Je denkt niet dat je er spijt van krijg om je man en kinderen zo te kwetsen? Aan het begin zal het vast leuk zijn met je buurman, maar als die spanning en verliefdheid overgaat in houden van zou je er dan nog steeds zo in staan? Ik vind het nogal wat om je gezin zo aan de kant te zetten voor een oude vlam. Je klinkt niet of je zwaar ongelukkig ben met je eigen man..
En is dat puur gebaseerd op gevoel, of kun je ook concreet punten benoemen waarom je liever een relatie zou aangaan met die buurman? En zijn dat dan concreet ook de dingen die je nu misschien mist?
Ik zou echt hulp gaan zoeken om hier mee om te kunnen gaan. bel je huisarts op en vraag om een gesprek en een doorverwijzing naar een psycholoog. Als dit niet is wat je wil, en je komt er zelf niet uit dan heb je handvaten en tips nodig.
Oef. Heel heftig. Ik denk idd dat het goed is om met een psycholoog te gaan praten. Kan je net de helderheid van geest geven om te beslissen. Knap van je dat je er niks mee hebt gedaan. Meen ik serieus. Ik ken de gevoelens en de verwarring die het geeft wanneer die voor de verkeerde man zijn. Gelukkig van voordat ik mijn man heb leren kennen en nog niet met kinderen in beeld.
Och een half jaar verder en verliefder. Heftig en welke keus je ook maakt het is pijnlijk. Je gevoel en je verstand doen het niet. Maar knikkende knieën en warriggevoel is wel echt en daar is geen spreuk of remedie voor. Wat je keus ook gaat zijn het is hoe dan ook verdrietig. Een ander optie maar daar moet man achter staan een een paar weken weg van alles en helemaal tot je eigen komen. En dan pas beslissen.
Die buurman heeft ook een gezin? Misschien wil hij dat helemaal niet opgeven? Dan ben jij straks al het moois wat je nu hebt kwijt, je huidige gezin helemaal uit elkaar gevallen en sta je alsnog met lege handen.
In hoeverre ken je je buurvlam eigenlijk? Wat zijn zijn vervelende kanten? Of ken je misschien alleen een deel van hem en weet je niet of je zijn mindere kanten wel zou kunnen accepteren als de heftigste verliefdheid over is?
Wist buurvlam dat jij zijn buurvrouw zou worden toen hij het huis kocht? Enige wat ik als oplossing zou kunnen bedenken is domweg huis te verkopen en te verhuizen. Snap dat je daar zelf (en je man en kinderen vast ook niet) niet op zit te wachten.
Als dat is wat je wil dan moet je ervoor gaan. Ik zou je alleen wel willen aanraden het op de juiste manier te doen; dus open kaart spelen. Eerst scheiden, kinderen de tijd geven, ander huis zoeken en dan pas gaan daten. Ik vind namelijk dat je wel een verantwoordelijkheid hebt naar je man, kinderen, en in die zin ook naar de vrouw en kinderen van je buurman om ze zo respectvol mogelijk te behandelen in deze situatie. Want heel fijn dat jullie zo verliefd zijn, maar anderen kunnen daar wel onder gaan lijden omdat jullie iedereens leven op zijn kop gaan zetten. jullie geluk gaat in die zin niet boven die van jullie partners en kinderen. Dat moet je dan dus wel correct doen. Vind ik dan. Ook als een stuk normen en waarden naar je kinderen toe in hoe een relatie gaat en hoe je elkaar behandelt. Wat doe je als je verliefd wordt op een ander, enz. Sterkte en succes! Lijkt me een heel lastige situatie!
Ik denk dat je het woord 'kunnen' wel weg kunt laten. Dat is volgens mij ook wat het zo moeilijk maakt voor TS.
Moeilijke situatie en knap dat je niet hebt toegegeven aan de gevoelens. Ik ben het wel eens met evaleana. Je zit nu heel erg in de verliefde gevoelens en denkt misschien dat hij de ware is. De gevoelens zijn alleen niet gebaseerd op de realiteit. Ooit kende je hem. Inmiddels zijn jullie allebei volwassen geworden en is de aantrekkingskracht op basis van het verleden en het eerste beeld nu. Je geeft aan minimaal contact te hebben. Dus je kent hem helemaal niet meer. Jouw verliefdheid is niet op wie deze man is, maar op wie hij in jouw hoofd is. Ik denk ook dat een professional jou kan helpen op een nuchtere manier naar deze verliefdheid te kijken.
Ja precies. Kinderen hebben linksom of rechtom altijd te lijden onder een scheiding. Als je nu besluit te scheiden laat die man dan niet de enige reden zijn, maar vooral omdat je huidige relatie niet meer goed en te redden is... Je wilt later geen spijt krijgen.
Dit? Of anders toch je hart volgen? Je wil niet dat je elkaar op je 80e in het bejaardentehuis tegen komt en beide denkt 'hadden we toch maar...'. Verstand versus gevoel, zo moeilijk. Ik wens je veel wijsheid.
Ik bedoelde het meer als een soort gradatie. Sommigen lijden - lijden, anderen kunnen er mee leren omgaan met de tijd, sommigen zelfs in relatief korte tijd. Enz. Dat het negatief effect heeft, dat lijkt me wel een vaststaand iets ja.
Waarom wil je dat niet? Omdat je op die manier je eigen, echte man en je eigen kinderen een heleboel narigheid en verdriet bespaard hebt? Je leeft niet voor eigen geluk, maar hebt dat je man en kinderen ook beloofd! Ze is getrouwd, dus heeft hem beloofd hem niet te verlaten. Ja, ik ben ouderwets, maar dat is dan maar zo. Ze is nu niet ongelukkig, schrijft ze steeds. Houdt nog heel veel van haar man. Nou dan weet ze wat haar te doen staat. Ingewikkeld? Ja. Maar niet onoverkomelijk, lijkt me
In hoeverre heb je aan deze man gedacht toen hij niet in beeld was? Is hij altijd in je hoofd blijven zitten, of is hij er nu weer omdat hij ineens weer in beeld is gekomen? En wat waren redenen waarom de relatie eerder nooit is gelukt of is geëindigd? Als dat toen was omdat je niet beschikbaar was, dan is daar niets in veranderd. Waarom zou er dan nu wel iets qua uitkomst moeten veranderen? Miste je wat in je relatie voordat deze man voorbij kwam? Wat iemand anders hier boven ook al schreef, in hoeverre is je beeld van de buurman zoals hij nu is vs het beeld dat in je hoofd zit? En wat ik zelf ook zwaar vind wegen, als je getrouwd bent, dan heb je iets beloofd aan elkaar. In goede en slechte tijden, niet tot de buurvlam weer langskomt. Ik vind dit dan ook iets om samen aan te werken en bespreekbaar te maken met je partner, en niet hem ineens in de kou laten staan op basis van een beeld van vroeger, om over je kinderen nog maar te zwijgen.
Als je niet voor je eigen geluk leeft dan zou er niemand scheiden toch? Ik denk dat zelf gelukkig zijn de belangrijkste basis is voor gelukkige kinderen. Maar dat is heel persoonlijk natuurlijk. Genoeg mensen die zichzelf tientallen jaren wegcijferen en pas scheiden als kinderen volwassen zijn. Maar deze keuze kan niemand voor een ander bepalen.
Maar wat een sukkel/gemenerik dat hij daar is gaan wonen zeg... Of wist hij niet dat je daar (in dat gehucht) woonde? Ik vind het heel rot voor je. Ik zou ook hulp zoeken, lijkt me echt de moeite waard om dat te proberen!
Ik ben het echt helemaal met je eens. Je heb ook gewoon je verantwoording naar je man en kinderen. Je zegt van je man te houden, wat wil je dan bij die andere man gaan doen? Probeer helder na te blijven denken, en anders ga hulp zoeken! Ik zou willen zeggen; ik begrijp je, maar heel eerlijk, nee dat doe ik je niet! Maar alsnog, veel sterkte!