Sterkte Iertje, herkenbare dingen wat je schrijft. Vind het ergens ook wel fijn om iedereen zijn verhalen te lezen en hier herkenning uit te halen. En het is inderdaad zo dat iedereen anders omgaat met zijn/haar rouwproces maar niks is fout. Mijn moeder is in augustus 2 jaar overleden aan een hartstilstand. Ze was hartpatiënt dus ik wist dat ze waarschijnlijk niet heel oud zou worden. Ze heeft kort voor haar overlijden nog in het ziekenhuis gelegen en de dagen voor haar overlijden heb ik nog regelmatig contact gehad met het ziekenhuis om aan te geven dat het niet ging. Ik heb haar uiteindelijk moet reanimeren maar waarschijnlijk was ze toen ik haar vond al uren overleden. Ergens wel fijn dat ze rustig (en zoals zij het had gewild, niet in het ziekenhuis) is heen gegaan maar wat ben ik boos en verdrietig geweest. En heb mijzelf (nog steeds) heel lang de schuld gegeven van haar dood (had ik maar doorgedramt voor een opname). Uiteindelijk heeft het ziekenhuis wel aangegeven fouten te hebben gemaakt maar daar haal ik mijn moeder niet mee terug. Wordt het gemis en rouwen minder? Voor mij niet. Nu nog niet. Het heeft mij als mens en als partner veranderd (huwelijks problemen). Heb 1,5 jaar bij een psycholoog gelopen en dit heeft zeker geholpen. Maar man wat mis ik haar.. in alles.. Moederdag, verjaardag, sterfdag, bij een liedje op de radio, als ik andere zie lopen met hun moeder. Hele dikke knuffel!
Ik heb mijn beide ouders niet meer. Mijn vader al 11 jaar niet meer en mijn moeder is nu 8 jaar weg. Voor mij zit het juist niet in data. Verjaardag of sterfdag, ik heb er niks mee. Sta daar niet extra bij stil of voel me dan anders dan anders. Ik mis ze juist als ik niet lekker in mn vel zit of ergens mee zit. Met m'n vader kon ik altijd goed praten, dat mis ik soms enorm. Die band was anders dan met m'n moeder. Daar had ook, vooral toen mijn vader weg viel, alleen maar zorgen om/mee. De rollen waren omgedraaid, ik moest voor haar zorgen. Opgroeiden met verslaafde ouder(s) brengt vaak een andere band. Dat is nou eenmaal zo. Maar soms zou ik ze nog wel wat willen vragen of met ze willen sparren over eea. Maar dat kan niet meer.
Mijn man verloor zijn moeder als kind, dat draagt hij dagelijks met zich mee, ook omdat er in zijn jeugd geen ruimte was voor gezonde rouwverwerking - het was gewoon doorgaan alsof er niks is gebeurd. Ik kan alleen maar aanraden om bij verlies hulp te zoeken bij die verwerking, zelfs als het gewoon gezond verloopt is het fijn af en toe even weer die handvatten te krijgen om verder te kunnen.
Ik ben zelf mijn moeder 25 jaar terug verloren, ik was 10. Ik kan zeggen dat het ondertussen wel een plekje heeft, al zijn er echt wel momenten dat het je soms over valt. En dat mag, er hangt geen tijdslijn aan rouwen. Ook bij ons werd er niet veel over gepraat, heel anders dan hoe het tegenwoordig vaak gaat. Ik heb me heel lang schuldig gevoeld, als ik haar verjaardag of sterfdag "vergat". Uiteindelijk is dat omgebogen naar het is ok, het leven gaat door. Dus een soort acceptatie proces. Al heeft dat echt wel jaren geduurd. Sterkte♡
Wij zaten in een terminaal traject, dus gaandeweg neem je al afscheid. Technisch was mijn vader al jaren ervoor overleden. Het herseninfarct had zoveel schade gemaakt dat de man die ik uitzwaaide toen ze op vakantie gingen niet dezelfde was als die terug kwam. Heel af en toe, als hij een goede dag had zag ik een glimp van mjjn vader, in de kleinste dingetjes. Het moment van overlijden was, heel crue, opluchting. Geen risico meer op botbreuken door de bot metastasen, geen pijn, geen "schim van zichzelf" meer zijn waar hij al jaren tegen vocht. En een G die wel was voorbereid, maar nog niet werkelijk snapte wat "nooit meer" betekende. Wat was zij gek van mn vader, en hij smoor op haar. Hem missen was en is nog echt ee klap voor dt. En het verdriet van M heeft hij wel meegemaakt, de vreugde van R erbij niet. Dat had hij ook nooit meer verwacht. En vervolgens blijkt R de mini techneut. Mesjokke van ouderwetse grote motoren (motorblokken), techniek en overbrengingen. Een heerlijk manneke, die mn vader nooit gekend heeft. Wat had hij t prachtig gevonden die kleine man bezig te zien, zeker als hij niet dat infarct had gehad. Als ik weer eens aan t klussen ben, heb ik mn vader in gedachten altijd bij me. Van de nette oplossingen tot de "goed genoeg" of de keiharde miskleunen. Met trots of gegrinnik of hoofdschuddend "je bekijkt t maar" (bedoelende, dat gaat zo niet werken maar dat merk je straks wel) hield hij altijd wel een oogje in t zeil. Missen, zéker. Maar nog meer voor de kjnderen dan voor mezelf, wetende dat G zn lichtje was in de laatste jaren vol donkerte.
Oh ja dit heel erg idd. Ik dacht 's avonds echt 'hoezo komt dat f*cking nieuws?! Mijn vader is dood!!'
Wat noem je wennen. Inmiddels 16 jaar geleden en mis hem enorm!! Het verschil is dat ik nu niet meer overvallen ga worden met het besef dat hij er niet is. Dat vond ik zo erg, dat je het even vergat en het besef zo rauw binnen kwam. Zijn sterfdag " vergeet" ik, daar wil ik niet meer aan denken, te pijnlijk. Dan zie ik hem weer sterven. ( al is mijn moeder het daar niet mee eens en neemt ze het mij kwalijk dat ik haar niet bel) Zijn verjaardag vieren we elk jaar. Simpel door iets lekkers bij de koffie. Zoon heeft hem helaas nooit mogen kennen maar vergeet hem niet. Alleen als je het zo over hebt springen de tranen nog in de ogen. Teveel liefde voor mijn papa.
Mijn moeder is nu bijna 4 jaar geleden overleden en ik mis haar nog gigantisch veel! Ik mis haar lach, haar stem, haar haren, haar aanwezigheid, haar knuffels, haar kusjes, God, echt alles! Als ik dan terug denk aan die tijd, denk ik echt, hoe heeft corona toch zoveel van ons afgenomen. Ze werd ziek in september en vlak erna kwam corona. Afstand houden, geen knuffels, geen kusjes. Pas de laatste week heb ik haar weer vastgehouden en ook vlak voordat ze haar laatste adem uitblies. Ik weet dat we deden wat wij dachten dat toen goed was en dat probeer ik ook altijd in gedachten te houden maar toch, ik heb haar veel te weinig kunnen vasthouden terwijl we dat beiden nodig hadden... nooit zullen wij dat weer doen. Mijn vader zei al, als er ooit weer zoiets komt, wij blijven elkaar vasthouden, nooit meer afstand. Haar gemis is zo ontzettend voelbaar nog, mijn kinderen missen haar ook zo erg..
Ik snap je gevoel... M'n moeder is aan de gevolgen van corona overleden. Dus ook volop in alle heisa van die periode. Weet niet of het je troost/kan troosten: je deed wat je op dat moment het beste leek. Hele dikke knuffel. edit: tikfout verwijderd
Niet mijn vader maar wel mijn schoonvader is dit jaar januari overleden. De band tussen mijn vriend en hij was zo intens sterk. Ze werkte samen, spraken elkaar als ze niet aan het werk waren en in de weekenden waren we ook samen. Ons bedrijf zit aan huis en daardoor zagen onze kinderen hem ook dagelijks, ik ook en kende hem al bijna 20 jaar. Als ik kijk naar mijn vriend, die zit in zo’n diep proces, ik vind het heftig want wil alles doen om hem te helpen maar dat kan niet. In alles mist hij zijn vader. De eerste periode word je geleefd. Hij is overleden dmv euthanasie, dus alles rondom de uitvaart hebben we besproken. De uitvaart is bij ons thuis geweest bij het bedrijf en we hebben alles zelf geregeld. Het was zo mooi om dat voor hem te kunnen doen. Hij is met de tractor opgehaald bij het rouwcentrum, mijn vriend reed voorop in mijn schoonvader zijn tractor samen met mijn schoonmoeder. Ik dwaal af. wat ik wilde zeggen is dat je zo geleefd wordt in het begin maar nu, zit hij middenin die rouw. Mensen zeggen: ja maar het is toch al 5 maanden geleden, ja.. dan moet het maar klaar ineens zijn ofzo? Ik vind dat moeilijk om te horen hoor omdat ik zie welke struggles mijn vriend heeft om het erboven te komen. Onze zoon was zo intens verdrietig, ze waren zulke dikke maten, hij heeft ook rouwbegeleiding gehad. Dat moment dat hij afscheid heeft genomen van zijn opa, het was zo intens, we moesten hem van hem aftrekken, zo moeilijk, je kind zó verdrietig zien. Mijn vriend is niet meer dezelfde man, dat gaat ook niet gebeuren. Er is een M. voor zijn vader dood ging en daarna. Hij doet het heel goed vind ik, maar het is toch echt gewoon ver k*t dat hij zijn beste maat moet missen en dat zal het altijd blijven. Een dikke knuffel voor iedereen hier die een ouder moet missen ❤️
Mijn stiefvader is zomaar opeens overleden. Niet meer wakker geworden 's morgens. Ik heb de brandweer, politie en ambulance gehoord (woon vlakbij), dat herinner ik me nog heel goed. Een paar minuten later ging mijn telefoon. Ik zei heel opgewekt goedemorgen, mijn moeders antwoord was: nee geen goedemorgen, xx is dood! Dat was een enorme shock. De week erna is heftig geweest, maar het was ook mooi om samen met mijn moeder, zus en de kinderen naar een afscheid toe te werken. Het is nu bijna 4 jaar geleden. Ik denk er niet dagelijks aan, maar als ik de verschillende sirenes vlak na elkaar hoor realiseer ik me nu dat het om een reanimatie gaat en dan gaan m'n gedachten altijd weer terug naar dat moment. Het lastigste vind ik dat het zo plotseling was, hij was niet ziek en nog relatief jong. Mijn moeder wilde geen onderzoek naar de doodsoorzaak dus dat moest ik respecteren, maar mijn zus en ik hadden wel graag geweten wat er gebeurd is.
Pfff vind dit een moeilijk topic om te lezen, hier ook een ouder verloren en vind het nog steeds na 3 jaar moeilijk om over te praten, zal hier op een later tijdstip wat dieper op ingaan
Het is vandaag 9 jaar geleden dat mijn vader na één week ziek te zijn geweest overleed... het verdriet gaat denk ik nooit weg. Ik kan er vaak gewoon over praten maar soms schiet ik nog steeds vol. Niet per se op de dagen als vandaag maar vaak bij bepaalde liedjes, bijvoorbeeld Dire Straits waar hij graag naar luisterde. Ik was 26 weken zwanger van mijn oudste zoon, zijn eerste kleinkind. Dat doet het meest pijn. Hij was zo trots om opa te worden en dat heeft hij in die week vaak gezegd: kreeg ik er nog maar één jaar bij zodat ik mijn kleinkind kon leren kennen. Tranen schieten weer in m'n ogen nu ik dit zit te typen...
5 maanden is zo kort nog maar sterkte voor hem en jullie ook met de 1e vaderdag zonder hem. Dit zeg ik ook tegen mijn man: de ik die ik was met mijn vader er nog bij, is niet meer dezelfde ik. En dat zal ik ook niet meer worden. Voor mijn man hetzelfde als voor jou: bijna 20 jaar in zijn leven geweest, we wonen naast elkaar en ook onze oudste heeft rouwbegeleiding gehad (ik kan nog steeds het gemaakte boekje van onze zoon over mijn vader niet lezen... komt alles weer boven) En het beangstigend mijn man ook, hij ziet de impact van het verlies van een ouder... en wat hem ook nog te wachten kan staan. Maar de ik na zijn dood kan wel weer genieten, lachen etc. Het bestaat weer naast elkaar, het gemis en het plezier in het leven.
Mijn vader is alweer 21 jaar geleden overleden, toen ik 11 was. Zijn geboorte en sterfdag doe ik niet zoveel mee, ik denk er uiteraard wel wat extra aan. Soms ga ik naar zijn graf. Het klinkt gek, maar ik leef inmiddels zo’n tijd langer zonder vader dan met, dat het echte diepe, schrijnende gemis niet heel erg aanwezig meer is. Ik kan me in mijn huidige leven met man en kinderen niet goed voorstellen hoe hij zou zijn geweest. Ik denk wel een fantastische opa en ik kan er ook wel eens om janken dat hij mijn man en vooral kinderen nooit gezien heeft.. Wat mij soms wel ineens enorm kan overvallen is dat ik eigenlijk geen echte rots in de branding meer heb die onvoorwaardelijk van me houdt. Tuurlijk is mijn man dat wel, maar die kan me ook zat worden bij wijze van spreken.. En dat mijn hele jeugd gewoon ineens op z’n kop gezet is en ik daarna niet echt meer een stabiele thuissituatie heb gehad, en de angstklachten die ik ontwikkeld heb als gevolg van het trauma van zijn ongeluk zien gebeuren, dat kan me wel eens heel boos en verdrietig maken.. En de eindeloze angst dat mijzelf of mijn man iets overkomt waardoor mijn kinderen dit ook mee zouden moeten maken.. Had toevallig deze week nog een huilbui hierover waarbij ik tegen mn man zei: Ik wou soms zo graag dat ik een normale stabiele jeugd had gehad, zonder al die bagage.. Maar om antwoord te geven op je vraag: Ik denk dat niemand voor jou kan bepalen wat mag of niet mag en wat goed of fout is. Jij rouwt zoals jij wilt en zolang jij wilt!
Wat fijn om zo te lezen.. Kan me voorstellen dat je eerst verwoest was gelukkig kan je weer lachen en je druk maken over de prijs van komkommers. Fijn om te horen dat je zijn warmte nog steeds voelt. Dat is iets waar ik ook echt in geloof, dat ze niet meer zichtbaar zijn maar nog wel voelbaar op momenten of dat je ineens een bepaald liedje hoort of geur ruikt..
Vorig jaar is de moeder van mijn ex vrij onverwacht overleden, we waren inmiddels 1,5 jaar uit elkaar. Hij had een super lieve veel te zorgzame moeder die nog heel actief was. Ze werkte nog parttime, zong bij de kerk, was inval-pastoor als de pastoor eens ziek was of niet kon, ging altijd overal mee naartoe. Ze was een onwijs lieve oma voor onze dochter. Ze moest naar het ziekenhuis voor een operatie en is daar helaas niet meer weg gekomen. Had nooit verwacht dat zij ineens weg zou vallen. De operatie was goed gegaan, maar een dag later in haar slaap gaf ze over en er kwam braaksel in haar longen. Toen kreeg ze een hartstilstand en hebben ze haar 30 minuten gereanimeerd.. ze had weer een hartslag maar haar hersenen hadden zoveel schade opgelopen dat ze in coma werd gehouden en wij afscheid moesten komen nemen. Dat ging allemaal zo snel Ik mocht eerst mijn dochter niet meenemen naar binnen (2,5 was ze) maar ik stond er op. Het was ook haar oma en ik vind dat de dood of afscheid ook erbij mag horen, een kind mag ook afscheid nemen en misschien enigszins begrijpen waarom iedereen zo verdrietig is. Het afscheid deed ontzettend pijn. Ze lag daar aan de beademing en ze zag er eigenlijk al overleden uit, helemaal geel en opgezwollen armen/handen, verschrikkelijk. Het was zo een lief mens... Ik was echt heel blij dat ik nog afscheid mocht nemen ondanks dat ik niet meer met haar zoon samen was. Hij kon het niet aan om te blijven tot de machines werden uitgezet. Zijn zus was er wel bij. Ze overleed 10 min nadat de machines uit waren gezet dus er was echt niks meer. Hier in Duitsland is het anders dan in NL met een uitvaart, dat was voor mij nog wel de grootste klap. Ze werd eerst gecremeerd en daarna is dan de uitvaart met alleen nog een urn. De uitvaart was 2 weken na haar overlijden, ik was in shock dat er geen kist stond, maar een urn naast haar foto. Ineens zo ontastbaar, ze was al weg, verbrand. Ik vond dat zoooo naar.. ergens had ik haar graag nog even gezien om zonder machines afscheid te nemen maar dat was geen optie. Haar man wilde dat niet, niemand heeft haar overleden gezien, alleen haar dochter.. ik vond dat heel erg. Hij zei nog "ik wist dat ze dood zou gaan, ik hoef dat allemaal niet te zien, ze word toch niet meer levend". Ik dacht je hebt het over je vrouw waar je 45/50 jaar mee samen was, 2 kinderen en een heel leven hebt gehad... Zijn vader was heel hard. Ik heb nu best nog wel eens hartpijn als ik aan haar denk of als ik een bepaald liedje van de crematie hoor (james last met biscaya). Ik vind het vooral heel erg dat mijn dochter geen herinneringen zal hebben aan oma en dat hun geen herinneringen samen meer maken.. en dat ik maar zo weinig fotos heb van haar met mijn dochter omdat mijn ex anti fotos is Nu is het soms net of het nooit gebeurd is, mijn ex praat er niet over en gaat gewoon door met zijn leven. Zelfs de eerste sterfdag was hij vergeten terwijl ik er echt naartoe leefde en de dag zelf weer helemaal terug haalde.. iedereen rouwt anders denk ik. De ergste pijn is nu wel weg maar er zijn momenten dat ik echt denk; ach lieve vrouw was je nog maar hier
@duitshollandsmeisje o jeetje ja dat is wel heel gek. Ik vond het juist fijn dat je afscheid kan nemen van diegene in zijn oorspronkelijke vorm. Lijkt mij heel bizar als er een urn staat... schokkend. Dat zelfs het lichaam al eigenlijk weg is... Ik vond het juist helpend dat pa 7 dagen in huis was en dat je brein ook verwerkt dat hij écht dood was. Dat het geen nare droom is. En dag 7 voelde het ook gewoon oke om de kist te sluiten (het geluid van de koelers werd op een bepaald moment wel irritant). Een natuurlijk proces. Dat blijft ook iets ongrijpbaars, dat er geen nieuwe herinneringen bij komen
Nou vaderdag is hier 1 ramp. Liefst trek ik de gordijnen dicht en ben er niet. Het lukt niet om naar mijn schoonvader te gaan om blij te zijn. En het lastige is dat mijn schoonmoeder mij dat kwalijk neemt. Mijn man en kinderen zijn gewoon heen hoor. Maar hij krijgt dan een preek.
Zo knutselde ik met G voor mn schoonvader een cadeau voor vaderdag. Man had niks geregeld voor zn vader, in de hectiek van deze week was dat vermoedelijk ontschoten. Terugdenkende aan mijn laatste vaderdag, hij was al terminaal en vlak ervoor was ook zn verjaardag... Wat geef je iemand wiens dagen geteld zijn? Die enkel nog de dood op zich te wachten heeft en die ook niet eens zo ver weg meer. Toen ook was ik aan t knutselen met G, want (groot)vaderdag is het feest der knutsels. Helaas 1 knutsel minder...Maar gelukkig kunnen we nog knutsels maken, voor papa en ZIJN vader.