Vriend van ons werd bejegend door zn eigen dochter. De relatie was uit elkaar en moeder had ook een staat van dienst waar het "opzetten tegen" en borderline meespeelt. Er is ECHT niks gebeurd, maar hij werd wél beschuldigd. De aantijgingen werden vervolgens wel weer van tafel geveegd (is wel serieus opgepakt met volle medewerking om de waarheid boven tafel te krijgen). Maar dat was werkelijk verzonnen. Het duurde alleen even eer dat uit de wereld was geholpen, maar laten we het er op houden dat vader geen voorstander is dat deze dame nog op bezoek komt om t weekend. Just to be safe. Nu is dat allicht anders wanneer er zoals bij dit meisje behoorlijk wat signalen zijn (verwondingen, kaalgeschoren, sterk vermagerd (haalde ik niet uit het artikel trouwens?)). Dan bloed je hart wel voor dat arme kind dat de alarmbellen niet tijdig genoeg afgegaan zijn om deze uitkomst te voorkomen. Meissie is voor dr leven getekend, vertrouwd niemand meer en aan volwassenen of "het systeem" heeft ze ook geen bal. Nu maar zien hoe en of ze dit fysiek weer te boven komt. Mentaal wordt helemaal een uitdaging.
'Ook later op school vertelde het kind dat ze wordt geslagen, dat er tegen haar wordt geschreeuwd en dat ze soms naakt in de tuin moet staan. Ze werd vervolgens naar huis gestuurd, maar ging naar het winkelcentrum om ook hier aan wildvreemden te vertellen over wat haar thuis overkomt.' Als ik dit dan lees kan ik zo verdrietig worden. WAAROM is er niets gedaan.. arm kind.
Ik zeg niet zomaar op hun woord geloven, niet dat je ze sowieso niet moet geloven. Omdat over het algemeen veel pleegkinderen liegen. Edit: het staat er een beetje hard, zo bedoel ik het niet, meer uit eigen ervaring. Zodra een kind aangeeft mishandeld te worden, moet dit sowieso wel onderzocht worden.
Ik heb het hierboven kort uitgelegd. Ik ken zelf van dichtbij pleegkinderen en mijn ervaring is dat ze niet altijd de waarheid spreken. En soms zijn er bij pleegkinderen handelingen nodig die niet prettig zijn, maar geen mishandeling zijn. Maar een kind kan het zo wel ervaren. Ivm herkenbaarheid ga ik er niet teveel over uitwijden. In het geval van het meisje lijkt het me overduidelijk dat er ingegrepen had moeten worden.
Maar is dat een reden om kinderen daarom niet te geloven? Er zijn altijd mensen (kinderen, vrouwen, mannen, anders) die dingen verzinnen, maar ik vind dat we toch moeten blijven geloven op de woorden van potentiële slachtoffers. en wat je zegt : De aantijgingen werden vervolgens wel weer van tafel geveegd (is wel serieus opgepakt met volle medewerking om de waarheid boven tafel te krijgen). Dat is het grote verschil. Hier werd het niet serieus opgepakt. juist kinderen in de pleegzorg en kinderen met gedragsproblemen / persoonlijkheidsstoornissen hebben verhoogde kans op misbruik en mishandeling. Tegelijkertijd worden deze kinderen vaker niet gelooft. De schuld ligt niet bij deze kinderen; zij zijn beschadigd door volwassenen, we mogen ze niet verantwoordelijk houden voor het gevolg van wat hen is aangedaan. Dat we dit meisje vanwege haar status (pleegkind) en/of gedrag niet direct zouden moeten geloven is verkeerd. We moeten ze altijd geloven, en er moet altijd onderzoek gedaan worden. ‘The boy who cried wolf’ mag imo niet toegepast worden op kinderen. Je moet ze altijd geloven.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Maar je kan een kind niet op hun woord geloven en meteen actie ondernemen (wel onderzoek). Het kan goed mogelijk zijn dat het niet waar is en dan worden ze vervolgens van pleeggezin naar pleeggezin gesleept, dat wil je ook niet.
Maar net zo goed spreken ze wel de waarheid. Hoe weet je van te voren welke liegen en welke niet? Op gevoel? Dat lijkt me een behoorlijk risico, en wat is het gevolg voor het slachtoffer? En voor degene die besloot dat het was verzonnen zonder degelijk onderzoek? Daarom: elk kind geloven. Want ook, waarom zou je het risico willen nemen dat je een potentieel slachtoffer laat zitten in de situatie van mishandeling of misbruik? Is het geld? Tijd? Geen zin? Teveel niet-slachtoffers tegenover slachtoffers en daarom iedereen maar niet geloven tenzij ze (kinderen) met fysiek bewijs komen?
Maar actie ondernemen kan onderzoek zijn. En soms is het direct het kind uit huis plaatsen. Zeker in het geval van misbruik. Maar niets doen, ‘ja oké we houden het in de gaten’ , dat is gewoon echt verkeerd.
Pleegkinderen hebben eigenlijk altijd hechtingsproblemen en doen er vaak alles aan om weer uit huis geplaatst te worden en gaan daarom liegen. Het is dan juist helemaal niet goed om ze meteen uit huis te plaatsen, maar ze juist bij de pleegouders te laten en ze het gevoel te geven dat ze welkom en gewenst zijn, ook al hebben ze gelogen. Dan bestaat de kans dat ze zich wel kunnen gaan hechten. Goed en snel onderzoek is inderdaad wel altijd nodig en ik denk dat het daar vaak aan schort. Je moet zeker niet aannemen dat ze altijd liegen en ik denk dat dat nu vaak wel wordt gedaan, omdat er dus veel pleegkinderen zijn die wel liegen.
Omdat je met blind geloven en onderzoek en actie ook slachtoffers maakt. Ik werd ook beschuldigd door mijn pleegzus en dat werd serieus opgepakt. Dat zijn grote traumas om te verwerken en heeft mij voor het leven geschaad... Dus er is geen enkel goed antwoord. In zo een geval zijn er alleen maar verliezers en echt goed kan je het nooit doen. En wat dat meisje is overkomen is vreselijk. Al die dingen die ik hier lees, lees ik niet in het artikel maar als dat zo is, is dat echt vreselijk.
Ik ben van mening dat er wel maar 1 goed antwoord is en dat is door het kind te geloven en een onderzoek te starten. Elk kind zou op zichzelf gezien moeten worden, pleegkinderen en/of kinderen met stoornissen en trauma's mogen niet achtergesteld worden omdat er percentueel gezien meer kinderen in die situaties liegen. Statistiek zegt niets over het individu en je mag (imo) daarom geen beleid maken daarop. Ik vind het heel verdrietig dat je beschadigd bent door de leugens van je pleegzus
Niemand zegt toch dat je niets moet doen? Maar klakkeloos geloven en meteen uit huis plaatsen is echt niet altijd goed. Goed en snel onderzoek is wel altijd nodig.
Dat je een kind niet altijd moet geloven impliceert voor mij dat actie ondernemen niet altijd hoeft te gebeuren. Ik ben het daar niet mee eens. Klakkeloos geloven en uit huis plaatsen is wel goed wanneer een kind aangeeft in gevaar te zijn. Bijvoorbeeld omdat het zegt misbruikt te worden door iemand in haar huis. Waarom zou je een kind in zo'n geval laten zitten? En wat voor signaal geef je dan af aan het kind?
Stel dat een pleegkind bij elk gezin aangeeft dat hij/zij misbruikt wordt? Dan zit een kind elke week ergens anders. Ik snap het punt echt wel en ik vind dat er soms veel sneller ingegrepen moet worden. Het verhaal over dat meisje van 10 is wel heel duidelijk, iedereen om de omgeving zag het en er zijn meerdere meldingen gemaakt.
Welke optie is er dan nog meer? Je stuurt een kind toch niet naar het huis waar hij/zij zegt misbruikt te worden?
Tussen geloven ("het is zo") en "we duiken er in" zit voor mij een verschil maar dat is allicht mijn hoofd. Terwijl we vermoedelijk hetzelfde bedoelen. Inmiddels wel meer berichten gelezen. Kennelijk waren er al meer meldingen gedaan maar viel daarna de stilte. Denk ook niet dat je als melder iets van een status of doorlooptijd weet. Verwacht eerder dat wanneer een melding is verstuurd het vervolgens verder stil blijft ivm privacy. Dus allicht draaide de molen daarachter al aardig maar hoort een melder daar helemaal niks van. Al kan ik me ook prima indenken dat men nog aan t zoeken was op wiens bureau het hoorde. Even zo goed jong meisje is hier de dupe van. Volledig voorkomen ga je het niet maar dit is wel opvallend als er zoveel signalen zijn. Waar zit die kink in de kabel, of was het juist omdat er actie was gekomen dat de stoppen doorsloegen? (Ook niet ondenkbaar, de handjes waren al los)
Ik denk dat er een verschil zit tussen een kind altijd klakkeloos geloven en een kind serieus nemen. Bij het laatste ga je doorvragen en onderzoeken. Bij het eerste kun je ook andere slachtoffers maken… Zo werd ik een paar weken geleden door een 6-jarige uit mijn klas ervan beschuldigd dat ik haar bij haar arm had gegrepen en mijn nagels in haar arm had gezet. Moeder kwam op hoge poten verhaal halen bij mijn duo-college), maar pas veel later na het zgn voorval en de week daarvoor hadden we nog een heel normaal rapportgesprek waarin niks daarover door moeder werd benoemd. Ik ben dan toch blij dat mijn werkgever niet automatisch geloofde wat dit meisje vertelde. Maar gewoon met mij het gesprek aan ging. En ik schrok me sowieso wezenloos, want zoiets zou ik nooit doen… Het gaat hier overigens over een meisje waar de hechtingsproblematiek vanaf druipt. Moeder komt nooit naar school. Maar na haar ‘verhaal’, kwam moeder, maar kwamen ook nog een oudere broer en zus verhaal halen. Dus dat was de aandacht waar ze zo naar verlangde, maar waarbij ze wel mijn goede naam in het gedrang bracht. Ik neem het haar trouwens niet kwalijk, maar moeder daarentegen... Dus ik zou in dit geval toch echt eerst de onderzoeken afwachten alvorens met vingers gaan wijzen naar iedereen om het meisje heen. Zo is school ook gebonden aan protocollen en kunnen ze natuurlijk niet zomaar een kind van haar verzorgers/ouders weghouden. Er staat dus heel lullig, school stuurde haar naar huis. Maar wie weet wat er achter de schermen gebeurde aan overleg bv met Veilig thuis. Want hadden we dan verwacht dat de juf haar maar mee naar huis moest nemen? Als zoiets gebeurt en het nieuws haalt, komt daar weer commentaar op. Ik hoop maar dat dit meisje de hulp nu krijgt die ze nodig heeft en verdient, en dat duidelijk wordt waar het en wat er precies mis is gegaan.
Arm arm meisje, wat een ellende moet zij meegemaakt hebben in haar korte leven . Zeer slecht dat er zoveel signalen zijn geweest van meerdere mensen en dat daar dus niks mee gedaan is.
Vreselijk! Er staat dat afgelopen half jaar meerdere meldingen zijn gedaan over vermoedens. Waar is dit mis gegaan? Ik hoop dat hier goed naar word gekeken en dringends iets mee gedaan word.