Vriendschappen

Herkenbaar wat je schrijft wel. Denk dat het als volwassene met werk en gezin gewoon heel moeilijk is om vriendschappen echt te onderhouden. Zie ik toch ook wel in mijn omgeving, het zijn eerder de uitzonderingen die hun vrienden echt veel zien heb ik het idee.

Wekelijks? Gemiddeld 2 keer per jaar denk ik wonen relatief ver uit elkaar (uur en anderhalf uur), en iedereen druk met werk en kinderen. Deze 2 vriendinnen ken ik een al sinds de kleuterklas, en de andere sinds het middelbaar. Maar het is wel altijd als vanouds als we elkaar zien, dus die koester ik wel.

Toen ik nog werkte en in Antwerpen woonde werkten ook al mijn studievrienden in shiften, dat was gewoon mission impossible om af te spreken, dus die vriendschappen zijn ondertussen allemaal verwaterd.

Bij de vriendengroep van de scouts hoor ik er helaas voor mijn gevoel niet meer bij omdat ik in het verleden te vaak dingen moest afzeggen omdat ik te ziek was, nu word ik gewoon niet meer gevraagd. Dat vind ik wel echt erg. Want die doen wel nog regelmatig dingen samen.

Ik heb wel wat nieuwe mensen leren kennen door een fotoshoot met lotgenoten afgelopen jaar, maar echt vrienden kan ik die nog niet noemen. Eerder een leuk lotgenoten contact. Sowieso vind ik nieuwe mensen leren kennen altijd moeilijk, ik ben niet zo spontaan sociaal.

 

Het krijgen van kinderen werkt idd niet mee voor vriendschappen. Hier zagen we elkaar daardoor ook steeds minder. Maar het lijkt een beetje beter te worden nu ze allemaal al wat groter worden. Ze kunnen wat langer zelfstandig thuis zijn of ze gaan mee en spelen/hangen dan met elkaar. We willen over een poosje de spelletjesavond er weer eens in brengen.

 

Die van mij zijn allemaal aan het doodbloeden en daar heb ik vrede mee.
Ik heb wel een leuke band met 1 van mij schoonzussen en een buurvrouw maar dat zijn geen vriendschappen zoals ik vroeger kende.

1) allemaal meerdere kinderen dus vaak al een gevuld schema
2) afstand ,wij wonen in een andere provincie
3) velen werken voltijds.
4) prioriteiten
5) in moeilijke situatie leer je uw vrienden kennen en hier toch wel wat lessen uit getrokken.

 

Alleen toen ik studeerde en in een studentenhuis woonde speelde mijn vriendkring een dagelijkse/wekelijkse rol in mijn leven. Mijn beste vrienden zie ik nu eens in de 2 a 3 maanden en dat is genoeg.

Ik heb gewoon niet zoveel tijd voor sociale afspraken. Ik heb een zorgintensief kind, een veelvragende baan, een atelier en een webshop. Hoewel vriendschap belangrijk voor me is, staat het niet bovenaan mijn prioriteitenlijst en moet ik mijn energie verdelen op een manier die het beste werkt voor mij. Dat zal voor iedereen weer een andere afweging zijn.

 

Toen de kinderen nog niet op school zaten zag ik m'n vriendinnen ook een tijd minder vaak dan voorheen. Ik denk dat dit vrij vaak gebeurt, omdat je het een stuk drukker hebt met jonge kinderen. Sinds ze allebei naar school gaan spreek ik wel veel regelmatiger weer af. Het scheelt dan wel dat ik vriendinnen in de buurt heb wonen. Dus een ochtendje, avondje of paar uur in het weekend afspreken is prima te regelen.

 

Ik ben blij als ik mn "oude vriendinnen" 1x in de 2 maanden spreek, meestal met een kinderverjaardag. We wonen ook niet meer dicht bij elkaar zoals vroeger en dingen veranderen. Aan de andere kant zie ik de moeders van school.. een leuk clubje waarvan de meiden vriendinnen zijn en wij als moeders ook klikken en dan spreken we vaak genoeg na schooltijd af. En een leuke groep collega's zeg maar (ik ben zzper) met wie ik ook regelmatig afspreek. Dus ja het verandert, wekelijks zit er niet in maar er komen ook nieuwe mensen + meer vrijheid als je kinderen groter worden

 

Hier ook enkel wat oppervlakkige contacten. Maar ik heb er dan zelf ook niet veel behoefte aan (of tijd voor) om verplicht wekelijks af te spreken of om elkaar dagelijks te spreken.

Ik spreek heus wel eens af met iemand, maar het is zeker niet meer net als vroeger en ik wil ze ook geen 'beste vrienden' noemen, daarvoor is het contact niet diepgaand genoeg ofzo. Maar ik heb daar zelf dus geen problemen mee.

 

Na de studie is iedereen gaan settelen maar ik ben verder weg gaan wonen.

De afstand was lastig maar hebben nog wel contact gehad voor jaren. Toen kwam corona en was het daarna eigenlijk allemaal over. 3 uur reizen (langer met de trein) doe je niet even snel voor de koffie.

Maar toen ik hier ging wonen heb ik juist vriendschap gekregen met een vrouw die ik ontmoeten bij de bieb. Daar was elke week voorlezen. Daarna ook samen baby zwemmen gaan doen en we zien elkaar 1 keer in de 3 weken ongeveer en tussendoor app contact.

Niet mega veel maar super gezellig.

Juist door kinderen kun je ook andere mensen ontmoeten. Als je daar behoefte aan hebt. Vervangt het andere niet maar dan heb je het over andere dingen

 

Mijn zus en beste vriendin spreek ik vrijwel dagelijks via whatsapp. En beide zie ik wel ongeveer 1 keer per week (dat kan kort zijn voor koffie of weekend weg of echt uitje, uiteten, vakantie, wandelen maar ook verjaardagen, borrel etc) maar goed dat is dus een afwisseling tussen met en zonder kinderen.

Dan heb ik nog een goede vriendin die ik 1x per maand zie meestal zonder kinderen en dat is meestal vrijdagavond daar wat eten of een keer op stap. Met haar heb ik wekelijks wel even contact

en dan nog een aantal vriendinnen die ik maar een paar keer per jaar zie en dan uiteten ga of een feestje heb, zo nu en dan spreek of op de koffie ga met of zonder kinderen.

het is heel anders dan voordat ik kinderen had want inderdaad ik werk 4 dagen , sport, 3 kinderen, vrijwilligerswerk, man en dan ook nog vriendschappen… druk genoeg!

 

Wekelijks je vriendinnen zien vind ik echt veel klinken.
Sinds wij allemaal kinderen hebben (das dan wel het verschil, mijn vriendinnen hebben op 1 na allemaal meerdere kinderen) spreken we heel bewust 1 vaste avond per maand af met elkaar. Die ligt voor het hele jaar vast. Kun je niet, prima, maar de rest gaat dan wel. Alleen in de zomervakantie komt er meestal niet van, verder elke maand vaste prik. Wij hebben dat gedaan omdat onze levens zo druk zijn en het er bij in schoot. We zijn al bijna 25 jaar vriendinnen, ik vind het zonde om dat dood te laten bloeden. En zeker ju de kinderen wat ouder worden merk ik dat ik weer wat meer behoefte heb aan mijn vriendinnen voor eens een ander gesprek dan alleen met collega's, man en kinderen.
We spreken in de zomerperiode ook af en toe af met alle mannen en kinderen erbij, maar dat is alleen als het mooi weer is. We zijn dan met teveel om binnen af te spreken.
En elk jaar een weekend weg met de meiden, vind ik heel waardevol.
Dus ja, het kost idd moeite, en nee, het is niet wekelijks, maar ik vind het te waardevol om mij drukke leven tussen deze vriendschap te laten komen.
Overigens voelt mijn moeder ook als vriendin, en daar app ik bijna dagelijks mee en zie ik bijna elke week een keer. Dus daar is het contact wel meer mee.

 

Ik spreek de meeste vriendinnen van mij dagelijks, dan bellen of appen we. Een aantal zie ik iedere week. Sommigen eens per maand of langer ertussen en dat is helemaal prima.

Ik ben recent gescheiden dus mijn "voordeel" is dat ik 1 week kindloos ben en dus echt gericht weg kan gaan. Maar ik regel ook wel eens oppas voor een paar uur.

Scheelt wel dat ze in de buurt wonen (zelfde stad) of met een maximum reistijd van 40min.

Ook ga ik ieder jaar 1 of soms 2 keer met een vriendin of met 2 vriendinnen op vakantie.

 

Ehm nog 1 vriendin resterende vanaf de middelbare, die zie en spreek ik 1x per kwartaal ongeveer. Zij heeft ook een zoontje van R zn leeftijd.

En een vriend en een vriendin (sinds een jaar of 12-20) komen sinds spelletjesavond ongeveer 1x per week hierheen ivm de kinderen (die liggen dan al wel op bed). Zijzelf hebben geen kinderen.

Dan nog een oudere vriendin waar ik wel regelmatig contact mee heb en probeer elke maand ff af te spreken. Lukt ook niet altijd in de puinhoop genaamd "plannen met kleine kinderen". Geen kinderen en vrijgezel.

Definities veranderen ook wel met kinderen. "Brakke nacht" of "geen avond rust" krijgt ineens een hele andere betekenis met kinderen versus katten (die we ook hebben).

De weinige vrije tijd die ik heb ben ik bezig met de zoveelste keer huishouden of kluswerk, dan weer mantelzorg. Ben blij als ik de puf heb om af te spreken en dat de kinderen die planning ook in stand laten.

 

Één vriendin spreek ik bijna dagelijks op de app, we zien elkaar denk elke 6 weken en drinken dan samen thee/koffie.

Een andere vriendin spreek ik regelmatig op de app, we spreken eens in de zoveel tijd af om samen een wijntje te drinken. We zien elkaar ook regelmatig met de partners erbij.

Een andere vriendin zag ik echt wekelijks soms dagelijks (op school) en we wandelde veel samen. We zijn ook een aantal keer met onze gezinnen op vakantie geweest.
Sinds vorig jaar is dat aan het verwateren doordat er het een en ander is voorgevallen.
Inmiddels werkt ze ook 4 dagen dus afspreken is lastiger. We zien elkaar nog wel met de partners erbij, hebben nog wel app contact.

En nog een vriendin waar ik regelmatig even mee app, soms mee lunch of wandel. Zagen elkaar elke week een aantal keer op school. Altijd fijn als we elkaar spreken. Sinds ik helemaal basisschool af ben verwaterd het allemaal wel wat meer maar we pakken het ook zo weer op.

Het is dus vooral koffie of wijn drinken, wandelen en appen ben ik helemaal oké mee en vind ik voldoende. Leuke dingen onderneem ik liever met mijn man en/of gezin. Soms voelt het idd wat saai maar ik hou helemaal niet van feestjes en drukte dus dit is helemaal prima zo.

 

Ik heb weinig echte vriendinnen en vind het wel prima. Ben zelf ook niet zo’n koffie leut mens met anderen. Bij 1 meid kan ik alles kwijt en appen regelmatig en zo nu en dan keer kop koffie maar meer moet ik niet aan denken. Op m’n werk heb ik het erg gezellig met collega’s en keer een etentje vind ik leuk maar moet er niet aan denken ze buiten werktijd ook nog te zien. Ik ga graag met m’n moeder dan liever dag naar de stad of weekendje weg oid

 

Ik zie mijn vriendinnen een paar keer per jaar (vaak met kinderverjaardagen en een enkele keer tussendoor) en we appen zo nu en dan, maar zeker niet wekelijks. En dat vind ik prima. Heb het druk met gezin en alle activiteiten van de kinderen en ook met werk (met leuke collega’s!). Dus genoeg sociaal contact.

 

Mijn oude studievrienden hebben bijna allemaal kinderen met een diagnose/rugzakje gekregen helaas. Daardoor zijn de vriendschappen extra hard verwaterd, omdat ze gewoon al hun energie kwijt zijn aan zorgen en werken.

Maar ik heb wel actief nieuwe contacten gelegd. Ook via dingen als babyzwemmen en muziekles. Het zijn niet zulke diepgaande vriendschappen als vroeger, maar het is wel gezellig. Ik heb een sportgroep met dames uit de buurt waar ik 1 a 2 x per week heen ga. En een groepje moeders met wie ik wekelijks savonds een rondje wandel. Samen met mijn gezellige bende collega’s zijn dat voor mij genoeg sociale contacten in de week.

 

Heel herkenbaar! Eigenlijk is het ouderschap best eenzaam soms. Mijn beste vriendin woont in België, vroeger werkten we samen dus zag ik haar meer maar nu ze zelf ook moeder is (en een andere baan heeft) zien we elkaar nog maar een paar keer per jaar. Toch voelt het nog wel als een echte vriendschap, het contact is gewoon meer online.

Verder heb ik nog een vriend die ik ongeveer eens pm zie (hij heeft geen kinderen en komt meestal mijn kant op).
En daar houdt het eigenlijk wel mee op. Ik merk wel dat zodra kinderen ouder worden dingen wel weer gaan aantrekken maar verder richt ik me nu vooral op moederschap, werk en mantelzorg.

Het komt ook een beetje door social media denk ik. Je ziet op insta al die mooie filmpjes over groepjes vriendinnen of zo'n "village" met moeders die de hele tijd voor elkaar klaarstaan. Hoewel dat niet echt de realiteit is voor veel mensen helaas...

 

In moeilijke tijden veel vriendinnen kwijt geraakt. Nu nog 2 vriendinnen, waarvan het contact met 1 aan het verwateren is. En mijn andere vriendin is zo enorm druk,werk, kinderen, zieke man. En ik heb zelf geen werk maar wel een chronische ziekte, en een zorgintensief kind.
Lastig afspreken dus, maar we appen regelmatig.
Verder hebben we nog een stel waar we mee bevriend zijn, maar die wonen op 1,5 uur rijden, das dus net iets meer plannen.
Ik denk dat het er bij hoort, en dat het wel weer veranderd naar mate je in een andere levensfase komt.
Alleen bij mijn tante zie ik een echte hechte vriendengroep, zij zijn met 6 vrouwen en die kennen elkaar allemaal al 50 jaar, minstens, gaan samen op vakantie etc. Lijkt me erg leuk!

 

Je zit in een fase dat je leven veranderd en dus ook je vriendschappen veranderen. Je gezin komt meer en meer op de eerste plaats te staan. Is dat gek? Nee dat is heel normaal. Dat zien mijn man en ik ook gebeuren. Logisch want je bevindt je in een totaal andere levensfase.

Echte vriendschappen blijven meestal wel bestaan maar de hoeveelheid contact wordt minder intens. We hebben een vriendenapp waarin we nieuwtjes delen en aan elkaars verjaardagen denken.
Zelf heb ik m'n beste vriendin een paar 100 meter verder wonen. Maar we spreken maar af en toe af. Er komt gewoon niet van. Maar onze vriendschap is niet voorbij. Juist niet! Het is alleen anders geworden.

En ik denk dat dit ook de fase is waar jij je nu in bevind. Accepteer dat het anders is geworden. Dat is volkomen normaal. Maar het hoeft niet af te doen aan de kwaliteit van de vriendschap. Ook bij minder vaak contact blijft een echte vriendschap bestaan. Anders is het ook geen echte vriendschap geweest.