Jup, 100% dit. Gelukkig kan ik daar goed doorheen lezen, dat scheelt En verder denk ik maar zo: iedereen die probeert te helpen heeft goede bedoelingen Het heeft echt nul zin om me hier óók nog eens druk over te moeten maken
Helemaal mee eens, vanuit het perspectief van de lezer. Vanuit de “titel” TO, zeg ik: Maar wél fijn om: - te kunnen spuien - te kunnen sparren - daar lering uit te trekken - en zo tóch weer één of meerdere stappen verder te komen Even een korte update, want na z’n kinderpartijtje vandaag zijn we best gaar… maar heb vanmorgen de HA gebeld (was een HAIO die ik kreeg). Over 2 weken ga ik samen met zoon heen naar de HAIO én de hoofdbehandelend HA daar. Klinkt lang, maar er stáát iets… én -niet onbelangrijk- ik sta er wel achter (dat het in ons geval beter is 2 weken te moeten overbruggen, dan kort dag terecht te kunnen bij een andere huisarts (tis een praktijk).
Wauw. Wat een dappere stap heb je gezet om de huisarts te bellen! Super goed! En ik hoop dat jullie en je zoontje ondanks dat het intensief is, toch een fijn verjaardagsfeestje hebben gehad.
Deze methode is mij bekend, al weet ik niet meer goed hoe ie heet. Iets van ‘inbound straffen’ ofzo? Komt er in ieder geval op neer dat je in plaats van alleen je kind uit de situatie haalt, je mét je kind uit de situatie gaat. Ik moet zeggen: dit is er wel 1 waarvan ik zeg: deze zouden we echt nog wel langere tijd kunnen “uitproberen”, mits het wel eerst weer een stuk beter gaat met hem, want momenteel zitten we zodra hij ontploft in de fase ‘we kunnen hem op dit moment écht nog altijd beter met rust laten zodra hij boos is, want tijdens die boosheid er alleen al bíj zijn, zorgt voor een nóg grotere escalatie en daarmee een nog grotere mentale schade bij hem’ (ik weet even niet goed hoe ik dat laatste anders moet benoemen, maar degenen in hetzelfde schuitje weten vast wel wat ik bedoel..). Deze methode gebruik ik nog niet zo lang bij onze dochter trouwens (sinds een half jaar -dus net voor haar 6e verjaardag- vertoont zij soms iets lastiger gedrag dat ze daarvoor niet vertoonde en hoe wij het aanpakten hielp haar niet, dus heb hard nagedacht over wat haar wél zou kunnen helpen en had toen dit bedacht -nog vóór ik wist dat dit een bestaande methode is haha ). Bij haar kalmeert het haar vrijwel onmiddellijk, dus dat is echt heeeeel fijn! Geen enkele tip is stom, zolang het uit een goed hart komt en goedbedoelde tip is! Wat fijn voor je zoon dat je hem zo benaderd! Daarop inhakend: medio vorig jaar ben ik wat onze zoon betreft ook veel meer gaan kijken naar wat ík anders kon doen. Kwam voor mezelf tot de conclusie dat er echt een grote afstand tussen m’n zoon en mij was ontstaan door dit voor mij/ ons lastige gedrag. En dat wilde ik niet langer. Niet voor hem, niet voor mezelf, maar ook voor m’n dochter en man en de overige familieleden niet. Dus in plaats van “gemakkelijk” vallen in oude patronen, ben ik ze heel bewust gaan doorbreken door hem juist méér liefde te geven ipv. minder. En dat heeft al hele mooie resultaten gegeven so far. Vooral in de laatste 4 maanden van vorig jaar merkten we eindelijk hele kleine babystapjes vooruit! Grote mijlpaal hier Niet alleen dát iets van vooruitgang kennelijk toch nog mogelijk is (ook al blijft het dat hij op andere gebieden nog altijd ‘niet lerend’ lijkt ), maar ook dat het zó lang goed kon gaan (4 hele maanden! )!
Goed dat je gebeld hebt. Bij een woedeaanval ben ik mijn zoon naar de trampoline (met net) gaan begeleiden. Het is niet de oplossing. Maar misschien wel iets wat helpt om af te reageren.
Heb je een mogelijkheid om een boksbal op te hangen, waar hij zich op uit kan leven als hij boos is? Dan heeft hij een plek waar hij los kan gaan zonder dat hij het huis sloopt. Verder denk ik dat het goed is dat je de stap naar de ha hebt gezet. Soms kom je er zelf gewoon niet meer uit. Soms is het een patroon dat doorbroken moet worden, soms zit het echt in het kind, maar beide kan je zelf niet oplossen. En misschien een tip voor jezelf, maar misschien doe je het al: zorg goed voor jezelf. Een paar keer per week wandelen of sporten, zodat je even uit de situatie bent en je hoofd leeg kunt maken. Ik kan me voorstellen dat je in je hoofd ook dag en nacht met de situatie bezig bent en het is fijn om er even niet mee bezig te hoeven zijn.
Hier geen echt bruikbare tips... wij hebben een beetje een pittige dochter maar niets in vergelijking met jullie... Maar bij haar is er eerst een multidisciplinaire testing gebeurt... zoektocht: er is iets aan de hand maar wat? Van daaruit hebben ze ons echt op weg geholpen naar thuisbegeleiding, ondersteuning op school en ondersteuning voor haar... Ze gaat nu ook om de twee weken naar een therapeut die werkt met dieren en dat helpt haar ook wel echt... ze moet ook veel andere dingen: logo, kinesitherapie,... Ik denk dat wat je schrijft over net nog meer liefde geven zo mooi omschrijft hoe je het goed wil doen en dat is het allerbelangrijkste... ik weet zeker dat jullie de juiste hulp gaan vinden, net omdat jullie hier echt voor openstaan... En nog even een sidenote: vroeger hoorde ik heel vaak over kinderen die thuis erg boos konden zijn/worden waarbij ik dit echt niet herkende op school als leerkracht en begeleider... tot ik zelf een kind had die precies hetzelfde deed. Één keer kwam de "ontploffing" al op de parking en de juf liep toevallig achter ons, vanaf toen begreep ze pas wat wij bedoelden ... Vanaf toen maakte ze ook op het eind van de dag even tijd voor onze dochter om even kort één op één terug te blikken op de dag. Heel kort meestal maar dochter vindt dit heel fijn.
Thanks! Ook een goede. Ik las dat iemand anders dat gisteren of eergisteren ook had gezegd (zo ongeveer), dat een trampo wat kan doen. Had ik zelf nog niet bedacht. Gelukkig hebben we er 1, dus dat hou ik in m’n achterhoofd voor als er weer een error is! Onze zoon lijkt de laatste tijd zelf heel soms ook iets meer inzicht te krijgen in wat hem kan helpen: zo boterde het laatst even niet tussen vader en zoon. Kreeg er vaag wat van mee, maar hoorde wel de voordeur dicht gaan op een gegeven moment. Dus vroeg aan mn man of het allemaal goed ging zogezegd. Toen bleek dat zoon zélf had gezegd dat hij even een rondje om het blok wilde rennen (was dus om stoom af te blazen) Én hij hield zich er ook nog aan! #2 Én het hielp! #3 En vrijdag, na de koningsspelen op school kwam hij zélf met dat het hem echt te druk was geweest: 31 spelletjes en dan ook nog qua groep gemixt met andere klassen. Klasse dat ie dit zelf in zag (en communiceerde met ons)!!
Nee, dat is niet mogelijk hier. Wel bied ik hem al jaren een kussen aan waar hij van mij op los mag slaan als ie boos is. En hij mag ook in dat kussen schreeuwen. Maar in de praktijk is dat kennelijk niet de methode die bij hem werkt, want veel doet ie er niet mee. Dankjewel voor je verdere berichtje Zorgen voor mezelf vergeet ik zeker niet! En uit lunchen of uit eten iets minder vaak, maar gebeurt ook nog wel. - op dagelijkse basis weten de kinderen inmiddels heel goed wanneer we even tijd voor onszelf nodig hebben: daar hebben we een tijdsspanne voor om het zo maar te zeggen, omdat dat hier het beste werkt (met regelmaat in de dag weten ze beter waar ze aan toe zijn). - wekelijks sporten (normaal gesproken dan, want ben de laatste weken zoet geweest met een blessure) - een massage of naar de sauna is ook iets waar regelmaat in zit qua frequentie - en uit lunchen of uit eten of een weekendje weg iets minder vaak, maar gebeurt wél
Ik bedenk me nog iets: ik heb mijn dochter op karate gedaan toen ze 5 was. En dat werkte ook heel goed. Fantastische sport om kinderen grenzen te leren, van zichzelf, maar ook van anderen. En ideaal om overtollige energie kwijt te raken. Vechtsporten zijn bij uitstek geschikt voor kinderen met gedragsproblemen. Ik zit net even te googlen en kom daar ook boksen bij tegen. Dus misschien is dat mog wat als optie. Niet thuis een boksbal, maar een sport waar hij wel zijn (negatieve)energie kwijt kan, terwijl hij leert dat ook te begrenzen en op de juiste manierte kanaliseren. Ik heb met mijn dochter ook gezocht naar iets wat thuis werkte, zoals bv op een kussen rammen als ze boos was. Maar dat bekleef niet. Dat lukte 1x en dat was nog sociaal wenselijk ook, daarna was ze zich er te bewust van dat het een trucje was ofzo. Maar karate hielp haar wel echt.
Sorry, je hebt gelijk, je had dit zelf al bedacht en vroeg om instanties. Ik zag met name heel veel reacties met allerhande adviezen, en daarom dacht ik dat je om tips vroeg. Maar ik denk dat je het stadium van 'tips door moeders op een forum' voorbij bent met dit probleem. Ik weet niet zo goed welke instanties helaas. Wij hebben op school een hele fijne maatschappelijk werkster die heel goed de weg weet in het 'zorgnetwerk' van de regio. Is zoiets een optie? Sterkte!
Dank voor de tip. We gaan na de vakantie zeker nog verder speuren voor een sport die bij hem en in ons familieprogramma past, nu z’n huidige sport net gestopt is en judo helaas niet lukt omdat wij op die dagen niet kunnen. Had ik grotendeels al wel beschreven in een andere reactie hier, maar snap dat niet iedereen de tijd heeft en/of de moeite wil nemen om álle berichten te lezen Wil zelf graag eigenlijk met hem op ouder-/kind yoga! Maar daar moet ik nog achteraan voor meer info. Ander iets wat ik even met je wilde delen gezien je ook reageerde in m’n topic over iets van muziek op z’n kamer: bedacht me van de week dat ik m’n moeder nog wel kan vragen naar cd’s met ontspanningsmuziek die zij niet meer gebruikt en of onze zoon die dan mag hebben En besluiten we toch iets in huis te halen zónder cd-speler, dan vinden we wel weer een manier om toch ontspanningsmuziek te kunnen afdraaien voor hem Dat stukje dat je kind zich er zo goed van bewust is dat iets sociaal wenselijk is en al snel blijkt dat dat een trucje van ze is : dat was wat de creatief therapeut en de ib-er van vorig jaar al vlot opmerkten en daardoor hebben ze dus ook de hulp stopgezet, omdat ze hem niet meer konden helpen hierdoor. Wel frustrerend hoor: een kind dat hulp nodig heeft, maar die niet krijgt, omdat ‘hij niet te helpen valt’ om het maar even zo te zeggen…
Dank je voor je excuses Ik snap wat je bedoelt met dat stadium voorbij zijn. Toch ben ik van mening dat dit zeker wel helpend is (zie voor mn volledige uitleg een eerdere post hier van me). Dank ook voor de tip. Hier op school hebben we de coördinatrice van het wijkteam die regelmatig inloopspreekuur houdt. Met haar hebben we reeds een kort lijntje, dus dat loopt al. Verder hebben we momenteel niets met de IB-er lopen, al weet ze wel het eea. van ons af inmiddels. Maar bij de IB-er van vorig jaar en van die van dit jaar en de komende jaren, zijn onze ervaringen wisselend tot nu toe. Net als bij de coördinatrice van het wijkteam overigens. Wel hebben we na advies van hier toch eindelijk de HA ingeschakeld en ben nog aan het speuren naar een goede SI-therapeut hier in de buurt. Moesten toch echt opschalen zogezegd.
Oh haha, ja kan dat ik daarover heen gelezen heb. Het gaat me soms een beetje te snel en dan verlies ik het overzicht een beetje ouder en kind yoga klinkt wel mooi! Samen iets ontspannends doen kan nooit kwaad lijkt me. Wat betreft muziek afspelen: het een sluit het ander niet uit denk ik. Mijn dochter heeft laatst een goedkope cd speler gekocht omdat ze per se de nieuwste cd van Taylor Swift wilde hebben . Maar op Spotify heb je ook ontspanning muziek en kan je dus ook afspelen op een google nest. Ik zou gewoon doen wat het beste bij je zoon past. Social wenselijkheid vind ik echt extreem lastig in combi met andere gedragsproblemen. In onze omgeving heeft het heel lang geduurd eer mensen geloofden dat onze dochter niet altijd dat enorm charmerende meisje was. En ook in de hulpverlening werkte het zo tegen, zowel tegen haar zelf als ook tegen ons. Zo heeft ze een tijdje ergens anders gewoond als onderdeel van een ‘pauzeplan’. En na nog net geen 6 wkn werden we gebeld dat de boel was geëscaleerd en dochter per direct naar huis zou komen. Pas daarna zagen de hulpverleners in dat het echt niet meer ging, terwijl ik dat zelf al jaren riep. Maar omdat ze dan zelf steeds een goed aangepast en aanspreekbaar meisje zagen werd dat gewoon niet duidelijk (ondanks al mijn verhalen over haar gedrag). Ik heb dat voorval ook echt moeten ‘inzetten’ om duidelijk te maken dat het dus ook bij ons geen houdbare situatie was. Maar dit is ook iets heel triest voor het kind in kwestie met sociaal wenselijk gedrag, want dan kunnen ze dus gewoon niet altijd zichzelf zijn of hulp krijgen als dat nodig is
Sterkte @hummeltje5 . Het is niet niks zo. Ondanks dat ik zelf niet in de situatie zit, kan ik me wel voorstellen dat het je tot het uiterste kan drijven. Ik wil alleen even zeggen dat je het goed doet! Je doet er zo te lezen alles aan, en meer kun je niet doen❤️. Nog een klein ding wat me te binnen schiet: ik lees dat geen filmpje mogen kijken iets is waarmee je hem kunt straffen. En dat hij behoefte heeft aan alleen zijn. Zou in zijn eentje een filmpje mogen kijken een beloning zijn waar hij wél gevoelig voor is? Geen idee of het mogelijk is hoor, en het is ook geen oplossing verder, maar het kwam bij me op. Succes verder, ik hoop dat de afspraak met de huisarts wat oplevert!
Zeker bij meisjes is dat sociaal wenselijke soms echt lastig. Aan de andere kant is het ook een gave natuurlijk. Mijn dochter was zonder dat al lang uitgevallen en ik denk ook door vrijwel niemand meer geaccepteerd. Het is heel ingewikkeld, want het is een ‘trucje’, het kost haar bakken met energie, maar het zorgt er wel voor dat ze kan functioneren in deze maatschappij, zeg maar. Hulpverlening kijkt er zelden of nooit doorheen. We hebben al zoveel gehad en we hebben er tot nog toe maar één getroffen die het ‘begreep’ (of nou ja, ze begreep het niet echt, maar kon er wel heel goed mee omgaan en er ‘omheen bewegen’ en daar gaat het uiteindelijk om). Ik probeer mijn dochter de balans er in te laten zoeken (en hopelijk ook vinden) én daarnaast hoop ik heel erg dat ze tzt (maar liever vandaag dan morgen…) de mensen om zich heen krijgt en de dingen kan doen waarbij dit minder nodig is. Omdat de buitenwereld helaas is zoals hij is (al heb je er natuurlijk wel een beetje invloed op), probeer ik haar thuis zoveel mogelijk ruimte te geven. Dus zo min mogelijk regels, niet straffen of juist belonen voor bepaald gedrag (ze kan er immers weinig aan doen), maar haar wel te sturen in dingen en haar inzicht geven in bepaalde situaties (en haar gevoelens, reacties, alternatieven, enz.)). Je merkt dat ze het zeker oppikt en ook dat ze ouder wordt. Dat laatste niet alleen mbt haar zelf, maar ook mbt haar omgeving. Van een 15-jarige wordt veel meer geaccepteerd dat ze zelfstandig zijn ed, ze krijgen ook ‘buiten’ veel meer vrijheid, enz. En ondanks alle zorgen die er ooit waren, pakt ze dat tot nog toe goed op. Al is dat niet vanzelf gegaan natuurlijk.
Zoek echt eens op PDA. Het is geen officiële diagnose is NL, dus bij de huisarts en hulpverlening komen ze daar waarschijnlijk niet mee. Ondanks dat het dus geen officiële diagnose is en ik dus niet weet of dochter ‘het heeft’, voor mij maakt dat ook niet uit, gaf het hier zoveel inzicht en handvatten (die behoorlijk tegengesteld zijn van de reguliere opvoedadviezen), dat ik het de moeite waard vind om aan te raden daar in ieder geval wat meer over te lezen. @KleineLai: Ik ben je nog altijd dankbaar voor de tip van de FB-groep waar ik dit voor het eerst tegenkwam!
PDA hangt geloof ik vaak samen met autisme, ADHD en angststoornissen. Ze noemen het dan bijv ADHD met PDA-profiel. Ze (ik weet niet precies wie ‘ze’ is maar ik heb er vaker over gelezen) willen PDA als een losstaande diagnose hebben, geloof ik. De BBC had er ooit eens een uitzending over. Een ingewikkelde diagnose toevoeging : dit was het jongetje waar ik toen een uitzending over gezien heb denk ik. en https://www.bbc.com/news/uk-wales-65581021.amp
Voor mij was lezen over PDA een eye opener, ik herken mijn jongste hier erg in. Een deel van haar gedrag begreep ik vanuit autisme bekeken, een ander deel vanuit ADHD bekeken, maar er bleef altijd iets over wat een raadsel bleef en ik me maar bleef afvragen, waarom doet ze dit?? PDA geeft daar verklaringen voor, als ook de (zeer) lage sociaal-emotionele leeftijd (die ik recent bij haar heb laten vaststellen) en het inzicht hoe het werkt in de hersenen met veilig/onveilig en de instinctieve (stress)reacties daarop. Ze is door jarenlang sociaal wenselijk gedrag op 8-jarige leeftijd uitgevallen op school. Als ze niet zo ontzettend hard haar best had gedaan om 'mee te doen' en te maskeren, hadden we misschien veel eerder aanpassingen kunnen doen. En was ze niet zo intens diep afgegleden. (maar ja, dat weet je natuurlijk nooit) Mijn zoon (die ook uitgevallen is op school) heeft heel duidelijk veel minder sociaal wenselijk gedrag vertoond en hadden we dus al veel eerder door dat school te veel voor hem was.
Lastig hè? Ik ken PDA niet uit ervaring, maar ik kan me goed voorstellen hoe het zou werken. Meisjes zijn daarin echt zoveel kwetsbaarder. De natuurlijke gevoeligheid voor het sociale, de groep. Sommigen zijn zo sterk in maskeren, ze weten niet eens dat ze het doen en in welke mate. Ik was ook zo’n meisje. Niet gezien omdat ik me dusdanig aanpaste. Dat ging vanzelf. Ik wist niet dat ik het deed. De problemen die ik had (schoolziek, hoofdpijn, buikpijn, ernstig faalangst, onderpresteren, uitgevallen op school) hadden geen invloed op de groep en dus was het allemaal niet zo’n prioriteit om het uit te zoeken (in de ‘90). Die laksheid, of lauwheid van school en mijn omgeving (onbedoeld maar intentie maakt niet uit) heeft diepe wonden gemaakt. gelukkig leren we steeds meer, en spreken mensen zich steeds meer uit over hun kindertijd en schooltijd waardoor we allemaal ook steeds meer leren. sterkte hoor! Heb je er een beetje rust en vrede mee? ‘Het een plekje kunnen geven’? Of zit je nog in de fase van ontdekking, puzzelen, plaatsen, verwerken, enz.