Ik had dus hotel papa. Was vergroeid met pa. Hij bracht mij overal heen, ging mee.met fertiliteitsbehandelingen, poli afspraken voor mijn longen en we gingen samen de griepprik halen. Ik had verwacht dat ik helemaal verwoest zou zijn. Dat ik nooit meer iets zou kunnen als hij weg zou vallen, dat de lol eraf was. En ja dat was ook zeker zo. Heb de eerste maanden als een zombie geleefd. Ik kon niets. En nu 1,5 jaar verder besef ik vooral dat ik geen gelijk had gelukkig. En dat ik wél kan genieten weer. En kan lachen. Weer flauwe grappen kan maken. Dat ik pa's flauwe humor weer kan gebruiken zonder pijn maar met een lach. Ik weet niet meer hoe zijn stem klinkt en dat vind ik niet eens erg: ik voel zijn warmte nog steeds. (Neemt niet weg dat ik wel echt behoorlijke trauma's heb opgelopen door alles. Maar zelfs met die trauma's en ellende kan ik weer echt oprecht lachen en lol maken) Wat ik van veel hoorde en zelf ook had, dat jouw wereld eerst stil staat en t is dan zo bizar dat je merkt dat de wereld doordraaid voor anderen. Dat boodschappen doet en denkt 'verdorie. Ik heb geen papa meer en die trut maakt zich druk om de prijs van een komkommer'. Maar langzaam begint je eigen wereld weer mee te draaien. En mopper ik nu zelf weer over de prijs van de komkommers Ja het is afschuwelijk als het gebeurt maar ik heb mij zo verbaasd over de veerkracht in de mens. Dat is echt iets heel bijzonders
Als ik er ook aan terugdenk... 'Als we papa's hersenen willen laten onderzoeken is dat wel zichtbaar na die tijd want hij is kaal daar.' Hij was nog geen uur overleden... Bizar. (Hersenen mocht ie houden overigens, zus zei nog 'ik geloof wel dat hij ze heeft" De rest mochten ze wel onderzoeken) Maar die gesprekken vond ik bizar, maar niet bepalend verder. Dat boek met de kistenkeuze.... ik wou t wel in de fik steken.
Waar ik bij mijn moeder wel heel blij om ben geweest, is dat ik in de laatste weken wel heb kunnen bespreken wat ze wilde met haar uitvaart. Ik sliep ook onder in de woonkamer, zodat ik haar kon helpen als ze iets wilde. En als ze dan niet kon slapen dan gingen we praten. En hoe moeilijk dat ik het ook vond, wilde ik toch haar wensen horen. En toen zei ze dat ze het heel mooi zou vinden als haar beste vriendin (mijn peettante) zou zingen tijdens de dienst. Dat heeft ze vervolgens ook nog zelf gevraagd en dat is uiteindelijk ook gebeurd. En ze wilde ook heel graag van mijn vader zelf horen dat hij het goed vond dat ze naar het hospice zou gaan. Dat heb ik toen met mijn vader besproken en heeft hij zelf aan haar gezegd dat dit goed was. En mijn moeder maakte zich druk of het tussen mij en mijn vader wel goed zou gaan. Het botste met tijd en wijlen wel eens. Maar dat kwam door het veranderde karakter van mijn vader door de bestralingen op het hoofd. Daar heb ik mijn moeder nog wel op het hart kunnen drukken dat ze zich daar niet druk over hoefde te maken en dat ik mijn mannetje wel zou staan.
Och mannetje toch. Ja dat hakt erin. Ook al zijn ze al volwassen. Jongste van mijn zus heeft gewoon non stop gehuild van de melding tot na de uitvaart. Liep rond met panda ogen. Lijkbleek was hij ook. 17 was hij. Ik hoefde hem maar aan te raken en daar ging hij weer (En mijn 2,5 jarige ging de kist schudden 'kijk opa beweegt!' Dus we hadden van alles wat )
Wat waardevol! Dubbel om de uitvaart te bespreken (want je wil niet dat ze gaat) maar tegelijkertijd intiem en liefdevol dat je het samen kon doen zo. Dat je die laatste weg met haar hebt mogen bewandelen ♡ Hier had pa dus niets vastgelegd. Dus wij moesten alles maar bedenken. Was echt heel lastig. Schipperen tussen mam die t geloof erin wou, maar pa was fel tegen het instituut kerk (uitvaart in de kerk maar zonder dominee, 1 psalm maar veel klassieke muziek. Ging wonderlijk goed samen). Maar vooral het samen doen. Het verliep zo ontzettend soepel met zus, broer en sf en toe mam die erbij kwam (ze was bezig met bezoek vooral). Ik kijk daar zo warm op terug die periode.
Ik herken me hier wel in. Mijn moeder leeft gelukkig nog, maar al veel ooms en tantes zijn al overleden. Hoewel mijn broers nog leven merk ik dat er steeds minder mensen zijn die mij als kind kenden. Dat vind ik dus echt een raar gevoel: dat je doorschuift naar de oudere generatie.
Mijn vader is komende Oktober 15 jaar weg. Ik zeg weleens: je komt er nooit helemaal overheen, maar je leert er mee leven. Ik heb de eerste tijd eerst met schuldgevoel en erna met woede rondgelopen door de manier waarop dingen gegaan zijn. Nu is het heel wisselend. Het ene jaar huil ik heel de dag op zijn sterfdag, het andere jaar gaat het gewoon oke. Zijn verjaardag was 1 Januari dus om 12u met het vuurwerk denk ik er wel altijd aan. Wat ik doe op die dagen is ook verschillend. Soms ga ik met mijn moeder en zus en de rest uit eten, soms ook niks. Wat ik wel echt vind is dat rouw voor iedereen anders kan zijn. Ik kreeg na een paar maanden al de opmerking of ik er nog niet overheen was. Euh nee het èchte rouwen moet nog beginnen. Laatst besefte ik me dat ik mijn beste vriendin al langer ken dan dat mijn vader in mijn leven was. Bizar. Op een gegeven moment leer je er mee leven. En na al die jaren kun je ook opeens weer een klap krijgen. Er is geen handleiding voor...
Hier is het bijna 30 jaar geleden dat mijn vader overleden is en hoewel ik het natuurlijk liever anders had gezien, heb ik er wel vrede mee. Wat ik wel heel lang jammer is gevonden dat wij al kinderen er pas bij mochten toen het echt heel slecht ging en op de IC aan de beademing lag en we dus niet echt afscheid hebben kunnen nemen. Hij is 2-3 weken ziek geweest. Verder ben ik wel heel blij dat ik hem me wel kan herinneren, mijn jongste broertje was 4 en heeft die herinneringen niet; dat lijkt me wel heel erg.
Zo herkenbaar inderdaad. M'n moeder is begin maart (3 jaar geleden) overleden. Dan begint net de lente met alle vogels die zo heerlijk vrolijk fluiten. Paar weken na haar overlijden in het bos al die vogels gehoord, toen had ik ook die gewaarwording: mijn wereld staat stil, maar de wereld draait wel gewoon door. Dat voelde zo surrealistisch inderdaad. Nu kan ik overigens inderdaad ook wel weer genieten van die vogels, al is het met wat weemoed, want die associatie ben ik ook nog niet echt kwijt merk ik.
Bij mij is m'n moeder dus inmiddels 3 jaar overleden. Inmiddels de scherpe, rauwe randjes er af. Maar vooral het gemis blijft merk ik. Meestal merk ik (meestal pas achteraf) rond haar sterfdatum, haar verjaardag en richting de feestdagen dat ik wat onrustiger ben qua gevoel (kan het niet helemaal goed omschrijven). Het gaat dus nog in golven, alhoewel het niet meer dat hele diepe gemis is van net na haar overlijden.
Mijn vader is 5 jaar geleden overleden. Rouw en verdriet is eerlijk gezegd niet zo'n groot onderdeel (meer) in mijn huidige leven. Ik was al 36 toen hij overleed, bij de belangrijkste momenten van mijn leven was hij er gewoon bij. Met zijn verjaardag en sterfdag ga ik meestal uit eten met mijn moeder en broer. En verder komt hij regelmatig ter sprake. Mijn moeder heeft inmiddels een nieuwe partner (ook weduwnaar). Dus dat is ook fijn voor haar. Zijn ziekbed (van een paar maanden) was echt heel naar, en dan ben ik wel wat gewend. Naast de lichamelijke aftakeling kwam hij ook al snel in een psychose terecht. Hierdoor konden we niet echt meer contact met hem krijgen. Dat vond ik een heel moeilijke en verdrietige periode, ook voor hem. Aan de andere kant, hij heeft daardoor minder het besef gehad dat hij ging overlijden. Uiteindelijk is hij ondanks alle onrust tijdens zijn ziekte rustig heen gegaan. Zijn afscheid was echt heel mooi. En drukbezocht. Daar kijk ik met een warm gevoel op terug. Omdat mijn vader niet meer kon aangeven wat hij wilde, hebben we dit met z'n drieën in elkaar gezet. We hebben alleen op zijn nachtkastje een briefje gevonden met twee liedjes erop. Een van die liedjes heeft zijn koor gezongen, het andere liedje mijn man ❤
Hier 11 jaar geleden, ik mis hem af en toe nog maar het is geen overheersend gevoel meer. Ik kan ook zomaar aan het eind van zijn sterfdag denken o ja dat is vandaag. Wat ik vooral heb is omdat mijn man alleen zijn moeder heeft en ik niemand meer ( geen contact moeder) dat ik het voor dochter soms niet zo leuk vind en haar graag wat meer gegund had.
Hoi Iertje, Mijn vader is 27 jaar geleden overleden. Ik zat toen midden in de puberteit. Er zijn nog altijd momenten van verdriet en dat ik een potje zit te janken als ik een bepaald liedje hoor ofzo. Ik heb uiteindelijk de gedachte geaccepteerd dat dit verdriet en gemis nu eenmaal bij mij hoort. Er is mee te leven, maar het gaat niet 'weg' of helemaal 'over'. En dan natuurlijk niet constant maar met momenten wel. Het geeft denk ik wel troost als je toch de kleine momentjes erin houdt om die persoon te gedenken, op je eigen manier en niet geforceerd. Maar het kan ook zijn dat je er dan extra verdrietig van wordt en als dat voor mij zo voelt doe ik het niet. Het kan ook eenzaam voelen omdat mensen die het zelf niet meegemaakt hebben het moeilijk begrijpen.
Hier is het 2 jaar terug dat mijn vader smorgens zomaar niet meer wakker werd. Iedereen totaal onvoorbereid. Ik blijf het moeilijk vinden. Vooral de dingen waar me vader altijd betrokken bij was. Dit jaar voor het eerst met me dochter naar Ajax, ik zelf ging als jong meisje geregeld met me vader mee. Wat zou hij trots zijn! Ons nichtje net gehoord dat ze geslaagd is, dikke tranen bij dr. En straks de eindmusical van onze zoon, de eerste waar hij niet bij is. We praten altijd veel over me vader, vooral de kinderen houden alles zo lekker luchtig. Wat goed voor me is. Maar dan stuurt een vriendin vd week het nummer van BENR, stilte dan ga ik weeeeer. Wat een prachtig nummer. Rouw blijft voor iedereen anders Iedereen doet het op een andere manier en alle manieren zijn goed.
Mijn moeder is 11 jaar geleden overleden. Dat had wel een paar jaar eerder gemogen. Ze heeft 17 jaar MS gehad, waarvan 13 jaar in een verpleeghuis en man, dat was toch mensonterend de laatste 5 jaar. Ze werd ziek toen ik 14 was. De 4 jaar tot ze naar het verpleeghuis ging, waren verschrikkelijk. Het ging zo snel achteruit. Er was amper thuiszorg in het begin, dus ik moest haar naar de wc brengen enzo. Ze is vaak gevallen om dat ik dr niet kon houden. Het halve huishouden kreeg ik erbij, want mijn vader werkte ook gewoon fulltime en in ploegen. Koken. Er zijn wat borden door de kamer gevlogen omdat ze zo gefrustreerd was dat het niet meer lukte en ik haar moest helpen. Er was eigenlijk vooral opluchting toen ze overleed. We hebben de laatste dagen bij haar gewaakt, uiteindelijk overleed ze toen er even niemand was. Ik vond dat wel heel erg, dat ze alleen was. We hadden al jaren geen 'moeder' meer. Daar hadden we eigenlijk al jaren eerder afscheid van genomen. Het is jammer omdat dat ziekteproces zo lang duurde, dat meestal op de voorgrond staat. Ik weet weinig meer van de tijd voor ze ziek werd. Mijn dochter heeft haar dus nooit gekend. Ik vind het wel jammer dat ik toen ik zwanger was, dus niks kon vragen over hoe zij dat beleefde.
Mijn vader is in oktober 4 jaar geleden overleden. Hij had dementie. Dus stapje voor stapje hadden we al afscheid moeten nemen van hem als persoon. Hij veranderde heel erg in zijn doen en laten. Vroeger kon mijn vader altijd alles maken wat hij zag. Dat mis ik zo erg. Ik zou zo graag nog samen met hem klussen. Mijn zoons waren al ouder maar door de situatie met mijn ex was mijn vader voor mijn zoons ook een soort vader. We waren zoveel bij mijn ouders dat zij naast opa en oma zijn ook meededen met opvoeden. Vooral bij mij oudste die toen mijn vader nog alles kon geregeld samen met opa de hele dag op pad ging. Voor hem was de grootste klap bij mijn kinderen. Hij heeft ook samen met mijn nichtje gesproken op de uitvaart. Dat vond ik zo knap. Maar wat mis ik hem. Eigenlijk elke dag een beetje meer. De diploma uitreiking van mij oudste vorig jaar. De groep 8 musical van mijn jongste in 2021 heeft hij niet meer meegemaakt wat zou hij trots zijn. Op zijn verjaardag en sterfdag doe ik niet iets speciaals, maar ben wel heel de dag met hem in mijn hoofd. Vaderdag vind ik verschrikkelijk. Overal die berichten erover. Ik mis hem dan echt zo erg. Ik heb dan ook angst wat het doet als mij moeder overlijd. Met haar doe ik nog meer. Heb ik veel contact. Dus ik hoop dat dit nog een hele tijd duurt. Want wil er nog even niet aan denken om ze allebei te moeten missen. Praten met anderen erover doe ik niet. Helaas niemand in mijn omgeving die zijn/haar vader overleden is. Alleen van 1 vriendin, maar zij had geen band met haar vader.
Ik ben als kind mijn vader verloren, zeer plotseling. Het is inmiddels meer bijna 35 jaar geleden. Ik weet amper meer hoe het was met hem. Alle hoogtijdagen dagen en dieptepuntperiodes waren zonder hem. Maar zijn sterfdag en verjaardag zijn altijd dagen waarop ik weer even extra terug denk. En zo mooi, Onze oudste zoon lijkt qua uiterlijk en interesses heel erg op hem. Bijzonder is dat, want ze hebben elkaar uiteraard nooit gekend, dus het is echt een dna- verhaal.
Dit is wel herkenbaar. Onze jongste lijkt ook op mijn vader, zowel uiterlijk als gedrag. Iedereen vraagt ook van wie ze de krullen heeft, want er is verder niemand die ze heeft bij ons. Dus dat geeft ook wel vaak een mooi gesprek en mijn ooms/tante zien hun kleine broertje erin (mijn vader was een nakomertje). Verder weten de kinderen ook dat mijn stiefvader niet hun eigen opa is, al zien ze hem wel gewoon als opa. Zelf ben ik wel ‘allergisch’ als mensen het over mijn stiefvader hebben als vader. Ik heb het wel over mijn ouders, maar het is dan mam en voornaam stiefvader. Een vader heb ik maar er maar 1.