Ik ben jaren alleenstaande ouder geweest. Mijn oudste heeft echt wel tot zijn 9e-10e heel regelmatig in mijn bed geslapen. Het gaat vanzelf over hoor, is nu 27 en heeft er geen trauma’s aan over gehouden
Wij slapen heel vaak met de kinderen. Soms bij ons in bed, soms ik bij eentje en de ander met m'n man. Ik vind samen slapen zelf ook heel fijn en knus. De oudste heeft er steeds minder behoefte aan. Dus ik zou zeggen geniet er vooral van nu hij het nog wil!
Hier zijn ze 9 en 12 en willen ze soms nog steeds erg graag dat ik even bij ze kom logeren, ze hebben allebei een groot bed waar ik prima bij pas, dus ik verlies er ook geen slaap door. Ik vind het eigenlijk ontzettend fijn dat ze dat nog willen en dat ze dat ook aangeven En soms slapen ze bij elkaar, dan geven ze elkaar toch een soort rust bv in drukke periodes en ook dat vind ik heel fijn om te zien
Je moet doen wat voor jou prettig voelt. Ik zou wel opletten dat hij ook alleen of in zijn eigen bed kan slapen. En hou in gedachten hoe jij dat gaat doen met een eventuele toekomstige nieuwe partner. Die kan dan dubbel als indringer worden gezien. Dan kan kind er opeens niet meer bij liggen.
Gewoon zijn behoefte volgen , maar zo te horen doe je dat al C is bijna 9 en slaapt regelmatig nog bij mij, ze komt halverwege de nacht naast me liggen. Vooral als ze de volgende dag iets moet doen waar ze gespannen van is. Die van 4 slaapt ook bijna elke nacht bij mij. Ik heb dus vaak 2 meiden naast me liggen en zo lang ze rustig liggen vind ik dat prima.. als ze gaan schoppen leg ik ze terug in hun eigen bed. bij C lukt dat niet meer dus die duw ik aan de kant
Wanneer wil je dat je kind in zijn/haar eigen bed/slaapkamer slaapt? Een collega van mij sliep ook altijd met haar dochter samen......dit heeft geduurd tot zij 18 jaar was!!! Zij kon ook nergens anders slapen, niet met kamp, niet logeren, tenzij haar moeder mee ging en bij haar sliep! Ik zou dus echt ervoor waken dat het "normaal" wordt voor een kind om bij zijn/haar ouders te slapen. Onze dochter mag alleen bij ons slapen wanneer ze ziek is of wanneer ze heel bang is of zo (bij hevige onweer of een nachtmerrie). Verder slaapt ze in haar eigen bed en in in haar eigen slaapkamer.
Onze dochter van 14 slaapt gewoon in haar eigen kamer maar ergens anders slapen zonder ons in de buurt lukt ook niet. Ik denk dat er wel meer speelde bij die dochter, een 'normale' puber wil niet bij haar ouders slapen.
Mijn 8 jarige is net naast mij in slaap gevallen. Hij was vanavond "stiekem" in mijn bed gekropen en vroeg of hij mocht logeren. Ik vind het prima. Ik denk niet dat we er iemand kwaad mee doen. Hij kan idd ook gewoon prima in zijn eigen bed slapen. Hier mag het, ik benoem alleen wel regelmatig dat als hij het niet meer wil, dat het zeker niet moet. Ik weet trouwens dat heel veel mensen (vooral oudere generatie) dat echt niet vinden kunnen. Ik hang het dus niet aan de grote klok en doe in mijn huis lekker wat ik wil.
Lekker naast je laten liggen hoor! Hij heeft het duidelijk nodig, en zo niet dan gewoon nog lekker doen omdat jullie beide prima slapen zo <3 Ik slaap helaas slecht met een kind naast me, maar ik wou dat ik wel lekker zou slapen. Dan zou ik een bed van 3 meter breed kopen en dan kruipen we allemaal op 1 hoop ergens in het midden .. enne die ene die tot zijn 18e bij zijn moeder in bed ligt.. die heb je altijd. Ik zou niet mijn kind weigeren omdat de dochter van de buurvrouw van de bakker nooit weg kan want ze heeft een 18 jarige die niet alleen kan zijn. Dat soort verhalen heb je altijd. Ook andersom: kind moest in eigen bed slapen en nu kan het als 18e jarige niet alleen slapen. Doe wat jij denkt dat goed is! het is maar samen slapen, miljoenen mensen slapen samen met hun kinderen
Mn oudste, 10, wil dit ook wel eens. Maar ze slaapt zelf echt heel licht (net als ik) dus meestal schop ik dr figuurlijk naar dr eigen bed als ik zelf ga slapen. Nr 2, 6jr, wil ook wel eens, maar die slaapt heel goed dus die laat ik dan meestal liggen en ik doe oordoppen in
Dit is echt heel uitzonderlijk en dus echt totaal niet iets waar je bang voor hoeft te zijn Het is niet representatief. Kinderen krijgen op een gegeven moment gewoon de behoefte om hun eigen plek op te zoeken, en hebben hun privé dan nodig. Pubers trekken zich vaak terug in hun hol. Hier speelt ongetwijfeld meer en samen slapen staat er los van
En bij bv een 18-jarige waar meer speelt (dat kan bv ook tijdelijk zijn, bv ziekte of verdriet, heftige stress etc) en die behoefte heeft aan die veiligheid van samen slapen, zou ik er ook aan toe geven.
Ik slaap heel licht dus kan echt niet slapen met een kind naast me (eerste half jaar daargelaten) daarnaast willen mijn kinderen soms wel even na een nachtmerrie of bij ziekte bij ons liggen (wat ook mag) maar eigenlijk willen ze dan uiteindelijk ook weer naar hun eigen bed om echt verder te slapen. Mij lijkt het dus best gezellig maar erg slecht voor mijn nachtrust (en dus wie ik dan ben als moeder overdag ) dus wij doen het niet. Maar mocht ik prima slapen dan was ik er gewoon in mee gegaan. Doe vooral wat jullie past!
Gebeurde hier ook vanzelf. Zoon kwam altijd bij ons liggen en ineens was het over. Was ergens halfverwege groep 8. Overigens ging hij ook gerust bij vrienden/opa en oma logeren of mee op kamp. Hij wilde niet alleen slapen, dus nuet perse bij ons. Hij sliep ook vanaf 1 jaar bij zijn zus, tot zij er klaar mee was (was rond de 9 jaar). En daarna kwam hij dus steeds bij ons liggen.
Absoluut! Ach mn oudste is 18, voor het eerst alleen op vakantie. Het begin van het grote loslaten Je denkt ze blijven heel lang 6 maar opeens zijn ze groot. Je hebt ze maar zo kort bij je.
Alleen slapen gaat nog heel goed hoor. Hij is onlangs nog gaan logeren bij een vriendinnetje en hij slaapt ook regelmatig bij mijn moeder. Wat betreft de partner: ik ben een hele lichte slaper en kan eigenlijk nooit slapen naast iemand (behalve mijn zoon dus maar hij slaapt enorm rustig). Bij mij is het dus heel normaal dat partner (of ik) op de bank slaapt.
Ik snap wat je zegt alleen… Als ik naar mezelf kijk, ik ben al 8 jaar single en ik zie het ook niet meer gebeuren, een man Dus je weet wat dat betreft niet wat de toekomst brengt en ik ben dus blij dat bij mij slapen nooit een probleem was. Het lijkt me krom om je kind iets te onthouden voor iets wat nog in de sterren staat
Zo is het. En stel dat je dan toch nog verliefd zou worden. Dan slaapt die man toch ook niet ineens elke dag bij jou? Lijkt me dat je dat rustig opbouwd. Zeker wanneer je kinderen hebt. Dus tegen de tijd dat die regelmatig blijft slapen is het kind er wellicht al "uit gegroeid" dat hij samen wil slapen.
Haha herkenbaar hoor! Zoon ligt ook onder een eigen dekbed want zodra hij èèn keer draait lig ik wakker naar het plafond te staren Ook dat inderdaad! Ik kom net uit een relatie en ben niet van plan snel weer te gaan daten. Ik geniet nu heerlijk van het single moederschap. En daar komt ook bij: mijn zoon staat altijd op de eerste plek dus als hij het nodig heeft eindigt die man op die nachten echt gewoon op de bank.