Ik las dit en nu ben ik benieuwd wat er van het schoolsysteem in NL onduidelijk is/ anders is vergeleken met andere schoolsystemen/ jullie schoolsysteem.
Vooral de middelbare school is qua systeem redelijk uniek in Nederland heb ik het idee. Wij hebben hier 6 jaar basisschool- die met 6 jaar begint, de kleuterscholen zijn nl niet verplicht, al doen de meesten dat wel- daarna 3 jaar "middle school" en daarna de hogere middelbare school. Die laatste is niet verplicht en leerlingen die naar beroepsonderwijs willen kunnen daar naartoe na die eerste 3 jaar. Maar het is dus allemaal één niveau. Dus geen 4 of meer verschillende niveaus, of profielen waarbij een dertienjarige eigenlijk al belangrijke beslissingen over zijn/haar latere carrière moet nemen. Er is bij ons overigens schoolplicht waar best streng op wordt gelet. In NL kregen ze thuisonderwijs, vooral omdat we toen al emigratieplannen hadden en we ze al goed wilden voorbereiden qua taal. Maar dat is hier absoluut niet mogelijk, als het aan de jongste lag zou ze veel liever weer worden thuisgeschoold, maar helaas. Ze heeft ASS, gelukkig gaat het tot nu toe redelijk goed op school. Voor leerlingen van het platteland en andere afgelegen plekken zijn er een soort kostscholen in de stad.
Ik wil dolgraag naar Canada en heb hiertoe 2 jaar geleden al een poging gedaan, naar helaas niet gelukt (puntensysteem kwamen we net aan, maar werk zou lastiger worden en dan kom je dus niet door "ronde 2" heen)
Ik lees hier trouwens veel over Canada maar volgens mij is het niet erg makkelijk daar momenteel qua levensstandaard. Een kennis van me is onlangs juist van Canada naar de VS verhuisd, haar vrouw komt daar vandaan, maar aanvankelijk woonden ze in Canada. Ze vertelde dat ze ondanks twee banen alsnog bij de voedselbank terechtkwamen. Natuurlijk heb je in de VS ook weer nadelen (ze wonen in niet zo'n conservatieve staat dus voor hen als lesbisch paar scheelt dat nog iets), maar qua levensstandaard is Canada best moeilijk momenteel. Als het gaat om het klimaat, dan vind je iets soortgelijks vast ook wel in Scandinavië lijkt mij.
Nee, overal is wel wat denk ik. Ik vind het heerlijk om alles dichtbij te hebben, gewoon de fiets te pakken of even naar de supermarkt te lopen. Mijn man heeft de behoefte gelukkig ook niet.
Klopt, het is heel duur om daar te leven. Je kinderen moeten naar de school in de wijk waar je woont, dus heb je voorkeur voor een school, moet je ook een woning in die wijk kopen en de voorkeursscholen zitten eenmaal vaak in dure wijken. Los daarvan kan je als immigrant niet meteen rente van je hypotheek voor een langere tijd vastzetten, dus stijgt de rente, stijgen je woonlasten meteen. Wij hebben veel familie wonen in Canada, ik vind het een prachtig land. Overigens verdien je als leerkracht en verpleegkundige ontzettend goed, dus als je die beroepen daar mag uitoefenen, dan zijn er wellicht wel mogelijkheden.
In mijn fantasie woon ik in Ierland of Schotland, groen, schoon, land, dieren en weinig mensen om mij heen. Of Alaska, Canada. Maar dan wel alleen want mijn vriend houd daar helemaal niet van, behalve Canada, voor hem een warm oord. Soms zie je wel eens van die lokkertjes over verlaten regio's waar je goedkoop kunt wonen maar dan wel moet bijdragen aan de welvaart e.d. Maar vind het hier prima. Er zijn wel plekken in Nederland waar ik liever zou wonen dan in de randstad. De Veluwe, Brabant, Achterhoek etc.
Geen enkele behoefte (meer). Eerder wel over gedroomd toen ik wat jonger was, dan was ik in Tsjechië (Praag) gaan wonen. Maar ondanks de drukte bevalt Nederland me prima. We passen ons aan, gaan zo min mogelijk naar drukke plekken/pretparken etc en dan is het in Nederland heerlijk rustig wonen. Wij wonen in het midden van het land, zijn met een uur in een groot deel van Nederland. Goede treinverbinding ook op 5 minuten fietsen. Zijn in 5 minuten in een enorm bosgebied (nationaal park) en in minder dan 5 minuten in een uitgestrekt landelijk gebied vol natuur en rust. Gisteravond zelfs nog verdwaald daar Cultuur en historie mis ik hier wel, en de oudste ook, maar Amsterdam is een uurtje met de trein. Daar zou ik ondanks de drukte wel heel graag willen wonen, voel me daar ontzettend thuis en vind het wel eens jammer dat ik de eerste generatie sinds 1600 ben die niet in Amsterdam is opgegroeid. Maar een ander land, nee dank je.
Dit. Maar een iets aangenamer klimaat zou ik ook niet erg vinden. Maar ik besef me terdege dat mijn beeld van dat schattige huisje in de middle of nowhere vooral een heel naïeve en veel te rooskleurige weergave van de werkelijkheid is. En mijn man en kinderen willen ook zeker niet mee. Dus ik houd het maar op zo vaak mogelijk op vakantie gaan
Ik ben nogal kneedbaar dus zou wel hier of daar kunnen wonen MAAR ik ben nog nooit ergens langer dan 2 weken geweest en als ik daar ben dan is het op vakantie. Ik heb dus totaal geen realistisch beeld van hoe het is om elders te leven en daar ook gewoon te werken en kinderen op school te hebben.
Als wij geen kinderen zouden hebben gehad, dan zou emigreren wel echt een serieus onderwerp zijn bij ons. Bijvoorbeeld een leuke camping in midden Frankrijk, Oostenrijk of Duitsland. Of een pension ❤. Niet omdat ik Nederland niet fijn vind, ik woon hier meer dan prima. Maar een andere omgeving lijkt me ook fijn. Maar goed, ik wil mijn kinderen niet uit hun huidige omgeving halen. Met de nadruk op 'ik', want ik kan me voorstellen dat dit bij andere gezinnen/kinderen anders is. Misschien over 10 jaar, als de kinderen de deur uit zijn en hun eigen leven hebben. Wij zijn dan ook pas 50. Maar ja, dan zijn onze ouders oud en hebben ze mantelzorg nodig. En dan blijft het bij dromen..
Ik zou heel graag willen emigreren naat een warmer land. Het liefst naar Turkije, o.a. omdat het niet ver van mijn thuisland is en vind tot nu toe alles aan Turkije leuk, maar een week of twee op vakantie is natuurlijk wel anders dan er daadwerkelijk wonen. Mijn man is een twijfelaar en zou nooit weer zo’n grote stap zetten, ben ik bang.
Is er een warme versie van Noorwegen? De ruimte, het uitzicht, de natuur is geweldig. Maar de temperatuur en de winters hebben niet mn voorkeur (anders had ik er al gezeten). De enige realistische hoek die we hebben is UK (ook familie daar, maar blijft een eiland) of Duitsland (eiffel/zwarte woud hoek). Slowakije schijnt ook enorm bijzonder te zijn, maar dat zie ik hier niet gebeuren dan heb ik toch echt meer gesettelde connecties nodig (familie aldaar zou een dikke pre zijn). Denk dat het maar een vakantiehuis of fikse stacaravan wordt over een jaar of 10. Hebben de kinderen onderdak voor een deel van t jaar als ze pa en moe zat zijn en t andere deel wonen ze in NL en zitten wij daar (met wat overlap, wil mn kinderen ook graag real life zien).
Emigreren zou ik nu nooit meer kunnen. Ik ben te gehecht aan mijn sociale leven hier. Persoonlijk zou ik momenteel wel steeds liever willen vertrekken uit de randstad vanwege drukte, veiligheid en sociaal klimaat. Maar mijn 2 pubers ga ik nooit mee krijgen vrees ik
Ierland is altijd mijn droom geweest, maar het leven is daar ook vreselijk duur. Als we geen kinderen hadden gehad dan waren we het gaan proberen. Maar de kinderen zitten hier goed, zouden hun familie niet kunnen missen. (Zelf heb ik daar geen moeite mee) En als ze straks groot zijn, zijn onze ouders op leeftijd. Mijn man heeft genoeg broers en zussen maar voor mijn ouders zal er veel op mijn schouders terecht komen. We wonen nu 1,5/2 uur van ze vandaan en dat lijkt me straks al ver genoeg…
Dat is wel echt een dingetje. Ik merk toch wel vanuit mijn kennissenkring dat het vooral degenen zijn met niet bijster goede familiebanden die de stap zetten. Zelf heb ik ook niet zoveel met mijn familie en ik kijk er eerder tegenop ze weer te zien dan dat ik ze mis. Mijn tante heeft jarenlang in Singapore gewoond maar dat was destijds volgens mij best moeilijk voor met name mijn oma, vooral omdat het destijds nog bij brieven schrijven bleef en ze elkaar soms jarenlang niet zagen. Maar als je niet zo'n familiemens bent, maakt dat het toch al makkelijker. Ik ken trouwens ook iemand die naar Ierland is geëmigreerd.
Het noorden van Italië? Ik zou ook echt depressief worden van die Scandinavische winters. Alleen maar kou en donker... Ik vind de noord Afrikaanse winters al koud genoeg, en heb dit jaar niet eens een winterjas gedragen (ja, sommige mensen denken kennelijk dat ik in de tropen ofzo zit maar bij ons kan het ook gewoon koud worden)
Is dat niet die zone met die hageleieren? Had ook al zitten kijken in t platteland Spanje en Portugal, maar geloof niet dat ik man en kinderen daar zo gek voor krijg. Plus zodra je ouder wordt, wordt het helemaal een issue. Geloof niet dat wij ooit gaan emigreren, tenzij Drenthe/Achterhoek ofzo telt Momenteel mantelzorgers voor twee kanten, kinderen die nog een schoolloopbaan in moeten. Je werk aldaar nog vinden, met al of niet de nodige uitdaging (partner dyslectisch en beiden geen talenwonderen). Ik werk in de IT maar heb nog niet de handige papieren erbij om overal maar aan te kloppen (mag wel studeren maar tja...kinderen...). En ik héb een fantastische werkgever dus...meh... Doe maar die postcodeloterij truck en een leuke boerderij met een lap grond voor twee zorgunits. Acht die kans groter. Blijft wel mooi dromen, maar ik hou t dan wel bij een leuk vakantiehuisje/stacaravan/offgrid iets minder tiny house.
De meeste emigranten die ik ken werken online of zijn een eigen onderneming begonnen. Enige uitzondering die ik me nu kan bedenken is een kennis in Libië (vanuit Zweden) die op een kunstacademie werkt, daar heeft ze alleen Engels voor nodig. Vriendin van me hier, uit Noorwegen, doet ook iets online (marketing achtig iets, maar vraag me niet naar details ). Maar idd, werk is vaak één van de grootste obstakels. Het zijn grappig genoeg toch vooral Scandinaviërs die ik ken die zijn geëmigreerd, en een vriendin uit Marokko (Deens) zei dat het daar in haar omgeving echt vol zit met mensen uit Zweden/Noorwegen. En ook redelijk veel Nederlanders trouwens.