Geen adoptie uit buitenland

Ik heb met zowel adoptie als pleegzorg ervaring. Wij hebben 2 geadopteerde kinderen en vele pleegkinderen gehad en nu heb ik ook 2 pleegkinderen in huis.

Het grootste verschil: een geadopteerd kind is gewoon jouw kind. Niet anders dan een biologisch kind. Het is wettelijk jouw kind, jouw erfgenaam. Geen bezoekregelingen met biologische ouders, geen biologische ouders die niet inzien waarom hun kind uit huis geplaatst is en daar constant ruzie en trammelant over schoppen, rechtzaken over aanspannen, geen toestemming geven om het kind mee te nemen op vakantie buiten de landsgrenzen, etc.

Wij ervaren pleegzorg als vele malen zwaarder dan adoptie.
Maar ook onze adoptie kinderen hebben vele malen minder psychische problemen dan onze pleegkinderen.
De loyaliteit van onze adoptiekinderen ligt volledig bij ons. Die van de pleegkinderen ligt dan weer bij ons, dan weer bij biologische ouders.
Het is echt niet te vergelijken.... appels met peren

 

Edit: we hebben ook nog een biologische zoon. En ook de band tussen hem en de adoptiekinderen is anders dan tussen hem en de pleegkinderen. Hij en de adoptiekinderen zijn volwaardig broer en zus. Bij de pleegkinderen ligt dit echt anders.
De pleegkinderen nemen zoveel onrust en gedoe mee dat dit voor hem (en onze dochters) soms te lastig is.

 

Poeh wat @villakakelbont tagfail al zegt is pleegzorg en adoptie niet te vergelijken.

De aanname dat je "ook daar perspectief kunt bieden tot 18" is eenzijdig.
Ja, jij kunt perspectief bieden.... de rechter beslist.
Er is nooit een eindpunt aan eindeloze rechtszaken, nooit een zekerheid(bv in onze situatie).

Pleegzorg is bieden,open staan en als hardste de klappen vangen.
Het mooiste wat er is, is tegelijk het zwaarste..

 

Het is al gezegd maar adoptie is niet ter vergelijken met pleegzorg.

Je hebt dan geen bezoekregeling, geen familie die je eventueel bedreigd, geen regelmatig contact met pleegzorgbegeleiders en voogden, niet overal toestemming voor nodig wat soms maanden kan duren. Geen gedoe als je op vakantie wilt.

En @artie je wordt wel degelijk gescreend door de raad van de Kinderbescherming. Ik durf niet te zeggen dat je hetzelfde gescreend wordt maar je moet een cursus volgen en als je door pleegzorg wordt goedgekeurd dan komt de Raad erbij. Als zij je ook goedkeuren kan je pleegouder worden.

Ik vind pleegzorg het mooiste om te doen maar het gedoe eromheen is echt heel vermoeiend.

 

Een screening lijkt me inderdaad ook wel logisch, maar die van adoptie vind ik absurd streng. Toen mijn tante en oom gingen adopteren was dat een screening die volgens mij een jaar heeft geduurd, zelfs ons gezin werd onderzocht, heel de familie. Heel de medische en psychische geschiedenis, enz. En andere mensen moesten een aanbeveling schrijven. Terwijl elke idioot die vruchtbaar is zo een kind mag krijgen. En helaas heb ik dat tijdens mijn jaren in de verloskunde en meditatie net iets te vaak voorbij zien komen.
Voor mij zou het persoonlijk heel pijnlijk zijn als iemand anders tegen mij zegt dat ik geen ouder mag zijn ahv zo een screening op basis van mijn medische geschiedenis, misschien nog wel pijnlijker dan als het met fertiliteit uiteindelijk niet zou lukken. Waar er trouwens niemand kijkt of we we geschikte ouders zouden zijn. En dat is een hele grote reden voor mij om bang te zijn om aan de procedure te beginnen.

Ik snap ook zeer goed het verschil tussen adoptie en pleegzorg en dat het iets totaal anders is, en mij gaat het ook echt om een goede omgeving en veiligheid in een warme omgeving creëren voor een kind in nood, en niet dat het kind van mij is. Ik zou dan zelf voor crisis pleegzorg willen gaan, dat is vaak echt maar heel kort, maar kan ook langer worden natuurlijk. Mijn, of onze, insteek is dan ook niet ik wil per se een kind van mij. Maar we willen kunnen zorgen, en onze liefde kunnen gebruiken om een kind te helpen opvoeden. En dan net in de eigen omgeving van het kind, met de eigen familie. En dat is dat wat met buitenlandse adoptie niet zo is.
Ik ken trouwens ook enkele pleegkinderen die later door hun opvanggezin geadopteerd zijn. En pleegkinderen die hun pleeggezin echt als hun thuis zien ipv hun geboortegezin.
Ik weet n=1 maar de adoptiekinderen die ik ken hebben veel grotere psychische problemen, vaak op puberleeftijd gehad en sommige met opnames, dan de pleegkinderen die ik ken. Maar ik denk dat het in beide groepen helaas wel veel voorkomt. Veel hechtingsproblematiek en borderline.
Ik weet in ieder geval dat we het zeker niet romantiseren en het niet de easy way tot snel een kind is. Ik hoop dat ik niet betweterig overkom haha. Maar het is hier zeker niet zo dat we denken van oh de natuurlijke weg lukt niet, dan doen we het maar zo. Pleegzorg willen we ook als we wel zelf kinderen kunnen krijgen, op een moment dat ons leven iets stabieler is als nu.

Wat mij trouwens afgelopen jaren is opgevallen, niet hier hoor, als ik het met mensen heb over pleegzorg zegt bijna iedereen 'niet doen', vaak mensen die er op de een of andere manier ervaring mee hebben, werkgerelateerde of zelf pleegkind geweest. En dat terwijl er zo een gigantisch tekort is aan pleeggezinnen. Je zou denken om meer 'aanmoediging' te krijgen.

Oh en dan nog een opmerking als je met mensen over fertiliteit praat, de 'je kan nog altijd adopteren. Argggggg, mensen, alsjeblieft niet meer zeggen, danku (ook niet hier op zo hoor, in mijn dagelijkse leven)

Maar goed, lange tekst geworden. Maar we hebben heel erg veel liefde over en hopen die op de een of andere manier te mogen delen in de toekomst.

 

Pleegzorg is inderdaad een hele andere insteek. Maar het mooie daar is juist dat kinderen weten waar ze vandaan komen. Ze hebben ‘een verhaal’. En natuurlijk is een bezoekregeling niet ideaal, maar tegelijkertijd koesterde ik de bezoekjes, in het begin vooral van moeder en broertje, later van opa en oma, tantes en ooms, van onze pleegdochter. Het deed haar altijd goed om die contacten met familie te hebben Het moeilijke eraan is de onzekerheid, de veranderingen tov van wat je verwachtte, de huisbezoeken en ‘bemoeienissen’ van buitenaf. Maar daarnaast openen die ‘bemoeienissen’ ook sneller deuren in de hulpverlening.
Dus een hoop pros & cons.

Wij hebben een hele lange adoptie procedure doorlopen (al meer dan 15 jr geleden) en ook toen kwam de kentering dat er steeds minder kinderen ‘beschikbaar’ waren, waardoor de wachttijd eindeloos was. Wij hebben toen bewust er niet voor gekozen om voor een special needs kind te kiezen en de procedure te beëindigen. We zouden het lastig vinden om een voorstel (zoals dat toen iig heette) te weigeren/accepteren op basis van een lichamelijk issue. Dat voelde bij voorbaat al niet goed.

Wij zijn toen overgestapt naar pleegzorg en daarbij sprak het me direct aan dat er biologische familie in beeld is en dat een kind weet waar het vandaan komt. Wij hebben uiteindelijk een 2 jarige meisje onder onze hoede gekregen. Ze is 13 jaar bij ons gebleven en in die tijd ook onze dochter geworden, en is nu weer terug naar haar biologische moeder. Dat laatste was/is natuurlijk niet makkelijk. Maar bij ons ging het niet meer en hoe mooi is het dat een kind dan terug kan naar waar het vandaan komt!
Daarbij is in de jeugdzorg in Nederland ook het nodige niet helemaal op orde. Ook hier vinden er onterechte uithuisplaatsingen plaats. En zo is de moeder van onze (pleeg)dochter destijds te gemakkelijk, te snel uit de ouderlijke macht gezet (dat weet ik met de kennis van nu), waardoor ze naar het buitenland is gevlucht omdat ze bang was dat ze haar jongste kind ook kwijt zou raken en zo is onze dochter de nabijheid van haar eigen moeder verloren.

Dus hoe erg is het als in een adoptieprocedure een buitenlands kind onterecht bij Nederlandse ouders terecht komt. Tuurlijk is er hier en daar wel sprake van kinderhandel. En dat moet ten allen tijde voorkomen worden. Wij hebben 10 jr nadat de moeder van onze dochter uit de ouderlijke macht werd gezet, de situatie nog kunnen rectificeren (beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen), maar een onterechte adoptie…

Dus mijn standpunt is: laat die landen zelf hun kinderen opvangen. Laat ze zelf een pleegzorgsysteem hanteren, of hulp voor de biologische ouders, etc. En aangezien in Nederland al de nodige mankementen in ons jeugdzorgsysteem zitten, moeten we zeker niet boven een ander land gaan staan en denken dat wij het beter weten.

Ik had vroeger overigens een heel romantisch beeld over hoe mijn gezin eruit moest zien: 5 kinderen, zowel biologisch eigen, als adoptie, als pleegkinderen.
Goed, ik ben aardig dichtbij gekomen met 4 kinderen (hoewel… als ik man meetel ), waaronder biologisch eigen en een pleegdochter.
En de uiteindelijke weg was verre van romantisch…

 

Herkenbaar @Adje. Ik had het ook geromantiseerd Later bleek het toch heel anders

@artie. Ik raad het niet af. Zeker niet want het is heel erg hard nodig. De screening is niet heel de familie maar wij hadden wel 2 aanbevelingen nodig van vrienden/familie en ik weet dat als je bijvoorbeeld een vaste oppas zou hebben met ook slapen (dus bijv je ouders) sommige organisaties deze ook willen screenen.
Maar ik ben ook eerlijk en realistisch! Het is niet allemaal zonneschijn en jippiejajeej.
Het is gewoon takkezwaar

Crisis is tegenwoordig geen kortverblijf meer bij onze organisatie. De kinderen blijven dan tot het perspectief duidelijk is. Dat kan dus heel snel zijn maar kan ook zomaar 2 jaar duren. Bij onze dochter heeft het zelfs 3,5 jaar geduurd! (En de onderzoeken over hoe nu verder zijn nog steeds bezig. Ze woont hier nu al bijna 4,5 jaar) Bij ons hadden we al snel aangegeven dat ze mocht blijven maar in principe zou ze dus pas een jaar geleden naar een perspectief biedend gezin zijn gegaan.