Geen adoptie uit buitenland

Ik begrijp de achterliggende redenen echt wel, maar vind het toch triest.
Mijn nichtje is met alle liefde geadopteerd. Zij kreeg een nieuwe kans op een mooi leven en dat heeft ze zeker gekregen. Is het altijd makkelijk geweest? Nee zeker niet. Maar een leven in een weeshuis is dat volgens mij ook niet. En daar denk ik nu wel aan.. al die kinderen die opgroeien in een weeshuis en nu een kans minder krijgen op een mooi, nieuw leven.

 

Beetje dubbel.

Gevoel zegt je kunt die kinderen toch geen goed thuis ontzeggen. Wat nou als er een paar wel een fijn leven krijgen daardoor.

Verstand zegt echter wat anders. Teveel mistanden. En persoonlijk ken ik iemand die is geadopteerd. Hele lieve adoptie ouders. Waar diegene ook heel blij mee is. Maar altijd het gevoel niet te aarden "iets te missen". Voelt zich Nederlands, maar toch ook niet. Het missen van je "roots" gaat kennelijk heel diep.

 

Ik denk dat dit past in de ontwikkeling van de huidige tijd. Het idee van een kind redden is daar geen onderdeel meer van. Landen ontwikkelen zich zelf ook steeds verder. En gekeken moet worden naar mogelijkheden om kinderen in hun eigen land op te vangen. Deze initiatieven komen maar moeilijk van de grond als het financieel lucratief is om kinderen naar het buitenland te laten gaan. De industrie en bedragen die daarin omgaan zijn enorm. En daardoor krijg je misstanden die voor landen waar wensouders wonen gewoon niet te controleren zijn. Hoe goed de intenties en bedoelingen ook waren. Zaken als bureaucratie en corruptie zijn niet te voorkomen. En daardoor weet je het hele verhaal gewoon nooit zeker.

Het is uiteindelijk een kinderbeschermingsmaatregel. Niet een voorziening voor wensouders.

 

Ik snap het echt wel. Heb zelf 3 geadopteerde familieleden, uit 2 verschillende landen en allemaal weten ze eigenlijk nauwelijks iets over hun afkomst. Merk ook bij het ouder worden dat ze meer en meer op zoek gaan naar hun geboorte cultuur en dat he toch allemaal wel moeilijk kan liggen om niks of weinig te weten. Ook in mijn kennissenkring wel wat geadopteerde mensen en vaak een moeilijke pubertijd door dat gevoel van identiteit waarnaar ze op zoek zijn. Sommige met heftige psychische problemen.
Gelukkig gaat het met iedereen op volwassen leeftijd nu wel (redelijk) goed, en zijn ze allemaal ook al op zoek gegaan naar hun roots. En ik kan me ook niet voorstellen dat mijn familieleden er niet zouden zijn, dus ik klink waarschijnlijk nogal mezelf tegensprekend. Maar ik zou toch veel liever zien dat er meer geïnvesteerd wordt in hulp ter plaatse voor de kinderen dan dat ze naar hier gehaald worden.
Je hoort ook vaak dat mensen vinden dat de geadopteerde personen dankbaar moeten zijn voor hun kansen die ze hier hebben gekregen, terwijl ze er niet naar gevraagd hebben om naar hier te komen. In onze familie hangt er ook zo een beetje een taboe om er over te praten is mijn gevoel, vind ik wel spijtig want kan net heel waardevol zijn.

Onze kinderwens is ook enorm, maar we hebben wel vanaf het begin uitgemaakt voor onszelf dat adoptie geen optie is voor ons. Buiten dat kom ik waarschijnlijk niet in aanmerking door mijn medische problematiek en ik zou het super pijnlijk vinden om dat uit iemand anders zijn mond te horen.

 

Zelfs mijn moeder, die in 1959 in Nederland geboren en geadopteerd werd heeft hier last van en zij mist niet eens de culturele aansluiting. Natuurlijk geldt dit niet voor iedereen die geadopteerd is, maar ik kan me vanuit mijn ervaring met mijn moeder dus heel goed voorstellen wat adoptie met je kan doen, Ookal ben je in een liefdevol gezin opgegroeid. (Mijn oma was echt een fantastisch lieve vrouw, mijn moeder is haar ook heel dankbaar.)

 

Het is zeker ingrijpend en als er betere mogelijkheden omtrent adoptie of opvang in land van herkomst zijn, dan is dat natuurlijk altijd beter. Maar dat is dus niet in ieder land goed ontwikkeld.
Mijn nichtje komt uit oost europa, mijn zus is altijd heel open geweest over waar ze vandaan komt en ze zijn er meermaals heen geweest.
Maar het gevoel van 'iets missen' zal er ook zijn wanneer je opgroeid in een weeshuis. Dusja ik begrijp de redenen, maar ik vind het wel heel dubbel.

 

Vaak is er ook niet goed ingezet op het ontwikkelen van goede alternatieven in het land van herkomst. Omdat het vele malen lucratiever is om kinderen naar het buitenland te adopteren. Je ziet nu al dat veel voormalige adoptielanden intussen zelf kijken naar andere mogelijkheden in het land zelf. Uit veel onderzoeken blijkt ook dat veel kinderen in weeshuizen niet eens echt wees zijn. Er zijn nog ouders of andere familieleden. Daarnaast veranderen de sociale en culturele normen in veel landen van herkomst ook (bijvoorbeeld afschaffen 1 kind politiek of acceptatie ongehuwd of alleenstaand ouderschap) waardoor redenen voor adoptie vervallen.

Maar ik vind niet dat wij met onze Westerse blik en waarden en normen de problematiek elders moeten oplossen door kinderen hierheen te halen. Met daarbij het idee dat wij het beter weten of kunnen.

Op een gegeven moment was het zelfs toegestaan baby's uit een rijk en ontwikkeld land als de VS hierheen te halen. Een bekende is daar mee bezig geweest (omdat het het enige kanaal voor mensen van hetzelfde geslacht was) maar is afgehaakt op de meer dan 50.000 euro die het bij elkaar zou moeten kosten. Officieel betaal je dan niet voor het kind. Maar wel voor tal van andere zaken. Dat was moreel voor hen niet meer te verantwoorden (met daarnaast nog bijkomende risico's). De redenen zijn wellicht heel begrijpelijk. Maar dat soort zaken is wat mij betreft niet ok.

Wie zijn wij om te oordelen over de gang van zaken in andere landen?

 

Ik snap dat het voor wensouders een behoorlijke klap is, maar voor mij gaat het belang van het kind voor.

Ik ken iemand die 2 Chinese kinderen geadopteerd heeft, beiden met een medische beperking. Ze heeft nooit de echte reden gehoord waarom die kinderen in een weeshuis terecht zijn gekomen. De kans dat ze wees waren, was niet groot. Maar of ze ouders de zorg niet konden betalen of dat ze liever een kind hadden zonder beperking (voor een gezonde familielijn), dat wist ze niet. Het begint dus al met acceptatie van elk kind. Ik hoop dat daar vorderingen in komen.

 

Hier ben ik het volledig mee eens, het is arrogant te denken dat wij ze een beter leven kunnen bieden en dat wat wij hier in Nederland beter is dan wat ze daar hebben. Dit is afhankelijk van in welke levenstandaard je opgroeit en gewend bent.

 

@Amberxx ja mee eens hoor.. velen zijn niet eens wees inderdaad. Maar vaak wel met een problematische achtergrond en die kinderen zijn niet zonder reden afgestaan (uitzonderingen daargelaten).
Zeker is het goed dat daarin geïnvesteerd gaat worden in land van herkomst. Dat moeders zich niet meer gedwongen voelen om hun kind af te staan vanwege armoede bijv. of dat er betere mogelijkheden zijn qua binnenlandse adoptie/opvang.
Hoe dan ook ben ik blij voor het leven wat mijn nichtje hier heeft gekregen.

 

Hoezo is dat arrogant? Natuurlijk kan een kind in het land van herkomst ook een mooi en geweldig leven hebben. Maar als je de realiteit niet hebt gezien dan kun je daar ook niet echt over oordelen toch.
Opgroeien in een achterstandswijk met verslaafde ouders of opgroeien in een kindertehuis waar niet echt veel persoonlijke aandacht is, is toch echt wel anders dan opgroeien in een liefdevolle, veilige omgeving in een ander land.

Nu is de situatie van elk kind weer anders, ik spreek puur uit eigen ervaring en ik schaam me er niet voor om te zeggen dat mijn nichtje een mooi leven hier heeft gekregen.
Had ze dat daar in land van herkomst niet kunnen krijgen? Geen idee, misschien wel, misschien ook niet.. En ja, daarom is het ook goed dat daarin geïnvesteerd gaat worden.

 

Klopt, het is natuurlijk ook wel een kolonialistische/witte superioriteits-mindset (iets met the white saviour). En ik heb het idee dat het bij adoptie niet zozeer om het kind gaat, maar om de (wens)ouders. Ik vind het faciliteren van dergelijke misstanden onder het mom van "het redden van een kind" erg bijzonder.

Mijn eigen oma was trouwens ook geadopteerd, wel binnen Nederland. Achteraf is dat wel letterlijk haar redding geweest, omdat ze uit een joods gezin kwam. Maar ook mijn oma had haar leven lang toch last van de adoptie.

 

Maar op zich is dat met adoptie binnenlands en het krijgen van biologische kinderen net zo. Wij willen een baby, de baby heeft geen zeggenschap.

Verder eens met dat we niet internationaal moeten adopteren hoor, maar betreft de intentie; (internationaal) adoptie is in die zin niet meer of minder egocentrisch dan biologische kinderen willen.

 

Dit denk ik ook. Er zijn zeker ook me sen die bewust voor adoptie kozen ipv eigen biologische kinderen. Juist om deze kinderen een goede toekomst te bieden. Maar ik denk dat het meerendeel van de adoptieouders er voor gekozen hebben vanwege eigen kinderloosheid.

Als je nu als stel je aan het oriënteren bent geweest over adoptie zal dit wel een enorme klap zijn denk ik ...

 

Nou, als daar mensenrechtenschendingen bij komen kijken, zoals bij een buitenlandse adoptie vaak het geval is, vind ik het toch niet helemaal te vergelijken met biologisch eigen kinderen willen. Vroeger was er niet zoveel bekend over de misstanden, maar dat is nu wel anders. Als je zo'n adoptie dan tóch doorzet, vind ik dat behoorlijk egocentrisch.

 

Ja tuurlijk. Maar jij had het over adoptie en ik las dat in brede zin. En in brede is elke keuze voor een baby (of dat nou adoptie, internationaal of nationaal, of biologisch is) in eerste plaatst een egocentrische keuze.
Dus dat - op zichzelf - vind ik geen ‘zonde’ die enkel adoptieouders hebben, bijv.

Ik denk dat alle (ok, de meeste) ouders in eerste instantie kiezen voor een kind uit liefde.
Daarna, ja, internationaal adoptie klinkt dan heel mooi maar dat is het inderdaad vaak niet, weten we nu.
Als ouders met de kennis van nu nog steeds kiezen voor internationaal adoptie dan eh.. ja dat vind ik ook zeer kwalijke zaak.

 

Op individueel niveau zal het voor sommige kinderen best goed zijn geweest. Maar in het grote geheel is het dat niet. Of niet meer in de huidige tijd. Er is een markt ontstaan van vraag en aanbod. En het lastige is dat het gewoon nooit te controleren is.

Wil je je echt inzetten voor kinderen dan is pleegzorg (waar ze zitten te springen om ouders) ook een optie. Het is natuurlijk wat anders dan adoptie. Maar ook daar kan je als perspectief biedend gezin jarenlang of tot hun 18e een kind opvoeden binnen je gezin.

 

Precies dit, en ook al zijn pleegzorg en adoptie niet bepaald met elkaar te vergelijken, alsnog vraag ik me wel af waarom ze bij het 1 staan te springen om ouders, terwijl er bij het ander zelfs wachtlijsten zijn en het soms jaren duurt tot de wensouders eindelijk aan de beurt zijn. Waarin zit dat verschil dan? Het gaat immers om het belang van de kinderen. Althans, dat wordt altijd geclaimd.
Qua papieren en alles wat je moet regelen lijkt mij pleegzorg ook nog eens eenvoudiger (maar daarin kan ik ook fout zitten, aangezien ik met geen van beiden ervaring heb).

 

Inderdaad. Voor ons zou pleegzorg wel een optie zijn, in tegenstelling tot adoptie, net omdat je het kind wel in zijn eigen leefomgeving houdt en contact met de eigen familie meestal mogelijk is. Staan we persoonlijk veel meer voor open en hier zijn genoeg kinderen in nood voor een warme thuis. Ik denk ook of onze kinderwens nu lukt of niet dat we dat sowieso ooit wel gaan doen.
Ik weet alleen niet of je even hard gescreend word als bij adoptie want anders zouden we ook daarvoor niet in aanmerking komen.