Ervaringen overleden ouder(s)

Na 10 jaar is het gemis er nog steeds maar ik doe geen bijzondere dingen op zijn sterfdag of verjaardag.
Heb aanvaard dat het ok is en ik er verder geen invloed op heb.
Soms heb ik even momenten van gemis of zoals vandaag hoor ik op de radio Benny Nijman ( mijn vader zong altijd mee ) en dan voel ik mij gelukkig dat ik deze mooie herinnering mag voelen .

 

Hoi iertje
Bij mij is het nu 6 jaar geleden dat mijn vader is overleden.
Wennen doet het nooit (in mijn optiek)
Het leven gaat door maar op sommige (gekste) momenten komt het hard binnen.
De ene keer op z’n verjaardag, andere keer op belangrijke momenten van de kinderen die ik dan niet met m kan delen.
Soms omdat ik ervan baal dat als je met iemand even wil praten het al snel word afgekapt.

maar elk jaar op zijn verjaardag eten we een taartje want opa is jarig en dat willen wij (en zeker de kinderen) er in houden.

het enige wat ik je kan meegeven is, doe waar je jezelf prettig bij voelt op zo’n dag als vandaag. (En elke andere dag ook)
Jouw gevoel mag er zijn! wil je lachen of huilen alles is prima.

Ik wens je veel sterkte voor vandaag.
Liefs

 

Mijn vader is bijna 8 jaar geleden overleden. Ja ik mis hem en dan met name op de bijzondere momenten. Toen wij ons huis kochten bijvoorbeeld wilde ik hem bellen en dacht in dezelfde seconde: oh nee, dat kan niet.

dat heb ik echt regelmatig dus: wil ik iets grappigs over de kinderen vertellen bijv .
Of iets wat er gebeurt is wat ik met hem had willen delen. Dan pak ik bijna de telefoon, maar bedenk gelijk dus dat ik hem niet meer kan bellen.

maar mijn vader was heel erg ziek, dus ik heb er wel vrede mee. Vind het alleen ontzettend jammer dat hij nooit de leuke opa kon zijn voor mijn twee jongste kinderen ( gelukkig nog wel voor de oudste ) terwijl mijn vader echt de allerleukste en allerliefste vader was die een kind zich maar kan wensen.
Hij stond op vrijdag middag rustig klaar met alles ingepakt , dat we spontaan gingen kamperen, maakte speurtochten en bedacht kruiswoordpuzzels voor mij en maakte me om 6 uur in de ochtend wakker om te vertellen dat hij ineens bedacht had om vandaag met ons naar de Efteling te gaan

dat spontane en vrolijke mis ik echt enorm.

veel sterkte vandaag

 

Mijn vader is nu 32 jaar geleden overleden. Het voelt heel anders dan de eerste jaren. Ik mis hem, maar hij is al zolang geen deel meer van mijn leven hier. Herinneringen zijn vervaagd, gevoelens ook. Heb een kistje met wat bewaardingen en recent een cassettebandje gedigitaliseerd met zn stem. Zn sterfdag gaat gewoon voorbij tegenwoordig, ik denk er wel aan, kijk even naar zn foto en ga weer door.

Soms vraag ik me wel af, wat voor vader of opa hij geweest zou zijn, maar echt lang sta ik er niet meer bij stil.

Het went , uiteindelijk hier toch wel.

Weet nog wel een moment toen mijn vader een jaar 6 geleden was overleden, ik was bij een vriendinnetje en haar opa/ de vader van haar vader was toen 32 jaar geleden overleden. Hij zei toen, het gaat echt wennen. Straks is het gewoon zoals het is, zonder die echte pijn die ik toen voelde nog.

En laatst dacht ik er aan, en dacht, hij had gelijk.

 

Sterfdag sta ik niet te veel bij stil, dat was een rotperiode, wel altijd even bellen met m'n moeder. Op z'n geboortedag haal ik altijd een taartje ook altijd wel even contact met m'n moeder.

Tsja, verder, het leven draait door ... zo stond hij er zelf ook in.

Kom ook niet vaak op de begraafplaats, daar vind ik zogezegd niets.

Het gemis zit bij mij meer in de kleine dingen, zoals een afscheidsmusical van z'n kleindochter waar hij niet bij is, onderwerpen die ter sprake komen waarvan ik denk, dat had m'n vader wel geweten! Een oudere man zien lopen of fietsen en in de manier van lopen of fietsen denken "dat lijkt m'n vader wel!" .... oh nee, toch niet ...
Etc ...

 

Mijn vader is ruim 10 jaar geleden plots overleden. Voor mij zijn dagen als verjaardag en sterfdag niet meer beladen. Afgelopen sterfdag kwam ik er zelfs pas einde van de dag achter. Ik denk nog wel aan hem uiteraard, maar niet meer op speciale dagen. Ben ik nog in rouw? Zo zou ik het niet willen noemen. Rouw vind ik een periode waarin de dood van een naaste je leven sterk beinvloedt. Dat heb ik niet meer.

 

Mijn moeder is nu bijna 14 jaar geleden overleed. Haar verjaardag en sterfdag zijn toch van die dagen die extra “pijn” doen. Maar vooral de sterfdag is toch altijd wel zo’n dag ik nooit vergeet, mede ook door wat er die dag allemaal gebeurde. In het begin vond ik het ook heel lastig om op de sterfdag te gaan werken, maar dat heb ik nu niet meer. In nog geen drie maanden tijd zag ik mijn moeder van een levenslustige vrouw veranderen in een zieke vrouw die thuis in een ziekenhuisbed lag. En waarvan ik ook heel zeker weet dat het maar goed was dat het geen heel lang ziekbed is geworden.

En mijn vader is inmiddels al bijna 11 jaar overleden. Hij sukkelde al jaren met zijn gezondheid. Met zijn overlijden heb ik veel minder moeite gehad. Zeker mis ik hem, maar tegelijkertijd was hij al heel lang aan het vechten tegen verschillende soorten kanker en dat zorgde er gewoon voor dat zijn lichaam op was. Maar het moment dat het telefoontje kwam dat hij was overleden, sloeg toch in als een bom. Hij was die dag thuisgekomen in de woonvorm waar hij woonde i.v.m. niet aangeboren hersenletsel. En we wisten dat hij zou gaan overlijden, maar ja wanneer dat kon natuurlijk niemand zeggen. Die middag ben ik een aantal uren bij hem geweest en toen ik wegging bedankte hij me. Achteraf besef je dan dat hij heeft geweten dat het niet lang meer zou duren. Mijn broer zouden ze als 1e bellen als er wat was, maar die kregen ze niet te pakken dus werd ik gebeld. Mijn broer heb ik toen op de sportschool uit de les moeten laten halen om te zeggen dat papa was overleden. Ik zie hem nog nietsvermoedend aan komen lopen.
Maar de verjaardag en sterfdag van mijn vader vind ik veel minder beladen dan die van mijn moeder.

Er is helemaal geen goed of fout in rouwen vind ik. Ieder doet dit op zijn eigen manier. Sterkte!

 

Oh en wat ik apart vind. Mijn baas lijkt in zijn manier van doen en dan met name de manier van bewegen heel erg veel op mijn vader. Dat is echt vreemd om te zien. Want hij lijkt uiterlijk niet op hem, toch is het door de manier van doen soms net of ik mijn vader zie in zijn jonge jaren.

 

Het is hier 1,5 jaar geleden en ik mis hem elke dag. Niet perse zwaar, ook leuke herinneringen of dat ik mopper 'moet je nou alweer regen sturen zodat ik je weer in gedachten hoor zeggen dat je tussen de druppels door droog bent?. Maar elke dag is hij toch onderdeel

Vaderdag vind ik gewoon een k#tdag. Net als oud en nieuw. Ik haat oud en nieuw, weer een jaar waarbij hij niet erbij is. Zodra 1 januari is begonnen, is t weer oke. Maar de aanloop ernaar.

Zijn geboortedag is even een moment waarbij zijn broers even komen voor taart en drankje. Ik heb daar minder moeite mee. Sterfdag tja. Herbeleef dan het vooral. Is heel naar. Omdat het zo plotseling ging. Dat beeld van hem in bed, naar hem begeleiden naar de ambu, de laatste kus en dan dag later ineens een kist moeten uitzoeken...

Zijn graf bezoek ik amper. 2x per jaar hooguit. Liefst met een vriendin. Want mijn kinderen zijn vaak heel emotioneel, terwijl ik juist graag even daar zit om herinneringen op te halen met een vriendin. Dan zit ik op mijn oudtante

Wat mij wel intens raakt, als ik iemand zie met dezelfde houding, uitstraling en manier van lopen als mijn vader. Dat het uiterlijk anders is, maakt niet uit. Maar dan breek ik.

En verder,1 oom krijgt van mii altijd een extra lange dikke knuffel. Dan ben ik even dichtbij pa.

Ik ben niet dezelfde vrouw die ik was toen pa nog leefde. Zijn dood heeft mij verandert. Niet perse in slechte zin: ik ben veel zelfredzamer geworden. Ik was vergroeid met hem. Ik ben gegroeid als mens.

Enige wat ik wel lastig vind, dat mijn vriendinnen en schoonzus geen (schoon)ouders nog zijn verloren en erover praten is dan lastig. Toen ik jarig was, appte schoonzus: je mist je vader vandaag zeker? Nee ik mis hem elke dag. Of dat er minder begrip is voor dat ik vaderdag moeilijk vind (schoonvader was jong wees, hij heeft mij alle ruimte ♡) Ze vinden het lastig om erover te beginnen. Terwijl ik graag vertel over hem (gewoon leuke dingen ook)

 

Dat herken ik zo! Ik was diegene die mijn broer en zus moest bellen. En dat besef dat je hun leven ook in 1 klap verandert. Ik wist dat pa dood was en op dat moment was mijn zus van het genieten van haar vakantie. Mijn broer lekker aan het werk. En dan moet je bellen... mijn zus had zo'n oerkreet van zielenpijn. En mijn kinderen moeten vertellen dat opa dood was. God wat was dat erg. Onze oudste ging naar school met een opa die nog gewoon leefde en dan komt hij thuis (al in de war want schoonvader haalde hem op) en zijn reactie.... als ik daaraan denk breekt het weer mijn hart.
Dat besef: hij komt thuis na een leuke schooldag en dan moet ik vertellen dat zijn allerbeste vriend dood is.

(Mijn man was nog in het ziekenhuis bij mijn moeder. Die zag ik pas later)

 

Je leven heeft zich al gevormd om het verlies heen denk ik. Ik hoor veel dat gemis een leven lang mee gaat maar rouw verweef je in je leven en je leven groeit eromheen.
En ik kan mij daar wel in vinden. Ik zit ergens tussenin: tussen de rouw en mijn leven om het gemis vormen.

 

Dit vond ik ook het ergste: mijn kinderen vertellen dat hun opa overleden was. Vooral mijn oudste had het daar heel moeilijk mee. Hij was toen bijna 20 en had een goede band met mijn vader

 

Zelf was ik ook totaal niet voorbereid op het telefoontje dat ik kreeg. Dus mijn eerste reactie was vloeken(en gelijk ook verontschuldigd), maar ik was er helemaal op ingesteld dat ze mijn broer zouden bellen in geval van nood. Dus ik pakte echt nietsvermoedend de telefoon op.
En zelf dan eerst ook in shock zijn en niet gelijk familie te pakken krijgen en niet in de auto durven te stappen om zelf te rijden.

 

Mijn moeder is in aug 2jr overleden.
Ik denk dat je met de tijd leert leven met een gemis dat er altijd zal zijn. Op haar verjaardag gaan mijn broers,vader en ik uit eten zoals zij dat altijd wilde op haar verjaardag en eten we haar lievelingstaart. We "vieren" dat ze er was. Haar sterfdag vind ik wel beladen, wellicht omdat het pas 2jaar is straks. Je gaat dan toch terug naar hoe alles toen ging en verbaas mijzelf over hoe ongrijpbaar tijd is. We komen ook dan samen als gezin. Verwacht wel dat de tijd hier een ander gevoel aan gaat geven. Ik hoop wat minder beladen.

Ik mis mijn moeder zeker op dagen als moederdag, haar verjaardag etc.
Maar vooral in de alledaagse normale dingen, niet dat 1e berichtje van je moeder op je eigen verjaardag krijgen of dat van mijn zoon.
Niet even mijn verhaal doen als er wat is. Of net dat liedje op de radio.

Daarnaast denk ik dat iedereen rouwt en mist op zijn eigen manier. Daar is geen goed of fout in.
Alleen als je er zelf echt op vast loopt zou ik bijv wel professionele hulp ervoor zoeken.

 

Ik kan alleen maar zeggen dat ik heel erg bang ben voor het moment dat het zover is....
Ik hoop intens dat mijn moeder nog minstens 20 jaar leeft want ik denk dat ik echt kapot ga als ze sterft. Ik moet er echt niet aan denken.
Mijn vader is al jaren lang aan het kwakkelen met zijn gezondheid en is al jaren niet meer aan het werk ivm chronische pijn en hartproblemen.. als hij gaat lijkt het me ook vreselijk, maar mijn moeder.. jeetje... Hotel Mama in Nederland, altijd thuis komen bij mama. Lijkt me vreselijk als dat stopt en ik dan ineens "alleen" ben. Hopelijk duurt het nog heel lang....

Iedereen veel sterkte die zijn of haar ouders al moet missen... <3

 

Mijn moeder is 8 jaar geleden overleden en mijn vader is in januari dit jaar overleden.
Ik vind het vooral soms heel pijnlijk dat er geen generatie boven me meer is. Ik ben enigskind en alle andere mensen die in mijn baby-fotoalbum voorkomen zijn dood. Dat voelt soms heel eenzaam.

Mijn moeder overleed plotseling aan een hartaanval en daar heb ik nog heel lang intens verdriet over gehad. Dat het me ineens aangreep en ik het wel uit kon schreeuwen. Maar dat is nu echt zoveel minder geworden. Alleen als ik in een sentimentele bui ben en ik foto’s kijk van haar dan voel ik me nog verdrietig. Mijn oudste zoon lijkt heel erg op haar en soms kan hij een gezicht trekken en dan zie ik ineens de gelijkenis, dat kan me ook erg raken.

Mijn vader was al heel lang ziek en hulpbehoevend toen hij stierf. Maar bij hem was het sterfbed weer heel aangrijpend om mee te maken. Daar heb ik echt last van gehad dat ik niet kon slapen snachts omdat ik steeds als ik mn ogen dichtdeed hem weer voor me zag. Ik heb er verder wel vrede mee dat hij er niet meer is.

 

Hier overleden na een ziekbed, hele nare periode, was niet meer aanspreekbaar, dus in dat opzicht niet afscheid kunnen nemen. Waren wel allemaal bij hem toen hij is overleden, kleinkinderen wisten ook dat het ging gebeuren, we waren er dus wel op voorbereid.
Aan de andere kant denk ik wel eens, voor hem zelf had ik geloof ik liever een onverwachte dood gehad, geen akelig ziekbed, niet meer jezelf zijn

 

Ik ben ook niet weggegaan. Schoonouders en beste vriendin kwamen gelijk naar mijn huis. Ik had er nooit op gerekend dat ik slecht nieuws moest brengen. Ik mijn hoofd had ik ooit dat mijn moeder haar kinderen zou bellen (of iig mijn zus). En daarna ook nog moeten bellen of we autopsie wilden. Meest bizarre gesprek ooit. Ik als ruimschoots de jongste moest overleggen met mijn broer en zus; willen jullie autopsie, willen jullie hem zien want dan wachten ze nog of mag hij gelijk door naar mortuarium?
Surrealistisch haast.