Zoals de titel al zegt, ik heb iemand in mijn leven waar ik eigenlijk gewoon van af wil... Klinkt heel hard, maar ik haal niks uit deze relatie en zij slurpt alleen maar energie. Gaat om een 70 jarige vrouw die 6 jaar geleden een half jaar op mijn hond gepast heeft. Door omstandigheden ging dat niet meer maar zij ziet mij nu als een soort vriendin/dochter ofzo? Al 6 jaar lang blijft ze me appen en vragen om af te spreken. Ik probeer het steeds uit te stellen en er niet op in te gaan, maar ze blijft vragen. Gemiddeld zie ik haar nu 3 keer per jaar. Paar weken terug haar weer gezien, en nu appte ze dat ze het gezellig zou vinden om te bellen?! Ik denk elke keer dat als ik haar nog 1x zie, het daarna wel zal stoppen. Probleem is dat ze totaal niet hier in de buurt woont, ik niks met haar gemeen heb (ze is ook het dubbele van mijn leeftijd) en ze het vooral heel fijn vindt om over zichzelf te praten (ze heeft ook een man en die is net zo). Iedereen om mij heen zegt dat het zielig is als ik eerlijk zou zijn, wat ik zelf eigenlijk ook vind en ook niet durf. Maar wat moet ik hier mee? Het is nu al 6 jaar aan de gang en ik zie er elke keer enorm tegenop om af te moeten spreken of te bellen omdat het gewoon veel tijd en energie kost en ik er zelf niks uit haal. Daar komt ook nog bij dat ze altijd enorme verjaardagscadeaus geeft en ook altijd een heel leuk cadeau voor mijn zoontje. Ik voel me ook wel schuldig... Al baal ik er elke keer ook weer van als ze weer met een geschenk komt, hoe lief ook bedoeld. Doodbloeden heeft ook geen zin. Ik reageer vaak laat en zeg vaak dat ik het druk heb, en heb echt nog nooit zelf initiatief getoond, maar die hints lijkt ze niet te begrijpen. Ik heb zelf een sterk vermoeden dat zij zeker ook in het autisme spectrum past gezien haar communicatie en doen en laten. Iemand hier ervaring mee? Nog tips?
Je zult toch duidelijk moeten zijn denk ik. Ik zou aangeven dat je bij jezelf merkt dat je geen behoefte hebt om verder contact te hebben en af te spreken. Gewoon kort en bondig.
Tja gewoon eerlijk zijn. Sneu? Misschien wel. Maar nu is het niet oprecht dus eigenlijk ook sneu. Ik zou haar laten weten dat je geen contact meer wil, haar bedanken voor het oppassen en de mooie cadeaus maar je verder contact niet wil. Zal ze dat leuk vinden? Nee. Maar das geen reden om het door te zetten. Succes!!
Heeft ze destijds vrijwillig op je hond gepast of tegen betaling? Als het tegen betaling was dan was het meer een zakelijk contact en kun je dat ook zakelijker "stop zetten". Als ze het vrijwillig deed kun je nu wellicht iets goeds terug doen door een paar keer per jaar af te spreken. Misschien is ze eenzaam...?
Deze zin blijft bij mij hangen uit jouw verhaal. Je haalt er zelf niks uit, zeg je. Moet dat dan? Sta je zo in het leven? Is het zo erg iets te doen voor een ander waar je niks voor terugkrijgt. Het lijkt me ook weer niet zo’n heel groot offer.
Ze heeft destijds vrijwillig op mijn hond gepast maar ik betaalde de organisatie wel. Was dus deels zakelijk. Ik zie zelf een relatie iets als geven en nemen. Ik doe heel veel voor vriendschappen, maar heb ook geleerd dat ik mezelf niet te veel moet opofferen voor anderen, waar ik dus wel de neiging toe heb. Vandaar ook dit topic. Al 6 jaar lang hoop ik dat het dood bloed maar al 6 jaar lang blijf ik naar haar toe gaan (anderhalf uur rijden, en ik ga altijd naar haar toe want ze heeft niet de mogelijkheid hierheen te komen). Daarnaast merk ik dat het me veel stress en spanning oplevert omdat ik het altijd heel ongemakkelijk en ongezellig vind.... Het gaat altijd alleen maar over hun leven en hoe 'geweldig' haar man is en ze alles voor elkaar hebben. Ik ben altijd maar een soort luisterend oor die na anderhalf uur rijden daar 3 uur mag luisteren naar hun verhalen en dan weer naar huis mag.... Dus hoe veel jaren / tijd moet ik daarvoor nog opofferen vraag ik me dan af? Hoort dit er gewoon bij of moet ik meer voor mezelf opkomen? Edit: en ook het iets terug doen voor een ander... Ze heeft een half jaar 1x per week op mijn hond gepast, ik bracht en haalde mijn hond dan. Inmiddels verhuisd en wonen ver weg van elkaar. Staat het nog in verhouding tot iets terug doen: 3x per jaar anderhalf uur reizen om daar te zijn, heen en weer, 3 uur op een dag en daarnaast dus ook nog regelmatig bellen? En dat al 6 jaar lang... Het passen op mijn hond deed ze omdat ze het zelf ook leuk vond en er veel uit haalde toen... Dus dat was ook van beide kanten toen prettig
Dan werd zij door die organisatie betaald neem ik aan? En was het dus niet vrijwillig (ja ze zal er zelf voor gekozen hebben). Waarom ben je ooit begonnen met haar te bezoeken? Dat heeft wellicht verwachtingen geschept. Je kunt ook gewoon aangeven dat je geen tijd genoeg hebt haar te bezoeken, aangezien het je een hele dag kost.
Waarom doe je dit jezelf al 6 jaar aan? Heb je zoveel moeite met aan jezelf denken? Ik zou echt veel duidelijk zijn. 'Sorry ik heb geen behoefte meer aan ons contact, en het reizen en bellen is niet te combineren met mijn drukke gezin. Ik wens je alle goeds'.
Ik zou aangeven dat als ze vraagt om af te spreken dat je daar voorlopig even geen tijd voor hebt met straks een new born. Misschien nemen ze de moeite om op kraamvisite te willen komen en anders zou ik al het contact daarna afhouden onder de noemer geen tijd voor willen maken/andere prioriteiten. Eventuele telefoontjes kun je misschien altijd nog tijd voor maken maar dat is aan jezelf.
Het is echt prima om dit contact te stoppen. Gezien het feit dat ze geen hinten oppakt zou ik het kort en bondig beeindigen. Bijv. Nu ik zelf een gezin heb en de reisafstnd zoveel groter is dan destijd merk ok dat het met niet meer lukt om het contact aan te houden.
Ik vind dit een hele goede reactie. Voor deze dame betekenen jouw bezoeken en contact waarschijnlijk heel erg veel. Klein netwerk verder? Je zou dit ook kunnen zien als een soort van 'vrijwilligerswerk'. Voor haar betekent het het heel erg veel zo te lezen, en voor jou betekent het met name een tijdsinvestering 3x per jaar, en haal je er verder niks uit. Maar misschien als je het op die manier ziet is het wel op te brengen? Je doet er namelijk wel veel goed mee.
Er staat niet alleen dat ze er niets uithaalt maar ook dat het energie slurpt. En energieslurpers wil je wel vanaf.
Ik zou het kort en bondig brengen. Bedanken voor de hulp die ze heeft geboden. Dat je ze veel goeds wenst. maar dat je nu geen contact meer wil. Eventueel erbij zeggen dat je het te druk hebt en geen behoefte meer hebt aan het onderhouden van dit contact. misschien vind ze het niet leuk, maar misschien snapt ze het wel. en is het prima. Niet iedereen heeft er behoefte aan om vrijwilligerswerk te doen, toch? misschien vinden andere dat asociaal , maar als jonge moeder, gezin, het hele leven zijn er genoeg andere zaken waar je tijd aan kwijt bent, en ik kan me heel goed voorstellen dat op dit moment in je leven je prioriteit even anders kan zijn. als je 10 jaar verder bent zou het misschien wel leuk zijn en de behoefte hiervoor anders zijn. maar als je zelf op dit moment in je leven kunt aangeven waar je je grens qua energy legt, is dat ook heel wat waard.
Ik vind dit een lastige. Ze waardeert jouw vriendschap waarschijnlijk meer dan andersom. Als ik zou weten dat ze eenzaam is en ze zich echt verheugd op de afspraken, en misschien best eenzaam is, dan zou ik het niet zomaar stoppen. Ik zou wel de verwachtingen managen. Er komt nog een kindje aan, de afstand is groot, als het lukt om 1x per jaar af te spreken is het al een uitdaging.
Maar waarom moet je jezelf opofferen voor een ander? Als ik vrijwilligerswerk zou doen wat me leegzuigt en ik met tegenzin naartoe ga, dan zou ik er ook mee stoppen. Als je zegt ja ach t is prima, als t er niet is is ook prima, kan je overwegen het voor de ander te doen. Maar dit klinkt niet gezond. Natuurlijk doe je soms iets voor een ander maar als dat je steeds ongelukkig maakt dan moet je er vooral mee stoppen. Goed voor jezelf zorgen is net zo belangrijk.
Ik denk dat ze toch heel eenzaam is en erg veel waarde hecht aan contact met jou, en daarom klampt ze zich erg vast. Ik zou toch proberen af en toe langs te gaan en te bellen, en het dan eventueel wat ‘bot’ af te kappen als het tijd voor jou is om te gaan - ik denk dat deze vrouw sowieso hints niet begrijpt, dus wees dan duidelijk en zeg;’Zo, Mien, nu moet ik écht gaan want ik moet met de kinderen X gaan doen.’ En bij bellen bv een tijd met jezelf afspreken en dan ook zeggen;’Mien, ik moet nu echt ophangen!’ Het helemaal afkappen vind ik moeilijk… Misschien kun je door heel duidelijk grenzen aan te geven juist ook zorgen dat jij er wel energie van kan krijgen?
Ik begrijp de reacties ook echt niet van mensen die zeggen dat je het contact maar aan moet houden want misschien is ze eenzaam. Hebben ze jouw openingspost goed gelezen? Het vreet energie, je doet het al 6 (!!) jaar en je wil niet meer. Dan stop je er dus gewoon mee. Je bent niemand verantwoording schuldig, echt niet. En ik snap dat het lastig is om aan te geven. Ik denk dat je gewoon door de zure appel heen moet. Zo snel mogelijk, dan heb je het achter de rug. En dan heel duidelijk. Voor jezelf dus ook duidelijk hebben wat je grens is. Vind je het oké als ze af en toe nog appt of belt? Is het antwoord nee, dan moet je dat dus ook duidelijk aangeven. Een halve bak verbreken van zo'n relatie gaat waarschijnlijk niet werken. Dus het zou dan denk ik echt zoiets zijn; ik kies er voor om elkaar niet meer te zien of te spreken. Dus ook niet via bellen of appjes. Voor mij stopt alle contact nu en het ga je goed. Je kan er dan nog allerlei verzachtende omstandigheden aan toevoegen maar ik zou uitkijken dat het de essentie van je boodschap niet overschaduwt waardoor er toch nog ruimte overblijft om contact op te nemen.
Ik vind dit een lastige, heb alle comments gelezen en kan mij in elke comment wel vinden. Verwachtingen geschept, wel abrupt afkappen, niet afkappen, duidelijke grenzen aangeven, lijntje toch nog een beetje aanhouden of liefdevol eerlijk zijn en aangeven dat het verhuizen en het gezin prio hebben en haar bedanken voor de tijd die jullie gehad hebben. Autisme of niet, als je aan de andere kant zit ben je gewoon de verliezer. Het is nooit leuk iets te moeten stoppen of de ontvanger van de boodschap te zijn. De keuze is voor jezelf, wat lucht op en waar hecht je waarde aan. Sta achter die keuze en doe het.