Dit vind ik wel heftig om te lezen. Wij hadden dit moment bereikt toen zoon 5 was. Voor ons echt een moment om te kijken naar hoe we bezig waren met de opvoeding en wat we deden. Het leek ons niet de bedoeling dat ons kind de hele tijd op de trap zat omdat hij dingen deed die niet in ons straatje lagen. We zijn vrij radicaal gestopt met straffen en meer gaan kijken naar natuurlijke consequenties. En daarnaast zijn we meer gaan zorgen dat zoon ook succesvol kon zijn.
Onze kinderen hebben elk een eigen bak. Op is op en buiten dat ze voor het eten hun buik niet mogen vullen met lekkers zijn er geen regels of afspraken. Op is op is ook gewoon vrij duidelijk natuurlijk. Je kan hier een hele reeks regels rond maken maar als je al wat in een negatieve spiraal zit zou ik over zoiets geen regels maken. Onze 3 kinderen gaan alle 3 heel anders om met hun bak. De jongste heeft altijd over, de oudste komt toe tot het weekend en de middelste kan op woensdag al een lege bak hebben. Maar op is op en maandag word bijgevuld.
Het kan ook niet dat er bijna geen succes momenten meer zijn, je ziet ze alleen niet goed meer omdat je in een negatieve spiraal zit. Wij hebben dit met onze oudste zoon ook gehad. Hij heeft adhd en ass en is niet het makkelijkste kind maar dat we niets meer positief zagen was ook voor ons de moment om eens anders naar alles te beginnen kijken.
Niets moét. Ik zou vooral naar je kind en jullie eigen situatie kijken. Om als voorbeeld het zelfstandig deelnemen aan het verkeer te noemen. Mijn dochter ging pas halverwege groep 8 zelfstandig van en naar school en naar vriendinnen ed. Toen was ze dus al ruim 11. In de ogen van anderen is dat wellicht laat, maar eerder vond ik/vonden wij haar daar niet klaar voor. Wel mocht ze altijd afspreken ed, dan bracht en haalde ik haar. De jongste ging daarentegen met een jaar of 9 al op de fiets met een vriendin naar school en het winkelcentrum ed. Dat is een heel ander kind. Mijn dochter is dus al wat ouder, maar bv. met schoolwerk. Hoe meer wij daar naar vragen en haar willen helpen, hoe minder zij doet. Dat hebben we dus grotendeels los gelaten. Het is geen 'schoolkind', maar ze wil wel graag een diploma halen ed. Hoewel ze bijdehand genoeg is, zal ze er wel wat voor moeten doen. Dat weet ze zelf ook prima en zolang wij ons er zo min mogelijk mee bemoeien (alleen in de vorm van belangstelling tonen ed), pakt ze dat eigenlijk prima op. Niet op onze manier, maar wel op haar eigen manier. En tot nog toe werkt die prima. (Ja, ze haalt regelmatig onvoldoendes, dat vindt ze zelf rot genoeg, daar hoeven wij haar dan niet ook nog eens op te wijzen oid. Ze heeft (nog) niet altijd door dat het soms ook aan haar manier van voorbereiden/leren ligt, maar dat inzicht groeit langzaam.) We geven wel duidelijk aan dat ze voor hulp ed altijd bij ons terecht kan, het is niet dat we haar 'aan haar lot overlaten'. Met geld net zo. In het verleden heeft ze eens al haar spaargeld opgemaakt aan dingen in apps en computerspelletjes. Dat is enorm zonde, maar ze heeft er van geleerd, ze zal dat niet snel nog eens doen. (Terwijl toen we haar er op dat moment tussentijds af en toe over aanspraken ed ze enorm boos werd, enz.) Omgang en dingen doen met vriendinnen ed net zo. Het is aan haar. Wil ze afspreken, iets doen, enz., dan mag dat. Wil ze dat, om wat voor reden dan ook, niet, net zo prima. Kamer opruimen, ook zo iets. Het is een puinzooi, maar kennelijk ziet ze dat zelf niet als een probleem. (Ik denk overigens wel nog steeds dat een opgeruimde en overzichtelijke kamer haar meer rust zou geven.) Af en toe ruimt ze hem heel rigoureus op, maar een halve dag later is hij meestal weer ontploft. Haar keus. Aan de ene kant is ze extreem zelfstandig, aan de andere kant heeft ze soms behoeften die minder passend zijn bij haar leeftijd. Zo slaapt ze bv. graag bij mij. Als ze dat wil, dan mag dat. Kennelijk heeft ze dat dan nodig. Straffen en belonen hebben wij zoveel mogelijk afgeschaft. Wat jij schrijft: het werkt toch niet. Ik heb ook momenten gehad (en heb ze nog steeds wel eens) waar ik er compleet doorheen zit en gedachten had die jij ook beschrijft. Maar ik geloof dat een kind in de meeste gevallen toch het beste af is bij zijn/haar eigen ouders. Bepaalde dingen veranderen ook niet in een andere omgeving, alleen dat een kind dan ook nog eens het gevoel heeft ongewenst te zijn (door zijn/haar eigen ouders!). Zo zou dat in ieder geval voor onze dochter zijn. (Hiermee oordeel ik absoluut NIET over ouders waarbij een kind wel uit huis is geplaatst of waarbij een kind wel (al dan niet tijdelijk) ergens anders woont. Soms is er geen andere keus. En ik realiseer me voor meer dan 100% dat zo'n beslissing soms juist in het belang van het kind (en de rest van het gezin) is en eerder het tegenovergestelde betekent dan dat het kind ongewenst zou zijn.) Dat we niet (meer) straffen en belonen, betekent overigens niet dat alles goed is en mag. Er zijn wel consequenties. Dus bij stelen zou dat inderdaad bv. terug betalen zijn. Maar dan wel z.s.m. nadat je er achter komt. Daarnaast zou ik het sowieso z.s.m. zakgeld geven, zodat hij ook het gevoel heeft van zelf iets te hebben ed. Ik zou geen beperkingen aan het zakgeld stellen (oké, behalve sigaretten en drugs ed, maar ik hoop dat dat nog niet aan de orde is met 7 jaar ). Het gaat niet om tientallen euro's (ga ik vanuit), lekker boeiend als hij daar bv. extra snoep van koopt ofzo. Ook qua kamer wel/niet opruimen hier geen straf of beloning, maar bv. wel de consequentie dat ik haar niet help met zoeken als ze weer eens iets niet kan vinden. Als ze wil weten waar dingen liggen ed, dan moet ze zorgen dat ze weet waar het ligt en dat is makkelijker als je kamer opgeruimd is en alles een vaste plek heeft. Ze neemt vrij weinig van anderen aan (kenmerkend voor een autonoom kind, denk ik ), pas als ze het ervaart, komt het binnen. Of als de juiste persoon het zegt. Een docent op school waar ze een goede klik mee heeft of een vriendin, kan bv. exact hetzelfde zeggen als ik en dan is het opeens waar, terwijl als ik het zeg, dan wordt het direct afgeschoten. En soms moet ze het gewoon zelf bedenken. We zeggen al jaren tegen elkaar dat we af en toe 'zaadjes planten', waarvan we niet verwachten dat ze er iets mee doet, maar dat we geregeld zien dat we haar daarmee toch aan het denken zetten en het resultaat dan wel is wat we graag zouden willen, maar dat ze het dan zelf bedacht heeft, waardoor het wel effect heeft. Dat je je kind zo graag gewild hebt, maakt het niet makkelijker, maar zorgt misschien ook voor nog meer in het 'het moet allemaal positief zijn' patroon komt en blijft zitten. En daarmee misschien ook wel een grote druk op jezelf én op je kind legt. Je zoon kan er niets aan doen dat hij zo gewenst was (en dat jullie misschien langer op hem hebben moeten wachten). Door hem te accepteren om wie hij is (en ja, dat is lastig en op sommige momenten voelt het misschien als bijna onmogelijk ), wordt het voor iedereen makkelijker. (Hier overigens ook vermoedens van ASS (dochter zelf ook). Ik herken haar ook heel erg in het PDA-profiel. Dat is in Nederland (helaas?) geen officiële diagnose, maar het heeft me wel veel inzichten en handvatten gegeven.)
@hummeltje5 niet alles gelezen. Maar ben op dit moment het volgende aan het beluisteren en moest aan jou denken. In deze serie zijn ook meerdere afleveringen. https://open.spotify.com/episode/1mpUliLmpuQc0udbboZHnF?si=DJWNbJ04R06v-ajxds02iw
Dames die al met dit soort “voedselbakken” werken: met hoeveel producten vullen jullie ze? En hoe lang moeten ze dan daarmee doen? Dan kan ik een beetje een inschatting maken wat voldoende zou moeten zijn. Edit: andere vragen die in me oppoppen: jullie geven niet toe als je kind netjes vraagt ‘maar vandaag wil ik dit product niet, ik wil graag…’? En hoe doe je dat als er andere kinderen komen spelen? Die geef je dan gewoon fruit van de fruitschaal en snoep uit de normale snoeptrommel? En op vakantie, gaan de bakken dan altijd mee?
Mijn jongste heeft adhd en bij de oudste hebben we ook wel dat vermoeden, maar gaat het nu heel goed, dus zij heeft geen diagnose. Ik herken veel wel! Hier gaat het nu met medicatie echt heel goed, dochter heeft meer overzicht en is veel minder impulsief, ik denk dat zij vooral grenzen over ging door haar impulsiviteit en dan ook vaak pas achteraf het besef dat het niet ok was. Die bakjes voor lekkers vind ik ook wel een goed idee, ga ik ook eens over denken. Ik wil dan voor een x aantal dagen iets geven en that’s it, op is op. Voor mezelf ook wel handig
Wij hebben een ‘voedsella’. Ik werk niet per se met specifieke hoeveelheden. Er zitten dingen in die ze heel lekker vindt en dingen die ze wel lust, maar niet met tientallen tegelijk eet. En de fruitschaal is er ook altijd nog in geval van nood. Hoeveel er in moet en hoe lang ze er mee moeten doen, ligt natuurlijk ook aan wat je er precies in stopt. Als het bv. enkel snoepjes zijn, dan heb je veel minder nodig dan wanneer het vrijwel alle mogelijke tussendoortjes zijn. Doordat er van alles wat in zit, is er meestal wel iets waar ze trek in heeft. Is het er niet, dan kan het bv. op het lijstje voor als we boodschappen doen en zal ze op dat moment iets anders moeten kiezen (iets wat er wel is). Als er een vriendin is, dan wisselt het of die ook wat uit haar la krijgt of dat we nog wat anders hebben (wat dochter dan ook prima mag - ik ben er dus niet extreem strikt in dat ze ‘alleen maar uit haar eigen la mag’ oid, zou ik dat wel doen, dan zou het averechts werken, want dan wil ze juist níet meer uit die la ). Op vakantie is alles anders. Dan is er sowieso vaak meer te snacken ed. En ze mogen vaak vooraf allebei snoep scheppen, maar wat dan echt voor hunzelf is. Meestal regelt dat zich vanzelf wel.
Kleine aanvulling: toen de la nieuw was, at ze hem trouwens steeds heel snel leeg. Na verloop van tijd werd dat minder, misschien omdat ze zich bewust werd van dat er eten speciaal voor haar beschikbaar bleef oid. Ze vindt het ook écht niet leuk als iemand er ongevraagd iets uithaalt. Terwijl als je het vraagt, ze meestal graag iets aan je geeft.
Misschien zou je dit ook samen met zoon kunnen bedenken? Dan betrek je hem ook bij het zelfstandig omgaan met zijn snackbehoefte. Maak het je voor nu ook niet te moeilijk, doe er voor 2 dagen wat gevarieerds in en kijk hoe het gaat. Je hoeft je niet voor altijd vast te leggen, pas aan als iets voor jou niet werkt.
Ze moeten hiermee van maandag tot maandag. Wat er inzit is afhankelijk van het kind. Doos van de jongste ( word 7). 2 twixen ( kleine/ enkele) 4 fruit-tella 1 lolly 1 klein zakje zout chips 1 zakje dragibus. Let wel deze doos is echt als extra. De koek na school is uit de familie mand. Bij ons jongste is ze nog nooit leeg geweest. Bij onze andere 2 kinderen is er nog nooit wat over gebleven . Maar dat moet ook niet, die doos is echt van hen. Ieder kind heeft trouwens een eigen doos met een ander kleur van deksel.
Je hebt al een heleboel tips gekregen, ik wil vooral nog even opmerken dat 'meteen achter je impuls aangaan' en zeer sterk je eigen wil en visie volgen, zonder (goed) rekening te houden met gevolgen en andere mensen, heel jong gedrag is (dreumes/peuter). Mijn jongste dochter heeft hier ook (heel!) veel last van. We hebben haar laten onderzoeken op sociaal-emotioneel niveau en ondanks normale intelligentie heeft ze tgv autisme en ADHD een grote achterstand opgelopen. In feite heeft ze hechtingsproblemen, de hechting (en dan daaruit emotioneel en sociaal ontwikkelen) verloopt vaak langzamer, anders en minder automatisch (lees: het kost meer tijd en 'moeite' om te groeien hierin) bij kinderen bij wie het anders werkt in hersenen. Zonder dus de 'typische' oorzaken voor hechtingsproblemen zoals ze in de boeken staan, want die waren bij ons echt niet aanwezig. Het is hier heel helpend geweest om te realiseren dat ik qua gedrag haar als een kind van 2 moet zien. Ze kan de impuls niet bedwingen en hoewel er natuurlijk wel (natuurlijke) consequenties zijn aan gedrag, moet ik ook mijn verwachtingen en de omgeving aanpassen. Ik lees hiervoor al een heleboel goede tips. Hoe je hulp inschakelt, dat kan ook via huisarts (verwijzing naar GGZ) of via de jeugdwet bij gemeente (consulent). Schoolarts kan ook verwijzen. Ik vond huisarts het makkelijkst, bij gemeente heb je wel eens de kans dat ze eerst andere dingen willen bekijken, uitproberen (opvoedondersteuning oid), ipv gericht psychologisch onderzoek. De gemeente heb ik pas na de diagnose benaderd, om verdere hulpverlening vorm te gaan geven... Sterkte! Ik weet hoe ontzettend intensief en vermoeiend het kan zijn.
@Kache: Verschilt ook weer per gemeente. Volgens de sites kon het hier ook via de huisarts, puntje bij paaltje bleek het toch via het wijkteam te moeten…
Als hij in zijn slaapkamer is dan zijn zijn ogen toch niet in de woonkamer? Bij mijn zoon die autonomer wil zijn dan hij aan kan is dat een deel van de begrenzing: prikkels elimineren en dus zijn eigen bubbel in sturen. En vooral zo veel mogelijk van zijn gedrag juist niet een groeps probleem proberen te maken. Hij is van dezelfde leeftijd en mag op het moment absoluut niet alleen naar buiten. Voor alleen buiten spelen is veel vertrouwen nodig. Liegen helpt daar totaal niet bij. Misschien ben ik daar heel streng in. Maar als ik zie wat sommige buurt kindjes met teveel vrijheid uitspoken... Wat betreft consequenties. Conditionering, oftewel straffen en belonen is een lage vorm van opvoeden. Een vorm die bijv bij honden ook gebruikt wordt. Zodra die laag behaald is kan je imo doorgaan naar een hogere laag. Inzicht geven ed. Ik heb zelf niet het idee dat het overslaan van dat stadium echt helpt.
Maar waarom kan dat niet meer dan? Je kan je dochter toch laten kijken en je zoon apart zetten? Op zijn kamer. Of dochtertje juist apart met een ipad filmpje laten kijken.
Ipad hebben we niet. En de deur naar de woonkamer zit glas in. Hem dan ook nog eens naar z’n kamer sturen, vind ik een extra straf bovenop de straf dat ie geen filmpje kijken mag. En bovendien weet ik dat ie dan in z’n razernij op z’n kamer of elders boven, weer andere dingen uit gaat vreten die niet oké zijn.
Oooo, dat verschilt echt héél erg. Dat kan variëren van dingen bouwen met spullen die daar niet voor bedoelt zijn (boeken, die dan dus kapot gaan omdat ze niet op de juiste manier gebruikt worden), tot klooien met tandpasta die hij dan uit de badkamer haalt. Maar hebben ook al meegemaakt dat ie het vertikte om naar de wc te gaan en dat ik later een speelgoedbak vol plas vond (met het speelgoed er nog in). Of de stekker van een nachtlampje door z’n bed (hij heeft een ijzeren spijlenbed) gaan weven, waardoor het nachtlampje niet meer gebruikt kan worden (want een geknakte electriciteitsdraad is gevaarlijk zodra daar stroom op komt te staan). Dat soort dingen. Niet onbelangrijk om (nogmaals) te vermelden: hij is dus heel creatief en nieuwsgierig, waardoor we dus regelmatig in dit soort -voor ons ouders extreme- situaties belanden, terwijl het in zijn kinderbrein in 9 van de 10 gevallen niet meer is dan een uiting van creativiteit. En ook eerder gezegd maar toch nog even in de herhaling: we doen er alles aan om genoeg ruimte en mogelijkheden te geven om creatief te zijn, maar het is al van baby af aan rupsje nooitgenoeg, dus ook op dit vlak (creativiteit) komen we nog regelmatig dit soort situaties tegen. We zijn hard op zoek naar hoe we die creativiteit en die nieuwsgierigheid nóg beter kunnen faciliteren voor hem, op een gezonde en haalbare manier.
Creativiteit is natuurlijk geen probleem maar ik herken enorm wat jij zegt Plassen in een bak zou hier niet gedaan worden maar iets maken en dan stuk maken of de spullen breken is heel herkenbaar. Onze oudste maakt ook snel stuk. Heel vaak onbewust maar hij is echt een breker en zou net als die van u iets uitsteken waardoor je weet dat als straf naar de kamer eigenlijk een slechte idee is. 1) ze zien dit niet als straf want kunnen daar ook wel iets doen 2) je weet dat ze weer wat uitsteken. Hier in huis en buiten is voldoende om te prutsen en prullen. Vroeger moesten we wel altijd in de buurt blijven. Want eens voelen of die zaag echt wel zo scherp is of eens voelen hoe hard een hamer kan slaan,....