Hallo allemaal, triggeralert: Ik ga schrijven over een kwetsbaar onderwerp die sommige (wens)mama's misschien niet zullen begrijpen Zoals ik al schrijf, het is erg kwetsbaar. Ik zal de situatie schetsen: ik ben mama (35jr) en heb 2 dochters (7jaar en 4,5 jaar) en 1 zoon (1 jaar). Ik vind het zó verrekte pittig allemaal dat ik het helemaal níet leuk vind. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben dol op mijn zoontje en hij is dol op mij. Slapen overdag gaat niet super, maar snachts redelijk (wel vroeg wakker). Ik vind het zorgen voor 3 in verschillende leeftijdscategorien enorm hard werken en ik heb steeds het gevoel dat ik tekort schiet. Zowel naar mijn dochters als zoon, huishouden en mijj werk (zorg). Ik ben bang dat ik nooit meer vrijheid ga krijgen nu ik voor 3 moet zorgen. De oudste twee spelen veel samen, de jongste hangt er steeds maar bij. Ik heb dagelijks buikpijn omdat ik mij beperkt voel (2 slaapjes), ik niet op avontuur kan met de oudste (rekening houden met de jongste) en ik bang ben dat ze niet een band kunnen krijgen of ooit samen gaan spelen omdat het leeftijdsverschil zo groot is (6 jr en 3,5 jr). Het is zo'n chaos in mijn hoofd hierom. Er is zo weinig rust en ik verlang juist zo naar die rust. Ik weet niet hoe het goed moet komen in de toekomst, denk aan Uitstapjes en vakanties en noem maar op. Ik vind het gewoon niet leuk en heb gevoelens van spijt. Ondanks ik dankbaar ben voor mijj zoon en hij mij onvoorwaardelijke liefde krijgt. Maar, het idee sat ik nu 35 en nog zo lang moet zorgen, het maakt mij zo moedeloos. Ik voel mijner zo rot onder ej tegelijk verlang ik naar meer rust. Ik moest ook erg wennen dat het een jongentje is, want ik weet heelmaal niet hoe dat werkt na 2 meisjes. Is hier iemand die dezelde situatie heeft? Hoe ga jij hier mee om? Is er iemand die dezelfde leeftijdsverschillen heeft? Hoe vind je dat? Hoe gaat dat nu?
Vervelend zeg! Misschien goed om erover te praten met een hulpverlener. Wij hebben ook 3 kids eerst 2 meiden (13 en 9) en een zoon van net 4. Ook grote verschillen en nee je kan niet altijd iets doen wat ze allemaal leuk vinden maar dat hoeft ook niet perse. Het hoeven soms maar kleine dingen te zijn om aandacht te geven. Van de week zat ik even een half uurtje met de oudste op de bank een programma te kijken en met de jongste zit ik voor op een bankje te kijken hoe hij aan het crossen is op zijn fiets. Zijn soms maar kleine simpele dingen. Probeer de lat niet te hoog te leggen voor jezelf. Ik hoop dat je jezelf beter gaat voelen in deze situatie.
Hier 8,4 en 1. Dus soortgelijk en ook herkenbaar. Ik vind het rot dat mijn oudste alleen naar sport moet, omdat zn broertje moet slapen dan. Ik kan niet kijken. Ik kan ook niets op school doen, hij vindt het niet leuk dat ik niet mee op schoolreisje kan: ik heb geen oppas. En dat als we tv kijken het voor nr1 saai kan zijn. Want hij is te oud voor bepaalde programma's die wel leuk zijn voor nr2 en nr3. Zwemles... de 1 is bijna klaar met zwemles en we kunnen weer opnieuw beginnen. En als hij klaar is... kunnen we weer opnieuw beginnen. We zitten 12 jaar aaneengesloten aan het bad hadden we al bedacht. Aan de andere kant... nr1 en nr2 spelen samen. Ik verwacht ook wel dat 2 en 3 samen spelen. Als als nr3 ouder is, kan de oudste ook alleen met hem een uitje maken bv. Deed ik ook met mijn zus. Nam ze mij mee naar de kermis of naar de bios. En ik vind het fijn dat nr1 zelfstandiger is. Hij gaat zelf naar vriendjes toe. Nr2 lekker naar school dus ik heb ook de rust als nr3 slaapt op schooldagen Wat mij ook fijn lijkt, dat de puberteit niet in 1x komt. Dat je geen bom hormonen bij elkaar hebt. En dat het huis niet in 1x leeg is. Mijn zus kreeg 3 onder de 4 en in 2 jaar tijd had ze t huis helemaal leeg. Ik vind het wel fijn dat het hier in etappes kan gaan ♡ De kinderen zelf vinden het heerlijk. Zijn mega blij dat er nog een kleintje bij kwam. En leeftijdsverschil? Word juist als fijn ervaren: mijn oudste gamed en er is dus geen strijd: nr2 kan toch niet gamen. Nr2 en nr3 spelen wel samen moet ik zeggen: gaan ze achter elkaar aan kruipen. Ik heb die puf niet hoor om zo fanatiek te kruipen en nr1 past met liefde even op nr3 als ik bv even op zolder de was ga ophangen. De oudste vindt het ook tof dat hij gewoon zoveel mag al. Dus hij moet idd soms inleveren maar hij heeft daarentegen wel meer ruimte en vrijheid dan nr2. Hij mag wél alleen naar de AH, krijgt zakgeld en heeft een pinpas, mag zelfstandig naar vriendjes en heeft geen bandjes meer nodig. Dus als hij baalt dat iets kinderachtig is, kan ik het ook prima uitleggen en dan is hij er ook oke mee.
Wat vervelend dat je je zo voelt! Ik herken het van de eerste maanden wel een beetje, al vond ik dat meer zwaar vanwege huilbaby. Ik zie juist steeds weer meer mogelijkheden omdat ze ouder wordt. Ze zijn hier nu trouwens 10,7 en net 1, oudste en middelste spelen weinig samen. Oudste gaat veel z'n eigen gang met vriendjes enz. Ik wat meer op stap met de middelste zo af en toe, maar doorgaans zijn we gewoon veel thuis en dat vind ik prima. Ze zijn overigens wel echt allebei dol op hun zusje, ze wordt nu al op handen gedragen. Jongste slaapt afwisselend 1 of 2x nu en dat vind ik wel eens irritant, ze slaapt ook niet in de auto of kinderwagen dus we zijn wel wat gebonden, maar wij gaan dus momenteel niet teveel met z'n allen weg, ook omdat de jongste aan veel dingen toch niet zoveel heeft. Man zwemt bijv in de vakantie met de oudste 2 en ik ga soms babyzwemmen met de jongste als de andere 2 op school zitten. Middelste heeft nu bijna haar C-diploma dus dan zijn we voor een paar jaar ook even klaar met zwemles. Vind ik wel lekker ipv gelijk weer door met de volgende, al denk ik daar over 4 jaar waarschijnlijk anders over. Soms kom je een beetje handen tekort inderdaad om iedereen aandacht te geven, maar probeer wel zoveel mogelijk eerlijk te verdelen of goed overleg met man. Oudste moest bijv een werkstuk maken en had daar hulp bij nodig. Dus afgelopen week ben ik een avond met hem apart gaan zitten en man heeft de andere 2 gebadderd en op bed gedaan. Jongste hangt erg aan mij en speelt ook weinig zelf als ik thuis ben, ik probeer het maar te accepteren. Gaan elk wakker moment er wel even uit, rondje fietsen (vind ze super leuk), boodschapje doen of even naar de speeltuin voor de babyschommel. De tijd dat je gewoon hupsakee met iedereen de deur uit kan zonder om van alles te denken komt echt wel weer. Ze zijn zo 4 jaar en dan gaan ze weer naar school. Mij helpt het echt om zo te denken, heb ik mezelf ook wel wat schoppen voor moeten geven, maar het is zo zonde om een naar gevoel te hebben over dat waar je zo je best voor doet. Hopelijk heb je een man die je gevoel erkent en die je hierin kan/wil steunen? Lees dat niet terug in je stukje, dus sorry als het niet zo is. Anders misschien ook eens met een praktijkondersteuner van de huisarts praten als dat je zou helpen?
Wat vervelend voor je. Ik herken het zelf niet zo. Ja wel dat het soms pittig is maar niet in deze mate. Bij mij zijn ze 9 en 6 en 2,5. 2 jongens en een meisje. De jongste kwam toen de middelste 4 was dus behoorlijk verschil ook. Mijn oudste 2 spelen niet heel veel samen. Nooit gedaan ook, andere types. Ze hebben beide zo hun eigen bezigheden met voetbal en vriendjes. Uiteraard op vakanties en dagjes weg wel en dat gaat prima. De jongste kan goed met de oudste (hij “zorgt” echt voor haar”) maar met de middelste niet echt omdat hij het toch wel irritant vindt dat ze alles van hem stuk maakt Het is wel druk (ik werk 4 dagen en mijn man ook) Maar voor het huishouden heb ik een hulp, boodschappen bezorgd ah. Uitjes gaan eigenlijk altijd wel goed. We hebben museumjaarkaarten en ik richt me altijd op de oudsten. De jongste hobbelt wel mee. Slaapjes waren anders bij haar. Toen ze er nog 2 deed probeerde ik 1 in bed en de andere waar we maar waren (auto of wagen) Dat kon niet anders ik moest ook geregeld gewoon op het voetbalveld staan (man met 1 en ik met ander) op zaterdag. Nu slaapt ze nog 1x en met dagjes uit dan in wagen of in auto of een keertje niet. Ik pak de dag zoals hij komt. We gaan ook nog wel naar speelparadijs of zwemmen (maar mijn oudste 2 hebben al zwemdiplomas) ik ben zelfs in september een dagje naar het strand alleen met ze geweest omdat mijn man weg was. Gaat dan verbazingwekkend goed want de oudsten helpen en luisteren dan altijd goed Maar we splitsen ook vaak. Man iets met de oudste twee, 1 op 1 uitjes, man juist iets met de jongste.. af en toe vragen of oudste met anderen mee kan rijden. Maar hij wordt steeds ouder dus fietst al vaker zelf of blijft even kort alleen thuis als ik met de jongste twee een boodschap doe. Ik denk dat het belangrijkste voor mij loslaten was. Zien hoe de dag gaat. Go with the flow. En elk moment is een fase- alles veranderd weer. En dat probeer ik ook te voelen en te beseffen: geniet ook juist nu je jongste nog zo klein is. De invulling van je dagen zijn nu anders maar niet voor altijd.
dit herken ik wel maar andersom. Ik laat meestal kijken wat passend is voor oudste 2 (waardoor 6 jarige wel al wat spannendere dingen kijkt haha) maar de jongste laat ik dan op laptop peppa kijken. Of de jongste kijkt op tv en boys “gamen of kijken Netflix” op iPad. Oudste mag hier inderdaad ook vrij veel al alleen. Voetbal vind ik wel jammer dat ik bijna nooit bij oudste kan kijken - ik sta toch vaak met de peuter bij de middelste en dat is keihard werken en ik zie niks Maat mijn man kijkt heel veel bij de oudste of is coach dus dat is dan ook goed denk ik dan maar. School helpen: ik probeer dat wel te doen. Niet schoolreisje maar bijv wel avondvierdaagse met middelste gelopen, vrijdag ochtend keer vrij genomen om te helpen met sint en met Koningsdag, keer voorgelezen bij oudste door uurtje later op werk te beginnen, man dag vrij genomen om coach voetbaltoernooi te zijn, man keer meegefietst naar theater oudste tussen zijn vergaderingen door…maar dat is inderdaad wel echt een lastige puzzel waar je soms behoorlijk gestresst van wordt en je altijd te kort voelt schieten Dat is nu trouwens het is ook heel lang vrij minimaal geweest tot niet toen de jongste te klein was. Ik kon het niet gecombineerd krijgen (en voelde me daar weer schuldig over) Ts wel nog een tip: ik ben dus wel overspannen geweest toen jongste 1 was (en 5 en 7) omdat ik me ook overal tekort voelde schieten en alles perfect wilde doen. Ik heb best wel intensieve coaching en psychologische trajecten gehad en mijn grootste les is toch echt mijn eigen mindset. Vandaar het go with the flow , doen wat wel past, alles per dag nemen en niet te goed willen doen- een beetje goed is ook goed genoeg.
Hier zijn ze 6, 7 en 3! Ik vond het 1e en 2e jaar ook best pittig. Maar ik weet niet of dat het eraan lag dat het toen corona was en onze jongste heeft best ziek in het ziekenhuis gelegen. Ik denk dat wij soms als moeders teveel van onszelf verwachten. Kinderen zijn al snel tevreden, al doe je thuis bijv. een spelletje met ze zijn ze hier al snel tevreden en vinden ze helemaal leuk. Of even samen kleuren. Hier viel de jongste ook regelmatig buiten de boot. Maar dat was ook omdat ze elkaar nog niet begrepen. En nog hebben de middelste en jongste dat regelmatig. Ik maak me er niet heel druk om want ze hebben ook momenten dat ze wel heel leuk samen spelen. Die vrijheid krijg je echt wel weer terug, nu is het echt even pittig en doorzetten. Straks heb je er 2 op school en de jongste misschien psz? Krijg je weer steeds wat meer tijd voor jezelf! sterkte!!
Tussen R en G zit 5 jr. Dus hier is het ook schipperen, maar dat is nou eenmaal hoe het is. Het gevoel van een van beiden (of mn werk dan wel huishouden) te kort doen herken ik wel. Zeker toen R nog kleiner was. G nog met een doorslaapstoornis en R sliep de eerste 16wkn enkel bovenop mij terwijl ik zat. Midden in de nacht met twee koters en dan begint werken weer...ugh. Maar aan de andere kant, ze leren al vroeg de hele belangrijke les dat je rekening met elkaar moet houden. En ja soms is dat voor de ene niet zo leuk en soms voor de ander. R tussen 1-2 jr vond ik lastig. Dat was zo'n net niks fase. Kon lopen maar durfde ook niet veel. Nu met 2,5 merk ik dat het makkelijker wordt, hij is mobieler durft en onderneemt wat meer en dat brengt ook weer meer opties. En leeftijdsverschil is ook wel handig ergens. De oudste kan je uitleggen dat je geen Nimbus2000 in de kast hebt staan maar helaas enkel een fiets of auto. Als ze het lezen onder de knie hebben, hebben zij ook meer opties. Zo zit G bijv op de chromebook rekenspelletjes te doen of gaan we op zolder knutselen (want dan kan het blijven liggen) terwijl R zn middagtuk doet en daarna kunnen we de hort op.
Ook hier meer leeftijdsverschil (2,5 jaar, bijna 4 en bijna 5 jaar verschil) Ik vond het toen de jongste 3 was echt makkelijker worden. Nu ben ik sowieso al niet zo'n babymoeder, en als ze dan 3 zijn worden ze zelfstandiger. Onze oudste scheelt 11 jaar met zijn zusje, dus hij past nu regelmatig op. Dat geeft zoveel vrijheid. We hebben nooit meer een oppas van 'buiten' zeg maar, behalve als we samen een weekend weg gaan. Wat wel echt lastig is, is uitjes. 15 en 4 is gewoon teveel verschil. De jongste wordt nog blij van een wandeling met een ijsje aan het eind, de oudste gaat dan echt niet meer mee. Vakanties is ook wat meer een uitdaging. Nu hebben wij wel erg makkelijke pubers gelukkig. Dus vinden we met elkaar onze weg wel hierin. M.b.t. iets doen met ze, dat vind ik juist veel makkelijker met dit leeftijdsverschil. Omdat ze allemaal op andere tijden aandacht nodig hebben. Nu ben ik niet echt een meespeelmoeder, maar ik vind het heerlijk om met de jongste even wat te drinken in de stad, op vrijdag nu ze nog vrij is op die dag. Dat kan doordat de rest op school zit dan. Of de oudste past even op en ik ga even naar de action met de derde, omdat hij daar even wil neuzen. Of ik doe een spelletje met de tweede als haar broertje en zusje al op bed liggen. Dus echt, het wordt makkelijker qua zorgen voor. Niet qua zorgen om helaas maar dat vind ik toch beter behapbaar dan het zorgen voor en dan ook nog eens verschillende leeftijdscategorieën.
Oh, wauw. Bedankt voor jullie reacties. Ik kreeg maar geen melding, dus ik dacht.. 'herkent nou niemand dit ) Ik ga alles rustig lezen vanavond en zal reageren
Wat vervelend dat het zo klem voelt, terwijl je eigenlijk de leuke ontspannen mama wilt zijn natuurlijk. Herkenbaar, hier 11,9 en 4. De oudste 2 hebben door de weeks huiswerk, toetsen (na een dag zelf gewerkt te hebben en blij te zijn als het gelukt is nog wat gezonds op tafel te hebben gezet) en de jongste vraagt een hoop energie en aandacht. Wat ik nodig heb is tijd voor mezelf door een hobby, of te sporten, of rustig alleen in mijn eigen gedachten boodschappen doen en er lekker lang over te doen. Die tijd maak ik vrij om en door alles heen: sporten thuis als de jongste op bed ligt of voordat de jongste wakker wordt (ja heel vroeg dus ) en ook met hobby, sociaal leven. Iedere leeftijd heeft wel zn ding bijv de pubertijd en gedragingen, de peuter buien. De hamvraag is: zorg je wel goed voor jezelf? Want de druk blijft, zeker met 3 dat is een hele onderneming. Een lekkere lunch maken, of door gezond te eten, door een blokje om te lopen. Waar wordt je blij van en op welke momenten kan dat wél. Of lekker dansen in de woonkamer, doe eens gek en zet de muziek wat harder Hoop dat deze manier van leren denken je lucht kan geven.
Ik heb 2 meiden van 7 en 14 jaar. Ze zijn totaal verschillend in karakter. Het grote leeftijdsverschil heeft steeds meer voordelen. Ze corrigeren elkaar en ze doen ook echt leuke dingen samen. De jongste kijkt mega tegen haar grote zus ook, maar de oudste kan ook echt niet zonder haar zusje. De voordelen nu: - de oudste kan oppassen (en dat vinden ze beiden leuk) - de jongste wijst de oudste op stomme puberacties (en dat kan de oudste beter van haar hebben dan van ons) - de oudste is de jongste nu aan het helpen met haar eerste boekbespreking (wat ze samen super leuk vinden om te doen) - je laat de jongste makkelijker los - de oudste wijst ons soms op dingen over hoe we ook met de jongste om kunnen gaan omdat zij haar echt begrijpt Dingen die nu samen goed te doen zijn: - bepaalde films in de bioscoop - naar sportwedstrijden van elkaar kijken - naar zwembaden met veel glijbanen gaan - naar een klimpark gaan - naar een pretpark gaan - shoppen - samen ergens lunchen Wat nog wel lastig is: - de oudste probeert ons soms om te praten om de jongste dingen te laten mogen die wij echt nog niet oké vinden (bijvoorbeeld een telefoon voor haar) - de jongste snapt soms echt niet dat zij bepaalde dingen nog niet mag (allen thuis zijn bijvoorbeeld)
@Vlindertjeindestruik, ik lees jouw verhaal en maak daaruit op dat je alleenstaande ouder bent, want je noemt geen partner. Klopt dat? Gaat jouw zoontje naar een vorm van opvang? Ik heb 4 kinderen: 8, 6, 3,5 en bijna 1. De jongste dwingt inderdaad qua slaapjes en de uitjes zijn meer gebouwd op de oudste twee. Onze oudste is wat jonger in zijn gedrag en onze tweede juist wat ouder/vlotter, dus die trekken aardig naar elkaar toe. Onze peuter mist ook al wat aansluiting richting z'n broers. Met een van de twee kan hij wel samenspelen, maar met z'n drieën is lastiger. Ik vind het veel zorgen ook pittig. Dat is niet aan mij besteed. Ik ben een leuker mens als ik ook m'n werkdagen heb. Laatst had ik een hele dag met alleen de jongste twee en daarna nog een schooldag met de jongste twee. Dan ben ik op gegeven moment ook wel klaar met de duplo en klei en elke 5-10 minuten iets anders willen (peuter), terwijl de baby nog huilt of je in de gaten moet houden vanwege het een of ander. Maar de dagen dat ik goed slaap en wel even tijd voor mezelf neem, gaan meestal beter. Dus als de jongste in bed ligt, zou ik even rustig gaan zitten met een boek of een puzzel en schoonmaken kan ook wel weer met je zoontje erbij. Dat niet alles dan kan hoort voor je dochters ook weer bij het leven. We houden zoveel van onze kinderen, willen ze graag veel geven 3m geen nee zeggen, maar soms is nee ook oké. Nee, nu niet, want je broertje slaapt. En dan is dat gewoon de situatie. Soms maken we er als ouders meer van dan het kind. En andere situaties moet de jongste wat mee bewegen. Ik zou in ieder geval op zoek gaan naar dingen die jou als persoon energie geven en daar tijd voor proberen in te ruimen.
Wat naar dat je je zo voelt. Ik herken het deels. Of nouja, ik herken het niet perse dat ik het echt superduper zwaar vind. Maar wel het gevoel dat ik tekort schiet, soms richting de oudsten, soms richting de jongsten. Mijn kinderen zijn 10, 7, 4 en 1. En ik voel me schuldig inderdaad als ik niet naar de voetbalwedstrijd kan komen kijken omdat jongste moet slapen. En ook als ik jongste uit bed moet plukken terwijl hij nog lekker slaapt omdat nr 2 ergens opgehaald moet worden. Maargoed, het is nou eenmaal zoals het is. Qua uitjes kunnen we tot nu toe nog prima dingen zoeken die ze allemaal leuk vinden. En ik hou me ook maar voor, het is goed dat kinderen leren dat de wereld niet alleen om hen draait, dat de aandacht gedeeld moet worden. Ik denk/hoop dat je daar leukere kinderen krijgt. En af en toe 1 op 1 aandacht (gewoon iets kleins, even samen lezen of even naar het dorp wat kopen, hoeft niet groot te zijn) Wij waren laatst in een pretpark. En we hadden expres de jongste niet meegenomen, die was bij oma, we dachten dan hebben we mooi even aandacht voor de oudsten, geen gedoe met slaapjes enzo. Maar de kinderen zeiden continu: 'ah kijk eens wat een mooie lampjes, dat had M. ook mooi gevonden. Wat een lekker ijsje, jammer dat M. het niet kan proeven. Waarom is M. eigenlijk niet mee? Ik mis M. wel hoor, we zijn nu niet met z'n allen' etc. En toen dacht het zit denk ik teveel in ons hoofd dat we kinderen tekort doen, kinderen zijn flexibel en veerkrachtig en passen zich aan en weten niet beter. We doen ons best, leggen de lat niet te hoog, en zolang de kinderen oprechte aandacht en liefde krijgen is het allemaal goed.
Oh en qua leeftijdsverschillen (wij hebben dus hetzelfde als jou met dan nog 1 kind erboven) ervoor ik het totaal niet als een probleem. Ze spelen soms samen, soms niet, en de oudsten helpen soms de jongsten. Elk leeftijdsverschil heeft voor- en nadelen en hoe je nu het leeftijdsverschil hebt is het zoals het is, je kunt er niks meer aan veranderen, dus dan maar het beste ervan maken.
Nogmaals dank voor jullie reacties. Heel fijn om te lezen. Ik zal proberen centraal te reageren en zo even 1 op 1 Ik heb inmiddels hulp, ik praat elke 2 weken met een hulpverlener. We maken kleine stapjes. Wij zijn thuis ook helemaal niet van de grote uitjes, maar gaan graag op stap. Het steekt dat ik dat nu niet/ minder kan met mijn oudste 2. De oudste 2 die adoren de jongste helemaal. Dat vind ik heel fijn om te zien. Maar, echt spelen.. dat doen ze niet en hij maakt veel stuk. Ik hoop dat het nog komt, het samen spelen. Want de oudste twee zijn echt maatjes samen. Dat gun ik de jongste ook, soms denk ik dan.. toch maar een 4e? Maar, dat gaat zekerteweten niet gebeuren. Dat overleef ik en mijn huwelijk ook niet. De 'pijn' zit hem niet zozeer in dat ik de kinderen grootste uitjes bezorg. Maar, meer dat ik zelf zó behoefte heb aan rust. Dingen kunnen afmaken, weg gaan zonder zoveel gedoe, gaan en staan wanneer we willen. Het zorgen dus. Vorige week hadden we studiedag en ben ik met de oudste 2 op pas geweest. Dat voelde zo fijn, zo niet beperkt en ze vermaakte zich met zijn tweeën zo fijn. Ik heb zo heimwee naar die tijd. Het voelt alsof ik iets 'stuk ' heb gemaakt wat zo goed was. Terwijl ik kneiterveel van mijn zoontje hou en zijn zussen ook. En ik ben bang dat de jongste er altijd bij zal hangen omdat het verschil met de andere zo groot blijft. Hoe kan je dan een hecht gezin blijven vraag ik mij af?
Je hebt helemaal gelijk wat betreft de lat lager leggen. Hoe spelen jouw kindjes samen? En qua erop uit trekken?
Wat lastig dat je geen oppas hebt, dat maakt het nog lastiger. Ik realiseer mij dat ik wel wat mogelijkheden heb, al zijn ze wat beperkt. En dat zwemmen.. hou op hoor, hier bijna klaar met B van de oudste en dan dus nog 2 kinderen voor A en B Ik zie onze oudste er ook wel voor aan, dat ze dr broertje op sleeptouw gaat nemen. Alleen vind ik in de toekomst kijken zo lastig omdat ik het nu allemaal niet overzie. Ik ben zo bang dat het niet meer leuk gaat worden, dat er geen tijd meer voormijzelf komt.
Ik ben gezegend met een hele lieve man, die veel werkt. Hij probeert elke minuut mij bij te staan als hij vrij is. Hij deelt mijn angsten/ zorgen niet, gelukkig maar.. want is een mooie tegenhanger. Hij accepteert de situatie nu zoals deze is en zegt dat het wel goed komt. Hij kan alleen praten als brugman, want ik overzie het niet.
Ik heb bewondering voor je, zoveel werken en dan een gezin draaiende houden. Petje af! Ik zit momenteel in de ziektewet omdat het dus echt niet meer ging. Ik probeer ook te genieten, maar zit echt met een knoop in mn maag om alles.