Voorheen stond ik altijd meteen heerlijk op. Maar 1,5 jaar geleden ziek geworden en meer dan 9 maanden niet normaal kunnen functioneren. Nu weer gelukkig soort van aan het herstellen. Helaas is het elke ochtend de vraag hoe ik op sta maar helaas lichamelijk nooit meer fit. En soms betekend dat dat ik me de hele dag minder goed voel en soms na het ontbijt voel ik me gewoon helemaal goed en is er niks aan de hand. Ik hoop dat ik over een paar maanden gewoon weer elke ochtend gewoon opsta zonder te hoeven voelen dat ik lichamelijk nog steeds niet fit ben.
Ik ben geen ochtend persoon, heb ook echt moeite met opstaan. Baal ook altijd van die wekker en ben blij als ik in weekend wat langer kan blijven liggen. Momenteel slapen we amper. Jongste dochter heeft mogelijk kinkhoest en wordt om het uur in een hele erge benauwde, half stikkende hoestbui wakker al 8 nachten nu. Dus we slapen misschien alles bij elkaar 3 tot 4 uurtjes. Pure hel. Ik hoop dat echt snel stopt...
Nog steeds moe na ettelijke uren wakker liggen. Er tegen op zien om weer een dag te beginnen. Uitzien naar de avond. Het enige voordeel is dat mijn rug weer even vooruit kan na de nacht. Maar we moeten door...
Ik heb vrijwel altijd zin om de dag te beginnen, maar ik kan altijd moeilijk afscheid nemen van m’n bed. Het ligt zo lekker. Ik moet eigenlijk sneller opstaan na de wekker of na het wakker worden. M’n man kan dat heel goed, die gaat er echt uit als de wekker gaat (voor de 1e keer) of een kwartier nadat hij uit zichzelf wakker is geworden.
Ik zie eigenlijk altijd op tegen de dag.. ik ben ook veel moe en heb nog veel gebroken nachten omdat dochter vaak tussen ons in slaapt. De ochtenden met de kinderen en het klaarmaken voor werk/bso/ school vind ik best pittig. Gaat niet echt goed samen met mijn ochtend humeur
Dit eigenlijk! Alleen in het weekend vind ik het wel lekker om ‘‘s morgens eerst even lekker in m’n badjas op de bank te hangen met een kop koffie en rond 10:00 ga ik pas douchen en aankleden.