dus de huisarts bellen en vragen om een afspraak bij de POH-GGZ jeugd. Ik weet zeker dat zij je wel in een juiste richting van hulpverlening kan helpen. Heel veel succes en sterkte, want het is enorm zwaar. Goed om te lezen dat je ook aan jezelf probeert te denken, want een situatie als deze vreet je op en zuigt alle energie weg.
Hier helaas nog geen successen geboekt met ‘door het goed uit te leggen en er consequenties aan te hangen, valt het kwartje sneller’ De enige consequentie die hem echt raakt is ‘geen filmpje’. Het nadeel daarvan: daarmee raken we onze dochter ook, terwijl zij niks heeft gedaan. Dat is dus geen optie meer helaas. Paar jaar geleden kon dat nog omdat zij meer/ eerder sliep. Nu kijken ze samen televisie. Jatten is tot dusver wel alleen van ons. Maar het baart me zéker zorgen. Net als wat anderen zeggen: nu is het alleen nog “maar” van jullie, straks is het van een winkel Ben het helemaal met je eens dat hij kaders nodig heeft. Het zoeken naar de juiste balans blijft echter heel lastig: er moet vrijheid zijn, maar óók strengheid.
Het wijkteam is er ook voor (of zou er voor moeten zijn) om mee te denken welke persoon passend is. En als ze dat niet weten, dan is wellicht nader onderzoek van jullie zoon nodig om daar meer zicht op te krijgen. Dan gaat het dus om een verwijzing voor (bij voorkeur zo breed mogelijk) onderzoek. En afhankelijk van de uitkomst, kun je daarna weer verder kijken wat nodig en passend is.
Het is hier ook een traject van jaren geweest. En we zijn er echt nog niet, maar ik kan wel zeggen dat er een stijgende lijn in zit (dochter is nu 15).
Vind jij/jullie dat of omgeving. Vrijheid kan ook een beloning zijn. Dus nu door stelen heeft hij meer controle nodig van jullie dus niet meer alleen fietsen. (Is ook iets inleveren) Wij hebben heel veel gehad aan familie sup,ort (zonder de .) Maar ik wil ook niet te veel uitweiden welke hulpen wij hebben gehad.
Ja, ik persoonlijk ook. Vind het de spuigaten uitlopen Waar het eerst nog “alleen maar” eten was (wat ik overigens al erg genoeg vond, gezien de frequentie waarmee ie het deed), is het nu wel iets meer dan dat… Hij zit idd. in groep 4. Hij was niet geheel ongezien uit huis gegaan, maar had tegen ons gezegd dat ie voor het huis ging spelen. Later kwamen we erachter dat ie dus niet de waarheid had gesproken hierover, zelf kennelijk al eerder geld gepakt had uit z’n eigen spaarpot zonder het te vragen (de spaarpot staat ook nog eens bovenop een kast, dus nog behoorlijk gevaarlijk ook aangezien hij om daarbij te komen dus op een lager kastje wat ernaast staat moet klimmen), en naar de winkel was gelopen om wat te kopen wat ie graag wilde hebben. Hier nog wel even een aanvulling voor de beeldvorming: hij heeft al een aantal keer eerder aangegeven wat van z’n eigen geld te willen kopen. In het begin ging ik dan mee. Sinds een aantal keer mag ie zélf, mits ie het gewoon netjes vraagt. De dag vóór ie dit deed, had ie het keurig gevraagd en was wat gaan kopen van z’n geld. Kennelijk had ie iets gezien wat ie héél graag wilde hebben, maar waar ie op dat moment niet genoeg geld voor mee had. Toen is ie dus de volgende dag bovenstaande frats uit gaan vreten Heb wel nog een goed gesprek met m gehad naderhand. Heb hem ook zélf na laten denken en gevraagd wat hij de dag ervoor had kunnen doen toen hij in de winkel datgene zag wat hij graag wilde hebben, maar waar hij niet genoeg geld voor mee had. Gelukkig realiseerde hij zich wel dat ie dan beter terug naar huis had kunnen komen en had kunnen vragen of ie wat meer geld mee mocht. Je zegt precies hoe het is: hij brengt zichzelf in gevaar hiermee. We weten dat hij zelfstandig naar die winkel kan, daar ligt het niet aan. Maar het gevaar zit hem in dit geval erin dat we niet weten waar hij is in het geval van nood. Iemand anders opperde al zo’n horloge met GPS functie. Dat is ook al eerder door m’n hoofd gegaan. Maar vind ergens ook: op deze leeftijd zouden we toch wel mogen verwachten dat hij gewoon eerlijk is over waar hij naartoe wil gaan??? Hij is geen 2 of 3 meer zeg maar.. Wat zou jij een gepaste straf vinden voor hetgeen wat ie doet/ heeft gedaan?
Ik zou je verwachtingspatroon zoveel mogelijk loslaten. Want je kunt van alles verwachten, maar als een kind het niet kan, dan doet het het niet. Hier scheelt het heel veel stress en gedoe door meer ‘in het moment’ te leven en bij haar aan te sluiten ipv haar ‘voor te zijn’ in het leven met verwachtingen ed (die ze dan niet waar kan maken, waardoor ze teleurgesteld is, in zichzelf en nog eens extra als ze merkt/weet/voelt dat wij iets anders verwacht hadden).
Mooi gezegd die laatste zin! Ben er eerder mee bezig geweest om eens te kijken wat het zou opleveren om hem te belonen ipv. te straffen, maar bleek hier in de praktijk nauwelijks uitvoerbaar, omdat er vrijwel nooit succesmomenten kwamen waarvoor we hem konden belonen Die paar keer dat het wél was gelukt, zagen we hem gloeien van trots. Maar dat is dus nu al 6 jaar aan de gang (vanaf de dag dat ie 2 werd begon de opvoeding heel moeilijk te worden) en elke keer is het zo dat de kleine succesmomenten nooit lang blijven beklijven. Hij blijft keer op keer terugvallen in negatief gedrag. Dat heeft natuurlijk ook z’n weerslag hier thuis.. en niet in positieve zin. Op sommige momenten is het ook MEGA moeilijk om nog positief te blijven en om te blijven kijken naar wat wél goed gaat. Er zijn al meerdere momenten geweest dat ik er echt compleet doorheen zat en zelfs ook heb laten vallen dat het mij voor alle partijen beter lijkt als hij tijdelijk uit huis geplaatst zal worden Echt vreselijk naar om dat als moeder zo te voelen kan ik wel zeggen. En dan te bedenken dat we hem zó ontzettend graag hebben gewild, is een bijkomende gedachte die het nóg verdrietiger maakt allemaal Heb jij nog tips wat hij dan zou moeten laten zien, waarvoor we hem zouden kunnen belonen? Klusjes om het gestolen geld terug te betalen is nog wel een goede. Had ik zelf nog niet aan gedacht. Wel een vraag: zou je dat nu alsnog doen, nu het al eventjes geleden is dat ie dat geld stal (1-2 weken)? Dit vraag ik omdat je in opvoedartikelen vaak leest dat een straf eigenlijk metéén moet worden gegeven en dat het geen zin meer heeft om achteraf te doen. Sporten doet ie 1x in de week, maar gaat ie vanaf na deze week. Wel gaat ie na de zomervakantie hoogstwaarschijnlijk op scouting en sowieso naar een knutselclub. Bij beiden kan ie niet eerder terecht dan na de zomervakantie helaas. Een teamsport zou zéker goed voor hem zijn. Hebben we in het verleden hem ook meerdere keren kennis mee laten maken. Meerdere keren als in: een sport kiezen en dan een maand meedoen om te kijken of het wat voor je is. Voetbal wilde hij toen niet, want ja.. daar zijn regels en daar houdt meneer niet van.. Ook judo heeft hij geprobeerd, maar aangezien z’n huidige sport een aansluitende avond gegeven wordt, werd dat ons wel teveel om na die maand hem 2 avonden achter elkaar te laten sporten. Toen moest ie na die 4 weken wel een keuze maken van ons dus, en viel judo af. De knutselclub waar ie na de zomer op gaat is ook op een aansluitende avond aan judo, dus helaas ook niet haalbaar in ons geval. De andere dag waarop ie zou kunnen judo-en komt niet uit met m’n eigen sport. En ook die kan ik niet verzetten.. Judo-en vond ie wél leuk namelijk (behalve toen hij op de mat werd gegooid door de leraar ). Maar loont zéker de moeite om te kijken hoe we een sport an sich kunnen inplannen. En verder onderzoeken wat ie leuk vindt natuurlijk Nog wel even zéker het vermelden waard dat ie binnenkort gaat beginnen voor z’n B, waarvoor driewerf hoera! Hij is namelijk zó autonoom, dat we dat echt niet voor elkaar kregen toen hij bezig was voor A. En ja, ik weet het: voor de buitenwereld is het heel makkelijk praten zo van “dan pak je dat kind toch bij kop en kont en dan schop je hem toch gewoon dat zwembad in”…, maar daar ga ik nu even verder bewust niet op in, omdat mensen die zelf geen zeer autonoom kind hebben, dit toch niet snappen. Het enige wat ik daar op dit moment over kwijt wil is dat we zo onze reden hebben gehad om het daarbij te laten. Nu.. verder met het vermeldenswaardige verhaal : z’n zusje zwemt al enige tijd voor haar A, maar gaat binnenkort overstappen van zwembad. Toen ik opperde dat hij dan wel voor B kon gaan als zij ook voor B zou gaan (en naar verwachting gaat ze dat straks), was het onmiddellijk ‘JA, dat wil ik!’ En sterker nog; uiteindelijk gaan ze niet eens samen, maar gaat hij eerder voor B dan dat zij voor haar B kan gaan. Misschien toch iets van competitiedrang dat een innerlijke drijfveer is bij hem? Wel waard om dat nader te onderzoeken bij hem, al weet ik op dit moment nog niet goed hóe… Dus als jij, of iemand anders tips heeft hieromtrent: graag! Voor je overige punten zou ik je willen vragen om m’n eerdere respons naar anderen terug te lezen zodat ik het niet nog een keer hoef te typen Dank voor je inzichten!
Die tweede zin vind ik mooi, maar hoe kun je (veilig) staven wat je kind wel of niet aan kan? En wát zouden we dan kunnen/ moeten staven volgens jou, in ons geval? Vanaf het stukje ‘Hier scheelt het…’: kun je een voorbeeld noemen zodat ik voor mezelf een beter beeld heb hierbij en zodat ik hopelijk ook voor onze eigen situatie kan plaatsen of dit wel of niet van toepassing is?
Ik slaap al beneden (gezien gesnurk man) dus dat stiekem naar beneden sneaken hebben wij geen last van. Maar G (7, dec pas 8) had vorige week ook dr eerste episode van glashard in mn gezicht de boel proberen te bedonderen. Kwam eerst kauwend uit de kast. Op de vraag of ze nog wat lekkers gevonden had (ze had toestemming wat lekkers te pakken, 1 ding zouden daarna gaan eten en daarvoor was al wat lekkers geweest) was het "nee". Wat ben je aan t kauwen dan "nog mn brood" (yeah right) Toch de kast weer in op zoek naar wat lekkers. Nee ze kon zogenaamd geen snoepje kiezen. Nou ik ken mn plasticsoorten en t geluid van de zak harlekeintjes herken ik uit duizenden. Dus ik stond ineens achter dr in de kast (en zij had dr bakkes vol met drop en was nog aan t zoeken naar wat anders). Goed duidelijk gemaakt dat dat gelijk de laatste keer was dat ze liegt. Het is a) niet nodig, ze mag zat. b) het gevolg op betrappen op een leugen heeft als gevolg dat de straf 10x erger wordt. En waar het snoepgoed betreft ligt dan gewoon alles per direct in de kliko en komt er voorlopig niks nieuws (en mama houdt niet van snoep, dus ze weet dat ik niet zo krap kijk en daar ook geen seconde mee kan zitten). Is het een ander onderwerp ben ik razend creatief, ik VIND wel wat geschikts. c) is er wat, ookal is het erg, beter vertel je het en indien nodig volgt daarop een straf die eerlijk en passend is. (Bepaalde zaken hebben we straffen voor die allang bekend zijn bij haar, al hebben we ze nog niet hoeven in te zetten). In het merendeel van de gevallen zijn we er gewoon om te helpen het probleem op te lossen, voordat kleine problemen ineens hele grote problemen worden. Maar bedonder de kluit en ik kan je simpelweg niet meer vertrouwen en zal je dan ook behandelen als een onbetrouwbaar persoon. Een leugen is dat echt echt echt niet waard. Toen is ze behoorlijk in tranen uitgebarsten want "vertrouwen" is wel een van dr core peilers. Dat raakte dr wel diep. Toen moesten we t papa nog vertellen. De afspraak is hier 1 straft en aangezien het een mededeling is, weet hij dat ik al maatregelen heb genomen (in dit geval de preek). Dus die reageerde enkel "en hoe voelde je daardoor?" en daar kwamen de tranen weer. Goed geschrokken en de rem zit er voorlopig wel weer op. Zelfstandig naar de winkels is hier nog niet aan de orde, is te ver weg. Alhoewel dr vriendje van 6 ruim 2 wijken doorkruisde van a naar b (en dat was zonder toestemming, maar hij kwam er wel). Dat is ongeveer 2x de afstand van hier naar de winkels. Ze weet de weg en kan veilig oversteken, maar heeft gelukkig een hekel aan shoppen. En G is ook behoorlijk autonoom (nouja ik noem t ongeleid projectiel) staat dr kop op nee kan je lullen als een brugman het wordt m gewoon niet. Zij moet echt ZELF het nut of de rede er van inzien, en dan kan je alle kanten op. Daar zijn wel wat technieken voor met hoe je dat kan brengen. Meestal zette ik dat in met dwarse managers die een bepaalde kant op moesten en dat niet gingen doen (want niet hun idee). Kennelijk werkt dat met kleuters en 7 jarigen ook prima. Peuterleeftijd is afhankelijk van verbaal vermogen...bij R kan ik t nog niet inzetten.
Dank voor het delen van je verhaal. Hechtingsproblematiek verwacht ik niet direct bij onze zoon. Wel was hij een “heftig geval” in de avonduren vanaf geboorte tot 10 maanden en vanaf 18 maanden tot de dag van vandaag. ADHD… ik heb het vaker voorbij zien komen in de reacties vandaag.. Wel opmerkelijk, in die zin dat ik met periodes me juist af vraag of hij geen autisme heeft (zit ook in de familie overigens, waaronder ik zelf). Maar ook opmerkelijk omdat ik laatst wat over ADD/ADHD had gelezen en toen ook heel veel herkenning las (weet alleen even niet meer wat, maar volgens mij heb ik er een screenshot van gemaakt, dus zou ik terug moeten kunnen zoeken). Nou weet ik wel dat ASS/ AD(H)D overlap kan hebben, maar dit was voor het eerst dat ik zélf aan ADD begon te denken, terwijl ik dat voorheen niet had. Vwb. je zin: mijn kind heeft zichzelf geleerd om in bepaalde behoeftes zichzelf te voorzien, want dat had ze ook geleerd toen ze heel klein was, wil ik nog wel het volgende kwijt (het is misschien niet helemaal vergelijkbaar, maar wellicht toch dat je hierdoor iets bedenkt, wat mij weer verder kan helpen): toen hij ik denk zo ongeveer 10 maanden was, is hij een paar maanden naar een gastouder gegaan. Zij zei toen redelijk aan het begin: nou, hier kun je er wel 10 van hebben, want zet je hem in de box, dan zit ie gerust 2 uur later nóg zoet te spelen! En dát heeft ie zich dus op de één of andere manier al heel vroeg eigen gemaakt, Joost mag weten waarom.. Wel een aanvulling hierbij: we zijn ons hier heel erg bewust van, dus waken er ook echt wel voor dat het niet alleen maar “makkelijk voor ons” is dat hij zich zo goed kan vermaken, maar dat we ook zéker voldoende aandacht aan hem besteden. Al moet ik wel kritisch naar ons eigen handelen kijken en zou dat écht nog wel beter mogen. Die grenzen…, die werken naar mijn idee al veel te lang niet meer Hij bedenkt al langere tijd steeds meer uitwegen om tóch te krijgen wat ie zo graag wil. Haalt dat dan bij vriendjes (schermtijd en snoep/koek gaat het met name om). En ja, voordat iedereen daarover valt: dat krijgt ie ook gewoon thuis, dus in die zin is het niet ‘het opzoeken van dingen die wij verbieden’. En vragen staat ook altijd vrij. Het nukken is: hij wil altijd meer, meer, meer en is gewoon onverzadigbaar daarin (net als dat ie had met mijn melk en later water drinken: altijd overmatig veel en nooit genoeg naar zijn wens). Je wordt op een gegeven moment ook zo radeloos, moedeloos en murw van de hele situatie. Dat zul jij wel herkennen vermoed ik zo.. Is het bij je dochter uiteindelijk wel verbeterd? Onveilige seks en dat soort situaties is ook niet bepaald wenselijk nee
O lord ik wil niks jinxen zoals laatst! Toen had hij de ene dag geld van hemzelf gepakt en had ik het er nog met iemand over dat ik blij was dat het niet verder ging dan dat (dus niet dat hij geld van ons had gejat)… en wat gebeurde er de volgende dag? Juist, dus dat (geld van ons pikken) Maar -even afkloppen- het zijn dus ónze spullen die hij pikt. Was trouwens vergeten te zeggen dat hij ook een werkstuk gemaakt door m’n overleden vader van onze kamer had gegapt! Gelukkig een onverwoestbaar ding, maar toch.. Wel wéér zo’n gebeurtenis waarvan ik weet: hij doet het uit nieuwsgierigheid en niet omdat ie dondersgoed weet hoe en wat, maar even wilde weten wat zijn actie met mij zou doen (moest er nog eens bijkomen ). Maar dat is dus het hele punt: hij doet.. en denkt dán pas na (en eerlijk: eigenlijk nog niet eens ) (( Ook wel weer zo’n typisch AD(H)D trekje @Adje (even tussendoor).. )) HELE goede tip over die bak met tussendoortjes!!! We gaan de komende weken eens bekijken wat dat op gaat leveren *Mn brein denkt alleen wel meteen in de “maar-modus”: moet het niet zo zijn dat ie de hele middag gaat snaaien, want dat is ook niet bepaald bevorderlijk voor het tegengaan van cariës Maar moet dát maar even loslaten nu. Eerst maar eens kijken wat het oplevert en na een paar weken evalueren en kijken of we nog wat aanpassingen moeten en/of kunnen doen Zakgeld zijn we laat mee al zeg ik het zelf, komt binnenkort (wanneer ie 8 wordt) en hij kan niet wachten! Wel nog even bedenken welke kaders we gaan stellen Prijzen/ belonen als hij wat komt overleggen doen we met woorden/ complimenten. Daar is ie wel gevoelig voor en ontvangt ie graag Stickerkaart ga ik nog even laten bezinken. Bedankt in ieder geval voor de tip Qua medicatie: het meeste lígt veilig achter slot en grendel, maar de kinder PCM en hoestdrank dus niet. Past ook niet. Hoestdrank had ie gisteravond nodig trouwens. Toen vertrouwde ik hem niet, dus nadat ik het gegeven had, heb ik het de rest van de avond hier bij ons beneden gezet. Vind bijna 8 überhaupt zo’n lastig twijfelgeval of ze bepaalde verantwoordelijkheden nou wel of niet aankunnen, of dat nou gaat om eten/ medicatie/ de weg oversteken of wat dan ook. Aan de ene kant zijn ze geen 2 meer, aan de andere kant ook echt nog láng niet volwassen. Vandaag nog een bijna aanrijding gezien tussen 2 fietsers waarbij het kind dat de fout in ging toch zeker al een jaar of 11 was. Tsja, zelfs dan schatten ze alles nog niet goed in hoor… Maar ben het met je eens dat we op zoeken moeten naar een alternatief om ook de kinderPCM én hoestdrank op te bergen. Nieuwgierigheid én creativiteit zijn twee van dé mooie eigenschappen die hij heeft, maar die met grote regelmaat bij hem dus doorslaan naar de (voor ons) minder leuke kant De vraag lijkt mij dus ook: hoe kunnen we beiden meer faciliteren, zoals hij kennelijk nodig heeft, maar zónder dat het gevaarlijk wordt en/ of schadelijk voor zichzelf of ons (zoals bijvoorbeeld het zonder te zeggen naar de winkel gaan). De creativiteit is wat makkelijker te “sturen” n.m.i.: we hebben een bak vol met lege doosjes/ wc-rollen, twee knutselkasten vol spul én hij gaat na de zomer op een knutselclub. Hoe we de nieuwsgierigheid binnen veilige kaders meer kunnen faciliteren is er één waar ik nog wel wat tips van anderen kan gebruiken. Wat we tot nu toe hebben gedaan: een aantal dingen gekocht en/ of op z’n verlanglijstje (hij is bijna jarig) waarmee hij experimenten uit kan voeren. En we hebben een Museumjaarkaart dus daarmee bezoeken we regelmatig musea waarbij ie op ontdekkingstocht kan. Voor het gps-horloge: zie een eerdere reactie van me.
Nu echt slaaptijd, want and begin ik niet fris en fruitig genoeg aan de nieuwe dag en daar wordt ik ook geen leukere moeder van
Heb je nu ondertussen wel hulp gezocht? (Misschien heb ik daar overheen gelezen). Ik kan opgelucht zeggen dat ik dit gedrag niet herken van mijn eigen kinderen, want dit lijkt me heel pittig! Hier een puber die nu ook met liegen is begonnen en dat is vreselijk irritant en frustrerend, zeker als alles bespreekbaar is in je gezin. Waarom lieg je over de meest onnozele dingen denk ik dan, maar goed puberbrein. Ik vind 7 jaar echt nog wel heel jong, het gedrag klinkt best extreem. Ik zou toch terug gaan grijpen naar flink begrenzen. Je benoemt het zelf al: er zou hem wat overkomen en je weet niet waar hij is. Onze jongste liep op die leeftijd echt met gps horloge. Virtueel hek om de wijk en mn telefoon rinkelde als hij de wijk uit dreigde te wandelen. Nu “volg” ik de kids ook gewoon op hun telefoon, kijk er echt niet iedere dag op maar als ze een kwartier te laat zijn dan kijk ik even waar ze zijn. Hier heeft 1 van de kids ADD en daarmee juist duidelijke grenzen en kaders nodig. Dit is echt best vermoeiend soms, omdat consequent zijn ook best vermoeiend kan zijn. Toch gaat het goed nu, elke dag de dag even doorspreken. Wat heb je meegemaakt, hoe had je dingen anders aan kunnen pakken etc. Mijn tip zou zijn: omzeil dat hele wijkteam, vraag een verwijzing aan je huisarts en zoek een goede kinderpsycholoog waar je dit mee kunt bespreken. Sparren is soms zo belangrijk, zo blijf je zelf ook beter op de been he? Beter nu snel ingrijpen, want in de pubertijd ben je echt te laat als je denkt alles nog te kunnen begrenzen. Sterkte in ieder geval!
Nou zou je inderdaad niet meteen aan hechtingsproblematiek denken, maar even als kanttekening: ik sprak op een verjaardag van mijn zwager een moeder met ook een puberdochter met hechtingsproblematiek en adhd en ook nog autisme. Ik heb haar gevraagd hoe het kwam dat haar dochter ook hechtingsproblemen had. Bij mijn dochter is het duidelijk door haar achtergrond als pleegkind en wat er in de eerste 2,5 jaar van haar leven is gebeurd. Zij gaf aan dat hun dochter door haar autisme en adhd zo slecht om kon gaan met prikkels dat ze als baby al niet in staat was om liefde te ontvangen, en daardoor onveilig gehecht was. En nou hoeft dat niet bij jullie zoon het geval te zijn, maar zaak ik weleen onderzoek naar waar zijn gedragsproblemen vandaan komen. Het meer meer meer herken ik helemaal. En dat werd ook steeds ergertien ze groter werd. En als ze dan iets mag, dan was het meteen ‘mag ik dan ook…’ en op een gegeven deed ze het gewoon. En altijd gepaard met leugens. Helaas voor haar was ze niet zo heel in goed in liegen, of ik was gewoon net iets slimmer dus ze kwam er ook niet vaak mee weg. Maar soms wel en dan leerder ze daar meteen van dat zendie streek nog meer kon uithalen. Dus de ontwikkeling die we bij haar zagen was altijd neerwaarts. Zo begon ze op een gegeven moment met spijbelen. En dat begon met net doen alsof ze hoofdpijn had tijdens de les en of ze een pcm mocht halen en dan kwam ze gewoon niet terug in de les. En uiteindelijk werd het een hele dag. Nou zat ze op een kut school die daar nietgenoeg achteraan zat, dus zodra het een hele dag was gelukt, ging ze de dag daarna weer spijbelen, etc. Bij mijn dochter is het jiet verbeterd. De radeloosheid en vermoeidheid herken ik. En de situatie thuis was gewoon niet meer houdbaar. Ze nam gewoon niks meer van ons aan en ik stond altijd ‘aan’. Opperste staat van alertheid op wat ze nu weer uit kon halen en daardoor simpelweg overspannen geraakt. Dus dochter is via wijkteam aangemeld voor een woongroep. Uiteindelijk hebben we een betere oplossing gevonden waarbij ze terug is gegaan naar haar biologische moeder en familie in Canada. Ik heb haar 3 wkn geleden weggebracht. De vraag is of het daar goed blijft gaan, maar het was in ieder geval kansrijker dan een woongroep, waar de loverboys op de hoek van de straat staan opjacht naar meisjes als mijn dochter. Maar zo hoeft het bij jullie natuurlijk niet te gaan. Mijn dochter was op de basisschool, ondanks dat het altijd moeilijk was, nog wel hanteerbaar. Dior de atructuur en duidelijkheid die dat bood. Het VO was gewoon te veel vrijheid en ruimte en daar kon zegewoon niet oo een gezonde manier mee omgaan. En jij bent er nog vroeg bij nu.
Nav. de tip van @Rosao heb ik net bakken, vakkenverdelers en diverse etenswaren bij de Action gekocht Zo even schoonmaken, wat etenswaren erin, dan nog naamstickers voor de kinderen erop en vanmiddag eens kijken wat ze er van vinden Wel zat ik eraan te denken om het enigszins te begrenzen, dus niet: je mag de hele dag door pakken wat je pakken wilt (lijkt me niet goed voor het tegengaan van gaatjes (edit: en ook beter als ze niet om 17.00 nog eens gaan snacken als we pal daarna gaan eten)), maar zat eerder te denken aan: uit school mag je wat pakken (14.30) en tussen 15.30 en 16.00, zoiets. Wat denken jullie hier van? Of zouden jullie het wel gewoon helemaal vrij laten? Heb een drukke dag, dus zal niet heel veel kunnen reageren vandaag, maar doe m’n best en lees natuurlijk wel mee
Als je het met tijden gaat begrenzen, wordt het best ingewikkeld en creer je ook weer nieuwe mogelijkheden om te falen. Ik zou dan eerder beperken wat er in ligt. Dus niet meteen een hele la vol. Het zou in de eerste week best zo kunnen zijn dat ze in 1 keer alles opeten, maar als ze er aan gewend raken zullen ze het meer spreiden.
Ik zou het helemaal loslaten. Want als je gaat begrenzen, heeft hij weer iets om tegenin te gaan. Gaatjes krijg je niet van een paar dagen door snoepen. Hij moet gaan ervaren dat op is op is. Dan leert hij zelf grenzen krijgen.
Mooi idee! Ik zou heet zeker wel begrenzen. Een kind wat altijd al grenzen probeert te verruimen zal zonder grenzen misschien wel helemaal losgaan en die bak in een keer leegeten. Hoewel dat natuurlijk ook een optie is. De grens is dan: is het op dan is het op en vul ik het pas na x dgn bij. Misschien gewoon kijken wat bij jouw kind past en aanpassen als iets niet werkt.