In het eerder gedeelde artikel staat dat je het wél vast kan laten leggen. Zou ook gek zijn als dat niet zou kunnen, dan kan je iemand echt heul hard naaien. Het lijkt me sterk dat er nul mogelijkheden zijn om jezelf, als partner van iemand die een schenking ontvangt, te beschermen. Dan is diegene altijd het haasje.
Ik vind het ook nogal tricky. Stel je geeft het geld dus grotendeels uit, ga je uit elkaar kun je ook nog eens flink in de schulden komen doordat je ineens dat deel van de erfenis moet terugbetalen?
Maar dat zal ook per geval verschillen… we hebben toevallig geluk gehad dat mijn ouderlijk huis (heel klein, eenvoudig en gedateerd) toch echt supergoed verkocht voor een prijs waar ik nooit van durfde dromen, mijn ouders ook niet. Daarnaast hebben ze de uitsluitingsclausule in hun testament gezet toen ik een baby was 43 jaar geleden en ze hadden geen idee toen met wie ik zou trouwen of hoe mijn leven er überhaupt uit zou zien en ze hebben nooit de moeite genomen om het testament bij te werken. Dus ik vind “geld waar voor ze altijd heel hard gewerkt hebben” en “het is hun wens die je niet respecteert “ niet heel erg van toepassing in mijn geval.
Oh ik reageerde op jouw post vóór de aanpassing @Neuzeke, over dat stukje waarin stond dat je altijd aan het kortste eind trekt (kort gezegd).
Ide mogelijkheid zal er wss wel zijn ja. Gelukkig maar. Zou mooi worden anders . Geld opdoen en dan nog eens terug vragen.
Ja ik lees het eigenlijk overal dar er teruggevorderd word: Maar mss gaat dit over dat dit kan en niet dat dit sowieso gebeurd. Het komt regelmatig voor dat het geld op een gezamenlijke rekening wordt gestort, en daarmee verdwijnt in de huishoudpot. Dit heeft mogelijk een zeer onaangenaam gevolg: u dient er dan rekening mee te houden dat dit geld bij een echtscheiding aan het eind van het huwelijk wordt teruggevorderd door de persoon die het geld geschonken heeft gekregen of heeft geërfd.
Zaken als erfenissen en schenkingen sowieso in mijn ogen. Want het is MIJN geld kan prima iemand zijn gevoel zijn maar laat het dan wortelen schieten op een eigen rekening zou ik zeggen . Maar ook hier zou er bij ons geen sprake zijn van mijn en zijn. Ik zou sowieso op zoek gaan naar een manier op deze clausule te omzeilen.
Ik zie onze eigen rekeningen niet zo zeer als ‘eigen geld’; we zijn getrouwd in gemeenschap van goederen én en kunnen elkaars rekening inzien. Ik zie het meer als ‘extra potje’ zoals dat bij de ING op iedere betaalrekening kan (doelsparen). Het maakt het gewoon duidelijker welk doel welk geld heeft en wanneer het op is, zeg maar. Ik wil niet leven met in mijn achterhoofd ‘wat als we ooit uit elkaar gaan’, in mijn ogen is dat geen gezonde basis voor een relatie. Ik ga er vanuit dat we dat niet gaan. En mocht het ooit toch het geval zijn (wat ik dus niet hoop), dan zien we dan wel hoe het dan loopt. Want dat kun je toch niet voorzien.
Als je de dingen vastlegt, kun je dat dus wel voorzien Ook wij gaan er vanuit dat we niet uit elkaar gaan trouwens.
Ik bedoel dat je niet kunt voorzien of iemand dan aardig en begripvol blijft ed. Dat aspect is mij meer waard dan geld. Maar ik begrijp natuurlijk ook wel dat het dubbel klote is als je dan ook nog financieel genaaid wordt. Toch wil ik daar niet vooraf vanuit gaan. Dan had ik beter geen langdurige relatie kunnen aangaan.
Dat is in mijn geval wel een reden waarom ik het vertrouw in onze relatie. Wij hebben ervaring Wij hebben toen we gingen samenwonen laten vastleggen dat een bepaalde inbreng van mijn vriend voor het huis van hem zou blijven. Wij hebben in 2007 ons huis gekocht. Op de top dus. Toen wij uitelkaar gingen in 2012 was de waarde van het huis flink gezakt. Hij had mij toen met een flinke schuld weg kunnen laten gaan. Inmiddels hadden we ook 2 kinderen en die hebben wij altijd voor ogen gehouden. Zo heb ik van hem juist nog extra geld meegekregen (Hij verhoogde zijn hypotheek) zodat ik m’n eigen huis kon kopen. Kinderalimentatie hebben we gebaseerd op wat ik toen nodig had, niet waar ik/de kinderen volgens de wet ‘recht’ op hadden. Zo konden we allebei normaal blijven leven. Zoals hij altijd heeft gezegd: ik zal altijd voor mijn kinderen en hun moeder blijven zorgen. En daar heeft ie zich aan gehouden. Inmiddels hebben we elkaar weer teruggevonden, dus we zijn weer terug naar 1 hoop maar mocht er ooit toch weer iets fout gaan dan weet ik dat we op elkaar kunnen vertrouwen.
Maar ook hier is sprake van een goede verstandhouding bij het uit elkaar gaan. Zo is iemand uit onze omgeving gescheiden omdat de partner veroordeeld is omwille van zedenfeiten. Tja dat word al iets heel anders dan. Ook zei had 3 jaar terug nooit kunnen denken dat ze in zo een situatie terecht zou komen.
Het scheidingsconvenant gaat voor. Want je kunt als scheidend paar alles overeen komen wat je wilt. Zolang je het maar eens bent. Het gaat vooral om de situatie waarin je het dus niet op voorhand met elkaar vast legt en het tijdens de scheiding niet eens kunt worden. Dan geldt de clausule. En dan kunnen mensen dus echt van een hele koude kermis thuis komen. Hoe onrechtvaardig dat ook mogen voelen.
Die is er dus ook. Maar je moet het regelen en vastleggen als alles nog koek en ei is. Wacht je tot er hommeles is dan kun je wel aan het kortste eind trekken. En iedereen die zegt dat gaat ons niet gebeuren. Dat is echt naïef gedacht. Het kan letterlijk iedereen gebeuren.
Zeker, dus altijd goed om dingen goed te regelen. Ik wilde alleen mijn persoonlijke keuze toelichten. Dit is niet voor iedereen uiteraard.
Ik ga er ook niet vanuit dat mijn huis in de fik vliegt. Toch ben ik goed verzekerd. Ik zie dit soort afspraken ook niet als “wat als we uit elkaar gaan”. Want ook ik ga er vanuit dat we bij elkaar blijven. Maar feit is dat de cijfers in NL gewoon zo zijn dat er een reeële kans is dat je wel uit elkaar gaat.